Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη

Έχουμε μπροστά μας σήμερα ένα πολύ γνωστό απόσπασμα της Βίβλου: την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.

Η κοινωνία είναι τόσο εξοικειωμένη με την ιστορία που υπάρχουν πάρα πολλά ιδρύματα που πήραν το όνομά τους από τον Καλό Σαμαρείτη.

Τώρα, όλοι σας που είστε εξοικειωμένοι με την ιστορία, μπορεί να ρωτήσετε γιατί θέλω να κάνω άλλο ένα κήρυγμα ενώ υπάρχουν τόσα πολλά. Θα καταλάβετε!

Για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι μια ιστορία βοήθειας κάποιου που είχε ανάγκη. Αλλά δεν είναι. Είναι μια παραβολή που είπε ο Ιησούς από μια αιώνια διάσταση.

Παραβολή είναι μια γήινη ιστορία με ουράνιο νόημα. Χάνει την αρχική της αξία όταν ερμηνεύεται διαφορετικά.

Η εξοικείωση γεννά περιφρόνηση. Η παραβολή έχει γίνει απλά άλλη μια ιστορία και έχουμε αγνοήσει την κλήση της για δράση.

Επομένως, σε αυτό το κήρυγμα, ελπίζω να διερευνήσω λίγο βαθύτερα την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη για να καταλάβουμε τι πραγματικά σημαίνει και τι πρέπει να κάνουμε;

Τι μπορεί να μάθουμε εμείς από αυτή την παραβολή, και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την αιώνια ζωή;

Λουκ.ι:25-37 Και ιδού, νομικός τις εσηκώθη πειράζων αυτόν και λέγων· Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον;  Ο δε είπε προς αυτόν· Εν τω νόμω τι είναι γεγραμμένον; πως αναγινώσκεις; Ο δε αποκριθείς είπε· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Είπε δε προς αυτόν· Ορθώς απεκρίθης· τούτο κάμνε και θέλεις ζήσει. Αλλ' εκείνος, θέλων να δικαιώση εαυτόν, είπε προς τον Ιησούν· Και τις είναι ο πλησίον μου; Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν· Άνθρωπος τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ και περιέπεσεν εις ληστάς· οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή. Κατά συγκυρίαν δε ιερεύς τις κατέβαινε δι' εκείνης της οδού, και ιδών αυτόν επέρασεν από το άλλο μέρος. Ομοίως δε και Λευΐτης, φθάσας εις τον τόπον, ελθών και ιδών επέρασεν από το άλλο μέρος. Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη, και πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού επιχέων έλαιον και οίνον, και επιβιβάσας αυτόν επί το κτήνος αυτού, έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον και επεμελήθη αυτού· και την επαύριον, ότε εξήρχετο, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκεν εις τον ξενοδόχον και είπε προς αυτόν· Επιμελήθητι αυτού, και ό,τι συ δαπανήσης περιπλέον, εγώ όταν επανέλθω θέλω σοι αποδώσει. Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων σοι φαίνεται ότι έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς; Ο δε είπεν· Ο ποιήσας το έλεος εις αυτόν· Είπε λοιπόν προς αυτόν ο Ιησούς· Ύπαγε και συ, κάμνε ομοίως.

 

1. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΙΚΟΣ

Το ακριβές κίνητρο πίσω από την ερώτηση του νομικού δεν είναι σαφές, αν και λέει ότι το έκανε για να πειράξει τον Ιησού. Είναι το ερώτημα που έχει σημασία. «Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον;»

Αυτή η ερώτηση έρχεται σε αντίθεση με τον πυρήνα της διδασκαλίας του Ιησού, επειδή η οποιασδήποτε μορφής κληρονομιά είναι το αποτέλεσμα μιας σχέσης.

Δεν είναι ένας στόχος που επιτυγχάνεται μέσω προσπάθειας.

Έτσι και η αιώνια ζωή είναι ένα δώρο που κληρονομούμε από τον Θεό μέσω της σχέσης μας μαζί Του. Όχι κάτι που κερδίζουμε μέσω έργων δικαιοσύνης.

Ο Ιησούς απάντησε, ρωτώντας: «Εν τω νόμω τι είναι γεγραμμένον; πως αναγινώσκεις;»

Ο Νομικός απάντησε: «Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Δευτ.ς:5, Λευιτ.ιθ:18).

Ο Νομικός είχε δίκιο, αλλά παγιδεύτηκε. (Προσπάθησε να αποδείξει ότι η αιώνια ζωή απαιτούσε την εκπλήρωση του Νόμου. Αλλά η απάντησή του απέδειξε το αντίθετο).

Ο Χριστός είπε τότε στον νομικό ότι απάντησε σωστά και αν κάνει αυτά τα πράγματα θα έχει την αιώνια ζωή (εδ.28).

Παρακάτω, θα δούμε τι κοινό έχει ο καλός Σαμαρείτης και η αιώνια ζωή.

Στη συνέχεια, σε μια προσπάθεια να δικαιωθεί ο Νομικός, νόμιζε ότι έκανε ΤΗΝ ερώτηση. Λέει λοιπόν:   «Και τις είναι ο πλησίον μου;»

Αλλά γιατί θέλησε να δικαιολογηθεί; Επειδή δεν αγαπούσε όλους τους ανθρώπους όπως τον εαυτό του!

Ο Ιησούς αντικατέστησε τη γνώση του ποιος είναι πλησίον, με μια ιδέα βασισμένη σε υπερέχουσα αγάπη.

Η ερώτηση δεν είναι ποιος είναι πλησίον, αλλά σε ποιόν μπορώ εγώ να γίνω πλησίον.

Απάντησε λοιπόν στο Νομικό με μια ερώτηση: «Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων σοι φαίνεται ότι έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς;» (εδ.36).

Στην εβραϊκή κουλτούρα, μόνο ένας Εβραίος θεωρούνταν πλησίον.

Οι εθνικοί δεν θεωρούνταν πλησίον. Ο Νομικός υπονοούσε ότι έχει εκπληρώσει το Νόμο αντιμετωπίζοντας τον συμπατριώτη του Εβραίο με σεβασμό σύμφωνα με το Νόμο.

Επομένως, έχει κερδίσει αιώνια ζωή συμμορφούμενος με το Νόμο, όχι μέσω προσωπικής σχέσης με τον Θεό.

Ο φίλος μας νόμιζε ότι είχε πιάσει τελικά τον Ιησού. Αλλά ο Ιησούς είναι εξυπνότερος και σοφότερος. Του είπε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Σ’ αυτήν βλέπουμε τέσσερα άτομα.

Το σημείο που ο Χριστός υπογράμμισε στην παραβολή που ακολούθησε ήταν ότι πλησίον μας είναι ο καθένας και πρέπει να μεταχειριζόμαστε τους άλλους με τον τρόπο που θέλουμε να μεταχειρίζονται εμάς! Τότε, αν το κάνουμε αυτό στη ζωή μας, θα έχουμε αιώνια ζωή. Ας εξετάσουμε αυτή την παραβολή κι ας δούμε πώς ταιριάζει σ’ εμάς.

 

2. Ο ΙΕΡΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΥΙΤΗΣ

Στην εποχή του Ιησού, η απόσταση από την Ιεριχώ στην Ιερουσαλήμ ήταν 29 χλμ. 

Ίσως δεν ήταν καν δρόμος, αλλά μια στενή λωρίδα μονοπατιού στρυμωγμένη ανάμεσα σε βραχώδη βουνά.

Ακόμη και σήμερα τα περισσότερα τμήματα της εθνικής οδού που συνδέει την Ιερουσαλήμ με την Ιεριχώ περνούν ανάμεσα σε βουνά.

Ήταν σύνηθες για τους ταξιδιώτες της αρχαιότητας σε αυτό το μονοπάτι να τους επιτίθονται ληστές που κατοικούσαν εκεί.

Αυτός ο Εβραίος ήταν ένα τέτοιο θύμα. Ο Ιησούς δεν είπε ότι ήταν, αλλά μιλούσε σε έναν Ιουδαίο.

Ένας ιερέας πέρασε από δίπλα του, αλλά δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει.

(Στην εβραϊκή κουλτούρα ο ιερέας ήταν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο και σύμβολο ελπίδας. Το ίδιο πιστεύουν και σήμερα οι άνθρωποι).

Πέρασε από την άλλη πλευρά, κρατώντας σκόπιμα μια ασφαλή απόσταση μεταξύ αυτού και του ετοιμοθάνατου.

Ίσως φοβόταν την τελετουργική ακαθαρσία ή φοβόταν ότι οι ληστές ήταν ακόμα γύρω. Η Βίβλος δεν λέει. Το θέμα είναι ότι αντίθετα με τον Καλό Σαμαρείτη, ο ιερέας απέτυχε να είναι πλησίον.

Κατόπιν πέρασε ένας Λευίτης. Υποθέτω ότι οι Λευίτες ήταν ιεραρχικά λίγο κατώτεροι από τους Ιερείς. Παρόλα αυτά, ήταν μια αξιοσέβαστη ομάδα στην εβραϊκή κοινωνία.

Ο Λευίτης πέρασε επίσης από την άλλη πλευρά του δρόμου. Ίσως και αυτός φοβόταν την τελετουργική ακαθαρσία ή φοβόταν ότι οι ληστές ήταν ακόμα γύρω.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι —που ήταν αντιπρόσωποι του Θεού— έπρεπε να είχαν βοηθήσει πρόθυμα τον άνθρωπο. Επιτέλους, μπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτός ήταν Εβραίος, όπως εκείνοι. Αλλά το απέφυγαν. Γιατί;

· Αποφεύγουμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη;

· Σκεφτόμαστε, “Μπορεί να βοηθήσει κάποιος άλλος...”

· Βρίσκουμε δικαιολογίες για να μη βοηθήσουμε.

· Σκεφτόμαστε, “Δεν έχω χρόνο για να σταματήσω”.

· “Μήπως είναι παγίδα και θα μπορούσα να ληστευτώ κι εγώ”.

Έτσι σκεφτόμαστε όπως ο κόσμος, όχι όπως ο Θεός.

(Τα παραπάνω δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι ο Θεός δεν θέλει να χρησιμοποιούμε και την καλή μας κρίση).

Α΄Ιωάν.γ:17-18 «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πως η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν».

Ιακ.β:14-17 «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν λέγη τις ότι έχει πίστιν, και έργα δεν έχη; μήπως η πίστις δύναται να σώση αυτόν; Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και στερώνται της καθημερινής τροφής, και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος; Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν».

Σίγουρα, μερικές φορές θα μας εκμεταλλευτούν. Αλλά είναι αυτό λόγος για να μη βοηθήσουμε;

Ο Χριστός είπε να δίνουμε σε εκείνους που ζητούν χωρίς να περιμένουμε επιστροφή, και να προσευχόμαστε για εκείνους που μας βλάπτουν (Ματθ.ε:42,44).

Δεν πρέπει να είμαστε όπως ο ιερέας και ο Λευίτης που προσπέρασαν. Πρέπει να σταματάμε και να βοηθάμε όπως έκανε ο Σαμαρείτης.

Μετά ήρθε ο ήρωας της παραβολής. Ο Καλός Σαμαρείτης.

Α΄Πέτρ.γ:8 Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες,

 

3. Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ

Η ιστορία της διαμάχης μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών είναι τόσο παλιά όσο το 722 π.Χ., το έτος που οι Ασσύριοι κατέκτησαν το Ισραήλ και πήραν το μεγαλύτερο μέρος του λαού σε αιχμαλωσία.

Λίγο αργότερα οι εισβολείς έφεραν Εθνικούς αποίκους για να επανεγκαταστήσουν τη γη. Αυτοί οι ξένοι έφεραν μαζί τους τα είδωλά τους, τα οποία οι υπόλοιποι Ιουδαίοι άρχισαν να λατρεύουν μαζί με τον Θεό του Ισραήλ.

Πραγματοποιήθηκαν επίσης επιγαμίες. Οι Σαμαρείτες ήταν απόγονοι αυτών των Ιουδαίων που αναμείχθηκαν με τους εθνικούς. Γι' αυτό, οι άλλοι Ιουδαίοι περιφρονούσαν τους Σαμαρείτες.

Ο Καλός Σαμαρείτης που έγινε πλησίον του πεσμένου Εβραίου ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος που οι Εβραίοι περιφρονούσαν.

Γνώριζε το Νόμο του Μωυσή. Ο Ιησούς δεν το είπε. Αλλά είπε: «Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη».

Η διήγηση των Ευαγγελίων είναι γεμάτη από εκδηλώσεις ευσπλαχνίας του Χριστού. Κάποια από τα θαύματα Του, όπως όταν έβγαλε δαίμονες, ανάστησε νεκρούς, τάισε μεγάλα πλήθη και θεράπευσε ασθενείς –για να πούμε μόνο μερικά– αναφέρεται σαφώς ότι τα έκανε από ευσπλαχνία.

Η ευσπλαχνία είναι μάλλον αυθόρμητη. Κανένας δεν προγραμματίζει πότε θα έχει ευσπλαχνία κάποιες φορές απλά συμβαίνει.

Οι πράξεις που ακολούθησαν στην παραβολή είναι βασισμένες στην ευσπλαχνία. Ο Σαμαρείτης είδε τον άνθρωπο στην απελπιστική του ανάγκη, ένιωσε ευσπλαχνία και ενήργησε.

Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες προφανώς δε θα βοηθούσαν ούτε τους δικούς τους αλλά εδώ χρειάστηκε ένας εχθρός να έρθει για να προσφέρει βοήθεια.

Λουκ.ς:35-36 «Πλην αγαπάτε τους εχθρούς σας και αγαθοποιείτε και δανείζετε, μηδεμίαν απολαβήν ελπίζοντες, και θέλει είσθαι ο μισθός σας πολύς, και θέλετε είσθαι υιοί του Υψίστου· διότι αυτός είναι αγαθός προς τους αχαρίστους και κακούς. Γίνεσθε λοιπόν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ σας είναι οικτίρμων».

Στη συνέχεια ο Σαμαρείτης έδεσε τις πληγές, έβαλε τον χτυπημένο στο ζώο του (που σημαίνει ότι ο ίδιος ακολούθησε βαδίζοντας), τον πήγε σε ένα πανδοχείο και έμεινε μαζί του (εδ.34).

Σκεφτείτε για μια στιγμή. Ο Σαμαρείτης ενώ ταξίδευε είδε μια ανάγκη και σταμάτησε για να βοηθήσει. Η βοήθεια που έδωσε έγινε αιτία να διακόψει το ταξίδι του. Έχασε τουλάχιστον μια ημέρα για να βοηθήσει αυτό τον άνθρωπο, που σημαίνει ότι θυσίασε.

«Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ.ε:16).

Τι κάνουμε εμείς; Μήπως εμείς σκεφτόμαστε ότι δεν έχουμε χρόνο για να βοηθήσουμε;

Την επόμενη ημέρα ο Σαμαρείτης έδωσε χρήματα στον ξενοδόχο για να φροντίσει αυτόν τον άνθρωπο ώσπου να ανακτήσει τις δυνάμεις του (εδ.35). Η παραβολή λέει ότι έδωσε δύο δηνάρια, δηλαδή την αξία δύο ημερομισθίων, για τη συνέχιση της φροντίδας αυτού του ανθρώπου. Προφανώς ο Σαμαρείτης ήταν γνωστός για την φερεγγυότητά του, γι’ αυτό ο ξενοδόχος πίστεψε στα λόγια του, όταν είπε ότι θα πλήρωνε στην επιστροφή του ό,τι παραπάνω είχε ξοδευτεί.

Μήπως φοβόμαστε να ξοδέψουμε χρήματα για κάποιον ξένο;

Ξεχνάμε ότι ο Θεός μπορεί να κάνει όλη τη χάρη Του να αφθονήσει επάνω μας; Πως για οτιδήποτε ξοδεύουμε, ο Θεός μπορεί να μας ευλογήσει περισσότερο και θα το κάνει; (Β΄Κορ.θ:8).

Ποιες δικαιολογίες βρίσκουμε για να μην προσφέρουμε βοήθεια στους άλλους;

Είναι εύκολο να βοηθήσουμε ένα φίλο αλλά γιατί διστάζουμε να βοηθήσουμε τους ξένους;

Μετά, ο Ιησούς έκλεισε την ιστορία με μια άλλη ερώτηση: «Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων σοι φαίνεται ότι έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς;»

Ο Νομικός γνωρίζει την απάντηση, αλλά δεν μπορεί καν να προφέρει τη φυλή του ανθρώπου. Είναι επιλεκτικός για το ποιοι είναι πλησίον.

Και απαντάει: «Ο ποιήσας το έλεος εις αυτόν».

Ο Ιησούς είπε, «Ύπαγε και συ, κάμνε ομοίως».

Θυμηθείτε ότι αυτή η παραβολή απαντά στο ερώτημα, τι πρέπει να κάνει κάποιος για να κερδίσει την αιώνια ζωή, και αυτό ειδικότερα είναι να αγαπά όλους τους ανθρώπους όπως τον εαυτό του. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε, «Ύπαγε και συ, κάμνε ομοίως».

Λέγοντας αυτή την παραβολή ο Ιησούς ήθελε να καταλάβουμε, ότι η Αιώνια Ζωή είναι μια κληρονομιά του Θεού που προορίζεται για εκείνους που Τον αγαπούν. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι Τον αγαπάμε αν αρνούμαστε να δείξουμε έλεος στους ανθρώπους.

Η αγάπη του ενός για τον άλλον αποκαλύπτει αληθινά την αγάπη μας για τον Θεό. Το να δείχνεις έλεος και να είσαι πλησίον αυτών που έχουν ανάγκη, είναι η πράξη αυτής της αγάπης

Να είσαι πλησίον σε όποιον έχει ανάγκη. Μην διαιρείτε τους ανθρώπους σε πλησίον και μη πλησίον με βάση τη φυλή ή τη συμπεριφορά τους, επειδή ο Θεός δημιούργησε τον καθένα κατ' εικόνα Του.

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ποιους βοηθάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που προσποιούνται ότι είναι φτωχοί, θέλοντας μόνο χρήματα για να ξοδέψουν στις εξαρτίσεις τους από ναρκωτικά ή οινόπνευμα. Υπάρχουν δύο αρχές σε αυτή την παραβολή που μπορεί να μας οδηγήσουν πώς να βοηθάμε τους άλλους.

Το πρώτο σημείο είναι, Βοηθάτε κάποιον που δεν μπορεί να βοηθήσει μόνος τον εαυτό του. Ο τραυματισμένος άνθρωπος ήταν σε απελπιστική ανάγκη όταν έφθασε ο Σαμαρείτης. Πολλοί άνθρωποι κρατούν πινακίδες ζητώντας βοήθεια, όμως θα μπορούσαν να βοηθήσουν οι ίδιοι τον εαυτό του εάν μόνο προσπαθούσαν.

Το δεύτερο σημείο είναι, Βοηθήστε ανάλογα με τη δύναμή σας. Ο Σαμαρείτης ήταν αρκετά δυνατός για να σηκώσει αυτό τον άνθρωπο και να τον βάλει επάνω στο ζώο του. Αν ο Σαμαρείτης ήταν ένας ηλικιωμένος, θα μπορούσε ίσως να ζητήσει βοήθεια γι’ αυτό. Σήμερα τα κινητά τηλέφωνα κάνουν τα πράγματα ακόμα ευκολότερα.

Η βοήθεια επίσης μπορεί να περιλαμβάνει την αγορά μερικών τροφίμων για μια οικογένεια που περνάει από δύσκολή κατάσταση και δε μπορεί να τα βγάλει πέρα. Μπορεί επίσης να περιλαμβάνει μια αναγκαία επισκευή που δε μπορεί να πληρωθεί από τους ίδιους ή ένα παλτό. Μπορούμε να βοηθήσουμε από πολλές απόψεις αρκεί να μην περιορίζουμε μόνοι μας τις δυνατότητες.

Πρέπει όμως να δίνουμε προσοχή πότε πρέπει να σταματήσουμε για να βοηθήσουμε κάποιον. Ας εξετάσουμε πρώτα την κατάσταση. Μήπως βλέπουμε κάτι παράξενο; Πολλές φορές το να εμπιστευθείς το ένστικτό σου είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Αν οδηγείς, προσπάθησε να πλησιάσεις με το αυτοκίνητό σου, έχοντας τις πόρτες κλειδωμένες, και ρώτησε μέσα από το τζάμι τι βοήθεια χρειάζονται. Ζητήστε την προστασία του Θεού καθώς σταματάτε για να βοηθήσετε. Μη φοβάστε να βοηθήσετε αλλά χρησιμοποιείτε σοφία.

Δεν είναι ενδιαφέρον ότι στις 10 εντολές μόνο οι 2 πρώτες ασχολούνται με τη σχέση μας με τον Θεό, ενώ οι άλλες 8 αφορούν τη σχέση μας με τους ανθρώπους;

Ματθ.ε:17 Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω.

Δεν είμαστε κάτω από το Νόμο. Αλλά όταν αγαπάμε τους άλλους και δείχνουμε έλεος, ο σκοπός του Νόμου επιτυγχάνεται αυθόρμητα, γεγονός που μας καθιστά κληρονόμους της αιώνιας ζωής.

Κλήση για δράση

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη απαιτεί πενταπλή ανταπόκριση. Επιτρέψτε μου να συνοψίσω αυτή την στάση με λίγα λόγια:

 

Α. Μην υπολογίζεις την ανταμοιβή:

Αν και η αγάπη προς τους άλλους θα μας κάνει κληρονόμους της αιώνιας ζωής, δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο δείχνουμε έλεος. Η συμπόνια είναι.

Αν η αιώνια ζωή είναι ο μοναδικός σκοπός για να δείξουμε έλεος, τότε προσπαθούμε να την κερδίσουμε.

B. Μην υπολογίζεις τον κίνδυνο:

Ο ιερέας και ο Λευίτης υπολόγισαν τον κίνδυνο. Ο Καλός Σαμαρείτης δεν το έκανε. Δεν μπορούμε να δείξουμε έλεος αν δεν είμαστε πρόθυμοι να φύγουμε από τη ζώνη άνεσής μας.

Γ. Μην μετατοπίζεις την ευθύνη:

Ο Καλός Σαμαρείτης δεν μετατόπισε την ευθύνη. Μετέτρεψε τις πεποιθήσεις του σε δράση. Ο Θεός δεν ευαρεστείται όταν τα παιδιά Του ρίχνουν αλλού την ευθύνη για ό,τι δεν έχει γίνει. Ο Θεός ευαρεστείται όταν τα παιδιά του κάνουν κάτι γι' αυτό.

Δ. Μην υπολογίζεις τη Θυσία:

Ο Καλός Σαμαρείτης ήταν κι αυτός ταξιδιώτης. Έπρεπε να πάει κάπου, αλλά αναδιάταξε τις προτεραιότητές του για να φροντίσει τον τραυματία. Η ευσπλαχνία απαιτεί θυσίες. Δεν μπορούμε να δείξουμε έλεος αν δεν είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε τον εαυτό μας.

Ε. Μην υπολογίζεις το κόστος:

Η Καλός Σαμαρείτης έπρεπε να επωμιστεί το οικονομικό κόστος της φροντίδας του τραυματία. Το έλεος είναι δαπανηρό επειδή όλα στην κοινωνία μας έχουν ένα τίμημα. Δεν θα υπολογίσουμε το κόστος αν θέλουμε πραγματικά να δείξουμε έλεος.

 

Συμπέρασμα

Ο Ιησούς έδειξε ότι δεν μπορεί κανείς να μισεί έναν άλλο άνθρωπο και να εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι αγαπά τον Θεό.

Η αγάπη μας για τον Θεό και τον άνθρωπο εκφράζεται καλύτερα δείχνοντας έλεος στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Ας δείξουμε έλεος ολόψυχα και ο Θεός θα μας ανταμείψει με αιώνια ζωή.

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη μιλάει για έναν τρόπο ζωής. Πρέπει να αγαπήσουμε κάθε άνθρωπο με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή —και τους φίλους και τους ξένους— και να τους μεταχειριζόμαστε με τον τρόπο που θέλουμε να μεταχειρίζονται εμάς.

Πρέπει να βοηθάμε με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε, ακόμη κι αν πρέπει να θυσιάσουμε το χρόνο και τα χρήματά μας. Πρέπει να το κάνουμε όλες τις ημέρες της ζωής μας. Ο Θεός υπόσχεται ότι δε θα ξεχάσει το καλό που δείξαμε στους άλλους (Εβρ.ς:10).

Κάποιοι που δεν χαρακτηρίζονται για την ευαισθησία τους στις ανάγκες των άλλων, ισχυρίζονται πως τα εδάφια αυτά δεν αναφέρονται σε χριστιανούς – προσπαθώντας ίσως με τον τρόπο αυτό να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Αλλά ήταν ο Χριστός που δίδαξε στους μαθητές Του:

«Εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ.ε:20).

Γι' αυτό είναι καλύτερα να προσέχουμε μάλλον στον Κύριο που είπε, «ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε» (Ματθ.κγ:23), παρά σε ανθρώπινες διδασκαλίες.