Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΑΝ Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (1)

Ο Σολομώντας στο βιβλίο των  Παροιμιών και στο 8^ο κεφάλαιο, προσωποποιεί τη σοφία του Θεού και την ταυτίζει φυσικά με τον άνθρωπο Χριστό Ιησού.

Μας δείχνει αυτή την άγια και ευλογημένη σχέση του Πατέρα Θεού με το Γιό Του, πριν ακόμη ο Γιός γεννηθεί, πριν ακόμη εξέλθει από τον Πατέρα. Μας δείχνει τη θέση του Υιού μέσα στη καρδιά και στο λόγο του Πατέρα.

Η Σοφία του Θεού είναι που μιλάει στην προσωποποίηση και λέει:

«Ο Κύριος με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ' αιώνος. Προ του αιώνος με έχρισεν, απ' αρχής, πριν υπάρξη η γη. Εγεννήθην ότε δεν ήσαν αι άβυσσοι, ότε δεν υπήρχον αι πηγαί αι αναβρύουσαι ύδατα· Πριν τα όρη θεμελιωθώσι, προ των λόφων, εγώ εγεννήθην· ενώ δεν είχεν έτι κάμει την γην ούτε πεδιάδας, ούτε κορυφάς χωμάτων της οικουμένης. Ότε ητοίμαζε τους ουρανούς, εγώ ήμην εκεί· ότε περιέγραφε καμάραν υπεράνω του προσώπου της αβύσσου· ότε εστερέονε τον αιθέρα επάνω· ότε ωχύρονε τας πηγάς της αβύσσου· ότε επέβαλλε τον νόμον αυτού εις την θάλασσαν, να μη παραβώσι τα ύδατα το πρόσταγμα αυτού· ότε διέταττε τα θεμέλια της γής· τότε ήμην πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ' ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού, ευφραινομένη εν τη οικουμένη της γης αυτού· και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων». Παρ.η:22-31.

Μ’ αυτό τον όμορφο, ποιητικό, μεταφορικό τρόπο, ο Κύριος μας φανερώνει αυτές τις θαυμαστές αλήθειες! Το Πνεύμα του Θεού ταυτίζει τον Υιό, με τη Σοφία του Θεού, που δεν είναι άλλος Θεός, ή πρόσωπο, αλλά έκφραση του ίδιου του προσώπου του Πατέρα.

Ο λόγος του Θεού βλέπουμε ότι δεν μας στρέφει έξω από τον Πατέρα, αλλά μέσα σ' Αυτόν.

Αυτό το κομμάτι του λόγου του Θεού, είναι ένα από τα πολλά που είναι «παρεξηγημένα», δηλ. κακοερμηνευμένα προκειμένου να εξυπηρετήσουν την αναγκαία βάση για τη θεωρία της προΰπαρξης του «θεού υιού», ή του «προενσαρκωθέντος Χρίστου» και έτσι χάνεται το αληθινό και πλούσιο νόημα των εδαφίων αυτών.

Τα εδάφια αυτά δεν διδάσκουν την προΰπαρξη κάποιου «Θεού Υιού», γιατί αν το έκαναν, τότε έστω και ένας άγιος της Παλαιάς Διαθήκης θα το γνώριζε και θα το έλεγε και στους υπόλοιπους, ώστε να μη πιστεύουν στον Ένα και ΜΟΝΟ-πρόσωπο Θεό και να είναι μέσα στην πλάνη σύμφωνα με τα δεδομένα των σημερινών τριαδικών, (οι οποίοι μέσα στον φανατισμό και την άγνοιά τους βγάζουν πλανεμένους όλους τους αγίους της Παλαιάς Διαθήκης, γιατί ενώ ήταν τόσο φανερή η τριάδα, όπως λένε ορισμένοι, αυτοί πεισματικά και φανατισμένα πίστευαν σε Ένα και Μοναδικό Θεό).

Έτσι μαζί με τους αγίους της Παλαιάς Διαθήκης συντασσόμαστε και εμείς που διακηρύττουμε το ίδιο πιστεύω με αυτούς και έχουμε «την ίδια πλάνη» με τον Ησαΐα, τον Ιερεμία, το Δανιήλ, το Μωυσή, το Δαυίδ και όλο το θεμέλιο των αγίων και προφητών της Παλαιάς Διαθήκης!

Αν είναι δυνατόν άνθρωπος λογικός να μη δει τη σκευωρία του Σατανά που είναι να βγάλει σκάρτους και πλάνους, όλους εκείνους που τον νίκησαν με την πίστη τους στον ένα Θεό!

Οι έννοιες που δίνονται σ’ αυτά τα εδάφια, συμφωνούν απόλυτα με ότι λέμε για τον Ιησού Χριστό, την προΰπαρξη Του, τη σχέση Του με το Λόγο του Θεού και όλο το σχέδιο της δημιουργίας.

«Ο Κύριος με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού…»

Η μετάφραση των εβδομήκοντα το αποδίδει: «κύριος ἔκτισέν με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ».

Αντί το ρήμα «είχεν» χρησιμοποιεί την έκφραση «ἔκτισέν με». Αν η σοφία είναι ο «θεός Υιός», τότε τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί ο υποτιθέμενος «θεός υιός» «κτίστηκε» από τον Πατέρα. Αυτό υποστηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ότι ο θεός υιός είναι κτίσμα του Πατέρα, ένα κατώτερο δημιούργημα.

Εδώ όμως ο λόγος του Θεού δεν μας μιλάει για προϋπάρχοντα «θεό υιό», όπως θα δούμε και στις υπόλοιπες φράσεις που θα εξετάσουμε, αλλά για τον «άνθρωπο Χριστό Ιησού», ο Οποίος είναι η προσωποποίηση της Σοφίας και του Λόγου του Θεού.

Το ρήμα που εξετάζουμε, είναι το «Κάνανι» που προέρχεται από το «Κανά» και σημαίνει κατά το Γεσένιο – στο εδάφιο που εξετάζουμε -  «θεμελιώνω, δημιουργώ».

Η ίδια λέξη επαναλαμβάνεται στα παρακάτω εδάφια που αναφέρει ο Γεσένιος, όπου και ο Βάμβας δίνει την έννοια του «κτίζω, μορφώνω».

καὶ ηὐλόγησεν τὸν αβραμ καὶ εἶπεν εὐλογημένος αβραμ τῷ θεῷ τῷ ὑψίστῳ ὃς ἔκτισεν τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν…. εἶπεν δὲ αβραμ πρὸς βασιλέα σοδομων ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου πρὸς τὸν θεὸν τὸν ὕψιστον ὃς ἔκτισεν τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν (Γέν.ιδ:19,22).

«Δεν είναι Αυτός ο Πατήρ σου όστις σε εξηγόρασεν; Αυτός όστις σε έπλασε, και σε εμόρφωσεν» (Δευτ.λβ:6).

«Διότι συ εμόρφωσας τους νεφρούς μου· με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου» (Ψαλμ.ρλθ:13).

Υπάρχουν και άλλες δύο έννοιες αυτής της λέξης. Η μία είναι «αποκτώ, έχω» και η άλλη «αγοράζω, λυτρώνω», που όμως δεν ταιριάζουν σαν έννοιες στο εδάφιο που μελετάμε, επειδή η έννοια του «αποκτώ», είναι σχεδόν πάντοτε συνδεδεμένη με την έννοια του «αγοράζω», δηλ. έχω κάτι επειδή το αγόρασα. Έχει την έννοια του έχω η του αποκτώ, αλλά κατόπιν αγοράς, κατόπιν καταβολής χρημάτων, οπότε στην προκειμένη περίπτωση, που το θέμα είναι «η προΰπαρξη της Σοφίας, το πότε αυτή υπήρχε και που», δεν ταιριάζει η έννοια του «με είχεν» γιατί υπονοεί την αγορά και ο Θεός δεν αγόρασε τη Σοφία Του από κάποιον, ούτε το Χριστό.

Ακόμη η έννοια του αγοράζω, δεν στέκει εδώ για τον ίδιο λόχο. Με την έννοια του κτίζω, απέδωσαν οι Εβδομήκοντα στην μετάφρασή τους, το εδάφιο αυτό.

Παράδειγμα βλέπουμε στην Γέν.κε:10 όπου μιλά για τον αγρό, «τον οποίον ηγόρασεν ο Αβραάμ παρά των υιών του Χέτ». Η έννοια είναι πάλι «απέκτησε», αλλά βλέπουμε ότι το ερμηνεύει «ηγόρασεν».

Αυτό βλέπουμε και στις Παρ.ις:16 «Πόσον καλητέρα είναι η απόκτησις της σοφίας παρά το χρυσίον και προκριτωτέρα η απόκτησις της συνέσεως παρά το αργύριον».

Είναι καλύτερο δηλαδή από το να αγοράζεις χρυσάφι, να αγοράζεις σοφία, να αποκτάς σοφία. Μια παρεμφερής έννοια είναι αυτή που συναντάμε στη Γέν.δ:1 όταν η Εύα είπε «.... Απέκτησα άνθρωπον διά του Κυρίου» δηλ. ότι ο Κύριος της έδωσε τον άνθρωπο και εκείνη τον απέκτησε. Πάλι όμως είναι κτήμα κάποιου άλλου, το οποίο περνά στην ιδιοκτησία (θα λέγαμε) της Εύας. Μ' αυτή την έννοια πάλι δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Πατέρας «απέκτησε» Υιό, γιατί κάποιος έπρεπε να του Τον δώσει για να Τον αποκτήσει. Όμως ποιος έδωσε στον Πατέρα; Κανείς! Αυτός είναι που δίνει τα πάντα. Έτσι το μόνο που μας απομένει είναι να κοιτάξουμε στην έννοια που έδωσαν οι Εβδομήκοντα, που είναι «έκτισέν με».

Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι στην απόδοση του εδαφίου από τους (Ο’), λείπει το «εν αρχή», που έχει ο Βάμβας. Η λέξη στα Εβραϊκά είναι «ρεσίθ», που θα πει «αρχή».

Αν θα έλεγε «εν αρχή», τότε χρειαζόταν η πρόθεση «μπε» ώστε να γίνει «μπερεσίθ». Αυτή είναι η πρώτη λέξη του βιβλίου της Γένεσης, «μπερεσίθ» και ερμηνεύεται «εν αρχή». Εδώ όμως λέει μόνο «ρεσίθ» και σωστά ερμηνεύεται «αρχή» χωρίς την πρόθεση «εν».

Την ίδια έννοια τη συναντάμε στη Γέν.ιδ:19: «Και ευλόγησεν αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γήν».

Λίγο παρακάτω στο εδ.22 διαβάζουμε: «Και ευλόγησεν αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γήν».

Άλλη μια χρήση του ίδιου ρήματος, έχουμε στο Δευτ.λβ:6 «Ταύτα ανταποδίδετε εις τον Κύριον, λαέ μωρέ και ασύνετε; δεν είναι αυτός ο πατήρ σου, όστις σε εξηγόρασεν; αυτός όστις σε έπλασε και σε εμόρφωσεν;»

Ψαλμ.ρλθ:13: «Διότι συ εμόρφωσας τους νεφρούς μου· με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου».

Το Εβραϊκό κείμενο λέει: «Ο ΓΙΑΧΒΕ με έκτισε αρχή οδών αυτού, προ των έργων αυτού από τότε».

Στο εδ.23 λέει: «Προ του αιώνος με έχρισεν…». Το ρήμα «έχρισεν», όπως το μεταφράζει ο Βάμβας, είναι από την Εβραϊκή ρίζα «νασάχ» που σημαίνει «εκχέω, χύνω», με τρεις διαφορετικές χρήσεις. Η πρώτη έχει την έννοια της σπονδής, της έκχυσης οίνου ή ελαίου για θυσία. Η δεύτερη έχει την έννοια του χύνω μέταλλο σε καλούπι. Η τρίτη είναι η έννοια του χρίω π.χ. βασιλιά. (βλ.Ψαλμ.β:6).

Οι Εβδομήκοντα έδωσαν τη δεύτερη έννοια, του χύνω μέσα σε καλούπι, ώστε να δημιουργηθεί το εδραίωμα, η το θεμελίωμα κάποιου πράγματος και λένε: «πρὸ τοῦ αἰῶνος ἐθεμελίωσέν με ἐν ἀρχῇ….».

Τo θέμα είναι ότι όποια έννοια από τις δύο πάρουμε, είτε το «εθεμελίωσεν», είτε το «έχρισεν», το συμπέρασμα είναι ότι ο λόγος του Θεού αναφέρεται στον άνθρωπο Χριστό Ιησού και όχι στο «θεό υιό», γιατί ο «Θεός» δεν χρίεται αλλά χρίει. Δεν θεμελιώνεται ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος, δεν κτίζεται ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος.

Κατά συνέπεια, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι δεν αναφέρεται σε προϋπάρχοντα «θεό υιό», αλλά στον άνθρωπο Χριστό Ιησού.

Στο εδ.24 λέει: «Εγεννήθην ότε δεν ήσαν αι άβυσσοι…» Το ρήμα «εγεννηθην» προέρχεται από τη ρίζα «Χουλ», που σημαίνει «περιστρέφω» και ίσως από την περιστροφή του παιδιού στη μήτρα, έχει ανάμεσα σε άλλες έννοιες και την έννοια του «τίκτω, γεννώ». Έτσι το μεταφράζουν και οι (Ο’). Την ίδια έννοια τη συναντούμε και στον Iώβ ιε:7 και αναφέρεται στη γέννηση του ανθρώπου.

Βλέπουμε λοιπόν καθαρά ότι μιλά για κάποια γέννηση, θεμελίωση ή χρίσμα, κτίσιμο ή δημιουργία κάποιου. Αυτές είναι οι έννοιες που δίδονται και φυσικά δεν αναφέρονται στο Θεό, γιατί Αυτός δημιουργεί και δεν δημιουργείται, κτίζει και δεν κτίζεται, γεννά και δεν γεννιέται, χρίει και δεν χρίεται. Πάλι λοιπόν ο λόγος του Θεού αναφέρεται στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, ο οποίος γεννήθηκε χρίσθηκε, εδραιώθηκε από τον Πατέρα.

Παρ.η:24-26 «Εγεννήθην ότε δεν ήσαν αι άβυσσοι, ότε δεν υπήρχον αι πηγαί αι αναβρύουσαι ύδατα· Πριν τα όρη θεμελιωθώσι, προ των λόφων, εγώ εγεννήθην· ενώ δεν είχεν έτι κάμει την γην ούτε πεδιάδας, ούτε κορυφάς χωμάτων της οικουμένης».

Εδώ παραβολικά μιλάει για την πνευματική δημιουργία του Θεού, τους αγγέλους που θα έπεφταν από την παρουσία του Θεού, (άβυσσοι, είναι τόποι αχανείς βαθείς και σκοτεινοί, Σατανάς, δαίμονες), μας μιλά για τους αγίους, την εκκλησία, που είναι οι πηγές που αναβρύζουν ύδατα (Ιωάν.ζ:37-39), τα όρη και οι λόφοι, είναι τα κράτη και τα έθνη της γης, άλλα μεγάλα και ισχυρά και άλλα μικρά και άσημα, οι πεδιάδες και οι κορυφές χωμάτων, είναι οι σαρκικοί άνθρωποι (πεδιάδες, χαμηλά μέρη, χώμα, είναι ο πηλός από τον οποίο έγινε ο άνθρωπος) και οι Πνευματικοί (κορυφές, υψηλά μέρη, κοντά στην παρουσία του Θεού).

Ο Υιός του Θεού υπήρξε πριν από όλα αυτά και το επαναλαμβάνει για έμφαση. Πριν από όλα τα έργα Του, από αιώνος, ο Υιός είχε μορφωθεί, είχε γεννηθεί μέσα στην καρδιά του Πατέρα, σαν πρότυπο και αρχή όλης της δημιουργίας, ώστε βάση Αυτού και μέσω Αυτού να δημιουργήσει όλα τα υπόλοιπα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ