I.
Κλήση
Το υπέρτατο καθήκον του κήρυκα επάνω
στη γη είναι να υπηρετήσει τις ανάγκες των ανθρώπων και να προσφέρει το
ευαγγέλιο σε όσους πεθαίνουν χωρίς σωτηρία.
Παρόλο που χρειάζεται εκπαίδευση, κανένας δεν μπορεί ποτέ να μάθει την τέχνη της υπηρεσίας απλά παρακολουθώντας ένα Βιβλικό σχολείο, ή ένα σεμινάριο.
Ένα άτομο δεν μπορεί ποτέ να μάθει πώς
να γίνει κήρυκας. Η τεχνική μπορεί να διδαχθεί, η τέχνη όχι.
Ένας αρχιμάγειρας μπορεί να δώσει τη
σωστή συνταγή, αλλά το να μεταβιβάσει το «αίσθημα» προκειμένου να γίνει το
φαγητό νόστιμο είναι ένα δύσκολο ζήτημα.
Ο κήρυκας πρέπει να έχει την αίσθηση
της κλήσης, όπως επίσης σεβασμό για την εντολή του Κυρίου, ο οποίος «δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να
υπηρέτηση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματθ.κ:28).
Ο απόστολος Παύλος εξέφρασε την
αίσθηση της κλήσης του έτσι:
«Ότε
δε ηυδόκησεν ο Θεός, ο προσδιορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου, και καλέσας δια
της χάριτος αυτού, να αποκαλύψη τον Υιόν αυτού εν εμοί, δια να κηρύττω αυτόν
μεταξύ των εθνών, ευθύς δεν συνεβουλεύθην σάρκα και αίμα» (Γαλ.α:15-16).
Κάθε εργάτης πρέπει να είναι σίγουρος
για τη θεϊκή κλήση που τον έχει φέρει στη διακονία του λόγου. Διαφορετικά, ίσως
απλά να επιλέγει μία καριέρα με απαιτήσεις που συχνά φαίνονται παράλογες,
έννοιες που είναι δύσκολο να κατανοήσει, και πραγματικότητες που κάνουν την
«επιτυχία» σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί.
Μόνο μία κλήση από το Θεό αλλάζει τις
απαιτήσεις από το να είναι παράλογες σε λογικές, κάνει τις έννοιες εύκολο να
γίνουν κατανοητές, και ικανώνει τον εργάτη ώστε να μην ενδιαφέρεται οπωσδήποτε
για την «επιτυχία».
Ένας αληθινός εργάτης δεν εργάζεται
για την επιδοκιμασία από τους ανθρώπους αλλά για την επιδοκιμασία από τον Θεό. Μόνο
η αιωνιότητα μπορεί να αποκαλύψει τι έχει αληθινά κατορθωθεί.
Η ιστορία του Σαμουήλ απεικονίζει τη
σπουδαιότητα του να ακούς και να ανταποκρίνεσαι στην κλήση του Θεού. Όταν ο
Σαμουήλ υπηρετούσε τον Κύριο υπό την προστασία του Ηλί, «Ο λόγος δε του Κυρίου ήτο σπάνιος κατ' εκείνας τας ημέρας όρασις δεν
εφαίνετο» (Α' Σαμ.γ:1). Ο Σαμουήλ, ένα νεαρό αγόρι, είχε πολλά να μάθει για
τους τρόπους του Θεού.
Ένα βράδυ καθώς καθόταν μόνος στο
δωμάτιο του νόμισε πως άκουσε τη φωνή του Ηλί να φωνάζει το όνομά του. Τρεις
φορές έτρεξε υπάκουα στον Ηλί τρεις φορές ο Ηλί του είπε ότι δεν τον είχε
φωνάξει.
Τελικά, ο Ηλί κατάλαβε ότι ήταν ο
Κύριος, και είπε στο Σαμουήλ τι να απαντήσει όταν ακούσει τη φωνή ξανά. «Και ήλθεν ο Κύριος, και σταθείς εκάλεσε
καθώς το πρότερον, Σαμουήλ, Σαμουήλ. Τότε ο Σαμουήλ απεκρίθη, Λάλησον, διότι ο
δούλος σου ακούει» (Α' Σαμ.γ:10).
Από νωρίς στη δική μου ζωή, ένιωσα μία
δυνατή επιθυμία να εργαστώ για το Θεό και ήμουν ακόμη πρόθυμος να γίνω ένας
εργάτης εάν αυτό ήταν το θέλημά Του. Αισθανόμουν ότι αν ο Κύριος μπορούσε να
καλέσει το αγόρι το Σαμουήλ να κάνει ένα έργο γι' Αυτόν, σίγουρα μπορούσε να
καλέσει κι εμένα επίσης, αν επιθυμούσε να με χρησιμοποιήσει.
Πραγματικά ήθελα μια παρόμοια
εμπειρία, και σκεφτόμουν ότι ίσως θα ερχόταν και θα στεκόταν κοντά μου ακριβώς
όπως έκανε και με το Σαμουήλ. Τολμούσα να ελπίζω σε μία ευκρινή φωνή που θα
άκουγα και ότι ίσως ένα λαμπρό φως θα λάμψει επάνω μου, ή ίσως το άγγιγμα του
χεριού Του επάνω στο δικό μου. Ο Κύριος δε μου παρείχε αυτό το είδος εμπειρίας,
μα ο λόγος Του ήρθε μέσα μου. Ήταν σαν μία ήρεμη μικρή φωνή, και ήξερα εκείνη
τη στιγμή ότι είχα οριστικά κληθεί στην υπηρεσία. Δεν είχα ποτέ την παραμικρή
αμφιβολία.
Η κλήση μπορεί να έρθει με διαφορετικό
τρόπο σε σένα, αλλά αν θέλει να σε χρησιμοποιήσει στη διακονία, να είσαι
βέβαιος ότι με κάποιο τρόπο αυτό θα γίνει, και θα το ξέρεις με όποιον τρόπο κι
αν γίνει.
Η Βίβλος είναι γεμάτη με βιογραφίες
ανδρών τους οποίους ο Θεός κάλεσε να κάνουν ένα έργο γι' Αυτόν. Σε κάθε
περίπτωση, ο Θεός κινήθηκε προς τον άνθρωπο, δεν διάλεξε ο άνθρωπος το έργο σαν
επάγγελμα ή καριέρα.
Ο Θεός αποκάλυψε στο Νώε το σχέδιο Του,
να καταστρέψει τη γη. Απλά μόνο έχοντας μία έντονη επιθυμία, ποτέ δε θα σήκωνε
το βάρος ο Νώε για τόσα πολλά χρόνια να εργαστεί για να κατασκευάσει κάτι που
φαινόταν μόνο σαν αστείο σε καθένα γύρω του. Ο Νώε απάντησε στο κάλεσμα και
έφτιαξε την κιβωτό. Αν και οι ακόλουθοι του ήταν λίγοι, η ανθρώπινη φυλή, η
οποία τώρα αριθμεί περισσότερο από έξι δισεκατομμύρια, γλύτωσε από την
ολοκληρωτική καταστροφή. Τι κατόρθωμα!
Αν και ο Μωυσής ένιωσε ότι δε θα
μπορούσε να οδηγήσει τους Ισραηλίτες έξω από τη γη της Αιγύπτου, δεν μπορούσε
να αμφιβάλει για την πρόσκληση του Θεού όταν μία φωνή είπε το όνομά του από μία
καιόμενη βάτο. Μετά, οδήγησε τους ανθρώπους του έξω από τη δουλεία της Αιγύπτου
στη Γη της Επαγγελίας, δεσμευμένος από την κλήση που του έγινε στην έρημο.
Στην πραγματικότητα, η κλήση για
διακονία είναι περισσότερο από μία απλή κλήση σημαίνει να δαπανιέσαι, να
διακατέχεσαι, ακόμη και να χάνεις δύναμη και μετά να τη βρίσκεις πάλι καθώς
συναντούμε τον Κύριο πρόσωπο με πρόσωπο.
Η διακονία δεν πρέπει ποτέ να
θεωρείται απλά σαν ένα επάγγελμα που διάλεξες, ή καριέρα. Ο εργάτης πρέπει αν
έχει μία θεϊκή κλήση που να τον κατευθύνει σε ένα ισόβιο έργο για το Θεό. Αν
όχι, ο εργάτης δε θα σταθεί, ούτε θα μπορεί να αντέξει τις πιέσεις μιας τέτοιας
φοβερής ευθύνης.
Ο Παύλος είπε στην Εφες.γ: 7, «του οποίου έγινα υπηρέτης κατά την δωρεάν
της χάριτος του Θεού, την δοθείσαν εις εμέ κατά την ενέργειαν της δυνάμεως
αυτού». Στο πνευματικό παιδί του Τιμόθεο, είπε για την κλήση του, «Και ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντά με Ιησούν
Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν εις την διακονίαν εμέ» (Α' Τιμ.α:12).
II.
Χαρακτήρας
Η προσωπική ζωή του εργάτη με το Θεό
είναι το μυστικό του Χριστιανικού χαρακτήρα, η πηγή της δύναμης για υπηρεσία, η
γραμμή ζωής για όλα όσα ο εργάτης πρέπει να είναι και να κάνει. Η εσωτερική ζωή
της ψυχής τρέφει την εξωτερική ζωή που ο καθένας μπορεί να δει.
Η πρώτη μας ευθύνη είναι να είμαστε
άγιοι μπροστά στον Κύριο και να επιζητούμε να Τον ευχαριστούμε. Μόνο τότε θα
μπορούμε να υπηρετούμε επαρκώς τους ανθρώπους Του.
Η λέξη ακεραιότητα είναι
πολυχρησιμοποιημένη, αλλά σίγουρα εφαρμόζεται στη διακονία. Η Εβραϊκή ρίζα αυτής
της λέξης σημαίνει ολόκληρος, στερεός, αψεγάδιαστος. Για να το πούμε απλά,
σημαίνει ότι ένα άτομο είναι το ίδιο εσωτερικά όπως και εξωτερικά. Δεν υπάρχει
ασυμφωνία ανάμεσα στον τρόπο που περπατάει και στον τρόπο που μιλάει. Η
προσωπική του ζωή ταιριάζει στη δημόσια εικόνα του. Ακεραιότητα είναι η απουσία
διπλοπροσωπίας (να ψεύδεται στον εαυτό του), και είναι επίσης η απουσία
υποκρισίας.
Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα
ακεραιότητας είναι ο Δανιήλ. Ο βασιλιάς Δαρείος αποφάσισε να διορίσει 120
σατράπες να διοικήσουν ολόκληρο το βασίλειο. Πάνω από αυτούς όρισε τρεις
προέδρους, και ο Δανιήλ ήταν ένας από αυτούς τους τρεις. Προτιμήθηκε από τους
άλλους επειδή είχε έξοχο πνεύμα. Η θέση του προκάλεσε ζήλεια ανάμεσα στους
σατράπες και προέδρους, που ζητούσαν να βρουν κάτι εναντίον του, «πλην δεν ηδύναντο να εύρωσιν ουδεμίαν
πρόφασιν, ουδέ αμάρτημα διότι ήτο πιστός, και δεν ευρέθη εν αυτώ ουδέν σφάλμα,
ουδέ αμάρτημα» (Δαν.ς:4-5).
Όταν ο Δανιήλ φέρθηκε στο συμπόσιο του
Βαλτάσαρ για να ερμηνεύσει τη γραφή με το χέρι στον τοίχο, η φήμη του και ο
χαρακτήρας του είχαν προηγηθεί. «Τότε
εισήχθη ο Δανιήλ έμπροσθεν του βασιλέως. Και ο βασιλεύς ελάλησε, και είπε προς
τον Δανιήλ, ... Ήκουσα τωόντι περί σου, ότι το πνεύμα των θεών είναι εν σοι,
και φως, και σύνεσις, και σοφία έξοχος, ευρέθησαν εν σου» (Δαν.ε:13-14).
Η διακονία είναι επάγγελμα του
χαρακτήρα. Πολιτικοί, δικηγόροι, γιατροί, και άλλοι επαγγελματίες μπορεί να
είναι πολύ πετυχημένοι στο επάγγελμά τους παρά τους ατελείς χαρακτήρες τους,
αλλά όχι οι εργάτες του Θεού.
Αυτό που κάνει την κλήση μας μοναδική
είναι ότι η υπηρεσία μας προς τους ανθρώπους βασίζεται στην πεποίθησή τους
σχετικά με το βάδισμά μας με το Θεό. Η πεποίθηση είναι κάτι που δεν μπορούμε να
απαιτήσουμε πρέπει να κερδηθεί σε κάποιο διάστημα χρόνου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε
ότι η πεποίθηση και η εμπιστοσύνη είναι εύθραυστες. Ό,τι έχει χρειαστεί χρόνια
να οικοδομηθεί μπορεί να συντριβεί σε μία στιγμή.
Σαν εργάτες μπορεί να γοητεύουμε τους
ανθρώπους από τον άμβωνα. Αλλά, αν εκείνοι τους οποίους υπηρετούμε, έχουν
λόγους να αμφιβάλουν για την ηθική μας ακεραιότητα, η διακονία μας προς αυτούς
έχει τελειώσει. Μπορεί να σκεφτόμαστε τη διακονία με όρους κηρύγματος, αλλά
υπάρχει μία διακονία του χαρακτήρα που είναι ακόμα πιο ισχυρή. Αργότερα οι
άνθρωποι ίσως έχουν ξεχάσει τι έχουμε πει, μα θα θυμούνται τι είμαστε. Μερικά
πράγματα μπορεί να είναι προσποιητά, μα δεν μπορούμε να κρύβουμε μονίμως το
ποιοι στ' αλήθεια είμαστε.
Δεν μπορούμε να βρούμε στην Αγία Γραφή
ένα πρόσωπο που ενώ είχε μεγάλο ορίζοντα διακονίας να ήταν συμβιβασμένο ηθικά
και αργότερα να ξεπέρασε το παρελθόν του με τέτοιον τρόπο που να έφτασε στην
ίδια κορυφή ξανά ή να συνέχισε τη διακονία του με την ίδια επιτυχία. Ίσως ο
Δαβίδ να πλησίασε, αφού παρέμεινε βασιλιάς.
Μετά θα παρατηρήσουμε ότι δεν
εκπλήρωσε το αξίωμά του σαν προφήτης ή ιερέας. Επιπλέον, ο Δαβίδ δεν έφτασε
στην ίδια ακμή όπως πριν από την αμαρτία του έστω κι αν ήταν γνωστός σαν ένας
άνθρωπος που είχε την καρδιά που ήθελε ο Θεός. Ακόμα, η αμαρτία του παρέμεινε
μία κηλίδα στο ιστορικό του.
«Διότι
ο Δαβίδ έκαμνε το ευθές ενώπιον Κυρίου, και δεν εξέκλινε πάσας τας ημέρας της
ζωής αυτού από πάντων όσα προσέταξεν εις αυτόν, εκτός της υποθέσεως Ουρίου του
Χετταίου» (Α' Βας.ιε:5).
Τα προσόντα όσων εργάζονται στο έργο
του Κυρίου βρίσκονται στην Α' Τιμοθέου γ' και στον Τίτο α'. Αυτά που δηλώνονται
σ' αυτά τα κεφάλαια μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητά δεν υπάρχουν κρυμμένα
νοήματα.
Σύμφωνα με την Α' Τιμ.γ:2-3 ένας
ποιμένας πρέπει να είναι «άμεμπτος, μιας
γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός Ουχί μέθυσος,
ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής' αλλ' επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος».
Κάθε ένα από αυτά τα στοιχεία έχουν να
κάνουν με το χαρακτήρα. Στα εδάφια 4-6 συνεχίζει, «Κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγή ν μετά
πάσης σεμνότητος (Διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς
θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;) Να μη ήναι νεοκατήχητος, δια να μη
υπεηφανευθή και πέση εις την καταδίκη ν του διαβόλου». Ο Σατανάς έχει πολλά
εργαλεία για να προκαλέσει την καταστροφή ενός εργάτη, αλλά η περηφάνια είναι
που δίνει λαβή για όλα. Η επόμενη δήλωση είναι πολύ σημαντική: «Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν
μαρτυρίαν καλήν, δια να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου» (Α'
Τιμ.γ:7).
«Μήπως
η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν;» (Ιάκ.γ:11).
Ούτε στο φυσικό, ούτε στο πνευματικό. Παρόλο που ένας εργάτης μπορεί να είναι
πάντα τόσο δημοφιλής και να μπορεί να ελκύει μεγάλα πλήθη στις συναθροίσεις
του, τα ελαττώματα του χαρακτήρα του που μπορεί να είναι άγνωστα στον καθένα θα
αρχίσουν να αιμορραγούν και να επηρεάζουν ό,τι λέει.
Τίποτα δεν είναι πιο αποκρουστικό από
την υποκρισία, και τίποτα δεν είναι πιο ελκυστικό από την ειλικρίνεια. Οι εργάτες
δεν είναι λέκτορες, οι οποίοι μπορούν να μιλάνε πάνω σε θέματα που είναι άσχετα
με τη δική τους εμπειρία και πίστη, οφείλουν να είναι προσωπικά δεσμευμένοι στο
μήνυμά τους. Ένας κήρυκας μπορεί να εννοεί ό,τι κηρύττει από τον άμβωνα, και
πρέπει να εφαρμόζει αυτά που κηρύττει όταν δεν είναι πάνω σ' αυτόν.
Αυτός που διακηρύττει το ευαγγέλιο
πρέπει να εγκολπωθεί ο ίδιος το ευαγγέλιο, και αυτός που κηρύττει το Χριστό
οφείλει να γνωρίζει το Χριστό.
Ένας ποιμένας δίχως χάρη είναι ένας
τυφλός άνθρωπος που έχει επιλεγεί να κάνει το επάγγελμα του οπτικού: φιλοσοφεί
σχετικά με το φως και το όραμα ενώ ο ίδιος βρίσκεται στο απόλυτο σκοτάδι! Είναι
ένας μουγγός πάνω στο βάθρο της μουσικής, ένας κουφός με ευχέρεια σε συμφωνίες
και αρμονίες. Είναι ένας τυφλοπόντικας που προσπαθεί να εκπαιδεύσει αετόπουλα.
Η εφαρμογή του κηρύγματος δεν μπορεί
να είναι χωρισμένη από το πρόσωπο του κήρυκα. Ο Παύλος επέστηκε την προσοχή
στους κήρυκες στις Πράξ.κ:28: «Προσέχετε
λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Αγιον
σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν
απέκτησε δια του ιδίου αυτού αίματος».
Τίποτα δεν αποκαλύπτει την καρδιά του
αποστόλου Παύλου περισσότερο από τη δήλωση στην Β’ Κορ.ς:3: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ' ουδέν, δια
να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν». Εδώ βρίσκεται η αληθινή ουσία: ότι
η διακονία πρέπει να είναι ανέγκλητη, άμεμπτη.
