Ο γάμος του Αρνίου (3)

 

Η Αρπαγή είναι για τη Νύφη του Χριστού

 

Εάν το πόσες φορές χρησιμοποιείται μια εικόνα, είναι δείκτης της σημασίας της, τότε οι εικόνες του γάμου και της γαμήλιας γιορτής είναι εξαιρετικά σημαντικές.

Χρησιμοποιούνται επανειλημμένα στην Παλαιά Διαθήκη.

Το Ιεζ.ις, είναι ένα παράδειγμα:  ….Και ότε διέβην από πλησίον σου και σε είδον, ιδού, η ηλικία σου ήτο ηλικία έρωτος….

Σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο του Ωσηέ είναι ένα άλλο παράδειγμα.

Η εικόνα της νύφης και του γαμπρού χρησιμοποιείται συχνά στις Γραφές για να απεικονίσει τη σχέση του Θεού με το λαό Του.

Υπάρχουν επίσης πολλές άλλες περικοπές: Ης.νδ:5, Ιωήλ α:8, Ιερ.γ, Ης.ξβ:4-5, Ιερ.λα:31-33, και πολλά άλλα.

Στην Καινή Διαθήκη, βρίσκουμε την ίδια εικόνα, μόνο που τώρα η εκκλησία είναι η Νύφη και ο γαμπρός είναι ο Μεσσίας.

Ο Παύλος, σαν ο πατέρας της νύφης (Εκκλησία της Κορίνθου) που την έχει αρραβωνιάσει  με τον Χριστό, λέει:

Β΄Κορ.ια:2 Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, διά να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.

Εφεσ.ε:25-28 Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος.

Αποκ.ιθ:7-9 Ας χαίρωμεν και ας αγαλλιώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθή βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν· διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. Και λέγει προς εμέ· Γράψον, Μακάριοι οι κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου. Και λέγει προς εμέ· Ούτοι είναι οι αληθινοί λόγοι του Θεού.

Ο Ιησούς χρησιμοποίησε την εικόνα του γάμου πολλές φορές.

Στο Μάρκ.β, απεικονίζει τον εαυτό του ως γαμπρό: Μήπως δύνανται οι υιοί του νυμφώνος, ενόσω ο νυμφίος είναι μετ' αυτών, να νηστεύωσιν;

Στον Ματθ.κβ, απεικονίζει τον Θεό σαν τον Πατέρα του γαμπρού την ημέρα της γαμήλιας γιορτής: «Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον βασιλέα, όστις έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού».

Η σκηνή είναι και πάλι μια ημέρα γάμου στο Ματθ.κε, όταν οι φίλες της νύφης κοιμούνται όλες περιμένοντας την άφιξη του γαμπρού.

Στο τέλος της Βίβλου, «το Πνεύμα και η Νύφη» (η Νύφη!) λένε, «Ελθέ!».

Σε ποιον απευθύνονται; Στον Νυμφίο.

Αυτό θα έχει περισσότερο νόημα όταν κατανοήσουμε τις αρχαίες εβραϊκές τελετουργίες γάμου.

Ήταν διαφορετικές από πολλές απόψεις από τις σύγχρονες τελετές μας.

Ένας γάμος στον αρχαίο Ισραήλ ξεκινούσε με τον αρραβώνα.

Συχνά, οι πατέρες του ζευγαριού κανόνιζαν το γάμο, μερικές φορές χρόνια πριν η νύφη φτάσει σε ηλικία γάμου.

Ο πατέρας του γαμπρού πλήρωνε ένα τίμημα νύφης (που ονομάζεται «μοχάρ») στον πατέρα της νύφης.

Ένα «κετούμπαχ», ένα γαμήλιο συμβόλαιο ή διαθήκη, υπογραφόταν από τα δύο μέρη μπροστά σε μάρτυρες.

(Αυτός, παρεμπιπτόντως, είναι ο λόγος για τον οποίο στο Ματθ.β η Μαρία αποκαλείται σύζυγος του Ιωσήφ ακόμη και πριν από το γάμο τους, και γιατί σκέφτηκε να τη χωρίσει πριν ζήσουν μαζί.)

Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, αν ένας νεαρός Εβραίος έκανε πρόταση γάμου σε μια νεαρή Εβραία, πήγαινε στο σπίτι της και της παρουσίαζε ένα συμβόλαιο αρραβώνα, ένα νομικά δεσμευτικό έγγραφο, που καθόριζε τους όρους του γάμου.

Ο κυριότερος από αυτούς τους όρους ήταν το τίμημα που ήταν διατεθειμένος να πληρώσει γι’ αυτήν.

Το τίμημα που πληρωνόταν για τη νύφη δεν ήταν ασήμαντο. Η ανατροφή παιδιών θεωρείτο επένδυση για τους γονείς. Αν κάποιος μεγάλωνε αγόρια, τότε θα μπορούσαν να εργαστούν στα χωράφια.

Οι κόρες, από την άλλη πλευρά, ήταν μια μακροπρόθεσμη επένδυση και η τιμή της νύφης ήταν μια αντανάκλαση της αξίας της για τον γαμπρό. Ήταν προσβολή να προσφέρεις πολύ λίγα για μια νύφη.

Έτσι η κοπέλα και ο πατέρας της διαπραγματεύονταν και η νύφη με τον γαμπρό σφράγιζαν το συμβόλαιο, τον αρραβώνα, με ένα ποτήρι κρασί.

Μόλις σφραγιζόταν ο αρραβώνας, ο γαμπρός πλήρωνε αμέσως το τίμημα για τη νύφη του.

Στη συνέχεια, ο γαμπρός επέστρεφε στο σπίτι του πατέρα του. Η χρονική περίοδος μεταξύ της υπογραφής του «κετούμπαχ» και των εορτασμών του γάμου, ήταν συνήθως περίπου ένας χρόνος.

Τι έκανε ο γαμπρός εκείνη τη χρονιά όταν επέστρεφε στο σπίτι του πατέρα του; Ετοίμαζε τον τόπο που θα ζούσαν αυτός και η νύφη του.

Αυτό μπορεί να ήταν μέσα στο μεγάλο σπίτι του πατέρα του, ή πρόσθετε δωμάτια στο σπίτι, ή έχτιζε ένα παρακείμενο σπίτι στην ιδιοκτησία του πατέρα του. Έκανε ό,τι μπορούσε για να φτιάξει ένα όμορφο μέρος για τη νύφη του.

Θα ερχόταν η μέρα που θα τελείωνε η νέα κατοικία και ο γαμπρός θα επέστρεφε για τη νύφη του.

Την ημέρα του γάμου του, μια τρομπέτα ανήγγειλε τον ερχομό του. Καθώς ο γαμπρός και οι συνοδοί του περνούσαν από το χωριό στο δρόμο προς το σπίτι της νύφης, φώναζαν.

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, η νύφη έκανε ένα τελετουργικό μπάνιο και στη συνέχεια ντυνόταν με λευκά λινά.

Ο γαμπρός έπαιρνε τη νύφη, ακολουθούμενη από τις συνοδούς της, πίσω στο σπίτι του πατέρα του. Εκεί γινόταν η τελετή και ολοκληρωνόταν ο γάμος.

Τότε άρχιζε το γλέντι και μερικές φορές συνεχιζόταν για μια εβδομάδα.

Ήταν σε μια τέτοια γιορτή που ο Ιησούς μετέτρεψε το νερό σε κρασί.

Τα ζευγάρια δεν έστελναν προσκλητήρια με την ημερομηνία του γάμου, επειδή ούτε η μέλλουσα νύφη γνώριζε πότε θα γίνει.

Φυσικά, καθώς πλησίαζε ο καιρός, η προσμονή αυξανόταν. Η επιστροφή του γαμπρού για τη νύφη αναμενόταν με ανυπομονησία.

Τώρα συγκρίνετε αυτά που είδαμε για τους αρχαίους εβραϊκούς γάμους με αυτό που λέει η Αγία Γραφή για τον Χριστό και την εκκλησία του.

Σκεφτείτε την τιμή της νύφης. Σε μια περικοπή όπου ο Παύλος προτρέπει τους Κορινθίους να παραμείνουν πιστοί στον Χριστό, τους υπενθυμίζει: «ηγοράσθητε διά τιμής» (Α ́ Κορ.ς:20).

Ο Πέτρος λέει: «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου» (Α ́ Πέτρ.α:18,19).

Το τίμημα που πλήρωσε ο Ιησούς για τη Νύφη Του, την Εκκλησία, ήταν το αίμα της ζωής Του, όπως βλέπουμε στο τελευταίο Δείπνο.

Ματθ.κς:26-28 Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.

Θυμηθείτε ότι ένα ποτήρι κρασί είχε μοιραστεί κατά την υπογραφή του «κετούμπαχ», και ότι ένα δεύτερο ποτήρι κρασί θα μοιραζόταν την ημέρα του ίδιου του γάμου.

Τώρα θυμηθείτε τα λόγια του Ιησού στο Δείπνο:

Μάρκ.ιδ:25 Αληθώς σας λέγω ότι δεν θέλω πίει πλέον εκ του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον εν τη βασιλεία του Θεού.

Είπαμε ότι μετά το «κετούμπαχ», όταν η νύφη είχε υποσχεθεί στο γαμπρό και η διαθήκη είχε υπογραφεί, ο γαμπρός επέστρεφε στο σπίτι του πατέρα του και άρχιζε να προετοιμάζει ένα μέρος για να ζήσουν αυτός και η νύφη του.

Θυμάστε τα λόγια του Ιησού προς τους μαθητές του τη νύχτα της προδοσίας του;

Ιωάν.ιδ:2,3 Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον· και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ.

Το νυφικό δωμάτιο ήταν εφοδιασμένο με προμήθειες μιας εβδομάδας, έτσι ώστε η νύφη και ο γαμπρός να μπορούν να αποσυρθούν εκεί, να μην βγουν ή να ενοχληθούν για μια ολόκληρη εβδομάδα.

Σε αυτό το σημείο, η σύγχρονη τελετή και η παλιά παράδοση αποκλίνουν σημαντικά.

Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, η νύφη και ο γαμπρός δεν έβλεπαν κανέναν άλλο εκτός ο ένας τον άλλον για μια εβδομάδα.

Ο πατέρας του γαμπρού καθόριζε πότε θα ολοκληρωθεί το νυφικό δωμάτιο στο νέο σπίτι,. Μόνο ο πατέρας του γαμπρού αποφάσιζε πότε ήταν η ώρα να πάει να πάρει τη νύφη.

Υπό το φως της γαμήλιας παράδοσης του γαμπρού που έρχεται να πάρει τη νύφη του σε μια στιγμή που ούτε εκείνη ούτε άλλοι γνώριζαν, σκεφτείτε τα λόγια του Ιησού:

Μάρκ.ιγ:32 Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ.

Και τι γίνεται με την φωνή της σάλπιγγας και την κραυγή: «Διότι ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με κραυγή, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού» (Α ́ Θεσσ.δ:16).

Κατά τη διάρκεια της περιόδου των αρραβώνων, η νύφη περίμενε να παρθεί ανά πάσα στιγμή. Κρατούσε ένα λυχνάρι γεμάτο λάδι, έτοιμο να ανάψει αν ο γαμπρός της ερχόταν εκείνη τη νύχτα.

Επίσης, κατά τη διάρκεια του αρραβώνα, η νύφη επέλεγε τις αδελφές ή/και τις φίλες της που θα τη συνόδευαν στο γάμο.

Συχνά διανυκτέρευαν στο σπίτι της, έχοντας κι αυτές λυχνάρια γεμάτα και έτοιμα, για να μην μείνουν έξω όταν έφτανε η νύχτα του γάμου.

Τελικά, ο πατέρας του γαμπρού δήλωνε ότι το νέο σπίτι ήταν έτοιμο και ο γαμπρός ξεκινούσε για να πάρει τη νύφη του, συνήθως νύχτα.

Καθώς οι νεαροί πλησίαζαν στο σπίτι της νύφης, ένας από αυτούς έτρεχε μπροστά και σάλπιζε ή φώναζε ότι ο γαμπρός πλησίαζε.

Αυτό ειδοποιούσε τη νύφη να αρπάξει τα ρούχα της και το λυχνάρι της. Ειδοποιούσε επίσης όποιες από τις αδελφές και τις φίλες της ήθελαν να παρευρεθούν στη γαμήλια γιορτή για να πάρουν τα ρούχα και τα λυχνάρια τους.

Ματθ.κε:1-10 Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί. Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ' εαυτών έλαιον·

Η νύφη και οι παράνυμφοι της, ο γαμπρός και οι φίλοι του, πήγαιναν όλοι στο νέο σπίτι που είχε ετοιμάσει ο γαμπρός.

Η νύφη και ο γαμπρός αποσυρόταν στο νυφικό δωμάτιο για μία εβδομάδα.

Ο πιο έμπιστος από τους φίλους του γαμπρού περίμενε έξω από την πόρτα του δωματίου, για να επιβεβαιώσει ο γαμπρός ότι ο γάμος είχε ολοκληρωθεί.

Στη συνέχεια μοιραζόταν τα νέα με τα άλλα μέλη της γαμήλιας γιορτής και με τους καλεσμένους που είχε συγκεντρώσει ο πατέρας του γαμπρού.

 

Ιωάν.γ:29 Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ' υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη.

 

Ο φίλος του γαμπρού στέκεται και τον ακούει,

Ο «φίλος του γαμπρού» αναφέρεται σε έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν του κουμπάρου στους σύγχρονους γάμους.

Στα εβραϊκά γαμήλια έθιμα, αυτός ο φίλος είχε σημαντικές ευθύνες, συμπεριλαμβανομένης της οργάνωσης του γάμου.

Αυτός ο ρόλος είναι ανάλογος με τον ρόλο του Ιωάννη του Βαπτιστή στην προετοιμασία του δρόμου για τον Ιησού (Ιωάν.α:23).

Το καθήκον του φίλου ήταν να υποστηρίζει και να διευκολύνει την ένωση, όχι να αναζητά την προσοχή για τον εαυτό του, αντανακλώντας την ταπεινοφροσύνη και την κατανόηση του Ιωάννη για την αποστολή του.

και χαίρεται πολύ να ακούει τη φωνή του γαμπρού.

Ακούει τη φωνή του γαμπρού, σημαίνει την άφιξη και την παρουσία του γαμπρού και σηματοδοτεί την εκπλήρωση των καθηκόντων του φίλου.

Αυτή η χαρά είναι βαθιά, καθώς δείχνει την επιτυχή ολοκλήρωση των προετοιμασιών και την έναρξη του εορτασμού.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εκφράζει αυτή τη χαρά όταν αναγνωρίζει τον Ιησού ως τον Μεσσία, εκπληρώνοντας το ρόλο του ως προδρόμου.

 

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ανακηρύχθηκε από τον Κύριο σαν ο μεγαλύτερος από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης:

Ματθ.ια:9-15 Αλλά τι εξήλθετε να ίδητε; προφήτην; ναι, σας λέγω, και περισσότερον προφήτου. Διότι ούτος είναι, περί του οποίου είναι γεγραμμένον· Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, όστις θέλει κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου. Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλήτερος αυτού. Από δε των ημερών Ιωάννου του βαπτιστού έως του νυν η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν. Διότι πάντες οι προφήται και ο νόμος έως Ιωάννου προεφήτευσαν. Και αν θέλητε να δεχθήτε τούτο, αυτός είναι ο Ηλίας, όστις έμελλε να έλθη. Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη.

Έτσι, όλοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης βρίσκουν την εκπροσώπησή τους στον Ιωάννη.

Ο Ιωάννης αναφερόταν στον εαυτό του σαν «φίλος του νυμφίου».

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και άλλοι Ιουδαίοι άγιοι πριν από την ίδρυση της εκκλησίας, προφανώς δεν ήταν μέρος της νύφης (οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης θα είναι καλεσμένοι στο γάμο).

Έτσι, όταν εξετάζουμε το γαμήλιο δείπνο του Αρνίου στην Αποκ.ιθ, μπορούμε να σκεφτούμε τους αγίους της Παλαιάς Διαθήκης που περιλαμβάνονται εκεί σαν «φίλους του νυμφίου».

 

Αυτή η χαρά είναι δική μου και τώρα έχει ολοκληρωθεί.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αναγνωρίζει τη χαρά του που είδε τον Ιησού να αρχίζει τη διακονία Του, επιβεβαιώνοντας ότι η αποστολή του εκπληρώθηκε.

Αυτή η ολοκλήρωση της χαράς αντανακλά την ικανοποίηση και την εκπλήρωση που βρίσκεται στην υπηρεσία του σκοπού του Θεού.

Δείχνει επίσης την εσχατολογική χαρά που θα βιώσουν οι πιστοί στην ολοκλήρωση της βασιλείας του Χριστού.

Η δήλωση του Ιωάννη υπογραμμίζει το θέμα της ελάττωσης του εαυτού μας για να ανυψώσουμε τον Χριστό (Ιωάν.γ:30), μια αρχή ταπεινοφροσύνης και υπηρεσίας, βασικής σημασίας για τη Χριστιανική ιδιότητα του μαθητή.

Μετά από μια εβδομάδα η νύφη και ο γαμπρός εμφανίζονταν ως σύζυγοι και όλοι γιόρταζαν με ένα λαμπρό γαμήλιο δείπνο.

Αποκ.ιθ:7-9 Ας χαίρωμεν και ας αγαλλιώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθή βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν· διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. Και λέγει προς εμέ· Γράψον, Μακάριοι οι κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου. Και λέγει προς εμέ· Ούτοι είναι οι αληθινοί λόγοι του Θεού.

 

Σκεφτείτε όλες τις προετοιμασίες που έχουν γίνει.

«…ο Θεός, δεν επαισχύνεται αυτούς να λέγηται Θεός αυτών, διότι ητοίμασε δι' αυτούς πόλιν» (Εβρ.ια:16).

Είναι «η νέα Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην διά τον άνδρα αυτής» (Αποκ.κα:2).

Α’ Κορ.β Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν.

Για ποιους είναι όλες αυτές οι προετοιμασίες; Είναι για τη Νύφη, του Χριστού την εκκλησία.

Για εσάς και εμένα, και όλους εκείνους με τους οποίους είμαστε ενωμένοι κατά το Πνεύμα.

Ο Ψαλμ.με:11 μας λέει τι αισθάνεται ο Χριστός για την εκκλησία του: «θέλει επιθυμήσει ο βασιλεύς το κάλλος σου».

Κάλλος; Η Εκκλησία; Εμείς;

Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά τις ατέλειες και τα ελαττώματά μας.

Πώς μπορεί ο Βασιλιάς των βασιλιάδων να βρει «την εκκλησία των χαμένων, των ηττημένων, των αμαρτωλών, των αποτυχημένων και των ανόητων», όμορφη;

Τα εδάφια Εφες.ε:21-ς:9 μας δείχνουν πώς πρέπει να μοιάζουν οι σχέσεις ενός Χριστιανού.

Τα εδ.25-31 εξετάζουν τη σχέση του συζύγου με τη σύζυγό του.

Αλλά θέλω να επικεντρωθώ σε αυτό που λέει για τον Χριστό και την εκκλησία στα εδ.25-27.

Ο Παύλος χρησιμοποιεί τον Χριστό για να δείξει ένα σημείο, αλλά η περιγραφή είναι πλούσια και γεμάτη αλήθεια.

Εφεσ.ε:25-27 Οἱ ἄνδρες, ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάση καθαρίσας τῷ λουτρῳ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὸς ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος.

Αυτή η περικοπή μας λέει τι έκανε ο Χριστός και γιατί το έκανε.

·        Τι έκανε; ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς που αγαπούσε.

·        Πώς το έκανε; Ταπείνωσε τον εαυτό Του, πήρε τη μορφή δούλου, υπέφερε και πέθανε με θυσιαστικό θάνατο στο σταυρό.

«εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού»; (Φιλιπ.β:7,8)

Αλλά μας λέει επίσης γιατί το έκανε. Μας λέει τον σκοπό του. Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβουμε επειδή ο Παύλος χρησιμοποιεί τον σύνδεσμο «ἵνα», που σημαίνει «έτσι ώστε, για να» και υποδηλώνει σκοπό.

Ο Χριστός υπέμεινε ταπεινωτικές και οδυνηρές δοκιμασίες – «ώστε [η εκκλησία] να αγιαστεί και να καθαριστεί με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου».

Θυμηθείτε ότι μια Εβραία νύφη του πρώτου αιώνα είχε ένα τελετουργικό λουτρό λίγο πριν από το γάμο της.

 

Εμείς, και όσοι δίκαιοι υπήρξαν στη γη από το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού, έχουμε ζήσει τη ζωή μας σαν περίοδο μεταξύ αρραβώνα και γάμου.

Όταν αυτή η εποχή τελειώσει τελικά (και μακάρι να τελειώσει σύντομα!) ο αρραβώνας θα τελειώσει – όχι επειδή ο γαμπρός και η νύφη χώρισαν, αλλά επειδή επιτέλους ενώθηκαν.

Εδώ, αρχίζει η νέα ζωή. Θα βρούμε, ότι όλη η ζωή μας σε αυτόν τον κόσμο και όλες οι περιπέτειές μας ήταν μόνο το εξώφυλλο.

Τώρα επιτέλους αρχίζουμε το πρώτο κεφάλαιο της Μεγάλης Ιστορίας που κανείς στη γη δεν έχει διαβάσει, το οποίο συνεχίζεται στην αιωνιότητα, στο οποίο κάθε κεφάλαιο είναι καλύτερο από το προηγούμενο.

Οι Γραφές αποκαλύπτουν αυτά τα πράγματα με διάφορους τρόπους, αλλά μας υπενθυμίζουν ότι προς το παρόν είναι πέρα από την κατανόησή μας.

Ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο, «Εάν τα επίγεια σας είπον και δεν πιστεύητε, πως, εάν σας είπω τα επουράνια, θέλετε πιστεύσει;» (Ιωάν.γ:12)

Το συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και ο Δάσκαλος του Ισραήλ δεν μπορούσε να καταλάβει τι μας περιμένει.

Πρέπει ν’ αλλάξουμε ακόμα πιο πολύ για να συλλάβουμε ένα τόσο «καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης».

Ο Παύλος λέει ότι αρπάχτηκε στον τρίτο ουρανό όπου «ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση» (Β ́ Κορ.ιβ:4).

Ο λόγος αυτής της απαγόρευσης είναι, υποψιάζομαι, ότι ακόμη και τα πιο εύγλωττα και δυνατά λόγια είναι βέβαιο ότι θα παραπλανήσουν.

Αποκ.κα:5 «Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου· Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα»

Δεν ήμασταν εκεί για να γίνουμε μάρτυρες της πρώτης δημιουργίας. Θα είμαστε όμως εκεί για την επόμενη.

«Θα αλλάξουμε», είπε ο Απόστολος Παύλος, «εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού» (Α ́ Κορ.ιε:52).

Εκείνη τη στιγμή, θα μεταμορφωθούμε: από θνητοί σε αθάνατοι, από φθαρτοί σε άφθαρτοι, από αδυναμία σε δύναμη, από ατίμωση σε δόξα.

Όποιος θα μπορούσε να βιώσει έστω και μια στιγμή αυτή τη δόξα, θα αντάλλασσε ολόκληρη τη ζωή του γι' αυτήν.

Ο απόστολος Παύλος, σκεπτόμενος τι μας περιμένει, γράφει:

Ρωμ.η:18 Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς.

Φανταστείτε το για μια στιγμή. Τα σημερινά μας βάσανα.

Τα παθήματα του παρόντος καιρού μας βαραίνουν πολύ. Οι αποτυχίες μας και οι ανοησίες μας είναι ένα βάρος που έπρεπε να σηκώσουμε. (Δόξα τω Θεώ, το βαρύτερο φορτίο των αμαρτιών μας το σήκωσε κάποιος άλλος!).

Γνωρίσαμε τη θλίψη και τον πόνο. Ωστόσο, κοιτάξτε τι λέει ο Παύλος και τολμήστε να το πιστέψετε:

«τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς».

Σε άλλο σημείο (Β ́ Κορ.δ:17) γράφει: «η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών...».

Συγχωρείστε με… Ελαφριά θλίψη; Θα το θεωρούσα κοροϊδία, αν αυτό δεν προερχόταν από έναν άνθρωπο που πέρασε χρόνια άδικα φυλακισμένος, ξυλοκοπήθηκε, κακοποιήθηκε, μισήθηκε και χλευάστηκε.

Ωστόσο, την αποκαλεί «προσωρινή ελαφρά θλίψις» και λέει ότι «εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης».

Είμαστε προορισμένοι για δόξα επειδή είμαστε αρραβωνιασμένοι με τον ένδοξο Χριστό.

Πότε όμως θα έρθει ο Νυμφίος και θα σκουπίσει τα δάκρυά μας;

Ζούμε σε κακούς καιρούς, και ο γαμπρός της εκκλησίας λείπει. Δεν ξέρουμε πότε θα εμφανιστεί.

Αλλά μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχει τίποτα στον ουρανό ή στη γη ή κάτω από τη γη που θα τον σταματήσει από το να επιστρέψει για εμάς, την εκκλησία του.

 

Κατανοώντας την παραβολή των δέκα παρθένων

Η παραβολή των δέκα παρθένων έχει ερμηνευθεί ως ο ερχομός του Χριστού για τη Νύφη Του (την Εκκλησία) κατά την Αρπαγή, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι έτσι.

Οι παρθένες ήταν απλά φίλες της Νύφης, δεν είναι η Νύφη.

Επίσης, πέντε μωρές παρθένες αποτυγχάνουν να μπουν στο γάμο, αλλά κατά την Αρπαγή ΟΛΟΙ όσοι είναι «εν Χριστώ» πρέπει να αρπαχτούν στον οίκο του Πατέρα.

Η παραβολή αρχίζει με τα λόγια, «ΤΟΤΕ θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με...»

Ο Ιησούς μιλούσε στους Ιουδαίους μαθητές για την είσοδο στη Βασιλεία στο τέλος της Θλίψης.

Η Εκκλησία δεν υπήρχε όταν ο Ιησούς είπε την παραβολή των παρθένων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χριστός είναι ο ουράνιος Νυμφίος, αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά στη Νύφη στην παραβολή.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δήλωσε:

Ιωάν.γ:29,30 Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ' υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη. Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττόνωμαι.

Η Εκκλησία δεν είναι απλά φίλος του Νυμφίου, αλλά η Νύφη, και οι τρεις παραβολές που είπε ο Κύριος στο Ματθ.κδ:45 έως κε:30 είναι προειδοποιήσεις προς εκείνους που θα ζουν στη γη στο «τέλος του αιώνα», δηλαδή, κατά τη διάρκεια της Θλίψης, γιατί τελειώνουν με τα λόγια:

Ματθ.κε:31 Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού,

Αυτό δεν είναι η Αρπαγή πριν από τη Θλίψη, αλλά ο θρόνος της δόξας του Χριστού πριν τη χιλιετή Βασιλεία.

Ο Κύριος θα κρίνει τα έθνη στο τέλος της Θλίψης για να χωρίσει τα πρόβατα από τα κατσίκια.

Τα πρόβατα από τα έθνη που επιβιώνουν από τη Θλίψη, σώζονται και εισέρχονται στη Βασιλεία.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Δεύτερη έλευση του Χριστού είναι ΜΕΤΑ το γάμο στον ουρανό, επομένως η Νύφη πρέπει να αρπαχτεί στον ουρανό ΠΡΙΝ από τη Θλίψη.

Δεν μπορεί να γίνει γάμος στον ουρανό χωρίς τη νύφη!

Η παραβολή είναι προεκκλησιαστική.

Η Νύφη δεν αναφέρεται και η Νύφη είναι η Εκκλησία.

Μόνο οι συνοδοί της είναι Ιουδαίοι άγιοι, φίλοι της νύφης και του γαμπρού, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (Ιωάν.γ:29).

 

Κατανοώντας την επί του όρους ομιλία.

Απαντά σε τρία ερωτήματα:

1.     Πότε θα καταστραφεί ο Ναός;

2.     Ποιο είναι το σημείο του ερχομού του Κυρίου;

3.     Ποιο είναι το σημάδι του «τέλους του αιώνα»;

Το «τέλος του αιώνα» είναι η επταετής Θλίψη, και ο ερχομός του Κυρίου να βασιλεύσει είναι «αμέσως μετά τη Θλίψη εκείνων των ημερών» (Ματθ.κδ:29).

Σε ποιον μιλούσε ο Κύριος; Ήταν Εβραίοι πιστοί ή πιστοί της Καινής Διαθήκης; Δεν ήταν Χριστιανοί επειδή η Εκκλησία δεν σχηματίστηκε μέχρι την Πεντηκοστή και το «μυστήριο» της Εκκλησίας δεν αποκαλύφθηκε μέχρι να δοθεί στον Παύλο (Εφες.γ:8).

 

Η επί του όρους ομιλία δίνει σημάδια στους Εβραίους

Η καταστροφή του Ναού: Η Ιερουσαλήμ θα ήταν «περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων» (Λουκ.κα:20).

Ο ερχομός του Κυρίου: «και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον…» (Ματθ.κδ:30).

Το τέλος του αιώνα: «τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη,» όπως στις ημέρες του Νώε και του Λωτ και θα εξαφανιστούν άνθρωποι απ’ όλη τη γη, αυτό που εμείς ξέρουμε σαν Αρπαγή (Ματθ.κδ:21).

Ο Νυμφίος πλήρωσε το τίμημα για τη Νύφη Του πριν από 2.000 χρόνια στο σταυρό και πήγε να ετοιμάσει ένα τόπο για εκείνη στο σπίτι του Πατέρα Του.

Κάθε αναγεννημένος πιστός είναι αρραβωνιασμένος με  τον Χριστό.

Ενόσω έλειπε στον οίκο του Πατέρα Του, οι 10 παρθένες «κοιμήθηκαν όλες».

Ο Ισραήλ έχει «πνεύμα νυσταγμού» σε αυτή την εποχή της Εκκλησίας, ενώ ο Χριστός ετοιμάζει το αρχοντικό για τη νύφη Του:

Ρωμ.ια:8 καθώς είναι γεγραμμένον· Έδωκεν εις αυτούς ο Θεός πνεύμα νυσταγμού, οφθαλμούς διά να μη βλέπωσι και ώτα διά να μη ακούωσιν, έως της σήμερον ημέρας.

Όταν ο Νυμφίος έρθει για τη Νύφη Του, θα υπάρξει μια παγκόσμια εξαφάνιση ανθρώπων σαν σημάδι προς το Ισραήλ ότι το «τέλος του αιώνα» έχει έρθει.

Αμέσως, 144.000 Ιουδαίοι άνδρες θα ανταποκριθούν, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο της Βασιλείας. Αυτοί είναι οι «πρώτοι καρποί» του Ισραήλ (Αποκ.ιδ:4) και μέσω αυτών πολλοί Ιουδαίοι θα σωθούν.

Τα δύο τρίτα θα πεθάνουν (Ζαχ.ιγ:9), αλλά ολόκληρο το υπόλοιπο θα σωθεί (Ρωμ.ια:26) κατά τη μάχη του Αρμαγεδδώνα (Ιεζ.λθ:22).

Επομένως, η παραβολή των Παρθένων είναι μια προειδοποίηση προς τον Ισραήλ και τον κόσμο να είναι έτοιμοι και να δώσουν προσοχή στο τελικό κάλεσμα.