Γ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ
Α’ Κορ.ιβ
1. Η ενότητα του σώματος
Το
πρόβλημα της εκκλησίας της Κορίνθου ήταν τρίπτυχο:
1.
Σχίσματα και σαρκικότητα
2.
Ανηθικότητα και αμαρτία
3. Διοικητικά προβλήματα στην εκκλησία και γενικά στην καθημερινή ζωή.
Η
ενότητα του σώματος απαντά στην ερώτηση και δίνει την θεραπεία στα σχίσματα και
την σαρκικότητα. Το εδ.13 είναι ένα από τα πιο σημαντικά εδάφια σ’ ολόκληρη την
Γραφή. Κάθε χριστιανός πρέπει να το κατανοήσει σε βάθος. Υπάρχει μόνο ένα σώμα
κι ένα Πνεύμα.
Οι
χριστιανοί μπορεί να προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς κι εθνικότητες,
αλλά ένα Πνεύμα τους καθιστά μέλη ενός σώματος. Τα μέλη της εκκλησίας μπορεί να
διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το ταπεραμέντο και την προσωπικότητα, αλλά είναι
μέλη προς αλλήλους. Όλοι μαζί, αποτελούν ένα σώμα.
Το
ίδιο Πνεύμα εργάζεται με όλους και διανέμει στον καθένα, όπως θέλει. Οι άγιοι
πρέπει να εργάζονται όλοι μαζί, γιατί όλοι είναι απαραίτητοι στην εκκλησία.
Μερικοί μπορεί να φαίνεται ότι είναι πιο σπουδαίοι, προεξέχοντες με μεγαλύτερη
υπευθυνότητα, αλλά κανένα μέλος δεν πρέπει να αισθάνεται ανώτερο απ’ το άλλο,
γιατί το καθένα εξαρτάται απ’ το άλλο. Στην ουσία δεν υπάρχει μέσα στο σώμα
κάποιο ασήμαντο ή επουσιώδες μέλος. Πρέπει να εκζητούμε την ευημερία του σώματος,
να επιθυμούμε το θέλημα του Θεού και να λαχταρούμε να χρησιμοποιηθούμε από τον
Θεό με ένα τρόπο, που θα δοξάσει τον Κύριο και θα ωφελήσει ολόκληρο το σώμα.
2. Τα χαρίσματα του Πνεύματος
Υπάρχουν
εννέα πνευματικά χαρίσματα δοσμένα στην εκκλησία για το συμφέρον κάθε μέλους
(εδ.7). Τα χαρίσματα αυτά είναι διάφορα και δοσμένα στον καθένα χωριστά καθώς ο
Κύριος θέλει (εδ.11).
Τα
χαρίσματα του Πνεύματος έχουν διανεμηθεί μέσα στο σώμα σύμφωνα με το θέλημα του
Κυρίου. Δεν είναι για την επίτευξη σκοπών, για παιχνίδι ή για επίδειξη, ούτε
φανερώνουν την πνευματικότητα κάποιου. Υπάρχουν, για να εκπληρώσουν μια
συγκεκριμένη ανάγκη που μπορεί να προκύψει στην εκκλησία και για να υπηρετήσουν
την εκκλησία. Αυτά τα εννέα χαρίσματα είναι τα εξής:
α. Λόγος σοφίας.
Δεν
είναι απλά σοφία, αλλά «λόγος σοφίας».
Ο Ιησούς φανέρωσε το χάρισμα του λόγου της σοφίας στη διακονία Του
(Μαρκ.ιβ:14-17). Υποσχέθηκε στους μαθητές Του παρόμοια βοήθεια (Ματθ.ι:19,20).
β. Λόγος γνώσεως.
Δεν
είναι απλά γνώση, αλλά «λόγος γνώσης»
και αποδείχτηκε στη διακονία του αποστόλου Παύλου (Πραξ.κζ:22-26).
γ. Πίστη.
Το
χάρισμα της πίστης δεν δίνεται για ν’ αναπληρώσει την ελλιπή ή αδύναμη πίστη.
Το χάρισμα αυτό είναι μια υπερφυσική προίκιση, μέσω της οποίας έχει γίνει
κάποια ιδιαίτερη δουλειά σαν απάντηση σε προσευχές. Είναι για να εκπληρώνει
ιδιαίτερες ανάγκες, που μπορεί να προκύψουν μέσα σε μια εκκλησία.
δ. Χαρίσματα ιαμάτων.
Το
χάρισμα αυτό είναι στον πληθυντικό - χαρίσματα ιαμάτων (εδ.28). Ο λόγος είναι
επειδή υπάρχουν πολλές αιτίες ασθενειών. Μερικές ασθένειες προκαλούνται
εξαιτίας δαιμονικής δραστηριότητας. Άλλες είναι οργανικές κι άλλες μπορεί ν’
απαιτούν διόρθωση συνηθειών στη ζωή μας. Το ανθρώπινο σώμα είναι πάρα πολύ
περίπλοκο και υπάρχουν εκατοντάδες λόγοι ασθενειών, πνευματικών και σωματικών.
ε. Ενέργειες θαυμάτων.
Ένα
θαύμα είναι μια πράξη του Θεού, που μπορεί να φαίνεται αδύνατο στον φυσικό
άνθρωπο και να μην υπάρχει καμία φυσική εξήγηση. Το χάρισμα αυτό δεν είναι για
επίτευξη σκοπών, αλλά για την εξυπηρέτηση αναγκών που προκύπτουν κι έχει να
κάνει με την προστασία και τη φύλαξη των ανθρώπων του Θεού.
ζ. Προφητεία.
Η
προφητεία στην Καινή Διαθήκη είναι η πρόρρηση πνευματικών αληθειών μέσα στα
πλαίσια της Βίβλου. Είναι το να μιλάει κάποιος κάτω από θεία έμπνευση στη δική
του γλώσσα. Η προφητεία μιλά στους ανθρώπους για οικοδομή, προτροπή και
παρηγοριά (Α’ Κορ.ιδ:3).
η. Διακρίσεις πνευμάτων.
Το
Άγιο Πνεύμα τοποθετεί στο σώμα το χάρισμα της διάκρισης των πνευμάτων, το οποίο
μας ενημερώνει για ένα λάθος πνεύμα. Κάθε ποιμένας, πρέπει να έχει σε κάποιο
μέτρο αυτό το χάρισμα.
θ. Είδη γλωσσών.
Το
χάρισμα αυτό, σε συνδυασμό με το χάρισμα της προφητείας, μεταφέρει στην
εκκλησία ένα μήνυμα που ο Θεός θέλει ν’ ακούσει ο λαός Του. Πρέπει να
ενεργείται σε απόλυτο συνδυασμό με την ερμηνεία. Είναι ένα μήνυμα, που
απευθύνεται στην εκκλησία σε απόλυτη αρμονία με τις αλήθειες της Βίβλου.
ι. Ερμηνεία γλωσσών.
Στην
πραγματικότητα, ερμηνεύω δεν σημαίνει
μεταφράζω, αλλά εξηγώ. Αυτός που παίρνει αυτό το χάρισμα, εξηγεί την έννοια του
μηνύματος σε γλώσσες, παραδομένος στο Πνεύμα κατά την ανακοίνωση του μηνύματος.
Μερικές φορές το μήνυμα σε γλώσσες είναι εκτενέστερο απ’ ότι η ερμηνεία του και
αντίστροφα.
Ίσως
μας βοηθήσει κάπως στο να καταλάβουμε την διακονία των εννέα χαρισμάτων, αν τα
κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες, ως εξής:
·
Χαρίσματα γνώσης: Λόγος σοφίας, λόγος
γνώσης, διακρίσεις πνευμάτων.
·
Χαρίσματα δύναμης: Πίστη, ενέργειες
θαυμάτων, χαρίσματα ιαμάτων.
·
Χαρίσματα ομιλίας: προφητεία, είδη
γλωσσών, ερμηνεία γλωσσών.
3. Άλλα χαρίσματα.
Στο
εδ.28 ο Παύλος αναφέρει κι άλλες διακονίες και χαρίσματα που ο Θεός έχει θέσει
μέσα στην εκκλησία:
·
Απόστολοι
·
Προφήτες
·
Δάσκαλοι
·
Θαύματα
·
Χαρίσματα ιαμάτων
·
Βοήθειας
·
Κυβερνήσεις
·
Είδη γλωσσών
Η
ερώτηση «μή πάντες λαλούσι γλώσσας;»
είναι μια απόλυτη αναφορά στο χάρισμα των γλωσσών που είναι ένα από τα εννέα
χαρίσματα. Δεν αναφέρεται στην αρχική ένδειξη του βαπτίσματος με το Άγιο
Πνεύμα.
Δ. Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ
Α’ Κορ.ιδ
Σ’
αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος έδωσε ξεκάθαρες οδηγίες σχετικά με τις γλώσσες και
την ερμηνεία τους. Το χάρισμα αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί λάθος ή και ν’
αγνοηθεί. Μην παρεξηγήσετε το εδ.19. Πουθενά δεν καταδίκασε ο Παύλος το να
μιλάνε με γλώσσες, αλλά τους συμβούλεψε να μην διακονούν στη συνάθροιση της
εκκλησίας με γλώσσες, εκτός κι αν αυτές ερμηνεύονται. Ο Παύλος ενδιαφερόταν
περισσότερο για την οικοδομή της εκκλησίας και γι’ αυτό σύστησε την προφητεία
σαν ανώτερη απ’ το να μιλάει κάποιος σε γλώσσες, εκτός αν υπήρχε ερμηνεία.
Υπάρχουν
αρκετές σημαντικές αλήθειες που φανερώνονται σ’ αυτό το κεφάλαιο που αφορούν
την λατρεία στην εκκλησία. Παρακάτω είναι μερικές απ’ αυτές:
1.
Η αγάπη θα πρέπει να διέπει τα
χαρίσματα του πνεύματος.
2.
Η καθοδηγητική αρχή της λειτουργίας των
χαρισμάτων.
3.
Υπάρχουν τέσσερις τρόποι ομιλίας μέσα
στην εκκλησία: με αποκάλυψη, με γνώση, με προφητεία και με διδαχή (εδ.6).
4.
Η προφητεία μιλά στους ανθρώπους για
οικοδομή, προτροπή και παρηγοριά (εδ.3).
5.
Κάποιος μπορεί να μιλά σε γλώσσες στην
προσευχή και την λατρεία οικοδομώντας έτσι μόνο τον εαυτό του (εδ.4).
6.
Η καθομιλουμένη γλώσσα πρέπει να
χρησιμοποιείται στην εκκλησία, για να μπορούν να καταλάβουν κι οι μη σωσμένοι
τί συμβαίνει (εδ.19,20).
7.
Τα πνεύματα των προφητών υποτάσσονται
στους προφήτες. Αυτό απλά σημαίνει, ότι ο προφήτης έχει την δύναμη να ελέγξει
το χάρισμα.
8.
Δεν πρέπει να υπάρχει ακαταστασία στην
εκκλησία, αλλά όλα πρέπει να γίνονται «ευσχημόνως
και κατά τάξιν». Τότε θα δοξάζεται ο Κύριος.
