Προς Γαλάτας (1)

 

ΜΕΡΟΣ  Ι

 

 Α. ΟΙ ΓΑΛΑΤΕΣ

 

Η προς Γαλάτες επιστολή είναι η μοναδική του Παύλου που είναι γραμμένη για μια ομάδα εκκλησιών. Αυτές οι εκκλησίες βρισκόταν στις πόλεις Ικόνιο, Λύστρα, Δέρβη και Αντιόχεια και είχαν ιδρυθεί κατά το πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι του αποστόλου Παύλου.

Η Γαλατία πήρε το όνομά της από τις Γαλατικές ή Κελτικές φυλές που ήρθανε και κατοίκησαν εκεί. Οι πρόγονοί τους άφησαν τις περιοχές τους γύρω απ’ το Ρήνο και το Μοσέλλα κι ήρθανε για να βρουν την τύχη τους στην Ελλάδα και την Ιταλία.

Αφού άρπαξαν ό,τι μπορούσαν απ’ αυτές τις χώρες ήρθανε στη Μακεδονία όπου προσκλήθηκαν από τον βασιλιά της Βιθυνίας Νικομήδη να τον βοηθήσουν σε πόλεμο κατά του αδελφού του. Έτσι πέρασαν στην Ασία όπου συνέχισαν τις διαρπαγές πόλεων και κατέληξαν στην περιοχή που οι ίδιοι ονόμασαν Γαλατία το 280 π.Χ. όπου και εγκαταστάθηκαν.

Υπήρξαν οι πρώτοι μεταξύ των Γερμανο-κελτικών φυλών που άκουσαν το Ευαγγέλιο. Περιγράφονται από παλιούς συγγραφείς σαν λαός ειλικρινής, έξυπνος, πολεμικός αλλά και ασταθής, φίλερις, ματαιόδοξος και επιδεικτικός.

Η διακονία του Παύλου στη Γαλατία ήταν πλήρης καρπών. Εδώ οι εθνικοί ανταποκρίθηκαν στο κήρυγμα του Ευαγγελίου και πολλοί πίστεψαν σ’ αυτό. Ο Παύλος είχε επισκεφθεί αυτές τις εκκλησίες κατά το δεύτερο ταξίδι του ακολουθούμενος από τον Σίλα.

Ξανά, καθώς άρχιζε το τρίτο του ταξίδι (Πράξ.ιη:23), διακόνησε σ’ αυτές τις εκκλησίες διδάσκοντας και στηρίζοντας στην πίστη τους χριστιανούς.

Αργότερα, κάποιοι Ιουδαίοι δάσκαλοι ήρθανε διδάσκοντας ότι η περιτομή είναι απαραίτητη για τη σωτηρία. Αυτοί οι Ιουδαΐζοντες έπρεπε να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη των Γαλάτων στον απόστολο Παύλο πριν μπορέσουν να καταστρέψουν την πίστη τους στο Ευαγγέλιο της σωτηρίας χωρίς τα έργα του νόμου. Φαινομενικά είχαν κάποια επιτυχία γιατί αρκετοί εθνικοί χριστιανοί έκαναν περιτομή.

Όταν ο Παύλος άκουσε αυτό το πράγμα, ταράχτηκε πολύ και έγραψε αυτή την επιστολή, εξηγώντας ότι η περιτομή δεν έχει θέση στη σωτηρία.

Προφανώς, η επιστολή γράφτηκε το 57 μ.Χ. από την Έφεσο ή τη Μακεδονία.

Ένας απλός σκελετός της είναι ο ακόλουθος:

·       Εισαγωγή - Γαλ.α:1-9

·       Υπεράσπιση της θέσης του Παύλου σαν απόστολος - α:10 & β:21

·       Εξηγήσεις στο κήρυγμα του Παύλου - κεφ.γ & δ

·       Το ευαγγέλιο στην πράξη - ε:1 & σ:15

·       Κλείσιμο - ς:16-18

 

Β. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Γαλ.α:1 Παύλος, απόστολος ουχί από ανθρώπων, ουδέ δι’ ανθρώπου, αλλά δια Ιησού Χριστού, και Θεού Πατρός του αναστήσαντος αυτόν εκ νεκρών

Δεκατρία από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης αρχίζουν με την ίδια λέξη “Παύλος”. Σ’ αυτή την επιστολή ο Παύλος αρχίζει να γράφει δίνοντας μεγάλη έμφαση στο ότι είναι απόστολος. Γιατί να το κάνει αυτό;

Το έκανε, γιατί οι Ιουδαΐζοντες έπρεπε να προσβάλλουν πρώτα την εξουσία του Παύλου πριν μπορέσουν να προσβάλλουν το κήρυγμά του. Αυτοί οι ψευδοδιδάσκαλοι έλεγαν ότι ο Παύλος δεν ήταν ένας απ’ τους δώδεκα, και προφανώς διακήρυτταν ότι διδάχτηκε από δασκάλους που δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί, και ότι μετέβαλλε το μήνυμα του Ευαγγελίου.

Πριν ο Παύλος αρχίσει να υπερασπίζεται το αληθινό μήνυμα του Ευαγγελίου, έπρεπε να υπερασπιστεί την αποστολική του εξουσία, πράγμα που κάνει στα δυο πρώτα κεφάλαια της επιστολής του.

Στη Γαλ.β:1-14 υπερασπίζεται την εξουσία του που βασίζεται:

1.    Στη θαυμαστή του μεταλλαγή από τον Ιουδαϊσμό (α:13).

2.    Στο ότι δεν είχε συμβουλευτεί σάρκα και αίμα (α:16).

3.    Στο ότι είχε διδαχθεί απ’ τον Ίδιο τον Ιησού δια θείας αποκαλύψεως.

4.    Στο ότι συμμετείχε στο συνέδριο των αποστόλων στην Ιερουσαλήμ (β:1).

5.    Στο ότι έλαβε κοινωνίας από τον Ιάκωβο, τον Πέτρο και τον Ιωάννη που θεωρούνταν στύλοι της εκκλησίας (β:9).

6.    Στο ότι αντιμετώπισε τον Πέτρο κατά πρόσωπο στην Αντιόχεια (β:11).

Ο Παύλος δίνει έμφαση στο γεγονός ότι δεν είχε χειροτονηθεί από άνθρωπο, αλλά απ’ τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Παρέλαβε το Ευαγγέλιο κατ’ ευθείαν από τον Θεό και ότι δεν υπάρχει άλλο ευαγγέλιο.

 

 

Γ. ΤΟ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Γαλ.α:11 Αλλά σας γνωστοποιώ αδελφοί ότι το ευαγγέλιον το κηρυχθέν υπ’ εμού δεν είναι ανθρώπινον

Η λέξη “γνωστοποιώ” ή “γνωρίζω” όπως είναι στο κείμενο έχει μεγάλη βαρύτητα, έχοντας την έννοια της επιβεβαίωσης.

Μια επιταγή γίνεται δεκτή με μεγάλη εμπιστοσύνη επειδή η τράπεζα έχει εγγυηθεί την αξία της. Ένα προϊόν αγοράζεται χωρίς κανένα δισταγμό όταν ο παραγωγός εγγυάται τη γνησιότητά του. Ο απόστολος Παύλος εδώ επιβεβαιώνει και εγγυάται ότι το ευαγγέλιο που κήρυξε δεν είναι ανθρώπινο!

Το μήνυμα της σωτηρίας χωρίς τα έργα ήταν γνήσιο. Ήταν η αλήθεια του Θεού που δόθηκε στον Παύλο δι’ αποκαλύψεως.

Ο Παύλος διακήρυξε ότι αυτοί που διδάσκουν την αυστηρή τήρηση του Νόμου (Ιουδαΐζοντες) είχαν διαστρεβλώσει το ευαγγέλιο. Είπε ότι ενώ ακούγεται σαν άλλο ευαγγέλιο, δεν είναι άλλο γιατί δεν υπάρχει άλλο (α:7)!

Χρησιμοποίησε πολύ σκληρή γλώσσα και πρόφερε κατάρα για όποιον θα τολμούσε να κηρύξει ένα διαστρεβλωμένο ευαγγέλιο. Ήταν τόσο βέβαιος για το ευαγγέλιο που κήρυττε, που μπορούσε να προφέρει κατάρα για οποιονδήποτε, έστω κι αν αυτός ήταν ένας άγγελος, που θα διαστρέβλωνε το ευαγγέλιο (α:8).

 

Δ. ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ

Αυτή η διδασκαλία διδάσκει ότι σωζόμαστε με τα έργα και την τήρηση του Νόμου. Φέρνει τον άνθρωπο κάτω από δουλεία και φόβο. Παίρνει τα μάτια του ανθρώπου απ’ τον Χριστό και τα προσηλώνει στον εαυτό του. Αν κάποιος θα μπορούσε να σώσει τον εαυτό του με τα καλά του έργα, τότε ο Γολγοθάς ήταν ένα μεγάλο, χοντρό λάθος!

Όμως ο Γολγοθάς έπρεπε να υπάρξει γιατί κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί μόνος του. Η σωτηρία έπρεπε να είναι το δώρο του Θεού που δίδεται στους αμαρτωλούς με τη χάρη Του.

Αν κάποιος έπρεπε να περιτμηθεί ή όχι για να σωθεί, ήταν μόνο ένα μέρος του μεγάλου ζητήματος: «Ο νόμος εναντίον της χάρης».

Η προς Γαλάτες επιστολή γράφτηκε απ’ τον Παύλο για να ξεκαθαρίσει μια κι έξω ότι η σωτηρία είναι μόνο με τη χάρη. Αν χρειαζόταν και η περιτομή, τότε η σωτηρία θα ήταν δια των έργων.

Ο μαθητής του λόγου του Θεού θα πρέπει να κρατήσει μια ισορροπία στις απόψεις του. Η Βίβλος καθαρά διδάσκει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσθέσει τίποτα στο τετελεσμένο έργο του Γολγοθά.

Ακόμη, ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει κάτι ώστε να αξίζει ή να κερδίσει την αιώνια ζωή. Εν τούτοις υπάρχουν ορισμένοι κανόνες που είναι συνδεδεμένοι με τους όρους που μπορεί κανείς να σωθεί. Ο άνθρωπος θα πρέπει να κάνει συγκεκριμένα βήματα για να λάβει τη σωτηρία η οποία παραμένει ένα δώρο του Θεού που δίδεται στον άνθρωπο με τη χάρη Του.

 

Ε. Η ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Στο δεύτερο κεφάλαιο ο Παύλος αναφέρεται στην προσποίηση του Πέτρου (β:11-13).

Δεν το κάνει για να κρίνει τον Πέτρο, αλλά επειδή ήταν απαραίτητο να υπερασπιστεί το αληθινό ευαγγέλιο. Το ασυνεπές παράδειγμα του Πέτρου το είχαν δει όλοι, γι’ αυτό ο Παύλος πήρε αυτή την θέση απέναντι στον Πέτρο σαν μαρτυρία για τον καθένα.

Αυτή ήταν η τρίτη φορά που ο Παύλος συναντούσε τον Πέτρο. Η πρώτη φορά ήταν στην Ιερουσαλήμ όταν τον επισκέφθηκε και μείνανε μαζί 15 μέρες. Η δεύτερη φορά ήταν μετά 14 χρόνια όταν ο Παύλος παραβρέθηκε στη σύνοδο της Ιερουσαλήμ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Παύλος πήρε μαζί του τον Τίτο, ένα νεαρό Έλληνα, που ήταν μια περίπτωση δοκιμασίας όσο το θέμα της περιτομής είχε ενδιαφέρον. Αυτή η σύνοδος τέλειωσε μέσα σ’ ένα πνεύμα ενότητας και άνοιξε τον δρόμο για ελεύθερες κοινωνικές σχέσεις μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών μέσα στην εκκλησία.

Όταν ο Πέτρος ήλθε στην Αντιόχεια, έτρωγε μαζί με εθνικούς μέχρι που μερικοί Εβραίοι ήρθανε από την Ιερουσαλήμ. Προφανώς, ο Πέτρος τους φοβήθηκε και αποχωρίστηκε από τους εθνικούς αδελφούς.

Αυτή η υποκριτική στάση του Πέτρου μπορεί να είχε στο μέλλον άσχημα αποτελέσματα. Επειδή θα μπορούσε να χωρίσει και την εκκλησία, ο Παύλος δεν είχε άλλη εκλογή. Αντέκρουσε τον Πέτρο δημόσια για να δουν όλοι όσοι ήταν εκεί.

Υπήρξε και μια λυπητερή νότα εδώ όταν ο Παύλος αναφέρθηκε στον Βαρνάβα. Φαίνεται ότι περίμενε περισσότερα από τον Βαρνάβα σε σχέση με τους άλλους Εβραίους πιστούς, και εκφράζει την λύπη του γι’ αυτόν τον μεγάλο άνδρα.

 

Ζ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Γαλ.α:4 Όστις έδωκεν εαυτόν δια τάς αμαρτίας ημών, δια να ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού αιώνος

Ο Παύλος ήταν ικανός να βεβαιώσει και να πιστοποιήσει το ευαγγέλιο γιατί η τιμή είχε πληρωθεί. Το ευαγγέλιο ήταν οικοδομημένο πάνω στην αλήθεια που διαβάζουμε στο εδάφιο 4. Η δήλωση εδώ είναι τρομακτική!

Αυτό το εδάφιο δεν λέει, “έδωκεν εαυτόν δια τους αμαρτωλούς”, αλλά μάλλον λέει «έδωκεν εαυτόν δια τάς αμαρτίας ημών».

Το βάθος αυτής της έννοιας δεν μπορεί να εκφραστεί με λίγες λέξεις. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αντικατάσταση - Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ.

Ας δούμε τρία εδάφια: Α’ Πέτρ.β:24   Ησ.νγ:6   Β’ Κορ.ε:21

Κι αυτό είναι εξ αιτίας αυτής της μεγάλης αλήθειας ότι η σωτηρία είναι με την χάρη - ένα δώρο που προσφέρεται σ’ όλους τους ανθρώπους.

 

Η. ΝΕΚΡΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΟΜΟ

Τα πέντε τελευταία εδάφια του δεύτερου κεφαλαίου θα πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά. Εδώ βρίσκεται η θεμελιώδης αλήθεια που αποσαφηνίζει όλο το θέμα.

Ο νόμος δεν είναι νεκρός, αντίθετα είναι γεμάτος ζωή έτοιμος να καταδικάσει τον αμαρτωλό και εργάζεται θάνατο. Δεν είναι ο νόμος νεκρός, αλλά το παιδί του Θεού. Με την μετάνοια πεθαίνει και με το βάπτισμα στο νερό στ’ όνομα του Ιησού θάβεται και έτσι ο νόμος δεν έχει εξουσία σ’ ένα νεκρό!

 

Θ. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ

Θα πρέπει να μελετηθούν πολύ προσεκτικά τα λόγια του Παύλου στο β:18.

Αυτός που ξαναχτίζει ό,τι προηγούμενα γκρέμισε γίνεται παραβάτης. Στο κήρυγμα του λόγου του Θεού, δεν μπορεί να κάνει κανείς βήμα προς τα πίσω χωρίς συνέπειες. Αυτό δεν εφαρμόζεται μόνο στο κήρυγμα της αλήθειας, αλλά και στο να ζεις μια άγια ζωή.

Εργάτες που χαμηλώνουν το επίπεδο του αγιασμού γίνονται παραβάτες.