Ο ασύλληπτος Θεός

 

Α’ Τιμ.ς:16 όστις μόνος έχει την αθανασίαν, κατοικών φως απρόσιτον, τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν ουδέ δύναται να ίδη· εις τον οποίον έστω τιμή και κράτος αιώνιον· αμήν. 

Θεέ μου, τι αμαρτίες έχω κάνει;

(άνθρωπος που έχασε τη δουλειά του, και στη συνέχεια αρρώστησε)

Πού είναι ο Θεός σας τώρα; Ε, για πείτε μου...

(γυναίκα που έχασε δικούς της σε σεισμό, απευθυνόμενη σε χριστιανό)

Μνήστητί μου Κύριε...

(απορημένος Έλληνας για αξιοπερίεργο που είδε)

Όλα αυτά είναι μια πρόχειρη καταγραφή του τι πιστεύουμε για τον Θεό.

Και είναι μια απόδειξη ότι όλοι είμαστε θεολόγοι. Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν άνοιξαν ποτέ τους την Αγία Γραφή.

Όλοι είμαστε θεολόγοι με την έννοια ότι έχουμε την δική μας εικόνα για το ποιος είναι ο Θεός και τι ζητάει από την ζωή μας.

Αυτή η εικόνα καθορίζει την στάση ζωής που έχουμε, την φιλοσοφία μας.

Αυτή η εικόνα για τον Θεό πάντα απέχει από τον λόγο του Θεού, άλλοτε λίγο και άλλοτε πολύ.

Αυτή η εικόνα για τον Θεό καθορίζει τη συμπεριφορά μας πολύ περισσότερο από τον λόγο του Θεού.

Δυστυχώς η διαστρεβλωμένη εικόνα για τον Θεό υπάρχει και μέσα στις Εκκλησίες. Αποδεικνύεται ότι υπάρχει μια κακή εικόνα για τον Θεό, από τα λόγια μας, και την ζωή μας.

Και όταν λέω «κακή» εννοώ μια εικόνα που «απέχει» από τον Θεό της Αγίας Γραφής.

Κοίταξε να δεις, ο Θεός και η δουλειά δεν μπλέκονται...

(επιχειρηματίας που εκκλησιάζεται τακτικά και θεωρεί τον εαυτό του γνήσιο χριστιανό)

Καλά τα λέτε εσείς, αλλά τα παιδιά σήμερα δε γίνεται να κρατηθούν

(γονέας, στέλεχος σε Εκκλησία, σχολιάζοντας τη διδασκαλία περί σεξουαλικής αγνότητας πριν το γάμο)

Κοίτα να δεις, εμένα δε με ενδιαφέρει να έχω την καλύτερη θέση στον ουρανό. Μου φτάνει να μπω.

(νέος ο οποίος πιστεύει μεν ότι είναι αναγεννημένος, δεν τον ενδιαφέρει όμως που η ζωή του δεν έχει καμιά διαφορά από τον υπόλοιπο κόσμο)

Δεν έχουμε όρεξη για «θεολογίες». Δε μπορείτε να μας πείτε ένα-δυο πραγματάκια να ζήσουμε τη ζωή μας πιο σωστά και να φύγουμε;

(αδελφός που σχολιάζει το μήκος και την πυκνότητα του μηνύματος)

Αυτό είναι ένα σταχυολόγημα που πάλι δείχνει πως όλοι μας είμαστε θεολόγοι και πως έχουμε ο καθένας τη δική του φιλοσοφία για το Θεό και τα πράγματα του Θεού.

Όλες αυτές οι αντιδράσεις επιβεβαιώνουν πως σήμερα έχουμε την πεποίθηση ότι μπορεί κάποιος να πιστεύει χωρίς να μετανοεί, να λατρεύει χωρίς να έχει φόβο Θεού.

Πιστεύω πως υπάρχουν διάφοροι λόγοι. Και ο πιο βασικός είναι πως έχουμε ξεχάσει ποιος είναι πραγματικά ο Θεός.

Η Εκκλησία κοντεύει να ξεχάσει τελείως την έννοια της μεγαλειότητας του Θεού. Ο καθένας μας την έχει αντικαταστήσει με μια ιδέα σαφώς χαμηλότερη απ’ αυτή της Βίβλου.

Όταν όμως ξεχάσουμε ποιος πραγματικά είναι ο Θεός, τότε αλλάζει η χριστιανική μας συμπεριφορά, αλλάζουμε φιλοσοφία χριστιανικής ζωής.

Χάνουμε τη συναίσθηση της θεϊκής παρουσίας, χάνουμε το σεβασμό μας για τον Θεό, το πνεύμα της λατρείας, χάνουμε την ικανότητα να αποσυρόμαστε ώστε να συναντήσουμε τον Θεό στην σιωπή.

Ψαλμ.μς:10, Ησυχάσατε και γνωρίσατε ότι εγώ είμαι ο Θεός.

Τι σημαίνει άραγε για μας αυτή η εντολή, που είμαστε βιαστικοί, πολυάσχολοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση προσκυνητές του 21^ου αιώνα;

Η απώλεια της πραγματικής εικόνας του Θεού μπορεί να καλυφθεί μόνο με επιστροφή.

Αυτό σημαίνει ν’ ανακτήσουμε την χαμένη εικόνα της αγιότητας του Θεού.

Αν ανακαλύψουμε ξανά ποιος είναι ο Θεός μας, αν ξαναβρούμε την αγιότητα και το μεγαλείο Του, θα βρεθούμε πολύ κοντά στη θεραπεία πολλών δυσκολιών.

Είναι αδύνατον να πράττουμε αυτό που είναι ηθικά σωστό και υγιές, είναι αδύνατο να έχουμε καθαρά κίνητρα και αγνές διαθέσεις, όταν οι ιδέες μας για τον Θεό είναι λανθασμένες και ανεπαρκείς.

Τρία εδάφια φτάνουν για να το δείξουμε αυτό.

Α. Οι αγαπώντες τον Κύριον, μισείτε το κακόν  (Ψαλμ.97:10).

Όταν δεν μισώ το κακό στην προσωπική μου ζωή, ισχυρίζομαι όμως ότι αγαπώ τον Θεό, τότε μιλάω για ένα άλλο Θεό.

Αναφέρομαι σε ένα πρόσωπο που υπάρχει μόνο στο μυαλό μου, και όχι στον Θεό της Αγίας Γραφής.

Β. Τώρα, λοιπόν, ας είναι επάνω σας ο φόβος τού Κυρίου· προσέχετε στις πράξεις σας· επειδή, δεν υπάρχει αδικία στον Κύριο τον Θεό μας, ούτε προσωποληψία ούτε δωροδοκία (Β΄ Χρον.ιθ:7).

Αυτά ήταν τα λόγια του Ιωσαφάτ στους κριτές του Ισραήλ τους οποίους τοποθέτησε σε μια περίοδο που επέστρεφε ο λαός στον αληθινό Θεό.

Όταν έδωσε ο Θεός τις 10 Εντολές, είπε ο λαός στον Μωυσή, πήγαινε εσύ να ακούσεις, εμείς δε μπορούμε να ακούμε πια αυτή την φωνή. Και ο Μωυσής απάντησε: 

Γ. Μη φοβείσθε· διότι ο Θεός ήλθε δια να σας δοκιμάση, και διά να ήναι ο φόβος αυτού έμπροσθέν σας διά να μη αμαρτάνητε (Έξοδ.κ:20).

Ο φόβος του Θεού με κάνει να προσέχω τις πράξεις μου. Γιατί ξέρω πως ο Θεός δεν προσωποληπτεί ούτε δέχεται δώρα.

Αν όμως δεν προσέχω την ζωή μου, δεν φοβάμαι τον Θεό, δεν μισώ το κακό, τότε ο θεός τον οποίο εγώ πιστεύω δεν έχει σχέση με τον αληθινό Θεό.

Ο φόβος του Θεού με κρατάει να μην αμαρτήσω. Και όταν αμαρτάνω και ιδιαίτερα όταν το κάνω εύκολα, όταν το επαναλαμβάνω γιατί μου αρέσει, ε, τότε ό,τι και να λέω εγώ, η Αγία Γραφή λέει πως δεν φοβάμαι τον Θεό.

Στην προς Ρωμαίους επιστολή, εκεί που αναλύει πως ζει ο κόσμος μακριά από τον Θεό, και λέει ότι δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας, όλοι έχουν εξαχρειωθεί, το στόμα τους είναι γεμάτο από πικρίες και κατάρες, τα πόδια τους τρέχουν για να χύσουν αίμα, ερήμωση και ταλαιπωρία είναι μπροστά τους, καταλήγει με το εξής:

Δεν είναι φόβος Θεού έμπροσθεν των οφθαλμών αυτών  (Ρωμ.γ:18).

Συμπέρασμα: Όταν δεν υπάρχει η σωστή αντίληψη για τον Θεό, δεν υπάρχει φόβος, σεβασμός, δέος, και αυτό οδηγεί στην αμαρτία.

Αυτή η αλήθεια ισχύει γι’ αυτούς που πάνε εκκλησία και γι’ αυτούς που δεν πάνε. Γι’ αυτούς που λένε ότι είναι αναγεννημένοι και γι’ αυτούς που δεν είναι. Για όσους ονομάζουν τον εαυτό τους χριστιανό και για όσους δεν το κάνουν.

Η ζωή μου δείχνει τι πιστεύω για τον Θεό, ό,τι και αν λένε τα χείλια μου.

Η Εκκλησία του Χριστού πρέπει να επιστρέψει: να ανακτήσει την χαμένη εικόνα για τον Θεό, για την αγιότητα και το μεγαλείο Του.

Το πρωταρχικό ερώτημα μέσα στην Εκκλησία τελικά είναι τι πιστεύει για τον Θεό.

Το ερώτημα με τις μεγαλύτερες συνέπειες για μας που λέμε ότι είμαστε πιστοί, είναι το πως καταλαβαίνουμε τον Θεό στο βάθος της καρδιάς μας.

Αν μπορούσαμε να πάρουμε απάντηση, μια γνήσια απάντηση από κάποιον άνθρωπο στην ερώτηση «τι έρχεται στο νου σου όταν σκέφτεσαι τον Θεό» θα μπορούσαμε να προβλέψουμε την πνευματική πορεία του ανθρώπου.

Τι πιστεύεις εσύ, λοιπόν, για τον Θεό σήμερα; Δεν αναφέρομαι στις θρησκευτικές σου εκφράσεις, αλλά στις πραγματικές σου σκέψεις.

Η πραγματική ιδέα για τον Θεό μπορεί να βρίσκεται θαμμένη κάτω από τις κοινότοπες θρησκευτικές εκφράσεις και για να έρθει στο φως χρειάζεται τίμια, ειλικρινής, ευφυής, οδυνηρή αυτοεξέταση.

Χρειάζεται τόλμη για να παραδεχτώ μέσα μου τι πραγματικά πιστεύω για τον Θεό.

Χρειάζεται τόλμη γιατί πρέπει να παραδεχτώ που είναι η ζωή μου, η οποία είναι και η μόνη απόδειξη για το τι πιστεύω.

Είναι όμως αναγκαίο να το κάνουμε. Η σωστή κατανόηση του ποιος είναι ο Θεός είναι βάση για τη ζωή μας.

Είναι το θεμέλιο για την Εκκλησία. Και είναι απαραίτητη όχι μόνο για μας, αλλά και για την μαρτυρία της Εκκλησίας στον κόσμο.

Η σωστή αντίληψη για τον Θεό προστατεύει από την ειδωλολατρία.

Μεταξύ των αμαρτιών προς τις οποίες ρέπει η ανθρώπινη καρδιά, ίσως καμιά άλλη δεν είναι τόσο μισητή, όσο η ειδωλολατρία.

Η ειδωλολατρία είναι μια συκοφαντία στον χαρακτήρα του Θεού.

Η ειδωλολατρική καρδιά υποθέτει ότι ο Θεός είναι πολύ διαφορετικός από αυτό που στην πραγματικότητα είναι.

Η ειδωλολατρία αντικαθιστά τον αληθινό Θεό μ’ ένα φτιαχτό θεό κατά την δική της ομοίωση. Και αυτός ο φτιαχτός θεός απαρέγκλιτα θα συμμορφώνεται με τον τρόπο ζωής εκείνου που τον δημιούργησε.

Ψαλμ.ν:16-21^α «Προς δε τον ασεβή είπεν ο Θεός· Τι προς σε, να διηγήσαι τα διατάγματά μου και να αναλαμβάνης την διαθήκην μου εν τω στόματί σου; Συ δε μισείς παιδείαν και απορρίπτεις οπίσω σου τους λόγους μου. Εάν ίδης κλέπτην, τρέχεις μετ' αυτού· και μετά των μοιχών είναι η μερίς σου. Παραδίδεις το στόμα σου εις την κακίαν, και η γλώσσα σου περιπλέκει δολιότητα. Καθήμενος λαλείς κατά του αδελφού σου· βάλλεις σκάνδαλον κατά του υιού της μητρός σου. Ταύτα έπραξας, και εσιώπησα· υπέλαβες ότι είμαι τω όντι όμοιός σου….»

Η ουσία της ειδωλολατρίας είναι η αποδοχή σκέψεων ανάξιων για το Θεό. Ξεκινάει από το μυαλό και διαπράττεται ακόμη και όταν δεν υπάρχει κάποια ειδωλολατρική τελετή.

Ρωμ.α:21, Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία·.

Και μετά ο κατήφορος συνεχίζεται. Ξεκινάει από τους συλλογισμούς, από το μυαλό δηλαδή και συνεχίζει.

α:23, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών.

Και καθώς έγινε και αυτό, ο κατήφορος απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη κλίση στο α:25, Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν.

Και αυτό οδήγησε σε ηθική κατάπτωση: (α:26-28) «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν· ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών. Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα»

Ο ειδωλολάτρης ζει φαντασιώσεις για τον Θεό και ζει σαν να είναι αληθινές. Γι’ αυτό οι πιστοί πρέπει να σκέφτονται σωστά για τον Θεό. Αν οι άνθρωποι του Θεού δεν έχουν την σωστή εικόνα για τον Θεό αυτό αποτελεί αίρεση στην πιο ύπουλη και θανατηφόρα μορφή της.

Έχουμε λοιπόν μια οφειλή, προς τον Θεό, προς τον κόσμο και τον εαυτό μας. Να κοιτάξουμε μέσα μας και να κάνουμε την αυτοεξέτασή μας. Και μετά να σκύψουμε στον λόγο της Αποκάλυψης και να δούμε τι λέει ο ίδιος ο Θεός για τον εαυτό Του.

Ο λόγος του Θεού μας βοηθάει να διαπιστώσουμε πως ο Θεός είναι Ασύλληπτος.

Είναι αδύνατο ο νους του ανθρώπου να εκτιναχτεί από τα οικεία στα εντελώς άγνωστα. Για αυτό και οι άνθρωποι της Αγίας Γραφής, οι συγγραφείς, με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος για να μας εξηγήσουν για τον Θεό για την δόξα Του χρησιμοποιούν εικόνες αυτού του κόσμου για να παρομοιάσουν αυτά που έχουν δει στην δόξα.

Όταν το Άγιο Πνεύμα θέλει να μας πει για κάτι που βρίσκεται πέρα από τις δυνατότητες μας, μας λέει ότι αυτό το πράγμα είναι σαν κάτι άλλο που ήδη γνωρίζουμε.

Χρειάζεται όμως πάντα η απαιτούμενη προσοχή και ευαισθησία ώστε να μην παγιδευτούμε σε μια κυριολεξία που είναι λανθασμένη.

Όταν ο προφήτης Ιεζεκιήλ είδε τον ουρανό να ανοίγει και είχε ένα όραμα από τον Θεό, κατάλαβε πως δεν είχε λόγια να το περιγράψει. Ήταν τόσο αλλιώτικο αυτό που έβλεπε που χρησιμοποίησε παρομοιώσεις:

Περί δε του ομοιώματος των ζώων, η θέα αυτών ήτο ως καιόμενοι άνθρακες πυρός, ως θέα λαμπάδων· τούτο συνεστρέφετο μεταξύ των ζώων· και ήτο το πυρ λαμπρόν, και αστραπή εξήρχετο από του πυρός (Ιεζ.α:13).

Όσο πιο κοντά όμως πλησιάζει τόσο λιγότερο σίγουρος αισθάνεται για τα λόγια του:

Υπεράνωθεν δε του στερεώματος του υπέρ την κεφαλήν αυτών εφαίνετο ομοίωμα θρόνου, ως θέα λίθου σαπφείρου· και επί του ομοιώματος του θρόνου ομοίωμα ως θέα ανθρώπου καθημένου επ' αυτόν άνωθεν (α:26).

Ήταν κάτι που έμοιαζε με θρόνο και σε αυτό που έμοιαζε με θρόνο ήταν κάποιος που έμοιαζε με άνθρωπο. Και το ομοίωμα του θρόνου έμοιασε με τη θέα του σάπφειρου.

Και είδον ως όψιν ηλέκτρου, ως θέαν πυρός εν αυτώ κύκλω, από της θέας της οσφύος αυτού και επάνω· και από της θέας της οσφύος αυτού και κάτω είδον ως θέαν πυρός, και είχε λάμψιν κύκλω. Ως η θέα του τόξου, του γινομένον εν τη νεφέλη εν ημέρα βροχής, ούτως ήτο η θέα της λάμψεως κύκλω. Αύτη ήτο η θέα του ομοιώματος της δόξης του Κυρίου. Και ότε είδον, έπεσον επί πρόσωπόν μου και ήκουσα φωνήν λαλούντος (α:27-28).

Πως να περιγράψεις την θέα της δόξας του Κυρίου; Περιγράφει, λοιπόν, με τι μοιάζει. Χρησιμοποιεί τις λέξεις, «ως», «ομοίωμα», «θέα ομοιώματος».

Τα λόγια αυτά μας βοηθούν να καταλάβουμε ότι υπάρχει κάτι αληθινό αλλά ξένο σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν εδώ στην γη. Δεν είναι εξωπραγματικό, είναι πραγματικό, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά που συνήθως βλέπουμε και γνωρίζουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Όταν βλέπει ο Ιωάννης στην Πάτμο τον Χριστό στην δόξα λέει:

Και εστράφην να ίδω την φωνήν, ήτις ελάλησε μετ' εμού· και στραφείς είδον επτά λυχνίας χρυσάς, και εν μέσω των επτά λυχνιών είδον ένα όμοιον με υιόν ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη χιτώνα και περιεζωσμένον πλησίον των μαστών ζώνην χρυσήν. Η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες ήσαν λευκαί και ως μαλλίον λευκόν, ως χιών· και οι οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, και οι πόδες αυτού όμοιοι με χαλκολίβανον, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών (Αποκ.α:12-15).

Πως να περιγράψεις τον Χριστό στην δόξα; Ο ίδιος μαθητής που είχε πέσει στο στήθος του Χριστού στο τελευταίο δείπνο, ο αγαπημένος μαθητής, όταν Τον είδε όπως πραγματικά είναι, δεν είχε λόγια να περιγράψει. Τα μαλλιά του άσπρα. Πόσο άσπρα; Σαν λευκό μαλλί, σαν το χιόνι. Τα μάτια του; Πως είναι τα μάτια του Θεού; Σαν τη φωτιά που τα διαπερνάει όλα και καίει ότι είναι άχρηστο. Η φωνή Του; Σαν φωνή από πολλά νερά.

Ίσως, σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα! Και όταν πάει κανείς εκεί και σταθεί εκεί δίπλα και ακούσει το βουητό τότε αμέσως θα έρθει στο νου του, το εδάφιο αυτό: η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών. Να σε πιάνει δέος μόνο να το ακούς.

Ο Θεός είναι Ασύλληπτος!

Και ο λόγος του Θεού το βεβαιώνει συνέχεια. Η τάση όμως, είναι να Τον σμικρύνουμε, να του βάζουμε όρια, για να μπορούμε να Τον μεταχειριστούμε, να Τον χειραγωγήσουμε εύκολα.

Θέλουμε να Τον βάλουμε εκεί που μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε, ή τουλάχιστον να ξέρουμε που είναι, όταν Τον έχουμε ανάγκη.

Φτιάχνουμε ένα Θεό που να μπορούμε σε κάποιο βαθμό να Τον ελέγχουμε. Σαν την Ραχήλ που φεύγοντας από τον πατέρα της τον Λάβαν, μαζί με τον Ιακώβ πήρε μαζί της και τους θεούς της.

Ο ένας από τους φίλους του Ιώβ, ο Σωφάρ είπε:

Δύνασαι να εξιχνιάσης τα βάθη του Θεού; δύνασαι να εξιχνιάσης τον Παντοδύναμον με εντέλειαν; (Ιώβ ια:7). Είναι ρητορική η ερώτηση: η απάντηση είναι, όχι!

«Ακούσατέ μου, οίκος Ιακώβ και παν το υπόλοιπον του οίκου Ισραήλ, τους οποίους εσήκωσα από κοιλίας, τους οποίους εβάστασα από μήτρας· και έως του γήρατός σας εγώ αυτός είμαι· και έως των λευκών τριχών εγώ θέλω σας βαστάσει· εγώ σας έκαμα και εγώ θέλω σας σηκώσει· ναι, εγώ θέλω σας βαστάσει και σώσει. Δίνει αυτή την υπόσχεση ο Θεός για να καταλήξει στο αμέσως επόμενο εδάφιο: Με τίνα θέλετε με εξομοιώσει και θέλετε με εξισώσει και με συγκρίνει και θέλομεν είσθαι όμοιοι;» (Ησαΐας μς:3-5).

Στην Καινή Διαθήκη αντίστοιχα γράφει όστις μόνος έχει την αθανασίαν, κατοικών φως απρόσιτον, τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν ουδέ δύναται να ίδη (Α΄Τιμ.ς:16).

Ρωμ.ια:33, Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού.

Επειδή ο Θεός είναι Ασύλληπτος, το ίδιο είναι και οι σκέψεις του Θεού, οι δρόμοι Του, οι επιλογές Του, το θέλημά Του.

Εάν λοιπόν ο Θεός είναι Ασύλληπτος, πως να Τον σκεφτούμε τότε; Πως να πάμε κοντά Του;

Είπε ο ίδιος ο  Χριστός: ουδέ τον Πατέρα γινώσκει τις ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλει ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν (Ματθ.ια:27β).

«Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν· ο μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν [εξηγήσατο] αυτόν» (Ιωάν.α:18).

Αν θέλεις να γνωρίσεις αυτόν τον Ασύλληπτο πραγματικά Θεό, ο μόνος δρόμος είναι ο Χριστός. Αυτός αποκάλυψε τότε και αποκαλύπτει εξηγεί σήμερα μέσα από το ευαγγέλιο ποιος είναι στ’ αλήθεια ο Θεός.

Ποιο είναι το πρακτικό συμπέρασμα; Είπαμε η εικόνα μας για τον Θεό επηρεάζει την ζωή μας. Φτάνει να έχουμε την σωστή αντίληψη για τον Θεό και όχι ο καθένας μας την δική του.

Ζήσε για ένα Θεό που είναι ασύλληπτος. Που είναι καταπληκτικός. Που υπάρχει πριν να υπάρξει οτιδήποτε άλλο. Που ξέρει τι θα γίνει πριν να γίνει. Που σε ήξερε από την κοιλιά της μητέρας σου και έβλεπε το σώμα σου να μορφώνεται.

Σε βλέπει την ώρα που πας στη δουλειά, την ώρα που βγαίνεις από το αυτοκίνητο, την ώρα που μπαίνεις στο γραφείο και γυρνάς σπίτι και βγάζεις τα παπούτσια σου.

Είναι ο Θεός που κατοικεί στον ουρανό και στην καρδιά του ταπεινού. 

Όσο περισσότερο έχεις στο μυαλό σου ποιος είναι ο Θεός σου, τόσο περισσότερο θα γεμίζεις με την ομορφιά Του και τόσο λιγότερο θα αμαρτάνεις.

·        Γιατί να αμαρτήσω όταν λατρεύω ένα Ασύλληπτο Θεό;

·        Γιατί να έχω φόβο;

·        Γιατί να έχω άγχος;

·        Γιατί να είμαι μίζερος;

·        Γιατί να πω ψέματα τη στιγμή που με φροντίζει;

·        Γιατί να επιθυμήσω αυτά που δεν είναι δικά μου, αφού Αυτός γεμίζει την καρδιά μου;