Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε. Εκείνα τα οποία και εμάθετε και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε, και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών. (Φιλιπ.δ:8,9)
Ένα λάθος που κάνουμε συχνά γύρω από το μεγάλο και σοβαρό θέμα της σωτηρίας μας, είναι ότι δεν τονίζουμε ότι υπάρχει το μέρος του Θεού, αλλά υπάρχει και το μέρος του ανθρώπου. Οι άνθρωποι μένουν με την εντύπωση ότι οι ίδιοι δεν έχουν να κάνουν τίποτα, ότι δεν έχουν καμία συμμετοχή, «ούτε να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι…», όλα πληρωμένα, όλα τακτοποιημένα από τον Κύριο.
ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΗ ΣΑΚΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.
Φανταστείτε την εικόνα με ένα μικρό παιδάκι που ξεκινάει το σχολείο και οι γονείς του του λένε πόσο όμορφα θα περνάει και πόσο έχει να ωφεληθεί από το σχολείο που θα πηγαίνει, ότι θα μορφωθεί, θα βρει μια καλή δουλειά, θα φτιάξει μια όμορφη, σωστή οικογένεια. Το παιδάκι πηγαίνει στο σχολείο με χαρά, μέχρι που οι γονείς του, του ζητούν να ανοίξει τη σάκα του, τα τετράδια, τα βιβλία και να στρωθεί να διαβάσει.…
Μα δεν μου είχατε πει ότι θα πρέπει να διαβάσω, να κοπιάσω, να ξενυχτήσω κάποτε, να δίνω εξετάσεις, ίσως διαμαρτυρηθεί ο πιτσιρίκος στο παράδειγμά μας…
Δεν είναι όμως ίδια η περίπτωση με εμάς. Εμείς έχουμε στη διάθεσή μας τις δύο μεγάλες πηγές πληροφόρησης, το βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή, και το Πνεύμα του Θεού. Όποιος σκύψει με γνήσιο ενδιαφέρον και μελετήσει, αμέσως θα καταλάβει αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Υπάρχει το μέρος του Θεού και το μέρος του ανθρώπου στη σωτηρία που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός.
Το μέρος του Θεού είναι ένα διαρκές, μόνιμο θαύμα. Μόνο με την πίστη μπορούμε να το προσεγγίσουμε και να το κάνουμε δικό μας. Η κατά χάριν σωτηρία, το αίμα της σταυρικής θυσίας, η συμφιλίωση με το Θεό, η δικαίωση του αμαρτωλού ανθρώπου, το θαύμα της αναγέννησης, η αιώνια ζωή. Δεν μπορούμε να τα φτάσουμε με τη λογική και τις γνώσεις μας. Είναι όμως αλήθειες βεβαιωμένες από το Πνεύμα του Θεού μέσα στις καρδιές μας.
Θα πρέπει πολύ να προσέξουμε ότι δεν τελειώνουν όλα στο σημείο αυτό. Δυστυχώς το μέρος της προσφοράς του Θεού το υπερτονίσαμε σε βάρος του δικού μας μέρους, της δικής μας συμμετοχής, που δείχνουμε ότι ελάχιστα μας απασχολεί. Υπάρχει ένα ολόκληρο άλλο κεφάλαιο, μεγάλο, σοβαρό και με συνέπειες, που αφορά στις δικές μας υποχρεώσεις απέναντι στο θαυμαστό έργο της σωτηρίας μας από τον αιώνιο θάνατο.
Έστω και ένα απλό ξεφύλλισμα αν κάνουμε της Αγίας Γραφής, θα διαπιστώσουμε ότι είναι δεκάδες τα σημεία που αναφέρονται στο μέρος του ανθρώπου, στην ευθύνη μας απέναντι στην αγάπη και την πιστότητα του Κυρίου. Τα αποφεύγουμε ίσως, τα παρακάμπτουμε, τα φοβόμαστε, γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε δυσάρεστοι στους ανθρώπους, δεν θέλουμε το κόστος και τη θυσία που τα συνοδεύει. Νομίζουμε ότι θα τους φοβίσουμε, θα τους βαρύνουμε, θα φύγουν.
Το κόστος όμως του λάθους που κάνουμε είναι ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί το αποτέλεσμα είναι να γεμίζουν οι εκκλησίες από χριστιανούς που δεν χαίρονται τη σωτηρία τους, δεν απολαμβάνουν το ότι είναι λυτρωμένα παιδιά του Θεού, δεν έχουν πρόοδο στην πνευματική τους ζωή και η σχέση τους με τον Κύριο δεν έχει ούτε ομορφιά ούτε δύναμη.
Αντίθετα έχουν μιζέρια στην καθημερινή τους ζωή, ήττες αντί για νίκες, έχουν φόβους, έχουν δεσμά… Σε σημείο που — ίσως δικαιολογημένα — ρωτιούνται αν τους ωφέλησε που πήγαν στον Ιησού Χριστό, αν άλλαξε τίποτα στη ζωή τους, αν είναι σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους ανθρώπους, που δεν πιστεύουν.
Και η απάντηση για όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα η ίδια. Το μέρος του Κυρίου είναι τέλειο, τελειωμένο και χαρισμένο σε μας. Το δικό τους όμως μέρος δεν έχει ίσως προχωρήσει καθόλου, δεν έχουν κάνει οι ίδιοι τα βήματα που χρειάζεται να κάνουν.
ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Φιλιπ.δ:8,9.
Σκεφτόμαστε καθημερινά και ακατάπαυστα. Επεξεργαζόμαστε πρόσωπα, προβλήματα, προτάσεις, εισηγήσεις, εικόνες, μηνύματα. Από το ξεκίνημα της μέρας μας αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, και πολλά από αυτά είναι γεμάτα αμαρτία, πονηρία, παλιό άνθρωπο, κοσμικότητα, ειδωλολατρία. Ο κόσμος των σκέψεων, των συλλογισμών, των διαλογισμών που δεν μένουν μόνο σκέψεις, αλλά τις επεξεργαζόμαστε, τις καλλιεργούμε, μετατρέπονται σε επιθυμίες, κατεβαίνουν στην καρδιά, τις προκρίνουμε, γίνονται πράξεις, περπάτημα, ζωή. Πολύπλοκοι μηχανισμοί στα άγνωστα βάθη της καρδιάς και της ψυχής του ανθρώπου. Δεν μας καλεί ο Κύριος να ασχοληθούμε με αυτούς. Δεν είναι δική μας δουλειά. Μας καλεί όμως να ακολουθήσουμε πρακτικά βήματα, που θα μας οδηγήσουν στην ποθητή, αλλά και φυσιολογική πνευματική αύξηση, αυτή που ταιριάζει στα γνήσια παιδιά του Θεού.
Η πρώτη αλήθεια που μας λέει ο Κύριος είναι ότι σε επίπεδο σκέψης μπορούμε να κάνουμε επιλογή και να κόψουμε το δρόμο στο αμαρτωλό, το επικίνδυνο, το βέβηλο, το ακάθαρτο, το άδικο, που θέλει μέσα από τη σκέψη μας να διεισδύσει στην καρδιά μας και μετά να εκφραστεί, να εκδηλωθεί στη ζωή μας.
Μας προσφέρει και τα κριτήρια-φίλτρα, που θα χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλεία για να έχουμε αυτό τον αποτελεσματικό έλεγχο. «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε». Ο καθένας μας μπορεί όσο κανένας άλλος να γνωρίζει με ακρίβεια αν αυτά που επεξεργάζεται με τη σκέψη του είναι με αλήθεια ή χωρίς, είναι με δικαιοσύνη, με καθαρότητα ή όχι, αν μπορούν να σταθούν δημόσια ή αν έχουν σκοτάδι και ντροπή μέσα τους, αν συνεισφέρουν στην πνευματική οικοδομή ή στο γκρέμισμα, αν είναι ευάρεστα στην παρουσία του Κυρίου ή Του προκαλούν αηδία και τα απορρίπτει.
Οι σκέψεις μας είναι δικές μας, και η επιλογή τους, το ξεδιάλεγμά τους είναι δική μας υπόθεση. Το μέρος του Κυρίου είναι να φωτίσει αυτή την αλήθεια, να μας τη δώσει πρακτικά και απλά να την εφαρμόσουμε, να μας δώσει δύναμη, να μας ενισχύσει με το Άγιο Πνεύμα στον αγώνα μας, που θα είναι καθημερινός και μακρύς. Το δικό μας μέρος όμως δεν θα το κάνει ποτέ ο Κύριος.
Ο Κύριος θα μας το πει ευδιάκριτα, ότι αυτό που συλλογιζόμαστε δεν είναι καθαρό ή δεν έχει αλήθεια, γιατί ίσως έχει ανακρίβειες, προσμείξεις αναλήθειας, μισές αλήθειες, έχει αδικία, έχει κακία, δεν Τον τιμά, δεν Τον δοξάζει, δεν οικοδομεί ούτε εμάς, ούτε τους άλλους γύρω μας, ότι δεν έχει καλή φήμη αυτό που σκεφτόμαστε, ότι έχει αδικία και είναι καρπός πονηρής καρδιάς…
Μετά περιμένει να δει τι θα την κάνουμε αυτή τη σκέψη. Προς ποια κατεύθυνση θα προχωρήσουμε. Μπορούμε τις σκέψεις μας να τις συντηρούμε, να τις πολλαπλασιάζουμε, να τις απλώνουμε γύρω μας ή να τις απορρίψουμε, να κόψουμε το οξυγόνο τους και να πεθάνουν πριν προχωρήσουν πιο βαθιά μέσα μας.
Το επόμενο βήμα είναι το δηλητήριο της αμαρτίας, όσο το κρατάμε μέσα μας, να μας αυτοδηλητηριάζει, να μας αδυνατίζει πνευματικά, να παρεμβαίνει αρνητικά στη σχέση αγάπης και πίστης που θα ’πρεπε να έχουμε με τον Κύριό μας και, το χειρότερο, να δίνει πάτημα στο Σατανά, έτσι αδυνατισμένους να μας πολεμά και να μας νικά καθημερινά. Τους συλλογισμούς μας τους παρακολουθεί και ο Ιησούς και ο Σατανάς. Κάποιος χαίρεται με αυτά που δουλεύουμε στο μυαλό μας και ο άλλος ανησυχεί. Από εμάς εξαρτάται σε ποιον δίνουμε χαρά και σε ποιον λύπη.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
Συχνά ακούμε ερωτήσεις από νεότερους ή και μεγαλύτερους για το τι επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται στη ζωή μας σύμφωνα με το λόγο του Θεού. Δυστυχώς σπάνια έχουμε καταλόγους ή λίστες μέσα στην Αγία Γραφή. Αλλά ίσως και να μην τις χρειαζόμαστε.
Όσα αληθή, όσα σεμνά, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα δίκαια… αυτά να σκέφτεστε, αυτά να αγαπάτε, αυτά να προκρίνετε για τη ζωή σας, αυτά να επιθυμείτε, αυτά να φοράτε, αυτά να ακούτε, αυτά να κουβεντιάζετε, αυτά να εκπέμπετε. Το γνωρίζει ο Κύριος, το γνωρίζουμε κι εμείς πολύ καλά ότι αν δεν αντισταθούμε, σε λίγο αυτές οι σκέψεις θα γίνουν επιθυμίες της καρδιάς μας, θα γίνουν λόγια, θα γίνουν συγκεκριμένες πράξεις, θα γίνουν επιλογές, θα μεταδοθούν στους γύρω και θα απλώσουν.
ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Θέλουμε να έχουμε ειρήνη διαρκή και αδιατάραχτη μέσα μας και γύρω μας; Το μέρος που μας καλεί ο Κύριος να επιτελέσουμε είναι στην περιοχή της σκέψης, των συλλογισμών. «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε».
Θέλουμε να έχουμε νίκη, θέλουμε πρόοδο πνευματική, θέλουμε καρπό και αποτελέσματα στη σχέση μας με το Θεό; Από αυτά που συλλογιζόμαστε μας καλεί ο Κύριος να ξεκινήσουμε, γιατί αν δεν δώσουμε άμεσα τη μάχη σ’ αυτό το επίπεδο, σε λίγο αυτές οι σκέψεις θα έχουν προχωρήσει, θα έχουν ρίζες και «δικαιώματα» επάνω μας και τότε η αντίσταση θα είναι πολύ πιο δύσκολη και η καταπολέμησή τους πολύ πιο αβέβαιη.
Όταν οι σκέψεις μας αλλάξουν, θα αλλάξει και το περιεχόμενο της καρδιάς μας, θα αλλάξουν οι αποφάσεις που παίρνουμε και βέβαια τα βήματα, οι πράξεις της κάθε μας μέρας. Όταν εγκατασταθούν αυτά μέσα από τη σκέψη μας στη ζωή μας, θα δούμε τα πνευματικά αποτελέσματα στη ζωή μας χωρίς άλλη προσπάθεια. «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, … η επιείκειά σας ας είναι γνωστή σε όλους τους ανθρώπους, …η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν θέλει διαφυλάξει τις καρδιές σας και τα διανοήματά σας».
Πρώτα σκεφτόμαστε και μετά μιλάμε. Η επιστήμη λέει ότι σκεφτόμαστε με 450 – 470 λέξεις το λεπτό και μιλάμε με 100 – 120 λέξεις το λεπτό. Επεξεργασία σε επίπεδο σκέψης, σε επίπεδο συλλογισμών, με τη ζωντανή παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με διάθεση καρδιάς να υπακούσουμε και να αρέσουμε στο Θεό μας. Αυτό είναι το μυστικό της ευλογημένης ζωής, που έχει σαν άμεση και φυσιολογική συνέπεια «ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών».
Αν δεν χρησιμοποιήσουμε σωστά αυτά τα όπλα κατά της αμαρτίας της σκέψης μας, είναι πολύ φυσικό να μην έχουμε χαρά, ούτε ειρήνη, ούτε καρπό, ούτε πρόοδο. Δε θα φυτρώσει μέσα μας η επιείκεια, η καλοσύνη, ο χαρακτήρας του Ιησού Χριστού.
Στη θέση τους θα φυτρώσουν τα άλλα. Μέριμνες, έλλειψη χαράς, ένταση, άγχος, φόβοι, επιθυμίες. Το Άγιο Πνεύμα του Θεού αυτά θα χρησιμοποιήσει στους ελέγχους Του για να μας βοηθήσει να διορθώσουμε την πορεία μας. Όταν ξέρεις ότι αυτά που συλλογίζεσαι δεν είναι αληθή, σεμνά, δίκαια, καθαρά, εύφημα, τι κάνεις; Τα κρατάς στο μυαλό σου, τα καλλιεργείς στη σκέψη σου ή τα καταδικάζεις και γυρίζεις σελίδα; Πολλές φορές συμβαίνει να ξέρουμε ότι αυτά που σκεφτόμαστε δεν είναι αληθή, δεν είναι σεμνά, δίκαια, καθαρά, αλλά συνεχίζουμε να τα δουλεύουμε στο μυαλό μας. Μας εξυπηρετεί, μας αρέσει ίσως, νιώθουμε ότι μας δίνει αξία την ώρα που σπιλώνει τη φήμη του άλλου.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
Το ακούμε συχνά, το παρατηρούμε ίσως και στη δική μας ζωή. Δεν είμαστε όπως θα ’πρεπε, δεν προχωράμε, δεν προοδεύουμε. Βάζουμε τη ζωή μας δίπλα στο πρότυπο της Καινής Διαθήκης και η απόσταση που μας χωρίζει από αυτήν είναι μεγάλη. Υγιές και στη σωστή κατεύθυνση είναι να ρωτηθούμε γιατί, να μας προβληματίσει, να θελήσουμε να αλλάξει αυτή η κατάσταση στη ζωή μας. Το ερώτημα που ταιριάζει σ’ αυτό το σημείο είναι, έκανες το μέρος σου ή γνωρίζεις ποιο είναι το μέρος σου, ποιες είναι οι υποχρεώσεις σου για να τις κάνεις;
Δεκάδες χριστιανοί δίπλα μας που πήγαν στο Χριστό δεν έχουν ανοίξει ακόμα τη σάκα… να κάνουν το μέρος τους με υπακοή και πίστη, ώστε να έχουν καρπό και πρόοδο και να απολαύσουν τη ζωή του Ιησού Χριστού, τη ζωή του Ευαγγελίου.
Πρέπει να το βάλουμε πρώτο, να το θελήσουμε με όλη μας την καρδιά, να στρέψουμε την προσοχή μας στο τι σκεφτόμαστε και γιατί το κρατάμε, γιατί το καλλιεργούμε στη σκέψη μας. Να κάνουμε μία διαμαρτύρηση ενώπιον του Κυρίου, μία επανάσταση κατά της αμαρτίας μας, που ξεκινά από τη σκέψη και κατεβαίνει στην καρδιά μας.
Να φτάσουμε στο σημείο να κρατάμε στη σκέψη μας μόνο όσα αρέσουν στον Κύριό μας, μόνο όσα ταιριάζουν στη Νύμφη του Ιησού Χριστού, που ετοιμάζεται να Τον συναντήσει.
