Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη.

Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε, αυτά τα λόγια;

Στα Ευαγγέλια, ο Ιησούς μιλά για εκείνους που έχουν «ώτα διά να ακούουν», όταν έλεγε κάτι δύσκολο ή μία παραβολή (Ματθ.ια:15, Μάρκ.δ:9,23). Ποιος είναι αυτός που έχει αυτιά για να ακούει; Τα αυτιά είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι έχουν. Αλλά υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του να έχεις αυτιά και να έχεις «αυτιά για να ακούς».

Αυτή η προειδοποίηση είναι από τις πιο σοβαρές μέσα στο λόγο του Θεού. Είναι ένα κάλεσμα ν’ ανοίξουμε στ’ αλήθεια τ’ αυτιά μας και να προσέξουμε τι λέει ο Θεός. Δεν αφορά τη φυσική μας ακοή, αλλά την πνευματική.

Αυτή η φράση εμφανίζεται 7 φορές στα Ευαγγέλια. Οι δύο είναι παράλληλα εδάφια του Ματθ.ιγ:9 και έχουν να κάνουν με τον σπορέα και τον σπόρο. Μια παραλλαγή, «Όστις έχει ωτίον ας ακούση» εμφανίζεται 7 φορές στην Αποκ.β-γ, και μια άλλη εκδοχή, «ο αναγινώσκων ας εννοή» βρίσκεται στο Ματθ.κδ:15.

Αυτά τα λόγια, που χρησιμοποιούνται μόνο από τον Κύριο, φαίνεται να υπογραμμίζουν κάτι πολύ σημαντικό. Είναι σαν να λέει, «Προσέξτε. Αυτό που λέω τώρα, δεν είναι προαιρετικό».  Κάθε φορά που ο Ιησούς λέει, «Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη», καλεί τους ανθρώπους να ακούσουν προσεκτικά.

Οι παραβολές, ήταν ένας τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς προσπάθησε να τραβήξει την προσοχή του πλήθους - οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες, και οι παραβολές απεικονίζουν γεγονότα και χαρακτήρες με τους οποίους θα μπορούσαν εύκολα να ταυτιστούν. Αλλά αν δεν ήταν πρόθυμοι να απορρίψουν άλλους περισπασμούς και να έρθουν στον Ιησού για να κατανοήσουν το νόημα του κηρύγματός Του, τα λόγια Του θα ήταν μόνο κενές ιστορίες, παραμύθια. Χρειάζονταν κάτι περισσότερο από αυτιά, όσο καλά κι αν άκουγαν, χρειάζονταν αυτιά για να ακούν.

Όταν ρωτήθηκε από τους μαθητές του γιατί μιλούσε στο πλήθος με παραβολές, ο Ιησούς αναφέρθηκε στον Ησαΐα ς, που μιλά για ανθρώπους που έχουν μάτια και αυτιά, αλλά έχουν σκληρύνει τις καρδιές τους και επέλεξαν να αγνοήσουν τον λόγο του Κυρίου (Ματθ.ιγ:10 – 15,  Ης.:8-10). Μέρος της κρίσης για όσους αρνούνται να πιστέψουν είναι ότι τελικά θα χάσουν την ευκαιρία να πιστέψουν:

«Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ' αυτού» (Ματθ.ιγ:12, Ρωμ.α:18-32).

Η παραβολή του Ιησού με τον σπορέα και τα διάφορα είδη γης, αναφέρεται σε αυτούς που απλά αφήνουν τον λόγο του Θεού να περάσει από τα αυτιά τους και εκείνους που πραγματικά ακούν και θέλουν να καταλάβουν (Μάρκ.δ:13-20). Μερικοί ακούν το λόγο, αλλά δεν του επιτρέπουν να ριζώσει, επειδή η απόλαυση των εγκόσμιων απολαύσεων και της άνεσης, τους νικά και τους κερδίζει. Άλλοι καταλήγουν να απορρίπτουν τον λόγο λόγω διώξεων ή δοκιμασιών. Άλλοι ακούν τον λόγο και ανοίγουν την καρδιά τους για να τον κατανοήσουν και να τον δεχτούν έτσι ώστε να τους μεταμορφώσει. Αυτοί που έχουν «αυτιά για να ακούν» επιτρέπουν στον λόγο να φέρει καρπούς για τη δόξα του Θεού. Εναπόκειται στον ακροατή να αποφασίσει αν θα πάρει τον λόγο σοβαρά και θα επιδιώξει την κατανόηση. Μόνο λίγοι είναι πρόθυμοι, οι υπόλοιποι έχουν αυτιά, αλλά δεν έχουν «αυτιά για να ακούν» (Ματθ.ζ:13-14, 24-27).

Στο Ματθ.ια:14-15, ο Κύριος είπε στους Ισραηλίτες ότι αν επιλέξουν να δεχτούν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή σαν «τον Ηλία, όστις έμελλε να έλθη», τότε, οι επιπτώσεις της επιλογής τους θα ήταν συγκλονιστικές, αφού ο Ιησούς έπρεπε να γίνει αποδεκτός σαν ο Μεσσίας τους, επειδή η αποστολή του Ηλία ήταν να προαναγγέλλει τον ερχομό του Μεσσία. Αν είχε συμβεί αυτό, όλες οι υποσχέσεις για τον Ισραήλ, θα είχαν αρχίσει να πραγματοποιούνται. Οι ηγέτες του Ισραήλ απέρριψαν τόσο τον Ιωάννη όσο και τον Ιησού, και το αποτέλεσμα ήταν μία παύση 2.000 χρόνων στην εκπλήρωση του προορισμού του Ισραήλ.

Στο Μάρκ.δ:23 το θέμα είναι η αποκάλυψη κρυμμένων πραγμάτων, και η σχέση μεταξύ της αναζήτησης και της κατανόησης. Ο Κύριος προσδιόρισε σαφώς τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος ανάμεσα στην προσπάθεια που κάνουμε να μελετήσουμε, και το βάθος της κατανόησης που θα πετύχουμε. Κάθε λεπτομέρεια του σχεδίου του Θεού θα αποκαλυφθεί, αλλά μόνο ο επιμελής μαθητής θα κατανοήσει.

«Προσέχετε τι ακούετε», συνέχισε. «Με οποίον μέτρον μετρείτε, θέλει μετρηθή εις εσάς – και θέλει γείνει προσθήκη εις εσάς τους ακούοντας. Όστις έχει, θέλει δοθή εις αυτόν· και όστις δεν έχει, και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ' αυτού». Το μέτρο που χρησιμοποιείτε (χρόνος και προσπάθεια στη μελέτη) θα μετρηθεί σ’ εσάς (επίπεδο κατανόησης) Μάρκ.δ:24-25.

Η αναζήτηση της αλήθειας του Θεού απαιτεί ενέργεια και σοβαρότητα. Χρειάζεται προθυμία εκ μέρους του ακροατή ώστε να δημιουργήσει ενδιαφέρον και να φέρει αλλαγές. Ενώ ο τρόπος της αλήθειας του Θεού δεν είναι ο πιο βολικός ή ευχάριστος δρόμος που μπορείς να πάρεις, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι είναι ο καλύτερος (Ιωάν.α:4, ι:9, ιδ:6). Γι’ αυτό μας λέει, «Έλθετε προς με» (Ματθ.ια:28-30).

Στο Λουκ.ιδ:35 είναι η παραβολή για το αλάτι και την αλμύρα. Το αλάτι ήταν συντηρητικό από την επίδραση της φθοράς, τότε που δεν υπήρχαν ακόμα ψυγεία. Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, είναι άχρηστο. Δεν έχει άλλο σκοπό. Αν η εκκλησία χάσει την ικανότητά της να συντηρεί από το κακό, δεν μπορεί πλέον να καυτηριάσει τα αποτέλεσμα της αμαρτίας στον κόσμο, γίνεται κι αυτή άχρηστη. Όπως προέβλεψε ο Ιησούς, εξομοιωμένη  τόσο πολύ με τα πράγματα αυτού του κόσμου, η εκκλησία των τελευταίων ημερών έχει καταντήσει αναποτελεσματική στον έλεγχο της αμαρτίας.

Η παραλλαγή «ο αναγινώσκων ας εννοή» στο Ματθ.κδ:15 αφορά συμβάντα που σηματοδοτούν το τέλος των καιρών. Εδώ ο Κύριος μας λέει ότι πρέπει να κατανοήσουμε τα εσχατολογικά. Το λυπηρό γεγονός ότι οι λεγόμενοι θεολόγοι το κατέστησαν αμφιλεγόμενο ζήτημα δεν αποτελεί δικαιολογία.

Αυτό που αξίζει να προσέξει κανείς είναι πότε χρησιμοποιεί ο Χριστός αυτή τη φράση στα ευαγγέλια. Αν το ψάξετε, θα δείτε ότι όποτε αναφέρεται η φράση αυτή, εκεί δίπλα πάντοτε υπάρχουν παραβολές. Είτε πριν, είτε μετά, είτε όταν ο Χριστός εξηγεί τις παραβολές. Στον Λουκά, ο Χριστός έχει πει την παραβολή του μεγάλου δείπνου που κανένας δεν ήθελε να πάει (Λουκ.ιδ:16-24).

Αμέσως μετά έρχεται η περικοπή που διαβάσαμε, για τη μαθητεία, που τελειώνει με τη φράση, «ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη». Μετά έρχονται 4 παραβολές: του χαμένου προβάτου, της χαμένης δραχμής, του άσωτου γιου και του πονηρού οικονόμου. Κι εκεί μέσα στο κέντρο η φράση «ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη».

Λουκάς ιδ:16-24	Η παραβολή του μεγάλου δείπνου
Λουκάς ιδ:35	Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη
Λουκάς ιε:3-7	Η παραβολή του χαμένου πρόβατου
Λουκάς ιε:8-10	Η παραβολή της χαμένης δραχμής
Λουκάς ιε:11-32	Η παραβολή του άσωτου γιού
Λουκάς ις:1-8	Η παραβολή του πονηρού οικονόμου.

Οι παραβολές δεν είναι φαινόμενο της Καινής Διαθήκης και των ευαγγελίων μόνο. Δεν είναι ένα εργαλείο διδασκαλίας που το χρησιμοποίησε πρώτος ο Χριστός. Παραβολές χρησιμοποίησαν πρώτοι οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη, μαζί με πολλές συμβολικές πράξεις που έκαναν για να τονίσουν το κήρυγμά τους.

Η ερώτηση είναι γιατί με σύμβολα; Η κύρια διακονία του Ησαΐα, του Ιερεμία, του Ιεζεκιήλ ήταν να προειδοποιήσουν τον Ισραήλ για την επικείμενη κρίση του Θεού.

Οι προφήτες αυτοί λοιπόν, έδωσαν τα μηνύματα του Θεού όπως συνήθως, με ένα λογικό, κηρυγματικό τρόπο. Υπενθύμισαν, δίδαξαν στους ανθρώπους τη διαθήκη του Θεού, τους έδειξαν την αμαρτία τους, τους μίλησαν για την ιστορία τους, το πως ο Θεός έκρινε τους προπάτορές τους στην έρημο κλπ.

Όμως αυτή η διακονία, με αυτόν τον κηρυγματικό τρόπο, είχε λίγα αποτελέσματα. Ο Ισραήλ συνέχιζε να συμβιβάζεται και να λατρεύει τα είδωλα. Βρίσκονταν σε πνευματικό λήθαργο. Πνευματικά είχαν σκληρύνει τις καρδιές τους.

Σαν συνέπεια αυτής της σκλήρυνσης, οι προφήτες άρχισαν να προειδοποιούν με άλλο τρόπο: συμβολικά. Αυτός ο τρόπος όμως, φέρνει αποτέλεσμα μόνο σε όσους «στέκονται» πνευματικά και καταλαβαίνουν. Οι παραβολές κάνουν αυτούς που έχουν αυτιά ν’ ακούν, να μην ακούν, δηλαδή να μην καταλαβαίνουν. Να παρανοούν ακόμη περισσότερο.

Όταν, λοιπόν, οι συνηθισμένες προειδοποιήσεις πέφτουν στο κενό, όταν με την απλή γλώσσα μιλάς σε κάποιον και δεν καταλαβαίνει, τότε εμφανίζονται οι παραβολές.

Αυτό είναι και το κεντρικό σημείο που λέει στον Ησαΐα ς:9-10

Και είπεν, Ύπαγε και ειπέ προς τούτον τον λαόν, με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και έγειναν βαρέα τα ώτα αυτών, και έκλεισαν τους οφθαλμούς αυτών, διά να μη βλέπωσι με τους οφθαλμούς αυτών και ακούωσι με τα ώτα αυτών και νοήσωσι με την καρδίαν αυτών και επιστρέψωσι και θεραπευθώσι.

Στα 5 πρώτα κεφάλαια, τα μηνύματα του Ησαΐα είναι απλά, δεν υπάρχει κάτι που να σε μπερδεύει. Για παράδειγμα, τα πολύ γνωστά εδάφια στο α:16-17, λούσθητε, καθαρίσθητε· αποβάλετε την κακίαν των πράξεών σας απ' έμπροσθεν των οφθαλμών μου παύσατε πράττοντες το κακόν, μάθετε να πράττητε το καλόν· εκζητήσατε κρίσιν, κάμετε ευθύτητα εις τον δεδυναστευμένον, κρίνατε τον ορφανόν, προστατεύσατε την δίκην της χήρας.

Τους καλεί σε μετάνοια. Από το κεφ.ζ και μετά, το κήρυγμα του Ησαΐα έχει άλλο σκοπό. Είναι μια κρίση που τυφλώνει και κουφαίνει την πλειονότητα του Ισραήλ. Συνεχίζει και κηρύττει, αλλά το κήρυγμα τώρα είναι δυσκολονόητο, είναι παραβολικό. Αυτούς που αδιαφορούν τους σκληραίνει ακόμη πιο πολύ. Ακριβώς όπως ο Θεός του είπε ότι θα κάνει. Θα έχουν αυτιά και θα ακούν, αλλά δεν θ’ ακούν. Θα βλέπουν με τα μάτια τους, αλλά δεν θα βλέπουν, δεν θα διακρίνουν την αλήθεια. Η καρδιά τους δεν θα καταλαβαίνει ώστε να επιστρέψουν και να θεραπευθούν.

Όμως αυτές οι παραβολές έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα σ’ αυτούς που διακρίνουν, που είναι γνήσιοι. Που μπορεί να έχουν παρασυρθεί αλλά είναι γνήσιοι. Σ’ αυτούς η παραβολή έρχεται σαν ηλεκτροσόκ. Τους ξυπνάει. Για παράδειγμα η παραβολή του Νάθαν στον Δαβίδ. Ο Δαβίδ ελέγχεται.

Το ίδιο κάνει και ο Χριστός. Στον Ματθαίο στην αρχή διδάσκει. Υπάρχει η επί του Όρους ομιλία, κάνει θαύματα, θεραπεύει. Και οι Φαρισαίοι αντιστέκονται, η αντίστασή τους μεγαλώνει, ώσπου φτάνουμε στο κεφ.ιγ. Από εκεί και μετά χρησιμοποιεί παραβολές.

Η πρώτη παραβολή είναι του σπορέα. Και ο Χριστός χρησιμοποιεί από την Παλαιά Διαθήκη το Ησαΐα ς:9-10 που μόλις διαβάσαμε.

Ματθ.ιγ:13-15, Διά τούτο λαλώ προς αυτούς διά παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι και ακούοντες δεν ακούουσιν ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ' αυτών η προφητεία του Ησαΐου η λέγουσα· Με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει, και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς και ακούσωσι με τα ώτα και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.

Ο Ιησούς κάνει ότι έκανε ο Ησαΐας. Μιλάει με παραβολές και σκληραίνει παραπάνω τις καρδιές αυτών που δεν πιστεύουν, αλλά ξυπνάει αυτούς που ψάχνουν, που έχουν τα αισθητήριά τους έτοιμα. Αφού τελειώνει όλες τις παραβολές ο Χριστός στο κεφ.ιγ, προσέξτε τι λέει στο εδάφιο 43, Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη.

Η ίδια φράση επαναλαμβάνεται και στις 7 Εκκλησίες στην Αποκάλυψη. Μετά από κάθε γράμμα έρχεται ο ίδιος επίλογος: Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας (Αποκ. β:7, 11, 17, 29, γ:6, 13, 22).  Γιατί; Γιατί τα γράμματα είναι άμεση διδασκαλία. Τους μιλάει για τις δυσκολίες τους, τις αμαρτίες τους, τους συμβιβασμούς τους και τις νίκες τους, χωρίς περιστροφές. Όμως μετά τα γράμματα έρχονται οι οράσεις. Έρχονται τα σύμβολα, οι παραβολές.

Οι 7 αναφορές στην Αποκάλυψη περιγράφουν επίσης τον καιρό της εκκλησίας. Κάθε μία περιέχει μια νουθεσία σε μια ομάδα που ισχυρίζεται ότι είναι μέρος της εκκλησίας.

•  Σε όσους έχουν αφήσει την πρώτη τους αγάπη, προειδοποιεί: «μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα (Αποκ.β:5)».

•   Σε όσους υποφέρουν από διωγμό, λέει «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου (Αποκ.β:10)».

•  Σε όσους κρατούν ξένες διδασκαλίες, διατάζει, «Μετανόησον (Αποκ.β:16)».

•    Σε εκείνους που αφήνουν την γυναίκα Ιεζάβελ να πλανά τον λαό του Θεού, απειλεί «θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας» (Αποκ.β:22).

•   Κατηγορεί κάποιους ότι όνομα έχουν ότι ζουν και είναι νεκροί (Αποκ.γ:1).

•    Παρηγορεί αυτούς που φύλαξαν τον λόγον της υπομονής Του με την υπόσχεση της επιστροφής Του γι’ αυτούς (Αποκ.γ:10).

•  Καταδικάζει τους χλιαρούς σε αιώνια απώλεια (Αποκ.γ:16).

Για κάθε ομάδα, δίνεται μια σαφής επιλογή και κάθε ομάδα νουθετείται να την κατανοήσει.

Οι αναγνώστες της Αποκάλυψης καλούνται να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή και να αναζητήσουν τη σοφία του Θεού σχετικά με το τι είναι γραμμένο.

Το μήνυμα του Χριστού στην Αποκάλυψη θα τυφλώσει κάποιους, από αυτούς που πάνε εκκλησία, θα τους σκληρύνει παραπάνω, θα τους αφήσει παντελώς αδιάφορους, αλλά κάποιους, τους λίγους, το πιστό υπόλοιπο, θα τους ξυπνήσει. Γιατί η εκκλησία που είναι τώρα ο λαός του Θεού διατρέχει τον ίδιο κίνδυνο που διέτρεχε και ο Ισραήλ. Να συμβιβαστεί με τα είδωλα.

Και όταν λατρεύεις τα είδωλα, μοιάζεις σ’ αυτό που λατρεύεις. Όπως αυτά είναι κουφά και τυφλά έτσι γίνεται και ο άνθρωπος.

Ψαλμ.ριε:4-8, Τα είδωλα αυτών είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων· Στόμα έχουσι και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι και δεν οσφραίνονται· Χείρας έχουσι και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι διά του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά, πας ο ελπίζων επ' αυτά.

Το ίδιο επαναλαμβάνεται και στον ριε:15-18. Οι Ισραηλίτες τυφλώθηκαν και κουφάθηκαν. Τον ίδιο κίνδυνο διέτρεχε και η εκκλησία την εποχή του Ιωάννη. Τον ίδιο διατρέχει και σήμερα.

Η φράση, λοιπόν, «Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη» είναι μια προειδοποίηση σ’ αυτούς που ακούν. Την χρησιμοποίησαν οι προφήτες, την χρησιμοποίησε ο Χριστός. Είναι μια φράση «επικίνδυνη». Ο Χριστός την έλεγε όποτε δίδασκε με παραβολές, δηλαδή όποτε δίδασκε με συμβολικό τρόπο. Και ο συμβολικός τρόπος των παραβολών είναι σημάδι πως το μήνυμα του Θεού θα σοκάρει αυτούς που είναι πιστοί, για να τους ξυπνήσει, αλλά τους άλλους θα τους αφήσει αδιάφορους. Όποτε βλέπετε αυτή την έκφραση τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Μέσα στο ακροατήριο υπάρχουν και γνήσιοι και ψεύτικοι. Οι γνήσιοι στα σύμβολα ανταποκρίνονται με φόβο Θεού, «τι σημαίνει αυτό;» Οι ψεύτικοι, αντιδρούν με αδιαφορία. Δεν τις καταλαβαίνουν. Ακούν και δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό που ακούν. Σκληραίνουν έτσι οι καρδιές τους παραπάνω. Το πιστό υπόλοιπο όμως, ξυπνάει και μετανοεί. Όποιος, λοιπόν από ανάμεσά μας έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. Η δική μας προσωπική αντίδραση θα είναι η απόδειξη αν είμαστε «πιστό υπόλοιπο» ή όχι.

Ο Χριστός είναι Σωτήρας και Κύριος μαζί. Δεν μπορείς να πάρεις το ένα και να αφήσεις το άλλο. Δεν υπάρχει τέτοιος Χριστός. Δεν κάλεσε κανένα ο Χριστός λέγοντάς του, «κοίταξε, θα σιγουρέψουμε που θα πας άμα πεθάνεις, και μετά στην πορεία, σοβαρεύεσαι, αφιερώνεσαι, μαθητεύεις». Κάλεσε τους ανθρώπους σε μαθητεία, ευθύς εξ’ αρχής. Κάλεσε σε μετάνοια, σε μεταστροφή, σε αλλαγή ζωής. Σε θάνατο για την παλιά ζωή και σε ανάσταση σε καινούργια ζωή, στη ζωή της μαθητείας.

Β΄ Τιμ.δ:3 «Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν».

Στις Πράξεις ζ, μαθαίνουμε πως ο Στέφανος ήταν ένας από τους 7 διακόνους που η εκκλησία στα Ιεροσόλυμα είχε διαλέξει για να υπηρετούν στις ανάγκες της εκκλησίας. Και οι εφτά ήταν άνθρωποι με καλή φήμη και γεμάτοι από τη σοφία του Αγίου Πνεύματος.

Για το Στέφανο ακόμη μαθαίνουμε πως ήταν γεμάτος πίστη και δύναμη και έκανε μεγάλα και καταπληκτικά θαύματα ανάμεσα στο λαό και όσοι προσπαθούσαν να του αντισταθούν από τους Ιουδαίους, διαβάζουμε πως «δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την σοφία και το Άγιο Πνεύμα κάτω από την οδηγία του οποίου μιλούσε». Τον πήγαν λοιπόν να τον δικάσουν. Αφού ο Στέφανος είπε αλήθειες, που όμως ήταν σκληρές διαβάζουμε τα εξής:

«Ακούοντες δε ταύτα, κατεκόπτοντο τας καρδίας αυτών και έτριζον τους οδόντας κατ' αυτού. Ο δε Στέφανος, πλήρης ων Πνεύματος Αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν, είδε την δόξαν του Θεού και τον Ιησούν ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού και είπεν· Ιδού, θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον Υιόν του ανθρώπου ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού. Τότε φωνάξαντες μετά φωνής μεγάλης, έφραξαν τα ώτα αυτών και ώρμησαν ομοθυμαδόν επ' αυτόν, και εκβαλόντες έξω της πόλεως ελιθοβόλουν» (Πράξ.ζ:54-58).

Όταν δεν μπορούσαν ν’ ακούσουν άλλο τις αλήθειες του Θεού, καθώς συνέχιζε να τους εξηγεί ποιος είναι ο Χριστός, όταν στο τέλος τους είπε πως ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή ο Χριστός που σταυρώσατε και ήταν ο Μεσσίας, βρίσκεται στα δεξιά του Θεού, για να μην ακούνε και να μπορέσουν να τον σωπάσουν, έκλεισαν τα αυτιά τους.      

Ας μην κλείσουμε τ’ αυτιά μας στο κάλεσμα του Χριστού. Αν θέλεις να αλλάξει κάτι, υπάρχει τρόπος: Να ζητήσεις από το Θεό αυτό που έκανε στη ζωή του βασιλιά Δαβίδ, στην Παλαιά Διαθήκη, να το κάνει και στη δική σου ζωή.

Ψαλμ.μ:6, «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας. Διήνοιξας εν εμοί ώτα. Ολοκαύτωμα και προσφορά περί αμαρτίας δεν εζήτησας».

Δηλαδή ο Θεός δεν ήθελε θρησκευτικές προσφορές από τον Δαβίδ για να του δείξει πως τον αγαπάει. Ήθελε να έχει αυτιά για να ακούει και να καταλαβαίνει το θέλημά Του. Αυτό που ζητάει και από εμάς.

Ο Χριστός θέλει να είναι πρώτος στη ζωή μας. Η μαθητεία, ναι, έχει κόστος. Ο Χριστός μας καλεί να σκεφτούμε το κόστος και συνειδητά να διαλέξουμε να το πληρώσουμε, γιατί μόνο έτσι οδηγούμαστε στη ζωή. Χάνουμε τη ζωή μας για το Χριστό, και τότε τη βρίσκουμε αληθινά. Μην προσπαθείς να κρατήσεις τη ζωή σου. Μη γίνεις σαν τον άνθρωπο που ξεκίνησε να χτίζει και σταμάτησε. Αυτό προκαλεί τον εμπαιγμό. Μην γίνεις σαν το αλάτι που χάνει την αρμύρα του. Γίνεται άχρηστο. Λουκ.θ:23-25

Ποιος είναι αυτός που  «έχει αυτιά»; Η απλή απάντηση είναι: όλοι οι άνθρωποι που έχουν ακούσει τα λόγια του Θεού. Όπως και τότε που άκουγαν τις παραβολές, πρέπει κι εμείς  να προσέξουμε! Να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή!». Ο Ιησούς περιμένει να χρησιμοποιήσουμε τις ικανότητες που ο Θεός μας έχει δώσει (μάτια για να βλέπουμε, αυτιά για να ακούμε) για να ακούμε τα λόγια Του και να βλέπουμε τις πράξεις Του (Ιωάν.ι:27-28, Μάρκ.δ:24, Αποκ.γ:20).

Τελικά οι συνέπειες των επιλογών μας μπορεί να είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Είτε θα πούμε, «Κύριε, να γίνει το θέλημά σου» και θα δεχτούμε την προσφορά Του για αιώνια ζωή μαζί Του, ή θα μας πει, «ανθρωπότητα, το θέλημά σου να γίνει» και θα μας στείλει σε ένα μέρος όπου δεν θα χρειαστεί να ακούσουμε ξανά τη φωνή του.