Σαν συνέχεια αυτών που είδαμε σχετικά με τη φύση του Θεού,
ότι είναι Εις, Μόνος, Μονήρης, ο λόγος του Θεού μας βεβαιώνει άλλη μια φορά για
την ευλογημένη αυτή αλήθεια, αναφέροντας ότι ο Θεός έχει ένα πρόσωπο και όχι
πολλά.
Υπάρχουν ενενήντα αναφορές στο πρόσωπο του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη και άλλες οκτώ στην Καινή Διαθήκη. Εμείς θα αναφέρουμε ορισμένες από αυτές ώστε να γίνει φανερή αυτή η αλήθεια μια για πάντα, ώστε να λατρεύουμε το Θεό σωστά.
Σήμερα υπάρχει μεγάλη σύγχυση σχετικά με αυτή την τόσο απλή αλήθεια.
Ενώ ο κάθε άνθρωπος που είναι ανεπηρέαστος όταν προσεύχεται στο Θεό, νοερά προσεύχεται σε ένα πρόσωπο (πάντα διά Ιησού Χριστού) και γνωρίζει ότι Αυτός είναι ο Πατέρας, όταν υπάρχει λάθος διδασκαλία και διαβάζουμε το λόγο του Θεού σχετικά με την αλήθεια αυτή προκατειλημμένα, αυτή η απλότητα φεύγει και ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος Θεός είναι κάθε φορά που αναφέρεται. Άλλοτε λέει ότι είναι ο Πατέρας, άλλοτε ο Υιός και άλλοτε το Πνεύμα το Άγιο.
Σύμφωνα με την ψυχολογία, ο
λογικός φόβος και ο παράλογος φόβος είναι οι πιο βασικές μορφές φόβου.
Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι ο φόβος
είναι πάντα αντιπαραγωγικός, είτε λογικός είτε παράλογος.
Για παράδειγμα, η Α΄ Σαμουήλ περιγράφει τον Γολιάθ και τα όπλα του με μεγάλη λεπτομέρεια, όχι μόνο για να τονίσει τη δύναμη του Θεού πάνω στους εχθρούς του λαού Του, αλλά και για να υπονοήσει ότι οι άνδρες του Σαούλ τον φοβόντουσαν για έναν βάσιμο λόγο.
Εβρ.ζ:1-3 Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων και ηυλόγησεν αυτόν, εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων, όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής, αλλ' αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού, μένει ιερεύς πάντοτε.
«Πλησιάσατε προς εμέ, ακούσατε τούτο· απ' αρχής δεν ελάλησα εν κρυπτώ·
αφότου έγεινε τούτο, εγώ ήμην εκεί και τώρα Κύριος ο Θεός απέστειλεν
εμέ και το πνεύμα αυτού» (Ησ.μη:16)
Λένε πάλι εδώ, ότι αναφέρεται στο
θεό Υιό, ο οποίος αποστέλλεται από τον Θεό Πατέρα, το πρώτο πρόσωπο της
τριάδας, και το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της τριάδας.
Ας δούμε όμως και πάλι προσεκτικά
τι λέει το εδάφιο, ώστε να καταλάβουμε τη σωστή ερμηνεία του.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ρωτήσουμε είναι αν το εδάφιο αυτό είναι προφητικό, ή αν την ώρα που μίλησε ο Ησαΐας, έγινε αυτή η αποστολή. Η απάντηση είναι εύκολη και δίδεται άμεσα και από τους υποστηρικτές της τριάδας.
Εδώ, η θεωρία της τριάδας, βλέπει
τον προϋπάρχοντα «θεό Υιό».
Λένε δε ότι αυτή είναι μια
καταφανής ομολογία του ίδιου του Χριστού για την προΰπαρξη Του δίπλα στον
Πατέρα.
Ας δούμε το εδάφιο αυτό από το
κριτικό κείμενο:
«καὶ νῦν δόξασον με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δοξῇ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί».
«Τον δε οίκον Ιούδα θέλω ελεήσει και θέλω σώσει αυτούς διά Κυρίου του
Θεού αυτών, και δεν θέλω σώσει αυτούς διά τόξου ουδέ διά ρομφαίας ουδέ διά
πολέμου, διά ίππων ουδέ διά ιππέων» (Ωσηέ
α:7).
Εδώ πάλι κάποιοι βλέπουν δυο θεούς, δύο πρόσωπα μέσα στη θεότητα. Ένα πρόσωπο ο Γιάχβε που μιλάει στον Ωσηέ και άλλο ένα ο θεός που θα τους σώσει.
Μια άλλη αντίρρηση σχετικά με την
προΰπαρξη του «θεού Υιού», είναι οι μελλοντικές αναφορές του Θεού προς τον Υιό
Του, που φανερώνουν ότι το Πνεύμα του Θεού πάντοτε έβλεπε προφητικά και μιλούσε
για τον Υιό και το έργο Του, μετά την γέννησή Του από τον Πατέρα και την
Μαριάμ. Για παράδειγμα:
Β’ Σαμ.ζ:12,14 Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού….. εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός
