Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μέσα στις
σελίδες της Βίβλου τους ανθρώπους του Θεού δραστήριους και ίσως νομίζουμε ότι
έτσι ήταν σε όλη τους τη ζωή. Όμως η προσεκτική μελέτη των Γραφών δείχνει ότι
σε όλων τη ζωή υπήρχαν διαστήματα που πέρασαν σε ΑΠΡΑΞΙΑ. Απραξία τουλάχιστον
προς τα έξω, επειδή κανείς δε γνωρίζει ΤΙ Ο ΘΕΟΣ εργαζόταν μέσα στην καρδιά
τους.
Κανείς δεν ξεχνά τα 40 χρόνια του Μωυσή στη
Μαδιάμ, τα χρόνια που έμεινε ο Παύλος στην Αραβία ή το διάστημα που ο προφήτης
Ηλίας έμεινε στη Σιδώνα, για να σημειώσουμε μερικά παραδείγματα.
Ίσως δεν υπήρξε άνθρωπος τόσο
δραστήριος όσο ο απόστολος Παύλος. Πριν ακόμη του αποκαλυφθεί ο Χριστός στο
δρόμο προς τη Δαμασκό, γνωρίζουμε ότι εργαζόταν με όλη του τη δύναμη ενάντια σ’
εκείνο που ΝΟΜΙΖΕ ότι ήταν κακό για την πίστη των πατέρων του. Ήταν εκείνος που
«πνέων έτι απειλήν και φόνον κατά των μαθητών του Κυρίου, ήλθε προς τον
αρχιερέα, και εζήτησε παρ' αυτού επιστολάς εις Δαμασκόν προς τας συναγωγάς,
όπως, εάν εύρη τινάς εκ της οδού ταύτης, άνδρας τε και γυναίκας, φέρη
δεδεμένους εις Ιερουσαλήμ» (Πράξ.θ:1-2).
