Φαντάζομαι ότι υπάρχουν στιγμές, που νιώθεις ότι είσαι πολύ ψηλά πνευματικά. Νιώθεις έντονα την παρουσία του Θεού, λαμβάνεις φρέσκια αποκάλυψη – το χρίσμα ρέει σαν λάδι, και ακούς τον Κύριο να σου μιλάει ξεκάθαρα μέσα στο πνεύμα σου.
Κάποιες άλλες στιγμές, όμως, ο ουρανός φαίνεται να είναι σαν
πέτρα, το λάδι έχει στερέψει, και δε μπορείς να πεις με σιγουριά ότι το χρίσμα
και η παρουσία Του είναι εκεί! Στη διάρκεια της λατρείας και της δοξολογίας δεν
ευλογείσαι. Ούτε να κλάψεις μπορείς, ούτε να σηκώσεις τα χέρια σου.
Αυτές τις στιγμές, όταν η συγκίνηση της δόξας Του έχει φύγει και βρίσκεις τον εαυτό σου σε μια πνευματική κοιλάδα, ίσως μπεις στον πειρασμό να αμφιβάλεις για όλα αυτά που βίωσες όταν ήσουν στην κορυφή του βουνού.
