ΕΞΟΔΟΣ Κεφ.ιζ

 

Ο Ισραήλ στην Ραφιδείν.

 

ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ Ο ΒΡΑΧΟΣ.

Οι Ισραηλίτες συνεχίζουν το ταξίδι τους από την Αιλείμ προς τη Ραφιδείν όπου συναντούν καινούριες δυσκολίες (Έξοδ.ιζ:1).

Λόγω έλλειψης νερού, αρχίζουν πάλι να μουρμουρίζουν αντί ν’ αφήσουν την πίστη τους να εργαστεί. Κανονικά θα έπρεπε να είχαν μάθει ότι «το ακατόρθωτο, είναι το πρώτο σκαλοπάτι για ένα θαύμα», κι ότι κάθε δυσκολία είναι μόνο μια ευκαιρία για να φρεσκάρει ο Θεός τη δύναμή Του. Οι ενέργειες των υιών Ισραήλ, μας αποδεικνύουν την τάση της ανθρώπινης καρδιάς να δυσπιστεί, να ξεχνά και να λοιδορεί.

Ο Μωυσής για άλλη μια φορά κράζει στον Κύριο. Αναγνωρίζει την απόγνωση και την απελπισία, αλλά ξέρει ότι η βοήθεια μπορεί να έρθει μόνο από το Θεό. Κάθε μεμψιμοιρία φέρνει μια καινούρια εκδήλωση της πολύπλευρης χάρης του Θεού. Ο Θεός, δίκαια, θα μπορούσε να είχε πει: «Χτύπα τους επαναστάτες». Αλλά κατά το έλεός Του απάντησε: «Χτύπα το βράχο».

Αντί να φονεύσει τους παραβάτες που συμπεριφέρθηκαν τόσο απάνθρωπα στο Μωυσή και πείραξαν τον Κύριο, ο Θεός προμήθευσε χείμαρρο φρέσκου νερού από τον χτυπημένο βράχο.

Τι όμορφη εικόνα του σχεδίου της σωτηρίας του Θεού, για τον επαναστάτη άνθρωπο που δεν το άξιζε καθόλου! Κάθε άνθρωπος έχει παραβιάσει με κάποιο τρόπο τους νόμους του Θεού σε σχέση με τους συνανθρώπους του κι έχει επιδείξει αδιαφορία, ψυχρότητα και δυσπιστία προς τον ίδιο το Θεό.

Σαν τέτοιοι λοιπόν οι άνθρωποι, άξιζαν δίκαιη τιμωρία για τις αμαρτίες τους, αλλά ο Θεός, μέσα από το πολύ έλεός Του, πρόσφερε μέσω εξιλέωσης πάνω στο σταυρό του Γολγοθά.

Το αποτέλεσμα αυτού του χτυπήματος είναι ότι κάθε διψασμένη ψυχή που θέλει, μπορεί να έρθει και να πιει από τους ποταμούς των ζώντων υδάτων. «Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος» Ιωάν.ζ:37-39, Αποκ.κβ:17.

Η τιμωρία που δικαιωματικά θα έπρεπε να πέσει πάνω μας, τέθηκε πάνω στο Χριστό. Ο Παύλος μας δίνει το κλειδί της εικόνας εδώ, στην Α’ Κορ.ι:4: «διότι έπινον από πνευματικής πέτρας ακολουθούσης, η δε πέτρα ήτο ο Χριστός».

Η ΜAΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΛΗΚ.

Είναι η πρώτη αναφορά σύγκρουσης του Ισραήλ με κάποιο εξωτερικό εχθρό.  Δεν έχουμε κάποια αναφορά ότι οι Ισραηλίτες έδωσαν κάποια αφορμή στους Αμαληκίτες να τους επιτεθούν.

Ο Αμαλήκ ήταν εγγονός του Ησαύ (Γέν.λς:12) ο οποίος προτίμησε ένα πιάτο φακή αντί τα πρωτοτόκια (Γέν.κε:34) και φαίνεται ότι οι απόγονοι του Ησαύ κληρονόμησαν τη ζήλια την κακία και την έχθρα προς τους απογόνους του Ιακώβ.

Γίνεται δε φανερή αυτή η έχθρα, ακριβώς τη στιγμή που η ευλογία των πρωτοτοκίων υλοποιείται στον Ισραήλ. Από τότε που οι Αμαληκίτες επιτέθηκαν χωρίς λόγο στον Ισραήλ και από τότε που ο Σαούλ επιπλήχτηκε επειδή δεν τους εξολόθρευσε (Α’ Σαμ.ιε), αποτελούν μια τέλεια εικόνα της σάρκας που αντιτάσσεται στο Πνεύμα του Θεού.

Στην Έξοδ.ιζ:16 ο Κύριος κήρυξε διηνεκή πόλεμο με τον Αμαλήκ και ο τελευταίος Αμαληκίτης που διαβάζουμε μέσα στη Γραφή είναι ο Αμάν (Εσθ.γ:1), ο οποίος προσπάθησε να καταστρέψει τον Ισραήλ και πέθανε στην αγχόνη. Το αποτέλεσμα της σαρκικότητας και της κοσμικής ζωής είναι θάνατος (Ρωμ.η:6).

Ο Μωυσής εδώ ενεργεί σαν μεσίτης και ο Ισραήλ νικάει όσο η ράβδος του κρατιέται ψηλά. Όταν τα χέρια του Μωυσή κουραζόταν, ο Ααρών και ο Ωρ τον βοηθούσαν μέχρι το απόγευμα κι έτσι κερδίσθηκε η μάχη.

Όσο ο λαός του Θεού προσεύχεται με προσευχή μεσιτείας, θα υπερισχύει. Πολλές φορές η έλλειψη νίκης είναι σημάδι έλλειψης μεσιτείας μπροστά στο Θεό (Ψαλμ.κη:2 & Α’ Τιμ.β:8). Η συνεργασία του Ααρών και του Ωρ ήταν απαραίτητη για να κερδηθεί η μάχη.

Κάθε εργάτης έχει ανάγκη τη βοήθεια και τη συνεργασία των μελών της εκκλησίας, «να του κρατάνε ψηλά τα χέρια», ώστε να συμβούν μεγάλα πράγματα από το Θεό.

Άσχετα με το έργο του Μωυσή, τη συμπαράσταση του Ααρών και του Ωρ, έδωσαν όλη τη δόξα στον Κύριο (Α’ Ιωάν.ε:4). Εμείς μπορεί να κάνουμε ότι κάνουμε, αλλά αν ο Κύριος δεν εργαστεί για μας, θα χάσουμε τη μάχη ενάντια στον εχθρό της ψυχής μας. Όλη η δόξα ανήκει στο Θεό για οποιαδήποτε μάχη κερδίζουμε. Ο Γιάχβε είναι η σημαία μας, σύμβολο δύναμης και ισχύος, το κέντρο της μάχης.