«Ο
χριστιανός δεν μπορεί να μην καταδικάζει τις πράξεις εκείνες – όχι τα πρόσωπα –
που παραβιάζουν το νόμο του Χριστού.
Σεβόμαστε
τη διαφορετική γνώμη που μπορεί να έχουν άλλοι Χριστιανοί, δεν μπορούμε όμως να
τους ακολουθήσουμε.
«Κάποιος υπολόγισε ότι τα δύο τρίτα απ’ όσα λέμε αφορούν συνήθως κάποιου είδους κρίση.
Σάρδεις
Οίδα σου τα έργα ότι
όνομα έχεις ότι ζής, και νεκρός εί.
Η περίοδος αυτή άρχισε με μεγάλη
αναζωπύρωση και κατέληξε στη νέκρα και τον τυπικισμό γιατί βασικά στοιχεία του
Καθολικισμού παρέμειναν μέσα της.
ου γάρ εύρηκά σου τα έργα
πεπληρωμένα ενώπιον του Θεού μου
Αυτό, γιατί μεγάλο μέρος της παράδοσης ήταν ακόμη μέσα στην εκκλησία, ο Καθολικισμός είχε ακόμα χωμένα τα πλοκάμια του, ώστε τα έργα της περιόδου της Μεταρρύθμισης να μην είναι τέλεια μπροστά στον Θεό.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι ενώ στο εδάφιο που εξετάζεται, και συνήθως προβάλλεται, ο Παύλος χρησιμοποιεί το ρήμα «συλλογίζεσθε», στο αμέσως επόμενο, ο απόστολος χρησιμοποιεί το ρήμα «πράττετε».
Εδάφιο αγαπητό σε ορισμένους πιστούς – ιδιαίτερα εκείνους με ήπιο χαρακτήρα – είναι αυτό στο οποίο ο Παύλος λέει:
«Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους» (Φιλιπ.δ:5).
Μάλιστα το επικαλούνται κάθε φορά που θέλουν να παραβλέψουν κάτι κακό, να μην πάρουν θέση και να μην εκφέρουν γνώμη, υποστηρίζοντας πως έτσι “δείχνουν επιείκεια”.
Είναι όμως σωστή αυτή η αντίληψη;
Α. Η κρίση του Σατανά
Η πρώτη ενέργεια του Θεού αμέσως μετά την καταστροφή των στρατευμάτων του Γωγ και Μαγώγ, θα είναι να ριχτεί ο διάβολος στη λίμνη της φωτιάς και του θείου όπου ήδη είναι το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης.
Α. Γιατί ο Θεός απαιτεί κρίση;
Πολλοί λένε σήμερα ότι η κρίση δεν ταιριάζει με τη δικαιοσύνη, την αγάπη και το έλεος.
Αρνούνται να πιστέψουν ότι ένας Θεός αγάπης θα τους τιμωρήσει ποτέ για τις κακές πράξεις τους.
Αυτό συμβαίνει, επειδή δεν κατανοούν τη φύση του Θεού και αρνούνται να δεχτούν τι λέει η Βίβλος σχετικά με αυτό.
A.
Οι συνθήκες πάνω στον κόσμο
Επιτέλους, θα υπάρξει ειρήνη στην γη όταν ο άρχων της ειρήνης εγκαθιδρύσει την Βασιλεία Του (Ης.θ:6-7).
Τα Έθνη δεν θα επιτίθενται πλέον σε άλλα Έθνη, και κατά τη διάρκεια αυτής της θαυμαστής ειρήνης, οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τις στρατηγικές του πολέμου (Ης.β:4).
Από τη μάχη του Αρμαγεδδώνα, στην κρίση του Λευκού Θρόνου
A.
Η κρίση της
Βαβυλώνας
Το προηγούμενο μάθημα τελείωσε με την οργή του Θεού να εκχέεται στους κατοίκους της γης που είχαν πάρει το χάραγμα του θηρίου, αρνήθηκαν να μετανοήσουν και βλασφήμησαν το όνομα του Θεού.
Αμέσως μετά την έκχυση των φιαλών της οργής, έρχεται η τελική κρίση του Θεού πάνω στον ασεβή κόσμο των έσχατων καιρών που κυβερνάται από τον τελευταίο παγκόσμιο δικτάτορα, το θηρίο που βγήκε από τη θάλασσα (Αποκ.ιγ), τον Αντίχριστο.
