Πάvτων δε το τέλος επλησίασε.

• Συσσωρευμένα προβλήματα ζητούν τη λύση τους.
• Συσσωρευμένα λάθη ζητούν την επούλωσή τους.
• Αθροισμέ­νες ανάγκες ετών αποζητούν ανακούφιση, αντιμετώπιση. 

Υπάρχει μια «παγκόσμια δίψα», μια εκζήτηση για κάτι άλλο... που θα λύσει και θα ζωοποιήσει τον πολιτι­σμό μας, τον άνθρωπο της εποχής μας. Κάτι που θα αναζωπυρώσει τη φωτιά στα αποκαΐδια της χιλιετίας που έφυγε. Η νέα χιλιετία είναι συνάμα και πρόκλη­ση, ίσως είναι η «χρυσή ευκαιρία» να πραγματοποιηθούν όλες αυτές οι σχε­διαζόμενες ή σχεδιασμένες ήδη αλλα­γές, ανατροπές, ανακατατάξεις, αλλαγές πλεύσης και εφαρμογές νέων πρακτικών, μιας νέας τάξης στον κόσμο μας.

Όπως στις ημέρες του Νώε

Αφορμή για ν' αναφερθεί ο Ιησούς στις ημέρες της επανόδου Του στη γη (Λουκ.ιζ:20-37), στάθηκε ένα ερώτημα που Του απεύθυναν οι Φαρισαίοι. Αυτή τη φορά, το ερώτημά τους δεν σκόπευε να Τον παγιδεύσει σε λόγο (Ματθ.κβ:15). Η απορία τους ήταν πραγματική και μέσα στην καρδιά τους ήθελαν πραγματικά να πάρουν μια απάντηση. Ρώτησαν λοιπόν τον Ιησού, "Πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού;".

Το ίδιο ερώτημα απασχόλησε, από τότε μέχρι σήμερα, πολύ περισσότερους. Κάποιοι μάλιστα προσπάθησαν να προσδιορίσουν, με διάφορες μεθόδους υπολογισμού, το χρόνο που η βασιλεία του Θεού θα ερχόταν. 

Το πρόβλημα με το “τέλος του κόσμου”

Δύο σκέψεις γύρω από όλη τη συζήτηση περί του επικείμενου τέλους του κόσμου.

Η πρώτη αφορά την μεγάλη έκταση και δημοσιότητα που έλαβε το θέμα. Αναρωτιέμαι γιατί. Ο θεολόγος Miroslav Volf έγραψε το εξής: «Γιατί οι προφητείες για τον ερχομό της ημέρας του τέλους είναι τόσο δημοφιλείς; Επειδή πολλοί νιώθουν ότι υπάρχει κάτι βαθειά προβληματικό με τον κόσμο που τον κάνει να αξίζει μια μέρα να τελειώσει».