Η πρακτική άρνηση της επάρκειας της Γραφής.

«και ότι από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (Β’ Τιμ.γ:15-17)

Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε μια ισχυρή μάχη όσο αφορά στη θεοπνευστία της Γραφής.

Όταν πιστέψεις ότι η Βίβλος είναι θεόπνευστη, έχεις κερδίσει μόνο τη μισή μάχη, επειδή ακολουθεί η μεγαλύτερη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί: Είναι η Βίβλος αρκετή ή πρέπει να φέρουμε μέσα κάθε κοινωνική επιστήμη και πολιτισμική μελέτη για να ξέρουμε πώς θα λειτουργήσουμε σαν εκκλησία;

Αμαρτίες που δεν ενοχλούν την εκκλησία!!!

Μήπως αλλάζουμε τη βίβλο για να ταιριάξει στην κουλτούρα μας, ή αλλάζουμε την κουλτούρα μας για να ταιριάξει με τη Βίβλο;

Τι γίνεται όταν οι μεγάλες αμαρτίες, που τις ξέρεις και αγωνίζεσαι σκληρά να τις αποφύγεις,  δεν είναι τελικά η μεγαλύτερη απειλή της χαράς σου και της αποστολής της εκκλησίας;

Είναι ίσως αυτές που βρίσκονται «θαμμένες», αυτές που τις θεωρούμε φυσιολογικές και αποδεκτές, αυτές που δεν τις υπολογίζουμε αλλά  τελικά επηρεάζουν την εκκλησία πάρα πολύ. Ας ξεκινήσουμε: