Γέν.δ:7 αν συ πράττης καλώς, δεν θέλεις είσθαι
ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττης καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία. Αλλ'
εις σε θέλει είσθαι η επιθυμία αυτού, και συ θέλεις εξουσιάζει επ' αυτού.
Είναι η πρώτη φορά που ακούγεται η απαίσια λέξη: «αμαρτία»!
Πετυχημένη εικόνα της αμαρτίας και του πειρασμού.
Σαν άγριο θηρίο σε παρακολουθεί και σε περιμένει, έτοιμη να
ορμήσει με την πρώτη ευκαιρία.
Ο Θεός προειδοποιεί τον Κάιν – κι εμάς – για τον κίνδυνο
μελλοντικών αμαρτιών.
Όμως, πάρα πολλοί άνθρωποι αγνόησαν αυτό το κήρυγμα του
Θεού! (Κάιν, Σολομώντας, Ιούδας, Πέτρος).
Η αμαρτία είναι τόσο επικίνδυνη, γιατί όταν γίνει μια φορά,
είναι σαν να πιάνει στα δίχτυα της τον αμαρτωλό με αιμοβόρα δολοφονική
αγριότητα.
Ζητά την επανάληψή της.
Εβρ.ιβ:1 Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό
τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως
εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον
εις ημάς αγώνα,
Πιο εύκολα βρίσκεις άνθρωπο που να μην έχει κάνει κάποια
αμαρτία, από κάποιον που να την έχει κάνει μόνο μία φορά!
Ψαλ. να:1-19 «Εις τον πρώτον μουσικόν. Ψαλμός του Δαβίδ,
ότε ήλθε Νάθαν ο προφήτης προς αυτόν, αφού εισήλθε προς την Βηθσαβεέ.» Ελέησόν
με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου· κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα
ανομήματά μου. Πλύνον με μάλλον και μάλλον από της ανομίας μου και από της
αμαρτίας μου καθάρισόν με. Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία
μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός. Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν
ενώπιόν σου έπραξα· διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να ήσαι άμεμπτος
εις τας κρίσεις σου. Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν
μήτηρ μου. Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία, και εις τα ενδόμυχα θέλεις με
διδάξει σοφίαν. Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός· πλύνόν με, και
θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος. Κάμε με να ακούσω αγαλλίασιν και ευφροσύνην, διά
να ευφρανθώσι τα οστά, τα οποία συνέθλασας. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των
αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν
εμοί, Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου. Μη με απορρίψης από του
προσώπου σου· και το πνεύμα το άγιόν σου μη αφαιρέσης απ' εμού. Απόδος μοι την
αγαλλίασιν της σωτηρίας σου και με πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με. Θέλω διδάξει
εις τους παραβάτας τας οδούς σου· και αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέφει εις σε.
Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου· η γλώσσα μου θέλει
ψάλλει εν αγαλλιάσει την δικαιοσύνην σου. Κύριε, άνοιξον τα χείλη μου· και το
στόμα μου θέλει αναγγέλλει την αίνεσίν σου. Διότι δεν θέλεις θυσίαν, άλλως
ήθελον προσφέρει· εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι. Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα
συντετριμμένον· καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις
καταφρονήσει. Ευεργέτησον την Σιών διά της ευνοίας σου· οικοδόμησον τα τείχη
της Ιερουσαλήμ. Τότε θέλεις ευαρεστηθή εις θυσίας δικαιοσύνης, εις προσφοράς
και ολοκαυτώματα· τότε θέλουσι προσφέρει μόσχους επί το θυσιαστήριόν σου.
Γνωστή, μεγάλη και σύνθετη η αμαρτία του Δαβίδ (Β’ Σαμ.ιβ).
Δεν το κατάλαβε μόνος του, κάποιος του το φανέρωσε.
Όταν άκουσε τον Νάθαν:
·
Ένοιωσε μεγάλη ενοχή
·
Κατανόησε την πραγματική του κατάσταση
·
Κράζει στον Θεό για έλεος
·
Ζητά την χαμένη του χαρά
·
Πάσχει κάτω από το βάρος της ενοχής του
Ο Θεός απαντά και ο Δαβίδ χαίρεται:
Ψαλ.λβ:1 «Ψαλμός του Δαβίδ. Μασχίλ.» Μακάριος εκείνος,
του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία.
Μιλάει σαν άνθρωπος με προσωπική εμπειρία της συγχώρησης.
Αλλά ας δούμε πως έγινε για να μάθουμε κι εμείς!
Όλοι βρισκόμαστε στην ίδια θέση: ένοχοι μοιχείας, ένοχοι
φόνου. Αλλά μπορούμε να αποκατασταθούμε όπως ο Δαβίδ, να αποκατασταθεί η σχέση
μας με τον Θεό και να επανέλθει η επικοινωνία.
4 Βήματα:
1) Εξομολόγηση
Παραδέχτηκε την αμαρτία του και προσευχήθηκε ζητώντας
συγνώμη.
ΕΚΡΑΞΕ για το έλεος του Θεού.
Αναγνώρισε ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να τον συγχωρέσει.
Δεν προσπάθησε να προβάλει δικαιολογίες ή να θυμίσει το καλό
του παρελθόν.
Απλά, ειλικρινά, εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στο έλεος της
θείας δικαιοσύνης.
Δεν προσπάθησε να κρίνει και να κατακρίνει ο ίδιος τον εαυτό
του.
Αναγνώρισε τον προσωπικό χαρακτήρα της αμαρτίας: από της αμαρτίας ΜΟΥ καθάρισόν με
Δεν προσπαθεί να κατηγορήσει τις περιστάσεις, την
κληρονομικότητα, την ανθρώπινη αδυναμία.
Εκείνος ΜΟΝΟΣ ήταν υπεύθυνος.
Εύκολα παραδεχόμαστε αμαρτίες άλλων, αλλά δύσκολα λέμε ΕΓΩ
ΕΦΤΑΙΞΑ.
Η ντροπή και η λύπη δεν είναι αρκετά.
Αναγνώρισε ακόμα ότι η αμαρτία του ήταν πρώτιστα εναντίον
του Θεού: Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον
και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα·
Όταν κουτσομπολεύουμε, αδικούμε, εκμεταλλευόμαστε κάποιον,
αμαρτάνουμε στον ίδιο το Θεό!
2) Καθαρισμός
Ο Δαβίδ προσεύχεται για προσωπικό καθαρισμό και ανανέωση: Πλύνον με μάλλον και μάλλον από της ανομίας
μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. (Δεν ζητάει θυσία, αλλά λουτρό).
Ησ.ξδ:6 Πάντες τωόντι εγείναμεν ως ακάθαρτον πράγμα,
και πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον· διά τούτο επέσαμεν
πάντες ως το φύλλον, και αι ανομίαι ημών αφήρπασαν ημάς ως ο άνεμος.
και εις τα ενδόμυχα
θέλεις με διδάξει σοφίαν.
Συχνά θέλουμε να πλένουμε χέρια και πρόσωπο, αλλά ο Θεός
θέλει να καθαρίσει το εσωτερικό μας.
Καρδίαν καθαράν κτίσον
εν εμοί, Θεέ·
Με πλήρη ταπείνωση αναγνωρίζει την απόλυτη απελπισία του.
Στα νιάτα του ήταν δυνατός, βάδισε με τον Θεό, γνώρισε την
δύναμή Του!
Τώρα; Ζούσε την εμπειρία της απομόνωσης. Αναγνώρισε ότι είχε
ανάγκη ολοκληρωτικής ανανέωσης.
3) Αποκατάσταση
Της χαράς και της αγάπης που κάποτε γνώριζε: Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας σου
Οι «μακρομούρηδες» χριστιανοί κάνουν κακό. Οι αιτίες,
πολλές:
Ατακτοποίητες αμαρτίες που βαραίνουν.
Η ανομία καταστρέφει την αγάπη
Η αμαρτία είναι τοίχος ανάμεσα στο Θεό κι εμάς.
Αφαιρεί το φως της ζωής.
Στεγνώνει την πνευματική δύναμη.
Ο Δαβίδ έβλεπε την ζωή του να καταντάει ανούσια, γι’ αυτό
ζήτησε τη χαρά της σωτηρίας, της συγχώρεσης.
4)
Νέα αφιέρωση
Θέλω διδάξει εις τους
παραβάτας τας οδούς σου·… ανανεώνει την αφιέρωσή του.
Δεν είναι δυνατόν να εμποδίσεις κάποιον να κηρύττει το
μεγαλείο της χάρης του Θεού, όταν έχει νιώσει το βάρος της αμαρτίας κι έχει
γευθεί την θεία συγχώρεση.
Δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε την αμαρτία μας.
Σήμερα οι χριστιανοί δεν είναι πρόθυμοι να παραδεχτούν τις
αμαρτίες τους, γι’ αυτό τις κρύβουν.
Ιακ.ε:16 Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας
και εύχεσθε υπέρ αλλήλων, διά να ιατρευθήτε· πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου
ενθέρμως γενομένη.
Α’ Ιωάν.α:9 Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι
πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς
από πάσης αδικίας.
Α’ Ιωάν.β:1-2 Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη
αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν
Χριστόν τον δίκαιον· και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί
μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.
Δεν μιλάει σε τελώνες και πόρνες, αλλά σε πιστούς!
