Μια ζωή που αξίζει να ζεις

Ένας ποιμένας, αφηγείται την ιστορία ενός φίλου που ήρθε να τον δει μια μέρα. Ο φίλος του ήταν νευρικός, τσιτωμένος και κυριολεκτικά ανησυχούσε για τον εαυτό του επειδή ήταν άρρωστος.

Ο γιατρός του είχε προτείνει να δει τον ιερέα του. Μίλησαν για λίγο, και στη συνέχεια ο ποιμένας πήρε ένα κομμάτι χαρτί από το συρτάρι του γραφείου του.

«Αν πήγαινες να δεις έναν γιατρό, θα σου έδινε μια συνταγή και αυτό θέλω να κάνω κι εγώ τώρα», είπε ο ποιμένας.

«Ακολούθησε τη συνταγή ακριβώς όπως τη γράφω. Πέντε φορές την ημέρα για επτά ημέρες θέλω να διαβάζεις με προσευχή και προσοχή τον 23^ο ψαλμό.

Όταν ξυπνάς, πριν από κάθε γεύμα και την ώρα του ύπνου, διάβαζε τον ψαλμό».

Σε μια εβδομάδα ο φίλος του επέστρεψε κυριολεκτικά ένα διαφορετικό άτομο. Η δύναμη του ποιμενικού ψαλμού είναι μια συνταγή για τα προβλήματα και τις πιέσεις της εποχής μας.

Ένα από τα πράγματα που σίγουρα χρειαζόμαστε αν θέλουμε να έχουμε μια ζωή που αξίζει να ζήσουμε είναι η πίστη σε κάτι που είναι αρκετά μεγάλο για τη ζωή.

Ο ψαλμωδός αρχίζει εκεί που πρέπει πάντα να αρχίσουμε... με έναν Θεό που αξίζει να υπηρετούμε.

 

«Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου».

Κάθε υπόσχεση στον ψαλμό κρέμεται από τη δύναμη αυτής της υπόσχεσης. Ο ψαλμωδός λέει: Πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω ότι ο Θεός νοιάζεται και πιστεύω ότι ο Θεός νοιάζεται για μένα». Ο Κύριος είναι ο Ποιμένας μου.

Τα πρόβατα δεν είναι ευφυή ζώα. Είναι ανυπεράσπιστα και εξαρτημένα από τον ποιμένα. Ο Δαβίδ, ο οποίος έγραψε τον ψαλμό, λέει ότι στον ανήσυχο, νευρικό κόσμο μας, κι εμείς πρέπει να ζούμε σε εξάρτηση από τον Ποιμένα μας.

Η υπερηφάνεια μερικές φορές μας εμποδίζει να παραδεχτούμε την ανάγκη μας για καθοδήγηση.

Ο Δαβίδ γνώριζε τον πόνο της προσπάθειας να χαράξει τη δική του πορεία.

Ο προφήτης Νάθαν τον αντιμετώπισε με την αμαρτία του, και εκείνη τη στιγμή της συντριβής, ο ποιμένας-βασιλιάς είδε την ανάγκη του για θεϊκή κατεύθυνση.

Τώρα, με μια νέα αίσθηση εμπιστοσύνης στον Θεό, ο Δαβίδ επιβεβαιώνει: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου».

Ιωάν.ι:27 Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά, και με ακολουθούσι.

Είσαι παιδί του Θεού; Τότε μπορείς να επαναλάβεις τον 23^ο Ψαλμό και να ξέρεις ότι είναι δικός σου – γράφτηκε για σένα. Όλοι οι πιστοί μπορούν να πουν:

Ψαλμ.ρ:3 … ημείς είμεθα λαός αυτού και πρόβατα της βοσκής αυτού.

Δεν ανήκαμε φυσικά στο ποίμνιο του Κυρίου. Είμασταν ορφανοί και έπρεπε να μπούμε στο ποίμνιο του Αληθινού Ποιμένα.

Ιωάν.ι:11 Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων·

 

«δεν θέλω στερηθή ουδενός».

Ο ψαλμωδός λέει πραγματικά: «Επειδή ο Θεός είναι ο ποιμένας μου, έχω όλα όσα πραγματικά χρειάζομαι».

Φιλ.δ:19 «Ο δε Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη διά Ιησού Χριστού».

Αλλά η τραγωδία είναι ότι πολλοί από εμάς ζούμε τη ζωή μας μέσα στην ανησυχία και τη θλίψη: «Μακάρι να είχα αυτό... ή μακάρι να μην μου είχε συμβεί αυτό».

Η υπόσχεση του Ψαλμ.κγ είναι ότι θα έχουμε όλα όσα πραγματικά χρειαζόμαστε σε μια ζωή που αξίζει να ζούμε:

     · Κουράζομαι... Ηνώρθωσε την ψυχήν μου·

    · Η κοιλάδα είναι μεγάλη και αισθάνομαι μόνος... συ είσαι μετ' εμού·

  · Είμαι ανήσυχος ... η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.

   · Φοβάμαι τον θάνατο... θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών...

Και πάει λέγοντας...

Πόσο λυπηρό είναι να πιστεύεις στον Θεό αλλά ποτέ να μην Τον εμπιστεύεσαι πραγματικά.

Η πίστη είναι κάτι περισσότερο από μια δοξασία. Είναι η εμπιστοσύνη μας στον Θεό, ότι μπορεί να μας οδηγήσει σε μια ζωή που αξίζει να τη ζήσουμε.

Ένα μέρος της δύναμης του Ποιμενικού Ψαλμού είναι ότι μας αγγίζει εκεί που ζούμε και πονάμε και αγωνιζόμαστε.

Σύντομα ανακαλύπτουμε ότι αν θέλουμε να έχουμε μια ζωή που αξίζει να ζούμε, χρειαζόμαστε μια δύναμη πέρα από τον εαυτό μας.

 

Ψαλμ.κγ:2 Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν· εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν.

Η ειρήνη είναι ένα από τα μεγάλα θέματα μας Βίβλου. Ο Ιησούς αφήνει μας μαθητές Του μια διαρκή κληρονομιά:

Ιωάν.ιδ:27 Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς· ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά.

Τι είναι η ειρήνη; Η απουσία προβλημάτων και πιέσεων; Όχι.

Αυτά είναι μέρος των «δεδομένων» μας ζωής μας.

Είναι η ειρήνη η απουσία κάθε σύγκρουσης; Όχι, υπάρχουν φορές που ακόμη και ο Ιησούς μας καλεί σε σύγκρουση με μας καταστροφικές δυνάμεις μας ζωής.

Η ειρήνη είναι πραγματικά οικοδομημένη πάνω στην υπόσχεση μας παρουσίας Του.

«ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς», είπε ο Ιησούς. Ειρήνη είναι η παρουσία του Πνεύματός Του στη ζωή μας.

Η ειρήνη του 23^ου ψαλμού βασίζεται σε εκείνη τη μεγάλη υπόσχεση: «Ο Κύριος είναι ο Ποιμένας μου».

Ο Θεός γνωρίζει τα όριά μας.

Τα πρόβατα δεν γνωρίζουν τα όριά τους. Θα μείνουν στα χωράφια όλη την ημέρα, χωρίς ποτέ να ξεκουραστούν. Ο Ποιμένας τα βάζει να ξαπλώσουν.

Η αρχή αυτής της περικοπής είναι ότι ο Θεός ποτέ δεν θα βάλει πάνω μας περισσότερα από όσα μπορούμε να αντέξουμε.

Ο Δαβίδ γνώριζε τον αγώνα της ψυχής να κατανοήσει τα βάσανα της ζωής. «Γιατί ο Θεός επέτρεψε…..;» «Πού είναι ο Θεός;»

Ο ψαλμωδός βρήκε την απάντησή του εκεί που τη βρίσκουμε πάντα, όχι σε μια εξήγηση του πόνου αλλά στην παρουσία του Θεού που μας στηρίζει.

 

εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν.

Τι μεγάλη δήλωση πίστης. Τα πρόβατα δεν θα πίνουν από τα ορμητικά ρεύματα. Εμπιστεύονται τον βοσκό να τους οδηγήσει σε ήρεμα νερά.

Η προσευχή μας φέρνει στα ήρεμα νερά. Παίρνει τα μάτια μας από έναν κόσμο που μας γνέφει από χίλιες κατευθύνσεις και μας προκαλεί.

Προσευχή είναι να συνειδητοποιήσουμε ξανά ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο και αυτό φέρνει ειρήνη στη ζωή μας.

Ποιος ελέγχει τη ζωή σου σήμερα; Ποιος σε οδηγεί και τι ακολουθείς που σου φέρνει μια αίσθηση ειρήνης στους ταραγμένους και τεταμένους καιρούς μας; Μπορούμε να έχουμε ειρήνη. Αλλά πρέπει να είναι η ειρήνη Του.

«ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς». Το θέμα είναι: «Θα πάρουμε το δώρο Του;»

Ο Ψαλμωδός βάζει πρώτα την ανάπαυση και την αναζωογόνηση επειδή αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός μας συμπεριφέρεται τόσο συχνά. Οι ευλογίες του εκτείνονται σε όλο το παρελθόν μας.

Όταν κοιτάζουμε πίσω στη ζωή, οι δοκιμασίες υπερκαλύπτονται από την αγάπη Του.

Ψαλμ.λ:5 …το εσπέρας δύναται να συγκατοικήση κλαυθμός, αλλά το πρωΐ έρχεται αγαλλίασις.

Κανείς δεν μπορεί να ησυχάσει στο μυαλό και την καρδιά μέχρι να αφαιρεθεί το βάρος μιας ένοχης συνείδησης. Αλλά ο Θεός θεραπεύει την ταραγμένη ψυχή όταν συγχωρεί τις αμαρτίες μας.

Στην πνευματική κοινωνία μαζί Του, η πεινασμένη καρδιά βρίσκει τροφή που ικανοποιεί. Τρέφεται από το λόγο του Θεού και η διψασμένη ψυχή πίνει βαθιά από τα δροσερά, ήρεμα νερά.

Και με αυτές τις ευλογίες στις οποίες μας οδηγεί ο μεγάλος Ποιμένας, βρίσκουμε τις ψυχές μας αποκατεστημένες, τη φυσική ζωή αναζωογονημένη, την πνευματική ζωή αναγεννημένη.

 

Ψαλμ.κγ:3 Ηνώρθωσε την ψυχήν μου· με ώδήγησε διά τρίβων δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού.

Οι θλίψεις δεν μας στρέφουν πάντα προς τον Θεό, αλλά συχνά μπορεί.

Αισιοδοξία είναι να πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ελπίδα είναι η πεποίθηση ότι ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, ο Θεός εξακολουθεί να εργάζεται μέσα μας.

Οι Ο΄ μεταφράζουν: την ψυχήν μου επέστρεψεν

Ο Δαβίδ γνώριζε την ανάγκη για την ανανεωτική δύναμη του Θεού. Από βοσκός, έγινε βασιλιάς. Τα είχε όλα, αλλά μερικές φορές, όταν νομίζουμε ότι τα έχουμε όλα, ξεχνάμε την ανάγκη μας για τον Θεό. Μεγάλη ήταν η πτώση του Δαβίδ όταν ο Νάθαν τον έφερε αντιμέτωπο με την αμαρτία του.

Ο Θεός με σηκώνει όταν έχω πέσει. Με σηκώνει όταν το φορτίο είναι βαρύ.

Η εκκλησία χρειάζεται το μήνυμα της ανανέωσης του Θεού.

Η ανορθωμένη ψυχή οδηγείται τότε σε ένα άλλο στάδιο στο σχέδιο του Θεού για τη ζωή της

«με ώδήγησε διά τρίβων δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού».

Δηλαδή, ο Θεός μας οδηγεί σε δουλειά, στην υπηρεσία για Εκείνον. Ξεκούραση στα καταπράσινα βοσκοτόπια και δροσιά δίπλα στα ήρεμα νερά θα μας ετοιμάσουν για δουλειά.

Στο σχέδιο του ευαγγελίου, τα έργα δεν προηγούνται αλλά ακολουθούν την ανάπαυση. Η αποκατάσταση της ψυχής έρχεται πρώτη, μετά τα έργα της δικαιοσύνης.

Δεν σωζόμαστε από τα έργα μας, αλλά εργαζόμαστε επειδή είμαστε σωσμένοι. Δεν δικαιωνόμαστε ΑΠΟ τα έργα, αλλά ΓΙΑ έργα. Όπως το θέτει ο απόστολος Παύλος:

Εφεσ.β:10 Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.

Η φύση του Θεού είναι να καθοδηγεί. Δεν είναι απρόθυμος ηγέτης. Εμείς είμαστε συχνά απρόθυμοι ακόλουθοι. Η ηγεσία του είναι επαρκής.

Ακολουθούμε συχνά αβέβαια, διστακτικά και επιφυλακτικά. Σαν πρόβατα περιπλανιόμαστε από το μαντρί, αλλά η φύση του ποιμένα είναι να αναζητά το ένα χαμένο πρόβατο.

Η αξιοσημείωτη αριθμητική της παραβολής του Ιησού είναι ότι ο Καλός Ποιμένας θα αφήσει τα ενενήντα εννέα για να μοιραστεί την αγάπη Του ακόμη και με το ένα.

Όλοι μας χρειαζόμαστε μια ανανεωτική δύναμη για τη ζωή. Όπως ο Δαβίδ, μερικές φορές είναι δύσκολο να το ομολογήσεις. Αλλά όταν παραδεχόμαστε την αδυναμία μας, ο Θεός παρέχει την υπερφυσική Του δύναμη.

 

Ψαλμ.κγ:4 Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ' εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.

Ελπίδα. Τι είναι; Είναι αυτό που μερικές φορές μας κρατά στη ζωή, όταν μπαίνουμε στον πειρασμό να τα παρατήσουμε;

Η ελπίδα περιγράφεται καλύτερα παρά ορίζεται.

Η απουσία της ελπίδας φαίνεται στα μάτια του ανθρώπου που περιπλανιέται στο δρόμο στο κέντρο της πόλης. Μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλος, αλλά είναι φθαρμένος και κουρασμένος.

Κορδόνια μαλλιά, γένια, πολύ μεγάλο παλτό, ένα μπουκάλι στο χέρι του, αλλά κυρίως άδεια μάτια που κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν πραγματικά.

Χρειαζόμαστε ελπίδα για μια ζωή που αξίζει να τη ζούμε.

Η ελπίδα έρχεται από τη βεβαιότητα της παρουσίας του Θεού.

Μερικές φορές, συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα στην κοιλάδα.

Και τώρα ο Ποιμένας οδηγεί, όχι μόνο δίπλα στα ήρεμα νερά της ανάπαυσης και στα δίκαια μονοπάτια της υπηρεσίας, αλλά μέσα σε προβλήματα και δοκιμασίες.

Ο ουράνιος ποιμένας δεν φυλάει πάντοτε τα πρόβατά Του από τη θλίψη, αλλά είναι μαζί τους στη θλίψη.

Όταν οι τρεις νεαροί άνδρες της Βαβυλώνας βρέθηκαν στη φωτιά, η μορφή του Τέταρτου ήταν μαζί τους στις φλόγες.

Όταν ο απόστολος Παύλος στάθηκε μπροστά στον Νέρωνα, δεν ήταν μόνος.

Β’ Τιμ.δ:16,17 Εν τη πρώτη απολογία μου δεν με παρεστάθη ουδείς, αλλά πάντες με εγκατέλιπον· είθε να μη λογαριασθή εις αυτούς· αλλ' ο Κύριος με παρεστάθη και με ενεδυνάμωσε…

Έτσι, φίλε, μην ανησυχείς για το μέλλον. Ό,τι κι αν φέρει:

Ιωάν.ιδ:27 …. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά.

Όσο φωτεινό κι αν είναι το μονοπάτι μας, κάπου στην πορεία –ίσως γύρω στην επόμενη στροφή– κάθεται η «σκιά που φοβάται ο άνθρωπος».

Απροσδόκητα, μπορεί να φτάσουμε στη βαθύτερη, πιο σκοτεινή κοιλάδα από όλες – την κοιλάδα της σκιάς του θανάτου.

Αλλά ακόμα και εκεί, ο Ποιμένας είναι μαζί μας και δεν χρειάζεται να φοβόμαστε κανένα κακό.

Η ράβδος Του και η βακτηρία Του μας παρηγορούν. Ο νόμος Του και το Ευαγγέλιό Του συμβάλλουν στη διόρθωση και την υποστήριξή μας.

Μπορεί να μην είμαστε πάντα σε θέση να δούμε ή να καταλάβουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι «όλα συνεργάζονται για το καλό σε εκείνους που αγαπούν τον Θεό» (Ρωμ.η:28).

Μπορεί να μην ξέρουμε το «γιατί» πολλών από τις εμπειρίες μας, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Ποιμένας μας γνωρίζει, και αυτό αρκεί.

Η ελπίδα προέρχεται από την παρηγοριά της δύναμης του Θεού.

«η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν»

Ο βοσκός δεν κουβαλούσε πολλά πράγματα. Στη ζώνη του όμως είχε μια ράβδο για να υπερασπιστεί τα πρόβατα από επίθεση και μία βακτηρία (μπαστούνι) για να υποστηρίξει και να βοηθήσει στην καθοδήγηση των προβάτων. Ο ψαλμωδός λέει ότι η ελπίδα του είναι σε έναν Θεό που θα φυλάξει και θα καθοδηγήσει τη ζωή του.

Συχνά ακούω καταστάσεις όπου οι άνθρωποι πληγώνονται ή θρηνούν. Συνειδητοποιώ ότι οι ικανότητες και τα λόγια μου είναι περιορισμένα. Αλλά αυτό που μου δίνει δύναμη είναι να γνωρίζω ότι έρχομαι στο όνομα Εκείνου που είναι καλός, φύλακας, καθοδηγητικός Ποιμένας.

Στα δύο τελευταία εδάφια του 23^ου Ψαλμού διαβάζουμε:

Ψαλμ.κγ:5,6 Ητοίμασας έμπροσθέν μου τράπεζαν απέναντι των εχθρών μου· ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου· το ποτήριόν μου υπερχειλίζει. Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου· και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών.

Ο ψαλμωδός λέει: «το ποτήριόν μου υπερχειλίζει». Γιατί δεν παραπονιέται; Στο κάτω κάτω, πέρασε από την κοιλάδα. Ο Δαβίδ είχε αποτύχει και είχε αποτύχει παταγωδώς. Γιατί να μην κατηγορήσουμε τον Θεό που έκανε τη Βηθσαβεέ τόσο όμορφη και αυτόν τόσο ευάλωτο;

Αλλά στο τέλος του δρόμου, ο ψαλμωδός συγκεντρώνει όλα τα κομμάτια της ζωής του και ψάλλει τη δοξολογία.

Πώς μπορούμε εσείς και εγώ να ζούμε με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για τη ζωή; Πώς μπορούμε να ψάλλουμε και να δοξάζουμε, λέγοντας μαζί με τον Παύλο:

Ρωμ.η:28 Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού·

Ο Ποιμένας καλύπτει όλες τις ανάγκες μας στην παρουσία των εχθρών μας. Τώρα είναι κάτι περισσότερο από ανάπαυση ή εργασία – είναι σύγκρουση.

Αλλά έρχεται η μέρα που ο Καλός Ποιμένας θα μας καλέσει στο μεγάλο δείπνο στη Βασιλεία Του. Τότε θα αφήσουμε στην άκρη το ρούχο του προσκυνητή και το σπαθί και θα φορέσουμε το βασιλικό ένδυμα και θα καθίσουμε μαζί Του. Τότε, όλοι οι εχθροί θα φύγουν για πάντα.

Στις γιορτές των Βιβλικών χρόνων, τα κεφάλια των διακεκριμένων προσκεκλημένων χρίζονταν με αρωματικό λάδι.

Η γυναίκα στην ιστορία του ευαγγελίου έχυσε το βάζο με το πολύτιμο μύρο πάνω στο κεφάλι του Κυρίου μας, (Ματθ.κς:6-7), ένα έθιμο που ο οικοδεσπότης που Τον είχε προσκαλέσει είχε παραμελήσει επαίσχυντα. Έτσι, και τα πρόβατα της βοσκής του Κυρίου, θα να είναι επισκέπτες χρισμένοι με λάδι.

Ψαλμ.κγ:6 Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου· και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών.

Καθώς ο αρχαίος βοσκός οδηγούσε τα πρόβατά του, οι δύο ποιμενικοί σκύλοι του φρουρούσαν τα μετόπισθεν για να κρατήσουν τα αδέσποτα πρόβατα στο μονοπάτι του βοσκού και να επιστήσουν την προσοχή στους τραυματίες και τους χαμένους. Έτσι, μέσα από τη ζωή, σαν δύο άγγελοι του Θεού, η χάρις και το έλεος θα μας ακολουθήσουν και θα κατασκηνώσουν γύρω μας. Τότε «θα κατοικήσουμε στον οίκο του Κυρίου για πάντα».

Ξεκίνησε με πίστη, «Ο Κύριος είναι ο Ποιμένας μου» και κλείνει με πίστη, «Βεβαίως...» Ζώντας με αυτοπεποίθηση!

Είναι αυτοπεποίθηση; Όχι! Για τον ψαλμωδό, η εμπιστοσύνη είναι «διαβεβαίωση του Θεού».

Προς το παρόν, μπορούμε να εμπιστευτούμε τον Θεό στη ζωή που ζούμε.

«Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου...»

Το εβραϊκό ρήμα σημαίνει πραγματικά «επιδιώκω». Ο Θεός με επιδιώκει ενεργά με τη χάρη Του και τη στοργική καλοσύνη Του. Τι Θεός! Δεν κρύβεται. Πάντα αναζητά τα παιδιά Του.

Πώς μοιάζει ο Θεός σου; Μερικοί από εμάς πιστεύουμε στον Θεό, αλλά Εκείνος είναι απόμακρος, απρόθυμος, αμέτοχος.

Το πρόβλημα για πολλούς από εμάς δεν είναι ο αθεϊσμός. Είναι ότι ο «θεϊσμός» μας είναι πολύ περιορισμένος.

Για να έχουμε μια ζωή που αξίζει να τη ζούμε, χρειαζόμαστε έναν Θεό που αξίζει να υπηρετούμε.

Όταν ο Παύλος έγραψε τη δεύτερη επιστολή του στον νεαρό Τιμόθεο, μοιράστηκε έναν Θεό που ήταν αρκετά μεγάλος για τις καταιγίδες και τα άγχη της ζωής:

Β’ Τιμ.α:12 Διά την οποίαν αιτίαν και πάσχω ταύτα, πλην δεν επαισχύνομαι· διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας.

Για πάντα. Η υπόσχεση της παρουσίας του Θεού είναι για τώρα και για πάντα.

«και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών».

Η έννοια της αιώνιας ζωής στην Παλαιά Διαθήκη δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη όσο στην Καινή Διαθήκη. Αλλά ο ψαλμωδός αισθάνεται ότι η δύναμη του Θεού που υπηρετεί δεν τελειώνει στον τάφο. Στο μακρύ διάδρομο της ζωής ο Ψαλμωδός κοιτάζει και φωνάζει τα καλά νέα ότι ο θάνατος δεν είναι αδιέξοδο αλλά πόρτα.