Συνετάφημεν μετά του Χριστού.

Ο Παύλος δίδαξε ότι το βάπτισμα είναι ταφή μαζί με το Χριστό (Ρωμ.ς:3-4, Κολ.β:12). Ο παλαιός άνθρωπος είναι αυτός που θάβεται στο βάπτισμα. Ο παλαιός άνθρωπος είναι ο παλιός τρόπος ζωής, οι αμαρτίες του παρελθόντος και η εξουσία της αμαρτίας στη ζωή μας. Μετά το βάπτισμα, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε ξανά με τις αμαρτίες που διαπράξαμε στο παρελθόν.

 

Βαπτιζόμαστε «εις Χριστόν».

 

Ο Παύλος δίδαξε ακόμα ότι βαπτιζόμαστε «εις Χριστόν».

«επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε» (Γαλάτ.γ:27).

Καταλαβαίνουμε ότι εννοεί το βάπτισμα στο νερό και το Πνεύμα που μας τοποθετεί στο σώμα του Χριστού. Το βάπτισμα στο νερό είναι απαραίτητο γιατί μας ταυτίζει με το Χριστό και μας τοποθετεί μέσα στην πνευματική Του οικογένεια.

 

Πνευματική περιτομή.

 

Ο Παύλος σύγκρινε το βάπτισμα με την περιτομή που έκαναν στην Παλαιά Διαθήκη:

«εις τόν οποίον καί περιετμήθητε μέ περιτομήν αχειροποίητον, απεκδυθέντες τό σώμα τών αμαρτιών τής σαρκός διά τής περιτομής τού Χριστού, συνταφέντες μετ' αυτού εν τώ βαπτίσματι, διά τού οποίου καί συνανέστητε διά τής πίστεως τής ενεργείας τού Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ τών νεκρών. Καί εσάς, όντας νεκρούς εις τά αμαρτήματα καί τήν ακροβυστίαν τής σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ' αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τά πταίσματα» (Κολ.β:11-13).

Αυτά τα εδάφια αναφέρονται στο βάπτισμα στο νερό και το Πνεύμα, δηλαδή την ταφή του παλαιού ανθρώπου και την ανάσταση του νέου εν Χριστώ.

Το βάπτισμα στο νερό είναι μια πνευματική περιτομή που μας ξεχωρίζει από την αμαρτία, αποκόπτει τον έλεγχο της αμαρτωλής φύσης, με επακόλουθο την συγχώρεση των αμαρτιών. Το βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα αποτελειώνει την διαδικασία της περιτομής με την μετάδοση νέας πνευματικής ζωής.

Η περιτομή στην Παλαιά Διαθήκη ήταν το μέσο με το οποίο κάθε Εβραίος άντρας γινόταν μέλος της Ιουδαϊκής θρησκείας και κληρονόμος των υποσχέσεων του Θεού προς τον Αβραάμ.

Ο Θεός είχε πει στον Αβραάμ:

«Αύτη είναι η διαθήκη μου τήν οποίαν θέλετε φυλάξει, αναμέσον εμού καί υμών καί τού σπέρματός σου μετά σέ· πάν άρσεν υμών θέλει περιτέμνεσθαι…..καί τό απερίτμητον άρσεν, τού οποίου δέν ήθελε περιτμηθή η σάρξ τής ακροβυστίας αυτού, η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή εκ μέσου τού λαού αυτής· τήν διαθήκην μου παρέβη» (Γέν.ιζ:10,14).

Από μόνη της η περιτομή δεν ωφελούσε σε τίποτα, αν δεν συνοδευόταν από ανάλογη πίστη στο Θεό και υπακοή στο λόγο Του (Ρωμ.β:25, δ:12). Όμως ο Θεός απαιτούσε οι Εβραίοι να κάνουν κυριολεκτική περιτομή (Έξοδ.δ:24-26, Ι.Ναυή ε:2-9).

Ο απερίτμητος δεν μπορούσε να συμμετέχει στην εορτή του Πάσχα (Έξοδ.ιβ:43,44). Κατά τον ίδιο τρόπο, στο χριστιανικό βάπτισμα, ο Θεός αποκόπτει τις παλιές αμαρτίες του βαπτιζόμενου και τον ενώνει με το λαό Του. Χωρίς περιτομή, ένας Ισραηλίτης δεν ήταν μέρος του λαού του Θεού, ήταν υποκείμενος στην ποινή του θανάτου και δεν μπορούσε να συμμετέχει στο σχέδιο της σωτηρίας του Θεού.

 

Το βάπτισμα τυπολογικά.

 

Στο τρίτο αλλά και σ’ αυτό το κεφάλαιο έχουμε εξετάσει τις παρακάτω τυπολογικές αναφορές του βαπτίσματος στο νερό:

(1)  το πέρασμα της Ερυθράς θάλασσας,

(2)  το πλύσιμο και το ράντισμα των Ισραηλιτών όταν πήραν το Νόμο,

(3)  ο νιπτήρας στην αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου,

(4)  το πλύσιμο των ιερέων στον καθαγιασμό τους,

(5)  το πλύσιμο στις θυσίες των ζώων,

(6)  το πλύσιμο και οι ραντισμοί των λεπρών που θεραπευόταν,

(7)  το πλύσιμο του τελετουργικά ακάθαρτου,

(8)  το πλύσιμο των λαφύρων του πολέμου και των ρούχων των πολεμιστών,

(9)  ο κατακλυσμός του Νώε,

(10)                     η περιτομή.

 

Ακόμα μερικά παραδείγματα είναι:

(11)                      οι Λευίτες που διακονούσαν μπροστά στο Θεό, καθαγιαζόταν με ύδωρ καθαρισμού (Αριθ.η:7),

(12)                     την ημέρα της Εξιλέωσης ο αρχιερέας έπρεπε να πλυθεί δύο φορές (Λευιτ.ις:4, 24),

(13)                     ο Νεεμάν που ήταν λεπρός θεραπεύτηκε όταν υπάκουσε τον Ελισσαιέ και λούστηκε εφτά φορές στον Ιορδάνη (Β’ Βας.ε:10-14).

Ο Νεεμάν νόμιζε ότι θα έπεφτε η αξιοπρέπειά του αν έμπαινε στα λασπόνερα του Ιορδάνη, αλλά δεν θεραπεύτηκε μέχρι που υπάκουσε. Ο υπηρέτης του τον ρώτησε:

«Πάτερ μου, εάν ο προφήτης ήθελε σοί ειπεί μέγα πράγμα, δέν ήθελες κάμει αυτό; πόσω μάλλον τώρα, όταν σοί λέγη, Λούσθητι καί καθαρίσθητι;» (εδ.13).

Αυτή η αρχή πρέπει να εφαρμόζεται σε κάθε εντολή του Θεού, συμπεριλαμβανομένου και του βαπτίσματος. Δεν πρέπει ν’ αμφισβητούμε το σχέδιό του Θεού, πόσο μάλλον να το περιφρονούμε.

Αν εξετάσουμε καλύτερα κάποιους απ’ αυτούς τους τύπους, θα καταλάβουμε το ρόλο που παίζει το βάπτισμα στον καθαρισμό από την αμαρτία. Πριν ο ιερέας μπει στη σκηνή του Μαρτυρίου, έπρεπε να πλυθεί στο νιπτήρα, γιατί διαφορετικά ο Θεός θα τον κτυπούσε και θα πέθαινε.

Ο Θεός διέταξε:

«Όταν εισέρχωνται εις τήν σκηνήν τού μαρτυρίου, θέλουσι νίπτεσθαι μέ ύδωρ, διά νά μή αποθάνωσιν» (Έξοδ.λ:20).

Ένα τελετουργικά ακάθαρτο άτομο έπρεπε να πλυθεί με νερό για να θεωρηθεί καθαρό (Λευιτ.ιε, ιζ:15-16, Αριθ.ιθ, σύγκρινε με Ιεζεκ.λς:25).

Αυτό ήταν «ύδωρ χωρισμού· τούτο είναι διά καθαρισμόν αμαρτίας» (Αριθ.ιθ:9).

Αν ο ακάθαρτος αρνιόταν να καθαριστεί μ’ αυτό τον τρόπο, εξακολουθούσε να τον βαραίνει η ανομία του (Λευιτ.ιζ:16).

«καί η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή εκ τού  Ισραήλ· επειδή δέν ερραντίσθη επ' αυτόν τό ύδωρ τού χωρισμού, θέλει είσθαι ακάθαρτος· η ακαθαρσία αυτού μένει επ' αυτόν» (Αριθ.ιθ:13).

«Ο δέ άνθρωπος όστις είναι ακάθαρτος καί δέν αγνισθή, η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή εκ μέσου τής συναγωγής· διότι τό αγιαστήριον τού Κυρίου εμίανε· τό ύδωρ τού χωρισμού δέν ερραντίσθη επ' αυτόν· αυτός είναι ακάθαρτος» (Αριθ.ιθ:20).

Εξετάζοντας προσεκτικότερα κάποιους απ’ αυτούς του τύπους μπορούμε να δούμε ότι το αίμα εφαρμοζόταν δια μέσου του ύδατος. Αυτό δείχνει ότι κατά το βάπτισμα στο νερό, εφαρμόζεται το αίμα του Χριστού και συγχωρούνται οι αμαρτίες.

Αφού δόθηκε ο Νόμος στο όρος Σινά, ο Μωυσής ανάμιξε αίμα και νερό και ράντισε το λαό (Εβρ.θ:19).

Όταν κάποιος λεπρός καθαριζόταν από την αρρώστια του, ο ιερέας έπαιρνε το αίμα ενός πουλιού, το ανακάτευε με νερό και μ’ αυτό ράντιζε τον πρώην λεπρό (Λευιτ.ιδ:1-7).

Προκειμένου ο ιερέας να ετοιμάσει το νερό του καθαρισμού για ένα ακάθαρτο άτομο, έσφαζε ένα ξανθό δαμάλι και το έκαιγε σαν θυσία με αρκετό απ’ το αίμα του (Αριθ.ιθ:1-5). Οι στάχτες ισοδυναμούσαν με το αίμα σαν μέσο καθαρισμού (Εβρ.θ:13) και ανακατευόταν με νερό προκειμένου να φτιαχτεί το νερό του καθαρισμού (Αριθ.ιθ:9). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το νερό ήταν το μέσο δια του οποίου εφαρμοζόταν το αίμα της εξιλέωσης.

 

Δεν είναι απλά μια δημόσια ομολογία.

 

Αυτοί που δεν πιστεύουν ότι στο βάπτισμα συγχωρούνται οι αμαρτίες, υποστηρίζουν ότι είναι μια απλή δημόσια ομολογία πίστης, μια ανακοίνωση ότι οι αμαρτίες έχουν ήδη συγχωρεθεί, ή μια διακήρυξη ένωσης με την ορατή εκκλησία.

Ωστόσο, πολλές βιβλικές αναφορές δείχνουν ότι δεν είναι πρώτιστα μια δημόσια διακήρυξη ή σημείο πνευματικού γεγονότος του παρελθόντος.

Ο Αιθίοπας ευνούχος βαπτίστηκε καταμεσής της ερήμου, χωρίς να υπάρχει κανείς να παρακολουθεί την βάπτιση (Πράξ.η:26-39). Ο δεσμοφύλακας στους Φιλίππους βαπτίστηκε γύρω στα μεσάνυχτα από τον Παύλο και το Σίλα, που μόλις είχαν μαστιγωθεί βάναυσα (Πράξ.ις:25-33).

Αν το βάπτισμα ήταν μια απλή δημόσια τελετή κι όχι άμεση ανάγκη, σίγουρα θα μπορούσαν να περιμένουν μέχρι ο Παύλος κι ο Σίλας να συνέλθουν λίγο από τις πληγές τους, ή τουλάχιστον μέχρι το πρωί.

Οι μαθητές του Ιωάννη είχαν ήδη βαπτιστεί μία φορά κι είχαν κάνει δημόσια ομολογία, αλλά το χριστιανικό βάπτισμα είναι τόσο σημαντικό που ο Παύλος τους βάπτισε στο όνομα του Ιησού (Πράξ.ιθ:1-5). Ο Κορνήλιος και οι οικιακοί του έλαβαν το Άγιο Πνεύμα και μίλησαν με γλώσσες σαν σημείο προς όλους όσους βρισκόταν εκεί, παρόλα αυτά ο Πέτρος τους διέταξε να βαπτιστούν στο νερό (Πράξ.ι:47-48).

 

«Δέν μέ απέστειλεν ο Χριστός διά νά βαπτίζω»

 

Σε μία προσπάθεια να μειώσουν τη σπουδαιότητα του βαπτίσματος, κάποιοι αναφέρονται σ’ αυτά τα λόγια του Παύλου:

«Διότι δέν μέ απέστειλεν ο Χριστός διά νά βαπτίζω, αλλά διά νά κηρύττω τό ευαγγέλιον» (Α’ Κορ.α:17).

Λίγο πριν απ’ αυτό το εδάφιο, ο Παύλος επίπληξε τους Κορίνθιους γιατί δημιούργησαν σχίσματα ανάμεσά τους με το να λένε ότι άλλοι είναι του Παύλου, άλλοι του Απολλώ, κάποιοι του Κηφά και κάποιοι του Χριστού (Α΄ Κορ.α:11-13).

Ο Παύλος με ανακούφιση είπε ότι προσωπικά δεν είχε βαπτίσει παρά λίγους απ’ αυτούς. Κανείς δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει ότι προσπάθησε να σύρει μαθητές από πίσω του ή να βαπτίσει στο όνομά του (Α’ Κορ.α:14-16).

Σε ότι είχε να κάνει με τον Παύλο, άλλοι μπορεί να είχαν την τιμή να βαπτίζουν, αλλά αυτός είχε μια ιδιαίτερη κλήση, να κηρύττει το Ευαγγέλιο. Δεν έχει σημασία ποιος ενεργεί το βάπτισμα, αρκεί να κηρύττεται το Ευαγγέλιο.

Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Παύλος ήθελε να τονίσει στους Κορίνθιους, ότι η σωτηρία είναι αποκλειστικά και μόνο από το Χριστό κι όχι από κάποιους μεγάλους άντρες! Αντί να βλέπουν στα πρόσωπα που τους είχαν κηρύξει ή τους είχαν βαπτίσει, καλά θα έκαναν να βλέπουν στο Χριστό και το Ευαγγέλιό Του. Αυτό που ήθελε να πει ο Παύλος, δεν είναι ότι το βάπτισμα δεν είναι σημαντικό, αλλά ότι δεν έχει σημασία ποιος διενεργεί το βάπτισμα. Άλλωστε, όλα τα μέλη της εκκλησίας της Κορίνθου ήταν βαπτισμένα στο όνομα του Ιησού. Σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να μειώσει τη σπουδαιότητα του βαπτίσματος σαν μέρος του ευαγγελίου, κάτι που κήρυξε σε τόσα άλλα εδάφια.

 

Το ανθρώπινο στοιχείο κατά το βάπτισμα.

 

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το βάπτισμα δεν πρέπει να είναι απαραίτητο, γιατί τότε η σωτηρία φαίνεται σα να προέρχεται από ανθρώπινα έργα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το βάπτισμα είναι μια πράξη πίστης, είναι η στιγμή που ο Θεός διάλεξε να συγχωρεί τις αμαρτίες του μετανοημένου πιστού.

Ο Θεός συχνά ζητά κάποια ορατή ανταπόκριση πίστης απ’ τη μεριά του ανθρώπου, πριν Αυτός ενεργήσει το πνευματικό έργο. Οι απαιτήσεις της Παλαιάς διαθήκης σχετικά με την περιτομή, τις αιματηρές θυσίες, τις καθαριστικές τελετουργίες, ταιριάζουν ή έχουν να κάνουν με τη δικαίωση δια πίστεως.

Πριν ο Ιησούς μετατρέψει το νερό σε κρασί, ζήτησε από τους υπηρέτες να γεμίσουν τις υδρίες (Ιωάν.β:7). Πριν ο Κύριος αναστήσει το Λάζαρο, ζήτησε απ’ αυτούς που παρακολουθούσαν να κυλήσουν την πέτρα (Ιωάν.ια:39). Θα μπορούσε να είχε κάνει και τα δύο θαύματα χωρίς βοήθεια, αλλά ζήτησε μια εκδήλωση πίστης και υπακοής.

Το γεγονός ότι άνθρωπος βαπτίζει άλλο άνθρωπο, αυτό δεν σημαίνει ότι τον σώζει κιόλας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες, χρησιμοποιείται από το Θεό σαν εργαλείο για να μεταδώσει το Ευαγγέλιο. Με την ίδια λογική, ο Θεός χρησιμοποιεί το κήρυγμα κάποιου για να φέρει σωτηρία (Α’ Κορ.α:18,21), γιατί κανείς δεν μπορεί ν’ ακούσει διαφορετικά το μήνυμα της σωτηρίας παρά από ένα κήρυκα (Ρωμ.ι:13-17).

Όταν ο Θεός συνέλαβε τον Παύλο στο δρόμο για τη Δαμασκό, δεν του φανέρωσε το σχέδιο της σωτηρίας, αλλά τον οδήγησε σ’ ένα κήρυκα, που τον έλεγαν Ανανία (Πράξ.θ).

Ο άγγελος του Θεού δεν κήρυξε στον Κορνήλιο, αλλά τον οδήγησε στον Πέτρο για ν’ ακούσει το μήνυμα της σωτηρίας (Πράξ.ι).

Ο Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους για να φέρουν το μήνυμα της σωτηρίας σε άλλους ανθρώπους, και το βάπτισμα στο νερό είναι απλά άλλο ένα παράδειγμα του ίδιου γεγονότος.

Αν αγνοήσουμε την εντολή να βαπτιστούμε στο νερό γιατί το θεωρούμε «έργο», τότε θα πρέπει να αγνοήσουμε και την εντολή της μετάνοιας. Αυτό όμως οδηγεί σε παραλογισμό, ότι κάποιος μπορεί να σωθεί χωρίς να μετανοήσει.

 

Συγχώρεση και Άφεση.

 

Κάποιοι διδάσκουν ότι συγχώρεση και άφεση είναι δύο διαφορετικά γεγονότα, που το πρώτο συμβαίνει όταν κάποιος μετανοεί και το δεύτερο στο βάπτισμα στο νερό.

Σύμφωνα μ’ αυτή την διδασκαλία, στη μετάνοια ο Θεός δέχεται την απολογία του ανθρώπου αποκαθιστώντας τον σε προσωπική σχέση, και στο βάπτισμα αφαιρεί τον κατάλογο και τον μισθό των αμαρτιών του παρελθόντος.

Ωστόσο, οι δύο αυτές λέξεις χρησιμοποιούνται μέσα στη Γραφή εναλλακτικά.

Στην Παλαιά Διαθήκη, η συγχώρεση ήταν συνδεδεμένη με τη θυσία εξιλέωσης. Ο Ισραηλίτης δεν χρειαζόταν μόνο να ομολογήσει την αμαρτία του και να ζητήσει συγχώρεση από το Θεό, αλλά έπρεπε να προσφέρει και αιματηρή θυσία προκειμένου να συγχωρεθεί κι αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από τα παρακάτω εδάφια: Λευιτ.δ:13-35, ε:7-18, ς:1-7, ιθ:22,  Αριθ.ιε:22-28 και Δευτ.κα:1-8.

Στην αφιέρωση του ναού, ο Σολομώντας προσευχήθηκε στο Θεό να ακούει τις προσευχές που θα γινόταν εκεί και να συγχωρεί το λαό (Α’ Βας.η:30-50, Β’ Χρον.ς:21-39).

Μ’ αυτά τα λόγια δεν καταργούσε με τις προσευχές τις θυσίες, αλλά εννοούσε ότι η προσευχή θα έπρεπε να είναι συνδεδεμένη με τη θυσία στο Ναό.

Σε άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης βλέπουμε ο Θεός να υπόσχεται συγχώρεση στο λαό Του όταν μετανοεί (Β’ Χρον.ζ:14, Ιερεμ.λς:3), αλλά και ο λαός συχνά ζητούσε συγχώρεση (Ψαλμ.κε:18, Δαν.θ:19, Αμώς ζ:2), όμως κανένα εδάφιο δεν αρνείται την ανάγκη της αιματηρής θυσίας που προσφέρεται ειλικρινά, χωρίς υποκρισία.

Μπορούμε να πούμε ότι η κραυγή της μετάνοιας ήταν συνυφασμένη με τη θυσία στο Ναό, όποτε αυτό ήταν δυνατόν.

Στην Εβρ.θ:22 διαβάζουμε: «χωρίς χύσεως αίματος δέν γίνεται άφεσις». Αν και οι θυσίες των ζώων δεν συγχωρούσαν αμαρτίες, όμως στόχευαν στο Χριστό, οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης επιδείκνυαν πίστη με την υπακοή τους στο σχέδιο του Θεού σχετικά με τις αιματηρές θυσίες.

Πολλά εδάφια της Καινής Διαθήκης μιλούν για την άφεση που μπορεί να πάρει κάποιος από το Θεό (Ματθ.ιβ:31,32, Μάρκ.δ:12, Λουκ.κγ:34, Ρωμ.δ:7) [κριτικό κείμενο], ενώ άλλα μιλούν για την άφεση από άνθρωπο σε άνθρωπο (Ματθ.ιη:21, Β’ Κορ.β:10, ιβ:13) [κριτικό κείμενο].

Πολλά μιλάνε για άφεση που οι πιστοί μπορούν να πάρουν για αμαρτίες που έκαναν μετά που πίστεψαν (Ματθ.ς:12-15, Πράξ.η:22, Ιάκ.ε:15, Α’ Ιωάν.α:9, β:1) [κριτικό κείμενο], που σημαίνει ότι είναι βαπτισμένοι στο νερό.

Στην Καινή Διαθήκη, σε δύο άτομα αφέθηκαν οι αμαρτίες χωρίς να βαπτιστούν στο νερό – ο παραλυτικός και η γυναίκα που έπλυνε τα πόδια του Ιησού (Ματθ.θ:2-6, Λουκ.ζ:47-49) [κριτικό κείμενο].

Και τα δύο γεγονότα συνέβησαν κατά τη μεταβατική περίοδο από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, πριν την ίδρυση της εκκλησία της Καινής Διαθήκης και πριν το χριστιανικό βάπτισμα στο νερό.

Ο Ιησούς περίμενε απ’ αυτούς που συγχώρεσε να συνεχίσουν ν’ ακολουθούν το Νόμο περιμένοντας για περισσότερη αποκάλυψη, αλλά σε καμιά περίπτωση ο Θεός δεν συγχώρεσε χωρίς υπακοή στο σχέδιό Του γι’ αυτή τη μέρα. Ακόμα και ο μετανοημένος ληστής στο σταυρό σώθηκε κάτω από την Παλαιά Διαθήκη, με το Χριστό να είναι ο Αρχιερέας του και η θυσία του.

Στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης συγχωρούμαστε με τη μετάνοια και το βάπτισμα στο νερό στο όνομα του Ιησού. Η μετάνοια και το βάπτισμα μπορούν να γίνουν και να έχουν αποτέλεσμα με το αίμα του Ιησού Χριστού.

Αυτή η αλήθεια εξηγεί ένα πολύ δύσκολο εδάφιο της Γραφής. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: «Αν τινων συγχωρήσητε τάς αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς, άν τινων κρατήτε, είναι κεκρατημέναι» (Ιωάν.κ:23).

Αν η συγχώρεση δίνεται μόνο με την ομολογία της αμαρτίας, πως μπορούσαν οι απόστολοι να συγχωρούν αμαρτίες; Δεν μπορούσαν να πάρουν την θέση του Θεού, ούτε να γίνουν μεσίτες στην θέση του Χριστού. Όμως, όσους βάπτιζαν, αυτοί έπαιρναν άφεση αμαρτιών. Οι απόστολοι δεν μπορούσαν αυθαίρετα ν’ αρνηθούν να βαπτίσουν πιστούς (Πράξ.ι:47). Όλοι όσοι βαπτίστηκαν από τους αποστόλους συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες τους, αντίθετα μ’ αυτούς που αρνήθηκαν το βάπτισμα και δεν συγχωρέθηκαν.