ΕΛΛΑΔΑ (Το χάλκινο βασίλειο 331 -
63 π.Χ.)
Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν γιος του Φίλιππου του Β’ βασιλιά της
Μακεδονίας. Ο πατέρας του είχε υποτάξει τις πόλεις κράτη της Νότιας Ελλάδας κι
όταν ο Αλέξανδρος πήρε το σκήπτρο, συνέχισε τους στόχους του πατέρα του.
Φτάνοντας στον Ελλήσποντο με λιγότερους από 40.000
στρατιώτες, βαδίζοντας προς την Ασία, ο Αλέξανδρος εξέπληξε ολόκληρο τον κόσμο
με την ταχύτητα των κινήσεών του και τη δύναμη κρούσης των στρατιωτικών του
δυνάμεων. Νίκησε το πλήθος των Περσών σε συνεχόμενες μάχες. Οι Εβραίοι και οι
Αιγύπτιοι πρόθυμα υποτάχθηκαν στο θέλημά του. Στη μάχη των Γαυγαμήλων και στα
Άρβηλα κοντά στην περιοχή της Νινευή, η Περσική δύναμη καταστράφηκε οριστικά
(331 π.Χ.). Δαν.η:5-7 20-21.
Προχωρώντας περισσότερο προς τ’ ανατολικά, υπέταξε διάφορες
άγριες φυλές που κατοικούσαν εκεί για ν’ απαλλάξει το βασίλειό του από
μελλοντικούς κινδύνους, μέχρι που έφτασε και κατέκτησε ένα μέρος των Ινδιών
(327 π.Χ.). Μετά, καθώς ο στρατός του είχε κουραστεί απ’ τις ατέλειωτες
εκστρατείες, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Βαβυλώνα την οποία έκανε πρωτεύουσα
της Μακεδονικής ή Ελληνικής αυτοκρατορίας. Εκεί πέθανε το 323 π.Χ. σε ηλικία 32
χρονών. Δαν.η:8, 22.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, ο Αλέξανδρος
κατόρθωσε ένα μεγάλο έργο. Έφερε πιο κοντά την Ευρώπη με την Ασία. Εγκαθίδρυσε
τον Ελληνικό πολιτισμό σε πολλές Περσικές πόλεις. Διέγειρε το θαυμασμό για τον
Ελληνικό τρόπο ζωής, και τα Ελληνικά έγιναν η γλώσσα των μορφωμένων ανθρώπων. Η
τέχνη, η επιστήμη, η φιλολογία και η φιλοσοφία της Ελλάδας κληρονομήθηκαν από
πολλά έθνη. Ένα μεγάλο πανεπιστήμιο ιδρύθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Όμως και η Ασία επηρέασε τους Έλληνες, κάνοντάς τους να
θέλουν περισσότερες πολυτέλειες,
διαφθείροντας τα ήθη τους και ελαττώνοντας το αντρικό τους σθένος. Ο παλιός
θαλάσσιος δρόμος για την Ινδία ανακαλύφθηκε ξανά. Οι Έλληνες δέχτηκαν το
ευαγγέλιο με μεγαλύτερη προθυμία όταν ήρθε ο Ιησούς, γιατί είχαν εξοικειωθεί με
τους Εβραίους.
Όταν ο Αλέξανδρος πέθανε, η αυτοκρατορία του χωρίστηκε σε
τέσσερα κομμάτια, Μακεδονία, Θράκη, Συρία και Αίγυπτο. Για ένα μεγάλο χρονικό
διάστημα, η Παλαιστίνη ήταν πεδίο μαχών ανάμεσα στη Συρία και την Αίγυπτο
(Δαν.η:8,22).
Τελικά, ο Αντίοχος ο Επιφανής έγινε βασιλιάς της Συρίας το
175 π.Χ. Αποφάσισε να υποτάξει εντελώς τους Εβραίους, να ξεριζώσει τη θρησκεία
τους και να την αντικαταστήσει με την Ελληνική. Έστησε βωμό προς τιμή του Δία
μέσα στο Ναό στην Ιερουσαλήμ, έσφαξε και θυσίασε χοίρο και ράντισε με το αίμα
του τα Άγια των Αγίων. Για τους Εβραίους δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη
προσβολή και ύβρις. Δαν.η:9-14.
Ένας ηλικιωμένος Εβραίος ιερέας, ο Ματταθίας απ’ τη Μοδένα,
μια μικρή πόλη 32 χλμ. απ’ την Ιερουσαλήμ, διατάχθηκε να προσφέρει θυσία στο
Δία. Αυτός αρνήθηκε κι επειδή απειλήθηκε να το κάνει, έσφαξε τον Έλληνα
παρείσακτο. Μαζί με τους πέντε γιους του κατέφυγε στα βουνά. Εκεί ενώθηκε με
ομάδες απελπισμένων ανθρώπων που προτιμούσαν το θάνατο παρά να προσφέρουν τις
ειδωλολατρικές θυσίες που απαιτούσε ο Αντίοχος.
Για πολλά χρόνια, ο άνισος αγώνας συνεχίστηκε. Δεν υπάρχει
πιο αγνός ηρωισμός σ’ ολόκληρη την ιστορία. Πολλοί Εβραίοι προτίμησαν τα
βασανιστήρια και το θάνατο παρά να παραβιάσουν τις εντολές του Γιάχβε. Ο
λιγοστός στρατός των Εβραίων πολέμησε τα πλήθη των Σύριων. Ο ιερέας πέθανε και
οι γενναίοι γιοι του σκοτώθηκαν στη μάχη ο ένας μετά τον άλλο. Τελικά, η
ελευθερία κερδίσθηκε με τον Σίμωνα, τον τελευταίο απ’ τ’ αδέλφια, το 143 π.Χ.
Δαν.η:23-25
Αργότερα, η Εβραϊκή κυβέρνηση έγινε διεφθαρμένη με
αποτέλεσμα να εξομαλυνθεί ο δρόμος της κατάκτησης απ’ την ανερχόμενη δύναμη της
Ρώμης.
Η Ρώμη εισέβαλε στη Συρία και βαθμιαία διέλυσε τη δύναμη
αυτού του ισχυρού έθνους. Τελικά ο Πομπήιος ολοκλήρωσε το κατακτητικό έργο του
Συριακού βασιλείου, και κατέλαβε την Ιερουσαλήμ μετά από μικρή μάχη το 63 π.Χ.
