Ομολογώ ότι κάποτε το πίστεψα γιατί αυτό είχα διδαχτεί. Κανείς από τότε δεν μπόρεσε να με πείσει για το αντίθετο, αν και κάποιοι που πίστευαν το ίδιο μ’ εμένα, τώρα πιστεύουν άλλα πράγματα.
Προσμένοντας με ενθουσιασμό,
κάνουμε ακριβώς αυτό που η Αγία Γραφή μας λέει να κάνουμε.
Ενθαρρύνουμε και παρηγορούμε ο
ένας τον άλλον με τα λόγια της Α' Θες.δ:13-18.
Ο Ιησούς θα έρθει. Οι νεκροί
εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτοι. Μετά, όσοι από εμάς είμαστε ακόμα ζωντανοί και
εν Χριστώ θα αρπαχτούμε μαζί τους σαν ένα σώμα για την συνάντηση στον αέρα.
Ακόμα νιώθω συγκίνηση κάθε φορά που το σκέφτομαι αυτό.
Η πρώτη μου επαφή με μια άλλη γνώμη ήρθε όταν ένας αδελφός μου έδωσε ένα φυλλάδιο με τίτλο, «100 λόγοι για τους οποίους η Εκκλησία θα περάσει από την Θλίψη».
Διαπίστωσα ότι οι 100 λόγοι
συνοψίστηκαν σε έναν: ο Θεός δεν έχει υποσχεθεί ότι η Εκκλησία θα ξεφύγει από
την Θλίψη.
Αυτό με ενόχλησε μέχρι που το
Άγιο Πνεύμα έστρεψε την προσοχή μου στην Α ́ Θες.ε:9 – ότι ο Θεός «δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις
απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».
Υπάρχει διαφορά μεταξύ της
θλίψης που προκαλείται από τους ανθρώπους ή τον Σατανά λόγω της μαρτυρίας μας αυτό
τον καιρό, και της οργής που προέρχεται από τον Θεό σε έναν άπιστο κόσμο στο
τέλος των καιρών.
Δύο πράγματα που είδα με
ενθάρρυναν. Το ένα ήταν ότι η σωτηρία για την οποία μιλήσαμε εδώ ήταν η
κληρονομιά που θα λάβουμε όταν θα αρπαχτούμε, θα μεταμορφωθούμε και θα λάβουμε
τα νέα μας άφθαρτα και αθάνατα σώματα. Το άλλο πράγμα που είδα ήταν ότι η οργή
σε αυτό το πλαίσιο είναι η οργή που έρχεται σε εκείνους που ανήκουν στο σκοτάδι
αυτού του κόσμου, εκείνοι που θα μείνουν πίσω όταν η Εκκλησία αρπαχτεί.
Είδα ακόμα ότι οι κρίσεις της
περιόδου της Θλίψης στο τέλος αυτής της οικονομίας ονομάζονται συγκεκριμένα
οργή (Αποκ.ς:16,17, ιε:7, ις:1).
Επιπλέον, οι πληγές ή οι
κρίσεις της οργής του Θεού είναι τέτοιες που κανείς δεν θα μπορούσε να είναι
οπουδήποτε στη γη χωρίς να αισθάνεται τουλάχιστον μερικές από τις επιπτώσεις
τους. Είναι σαφές ότι η Εκκλησία δεν θα είναι παρούσα.
Παρατήρησα επίσης στην Αποκ.θ:20,21
ότι η υπόλοιπη ανθρωπότητα που δεν σκοτώνεται από τις πληγές δεν μετανοεί. Με
άλλα λόγια, οι μόνοι άνθρωποι που θα μείνουν στην γη θα είναι αμετανόητοι. Και πάλι, η Εκκλησία δεν θα είναι παρούσα.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα
γεγονότα καθώς και το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν αναφέρεται ότι βρίσκεται στην
γη στην Αποκ.δ - ιθ, κάποιοι πρότειναν ότι όταν ο Ιωάννης είδε μια ανοιχτή πόρτα
στον ουρανό (Αποκ.δ:1), αυτή ήταν μια συμβολική έκφραση για την αρπαγή της
Εκκλησίας.
Έπρεπε να παραδεχτώ, ωστόσο,
ότι αυτό ερμηνεύει κάτι στην Αποκ.δ:1 που η Αγία Γραφή δεν αναφέρει
συγκεκριμένα σ’ αυτό το σημείο. Η υπόθεση της αρπαγής πριν από τη θλίψη δεν
στηρίζεται στην ερμηνεία αυτή.
Τρία πράγματα
είναι πιο σημαντικά.
Πρώτο, οι
διδασκαλίες και οι παραβολές του Ιησού μας προτρέπουν να είμαστε σε επιφυλακή,
να είμαστε σε εγρήγορση, να είμαστε άγρυπνοι, έτσι ώστε να μην βρισκόμαστε σε ανέμελη
ή αμαρτωλή κατάσταση όταν έρθει. Είναι ο κακός υπηρέτης που λέει: «Βραδύνει να έλθη ο κύριός μου, και αρχίση να
δέρη τους συνδούλους, να τρώγη δε και να πίνη μετά των μεθυόντων» (Ματθ.κδ:48).
Ο ερχομός του Κυρίου μας θα
αιφνιδιάσει τέτοιους ανθρώπους. Αλλά όσοι ασχολούνται με το έργο του Κυρίου δεν
θα εκπλαγούν, γιατί θα είναι έτοιμοι (Α ́ Θες.ε:4-11).
Δεύτερο, ο
Ιησούς κατέστησε σαφές ότι όταν επιστρέψει, θα είναι όπως στις μέρες του Νώε. Ο
λαός άκουσε το κήρυγμα του Νώε, αλλά την μέρα που ήρθε ο κατακλυσμός, αυτοί
είχαν τα δικά τους σχέδια. Υποτίθεται ότι αυτή η μέρα ήταν η ίδια με κάθε άλλη
μέρα. Αλλά εκείνη τη μέρα η κρίση άρχισε να πέφτει.
Τρίτον, οι χρόνοι
και οι καιροί, οι ημέρες και οι ημερομηνίες είναι όλες στα χέρια του Πατέρα
(Πράξ.α:7).
Ακόμα και ο Ιησούς σαν
άνθρωπος, επέλεξε να μην τους γνωρίσει. Έτσι δεν είπε τα πάντα με την ακριβή
σειρά. Η λέξη «τότε» στο Ματθ.κδ:30 είναι μια γενική λέξη και σημαίνει ότι εδώ
είναι μερικά από τα πράγματα που πρόκειται να συμβούν, αλλά όχι απαραίτητα με
την σειρά. Συνεπώς, η σειρά με την οποία αναφέρονται τα γεγονότα δεν είναι
απαραίτητα η σειρά με την οποία θα πραγματοποιηθούν.
Στην Β’ Θες.β:3 ωστόσο
βλέπουμε, ότι τα πρώτα πράγματα που θα συμβούν την ημέρα του Κυρίου θα είναι η
αποστασία ή επαναστατικότητα και θα αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της ανομίας, ο
Αντίχριστος.
Δεδομένου ότι αυτά τα πράγματα
δεν έχουν συμβεί, γνωρίζουμε ότι η ημέρα του Κυρίου με τις κρίσεις της δεν έχει
ακόμη αρχίσει, και μπορούμε ακόμα να περιμένουμε ότι η Αρπαγή θα συμβεί πριν
από αυτά.
Στην πραγματικότητα θα
μπορούσαν να ειπωθούν πολύ περισσότερα για να δείξουν ότι η προ-θλίψης Αρπαγή
ταιριάζει με τις διδασκαλίες της Καινής Διαθήκης στο σύνολό τους, καλύτερα από
οποιαδήποτε άλλη άποψη.
Ωστόσο, η δουλειά μας δεν
είναι να ανησυχούμε τόσο για τους χρόνους και τους καιρούς όσο για την μεγάλη αποστολή.
Πράξ.α:8 αλλά
θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ' υμάς, και θέλετε είσθαι
εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως
εσχάτου της γης.
Αυτή είναι η δική μας ευθύνη.
Ο Ιησούς θέλει να μας βρει να κάνουμε αυτό.
Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Τότε, όποτε κι αν έρθει, σίγουρα θα ακούσουμε το «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ».
