ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Κεφ.α:9,10

 

 

Αποκάλυψη α:9 Εγώ ο Ιωάννης, ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού, ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.

 

Βλέπουμε ότι η βασιλεία του Χριστού δεν είναι μόνο χαρά και θρίαμβος αλλά και θλίψη που ο καθένας πρέπει να γίνει κοινωνός όπως ο Ιωάννης, ο Παύλος και όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί (Β’ Τιμ.β:11-12).  Αυτή η κοινωνία της θλίψης έρχεται όταν είμαστε ΕΝ Ιησού όπως λέει και το κείμενο.

Μετά μας λέει και για την υπομονή. Υπο-μένω = μένω κάτω από κάτι. Κάτω απ’ το βάρος της ομολογίας του Χριστού, τον ζυγό του Χριστού που όταν υπομένουμε θα βγούμε οπωσδήποτε νικητές. Ας είναι λοιπόν η υπομονή μας εν Ιησού. Υπομονή σε τί;

α)  Στο να περιμένουμε τον ερχομό του Κυρίου (Β’ Θεσ.γ:5).

β)  Αφού ο Ιησούς κατοικεί μέσα μας, πιστεύουμε ότι Αυτός θα μας χαρίσει την νίκη και την δύναμη στη ζωή. Ο Παύλος μιλά για τον λόγο της υπομονής των αγίων στην Ρωμ.ε:3-4 και λέει ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή.

Ο Ιωάννης λοιπόν είναι συγκοινωνός στην θλίψη, στην βασιλεία και στην υπομονή. Βλέπουμε πόσο ωραία συνδέονται αυτά τα τρία νοήματα. Αν υπομένουμε όταν περνάμε θλίψη,  θ’ αξιωθούμε να μπούμε στην Βασιλεία του Θεού. 

Γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμήν ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς (Ρωμ.ε:3).

Η υπομονή όμως για την οποία μας μιλά ο Ιωάννης αντλεί ζωή από τον Ιησού γιατί είναι ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ, καθώς βλέπει αυτή την όραση.  

Ο Ιωάννης βρίσκεται στο κελί μιας υγρής φυλακής στην Πάτμο εξαιτίας του λόγου και της μαρτυρίας του Ιησού. Όμως, παρόλα αυτά, είδε ένα από τα πιο ένδοξα βιβλία της Αγίας Γραφής, την Αποκάλυψη, μέσα σ’ αυτή την φυλακή, δια της εν Χριστώ υπομονής. Έτσι πρέπει κι εμείς να γίνουμε συγκοινωνοί των θλίψεων, της βασιλείας και της υπομονής του Ιησού.

 

ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω.

Το νησί αυτό ήταν ένα βραχώδες σχεδόν έρημο μέρος κοντά στην Σάμο, Ν.Δ. των ακτών της Μ. Ασίας. Έτσι ο Ιωάννης δεν ήταν πολύ μακριά από την Έφεσο όπου υπηρετούσε τον Θεό.

Ήταν Ρωμαϊκή φυλακή τον καιρό του Ιωάννη. Η έκτασή του είναι περίπου 16 επί 10 χιλιόμετρα με υψόμετρο περίπου 250 μέτρα.

Ήταν σ’ αυτό το έρημο και ξεχασμένο θα λέγαμε νησί του κόσμου που ο Θεός αποκάλυψε τον Εαυτό Του καθώς και τα επερχόμενα σ’ αυτόν τον κόσμο.

 

Αποκάλυψη α:10 ἐγενόμην ἐν πνεύματι ἐν τῇ κυριακῇ ἡμέρᾳ καὶ ἤκουσα ὀπίσω μου φωνὴν μεγάλην ὡς σάλπιγγος.

 

Εγενόμην εν πνεύματι.

Υπάρχουν παράλληλες εμπειρίες με του Ιωάννη, όσο αφορά στην Αποκάλυψη του Ιησού, αλλά πουθενά μέσα στον λόγο του Θεού δεν βλέπουμε όραση με τέτοιο μεγαλείο, δόξα και τόση λεπτομέρεια, όσο στην Αποκάλυψη.

Ο Μωυσής είδε τον Κύριο με περιορισμένη έννοια στο όρος Σινά (Εξ.λγ:12-23) όταν πιθανώς πήρε τις αποκαλύψεις για το βιβλίο της Γένεσης.

Ο Παύλος αρπάχτηκε μέχρι τρίτου ουρανού, με άλλα λόγια στην “κατοικία” του Θεού (Β’ Κορ.ιβ:2-4) και λέει ότι άκουσε πράγματα που δεν συγχωρείται σε άνθρωπο να λαλήσει.

Όμως ούτε ο Μωυσής, ούτε ο Παύλος ούτε άλλος προφήτης της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης είχε τέτοια εμπειρία όπως ο Ιωάννης, γιατί ο Ιωάννης “εγένετο εν πνεύματι εν τη κυριακή ημέρα”.

Γνωρίζουμε ότι όταν ο Παύλος αρπάχτηκε στον τρίτο ουρανό, δεν ήξερε αν ήταν εντός ή εκτός του σώματος, εάν δηλαδή αυτά που είδε τα είδε με το σώμα του ή με το πνεύμα.

Όμως εδώ μας λέει ο Ιωάννης ότι ήταν εν Πνεύματι, πράγμα που σημαίνει ότι το σώμα του ήταν όλο αυτό το διάστημα στην Πάτμο μέσα στην φυλακή, ενώ με το πνεύμα του βρισκόταν στο τέλος των καιρών.

Πράξ.η:39 Ο Φίλιππος αρπάχτηκε από το Πνεύμα του Κυρίου αφού ευαγγέλισε τον Αιθίοπα ευνούχο και μεταφέρθηκε στην Άζωτο, 32 χλμ. μακριά. Εδώ βλέπουμε ότι η αρπαγή έγινε και στο σώμα του Φιλίππου. Ο Ιωάννης όμως μας λέει ότι αρπάχτηκε εν πνεύματι, εγένετο εν πνεύματι, μέσα στον χρόνο.

 

τη κυριακή ημέρα

Ο Ιωάννης μεταφέρθηκε δια του Πνεύματος μέσα στον χρόνο και βρέθηκε στην “Ημέρα του Κυρίου”.

Αυτό είναι το χρονικό στοιχείο που μας δίνεται για την προφητική αποκάλυψη του Ιησού στον λαό Του. Η Κυριακή ημέρα δεν είναι άλλη από την Ημέρα του Κυρίου για την οποία ο λόγος του Θεού μας λέει τόσα πολλά και που φανερώνει την ημέρα που ο Θεός αρχίζει να ενεργεί στους τελευταίους καιρούς.

Όλη αυτή η χρονική περίοδος από την Αρπαγή της εκκλησίας μέχρι την ημέρα της κρίσης στον μεγάλο Λευκό Θρόνο είναι η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής.

Η Κυριακή ημέρα δεν αναφέρεται στην πρώτη της εβδομάδας, ούτε στο Σάββατο.

Ο Παύλος αναφέρει κατηγορηματικά ότι ο Χριστός εκπλήρωσε τον νόμο του Σαββάτου (Κολ.β:16,17), γι’ αυτό λέει να μην σας κρίνει πλέον κανείς για εορτές, νεομηνίες ή Σαββατισμούς, επειδή αυτά είναι σκιές των μελλόντων που εκπληρώθηκαν στο Χριστό και την εκκλησία.

Συνεπώς εμείς είμαστε απαλλαγμένοι από το να κρατάμε Σάββατα ή Κυριακές. Δεν υπάρχουν στοιχεία στην Γραφή που να μας λένε να κρατάμε το Ιουδαϊκό Σάββατο.

Αντίθετα στον Ησ.κη:11-12 λέει ότι αυτή η ανάπαυση του Σαββάτου για τους Χριστιανούς είναι η βάπτιση με το Άγιο Πνεύμα.

Στους Εβρ.γ & δ γίνεται φανερό ότι αυτή η ανάπαυση δεν είναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας επειδή λέει ”...ας σπουδάσομεν λοιπόν να εισέλθομεν εις εκείνη την κατάπαυσιν” (Εβρ.δ:11).

Αν λοιπόν κατάπαυση ήταν η πρώτη μέρα ή η 7^η μέρα, δεν θα χρειαζόταν να καταβληθεί καμία σπουδή γιατί απλούστατα οι μέρες είτε κοπιάσουμε είτε όχι κυλούν από μόνες τους μέσα στο χρόνο.

Άρα πρέπει ν’ αναφέρεται σε πνευματική σπουδή, σε πνευματική ανάπαυση, γι’ αυτό εξηγεί: Εβρ.δ:12 “διότι ο εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού, και αυτός κατέπαυσεν από των έργων αυτού, καθώς ο Θεός από των εαυτού”, που σημαίνει ότι βαδίζει ο πιστός αυτός εν Πνεύματι και όχι εν σαρκί.

Η ημέρα του Κυρίου δεν είναι το Ιουδαϊκό Σάββατο διότι αυτό εκπληρώνεται μέσα μας, όταν βαπτιζόμαστε με Πνεύμα Άγιο. Αναπαυόμαστε με τον Χριστό κι αυτός είναι ο πραγματικός Σαββατισμός.

Ορισμένοι δάσκαλοι της Αγίας Γραφής έχουν την γνώμη ότι οι απόστολοι άλλαξαν την μέρα του Σαββάτου και την μετέφεραν στην πρώτη της εβδομάδας και τώρα η 1^η της εβδομάδας που ονομάστηκε Κυριακή, είναι το χριστιανικό Σάββατο.

Όμως δεν υπάρχει ούτε μια γραφή που να λέει ότι οι απόστολοι άλλαξαν μια μέρα σε άλλη. Μάλιστα ο απόστολος Παύλος αντικρούει τέτοιου είδους ιδέες γιατί διακηρύττει ότι το Σάββατο έχει εκπληρωθεί (Κολ.β:16). Γιατί, τότε, μια μέρα που βρήκε την εκπλήρωσή της στον Κύριο Ιησού Χριστό ν’ αλλαχτεί σε μια άλλη που να λέγεται Κυριακή;

Εάν έχει εκπληρωθεί, παύει να ισχύει όπως και ο τελετουργικός Μωσαϊκός νόμος που εκπληρώθηκε στον Χριστό.

Αν το Σάββατο εκπληρώθηκε το 30 μ.Χ. την ημέρα που εκχύθηκε το Πνεύμα το Άγιο, την ημέρα της Πεντηκοστής, γιατί οποιοσδήποτε απόστολος ν’ αλλάξει το Σάββατο και να το μεταφέρει στην πρώτη μέρα της εβδομάδας και μάλιστα να ονομάσει την ημέρα αυτή Κυριακή;

Εδάφια που δείχνουν ότι δεν υπάρχει Κυριακή που να τηρείται σαν Σάββατο:

α)  Ιωαν.κ:19 Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται για ν’ αποδείξει ότι επειδή ο Χριστός φανερώθηκε την πρώτη μέρα της εβδομάδας πρέπει κι εμείς να την τηρούμε κατά κάποιο τρόπο. Πράγματι ο Κύριος την πρώτη φορά φάνηκε την πρώτη της εβδομάδας όμως στο εδάφιο 26 λέει ότι ξαναφάνηκε μετά από 8 μέρες που σημαίνει ότι είχε φανεί ημέρα Δευτέρα.

β) Πράξ.κ:7 Η πρώτη της εβδομάδας δεν αναφέρεται πουθενά σαν Κυριακή ημέρα. Αυτό έγινε πολύ αργότερα. Επίσης λέει ότι ο Παύλος παρέτεινε το λόγο μέχρι του μεσονυκτίου και στο εδ.11, που λέει ότι έκοψε τον άρτο ήταν ήδη Δευτέρα. Δεν βλέπουμε λοιπόν την Κυριακή σαν την πρώτη της εβδομάδας ούτε ότι είχαν συνήθεια οι μαθητές να συναθροίζονται την πρώτη της εβδομάδας.

Τι θέλει όμως να μας πει με την Κυριακή ημέρα;

Η  Κυριακή ημέρα είναι η ίδια με την ημέρα του Κυρίου. Αν το καταλάβουμε αυτό, τότε ανοίγεται πραγματικά η Γραφή μπροστά μας από την Παλαιά μέχρι την Καινή Διαθήκη. Είναι η ημέρα που ο Θεός θα ενεργήσει θαυμαστά πάνω στη γη.

Ένας σύντομος κατάλογος εδαφίων που αναφέρονται στην ημέρα του Κυρίου:

Ησ.β:12  ιγ:6,9	Ιεζεκ.ιγ:5  λ:3	Ιωήλ α:15  β:1,11,31 γ:14	Αμώς ε:18,2Ο
Αβδ. 15	Σοφον.α:7,14	Ζαχ.ιδ:1	Μαλαχ.δ:5

 

Σε άλλα μέρη του λόγου του Θεού ονομάζεται απλώς “εν εκείνη τη ημέρα” ή ακόμη ονομάζεται :

·       η ημέρα η μεγάλη

·       η ημέρα

·       η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής

·       η ημέρα του θυμού του Θεού

·       η ημέρα της οργής του Θεού

Μ’ αυτούς λοιπόν τους τρόπους εκφράζεται η ημέρα του Κυρίου.

 

Στην Καινή Διαθήκη η ημέρα του Κυρίου αναφέρεται στις Πράξ.β:20,  Α’ Θεσ.ε:2,  Β’ Θεσ.β:2,  Β’ Πέτρ.γ:1Ο

Επίσης αναφέρεται σαν ημέρα του Κυρίου Ιησού ή Κυρίου Ιησού Χριστού στην Α’ Κορ.α:5 ε:5  Β’ Κορ.α:14.

Σαν ημέρα του Χριστού Φιλιπ.α:6,10  β:16  

Άλλοι παράλληλοι όροι της Καινής Διαθήκης:

·       Η μεγάλη ημέρα της οργής Αυτού

·       Η ημέρα της κρίσεως

·       Η ημέρα της οργής και της αποκαλύψεως της δίκαιης κρίσης του Θεού

·       Η κρίση της μεγάλης ημέρας

·       Η ημέρα η μεγάλη του Θεού του Παντοκράτορος

·       Η ημέρα του Θεού

·       Η ημέρα της επισκέψεως

·       Εκείνη η ημέρα

·       Η ημέρα

Όλες αυτές οι Γραφές της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης δεν αναφέρονται στην πρώτη μέρα της εβδομάδας σαν Κυριακή, αλλά στην ημέρα της κρίσης του θυμού και της οργής του Θεού. Αυτή λοιπόν η μεγάλη ημέρα, είναι η ημέρα της αποκάλυψης του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού.

Αν πάρουμε το περιεχόμενο όλων αυτών των εδαφίων που μιλάνε για την ημέρα του Κυρίου θα δούμε ότι παραλληλίζονται απόλυτα με τα γεγονότα της Αποκάλυψης που αναφέρονται στις τελευταίες ημέρες.

Δεν αναφέρεται σε ημέρα 24 ωρών αλλά σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία ο Θεός θα ενεργήσει θαυμαστά και μεγαλόπρεπα πάνω στην γη.

Πολλές φορές λέμε: ”Σήμερα είναι η μέρα μου”. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τις μέρες του - 6.000 χρόνια από Αδάμ - και μέσα σ’ αυτό το διάστημα ο άνθρωπος έκανε ό,τι ήθελε.

Αναπτύχθηκε πολιτιστικά, τεχνολογικά, πνευματικά (καλώς ή κακώς) αλλά ξέχασε τον Θεό, ύψωσε τον εαυτό του πάνω απ’ Αυτόν και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προσκυνά και να λατρεύει το ΕΓΩ του, τα πάθη και τις αδυναμίες του.

Όταν όμως αρχίσει η 7^η μέρα, δηλαδή η 7^η χιλιετηρίδα, και μάλιστα λίγο πριν αρχίσει, ο Θεός θα κινηθεί θαυμαστά, αρχίζοντας από την εκκλησία Του και τελειώνοντας στην κρίση του Λευκού Θρόνου.

Κατά την αντίληψη των Εβραίων, η μέρα αρχίζει από την εσπέρα, έτσι λοιπόν απ’ το τέλος της 6^ης χιλιετηρίδας η οποία ήταν πραγματικά “η ημέρα” του ανθρώπου από πάσης απόψεως και ολόκληρη η 7^η, θα είναι ο καιρός του Θεού.

Από τώρα είναι η ημέρα του Κυρίου! Ο άνθρωπος είχε την μέρα του, τώρα όμως είναι η σειρά του Θεού και ΟΥΑΙ !!! στους απειθείς και σκολιούς.

Βλέπουμε όμως σε άλλα εδάφια του λόγου του Θεού να αναφέρεται η 7^η ημέρα, σαν ημέρα αναπαύσεως του Κυρίου (Γεν.β:1-3).

Αυτή η ημέρα της ανάπαυσης έμεινε ανεκπλήρωτη γιατί ο Θεός από τότε που έκανε τον άνθρωπο δεν αναπαύτηκε εξαιτίας της αμαρτίας. Θα εκπληρωθεί όμως η ημέρα αυτή της ανάπαυσης, την 7^η χιλιετηρίδα, που αρχίζει μετά την Δεύτερη Έλευση του Χριστού στην γη. Κι έτσι το Σάββατο (ανάπαυση) του Θεού θα εκπληρωθεί την ημέρα του Θεού, την ημέρα του Κυρίου.

Εβρ.δ:3-11 μας λέει ότι η πνευματική ανάπαυση του Θεού, την 7^η μέρα της πνευματικής δημιουργίας, δεν εκπληρώνεται έως ότου ο Νέος Αδάμ εν Χριστώ Ιησού καταλάβει την πλήρη θέση Του στην πνευματική δημιουργία ώστε ν’ αναπαυτεί με τον Πατέρα Του στην ουράνια 7^η ημέρα. Έτσι, υπάρχει μια 7^η μέρα, πνευματικής ανάπαυσης για τον λαό του Θεού που αναμένεται.

Όταν σαν σώμα Χριστού φτάσουμε το μέτρο της ηλικίας του πληρώματός Του, μοιάσουμε δηλαδή με τον Νέο Αδάμ που είναι και το πρότυπο της πνευματικής δημιουργίας, θα εγκαταλείψουμε την γη (Αρπαγή), από χώμα θα γίνουμε ο τέλειος Αδάμ, η κορωνίδα όλης της δημιουργίας του Θεού και θα απολαύσουμε τον παράδεισο στα επουράνια.

Β’ Πέτρ.γ:8 Ο Πέτρος εξηγεί την σχέση μεταξύ μιας φυσικής ημέρας της δημιουργίας και 1.000 ετών, σαν ημέρα της πνευματικής δημιουργίας.

Αυτός ο πνευματικός Αδάμ στην Αποκάλυψη εικονίζεται με τον Υιό Άρσεν στο ιβ:5 ο οποίος σχηματίζεται και τελειοποιείται την 6^η μέρα.

Την 6^η μέρα δημιουργήθηκε ο άνθρωπος και την 6^η χιλιετηρίδα είναι που υψώνει τον εαυτό του.

Όμως υπάρχει κι ένας άλλος άνθρωπος ο οποίος δημιουργείται και μάλιστα απ’ τον Θεό:

“Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόναν ημών”.

Ο Θεός δεν το έκανε τότε γιατί ο Αδάμ αμάρτησε, το κάνει όμως τώρα δια Ιησού Χριστού, σ’ αυτή την πνευματική 6^η μέρα. Όλοι οι πιστοί γινόμαστε κατ’ εικόνα Θεού, που είναι η εικόνα του Χριστού, αφού Αυτός είναι η “εικών του Θεού του αοράτου”.

Από την δημιουργία μέχρι που γεννήθηκε ο Χριστός, σύμφωνα με την χρονολογία της Βίβλου, είναι περίπου 4.000 χρόνια.

Από τότε μέχρι σήμερα, είναι σχεδόν 2.000 χρόνια, σύνολο 6.000 χρόνια ή 6 μέρες.

Υπάρχει ακόμα μια χιλιετηρίδα, η 7^η κατά την οποία ο Θεός θ’ αναπαυτεί. Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου για την οποία γίνεται λόγος, κατά την οποία όχι μόνο ο Θεός, αλλά και ο κόσμος θα βρει ανάπαυση και ειρήνη με τον Θεό, γιατί η βασιλεία του Θεού θα εγκατασταθεί στην γη. Θα δούμε γι’ αυτή την χιλιετηρίδα όταν φτάσουμε στην Αποκ.κ:1-7.

Αυτό λοιπόν εννοούσε ο Ιωάννης όταν έλεγε ότι εγένετο εν τη Κυριακή ημέρα.

Βλέπει εν πνεύματι την τελευταία ημέρα της δημιουργίας του Θεού και αυτή η μέρα είναι το αντικείμενο της Αποκάλυψης. Είναι η αποκάλυψη ή η φανέρωση του Χριστού καθώς παίρνει την βασιλεία και εκπληρώνει το σχέδιο της δημιουργίας του Θεού.

Σαν ανακεφαλαίωση λοιπόν, πιστεύουμε ότι ο Ιωάννης δεν τα είδε αυτά Σάββατο ή Κυριακή, παρόλο που μπορεί να ήταν μια από αυτές τις μέρες, αλλά ότι αρπάχτηκε εν πνεύματι μέσα στον χρόνο και μεταφέρθηκε στο τέλος των καιρών, δηλαδή στις μέρες μας και είδε το τί θα επακολουθήσει.

 

και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος

Αυτό πρέπει να ερμηνευτεί σε σχέση με την προηγούμενη φράση “εγενόμην εν πνεύματι εν τη κυριακή ημέρα”.

Μόλις αποδείξαμε ότι η ημέρα του Κυρίου είναι τα τέλη των καιρών και της ιστορίας. Έτσι, αν ο Ιωάννης είχε ήδη αρπαχτεί στο τέλος των καιρών, δηλαδή στην ημέρα του Κυρίου και τότε άκουσε φωνή πίσω του, θα πει ότι κοίταξε από τη μέρα του Κυρίου όπου ήταν, πίσω στο παρελθόν.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Ιωάννης είναι εκτός σώματος, είναι εν πνεύματι και γυρίζει να δει κάτι στο παρελθόν. Από τις πρώτες μέρες της εκκλησίας μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου και την αρχή του νέου. Δεν εννοεί το παρελθόν του Ιωάννη, δηλαδή πριν από το 90-95 μ.Χ., αλλά από το 30 μ.Χ. και μετά, μέχρι το τέλος.

 

φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος

Το Πνεύμα του Θεού εν Χριστώ Ιησού καλεί τον Ιωάννη να ομολογήσει γι’ αυτό το κάλεσμα του Κυρίου προς την εκκλησία Του από την αρχή (30 μ.Χ.) μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό η φωνή αυτή είναι δυνατή σαν της σάλπιγγας. Γιατί όμως να είναι σαν σάλπιγγα;

Από την Π.Δ. ακόμα, η σάλπιγγα χρησιμοποιείται από τους Ισραηλίτες για ν’ αναγγέλλει διάφορα γεγονότα.

Σάλπιγγα προανήγγειλε την παρουσία του Θεού στην Εξ.ιθ:16,19-26 όταν επισκέπτεται το στρατόπεδο των Ισραηλιτών στο όρος Σινά, στην έρημο, ή ακόμα στην κιβωτό της διαθήκης (Ι.Ναυή ς:4).

Τον παλιό καιρό, όταν ένας βασιλιάς έμπαινε σε μια πόλη, η παρουσία του γινόταν γνωστή από τον ήχο των σαλπίγγων, έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι ν’ αφήσουν τις καθημερινές ασχολίες τους και να πάνε να δουν το πρόσωπο του επισκεπτόταν την πόλη τους. Έτσι γίνεται κι εδώ, προαναγγέλλεται η παρουσία του Θεού στον Ιωάννη κι εκείνος στρέφεται για να δει ποιος είναι.

Η παρουσία που βλέπει ο Ιωάννης είναι του ΓΙΑΧΒΕ εν Χριστώ Ιησού, ο οποίος είναι η κιβωτός της διαθήκης, ο ΓΙΑΧΒΕ του Σινά, ο Βασιλιάς του λαού Του, της εκκλησίας Του. Είναι η παρουσία του ίδιου του Θεού μέσα στον Γιο Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος είπε: ”ιδού εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος”  (Ματθ.κη:20).

Ένας άλλος λόγος που χρησιμοποιούσαν την σάλπιγγα, παλιά, ήταν για την συγκάλεση της συναγωγής του Ισραήλ (Αριθμ.ι:2,3,4,7). Σ

την Αποκ.α:10 ο Ιησούς καλεί τον λαό Του, την συναγωγή Του, να μαζευτεί. Καλεί τους εκλεκτούς Του την ΕΚΚΛΗΣΙΑ Του, αυτούς που κλήθηκαν να είναι άγιοι, ξεχωρισμένοι από τον κόσμο. Αυτή η σάλπιγγα ηχεί εδώ και 2.000 χρόνια και ο Ιησούς συγκεντρώνει της εκκλησία Του δια μέσου των αιώνων.

Ένας τρίτος ρόλος της σάλπιγγας ήταν για την μετακίνηση του στρατοπέδου των 12 φυλών στην έρημο (Αριθμ.ι:2,5,6).

Καθώς σάλπιζαν σε διαφορετικούς τόνους, έδιναν διαταγή για μετακίνηση κάθε μιας από τις 12 φυλές.

Στην Αποκ.α:10 ο Ιησούς καλεί το στρατόπεδό Του για το ταξίδι από την Αίγυπτο της αμαρτίας στην γη Χαναάν. Τους καλεί από τον θάνατο στην ζωή, από την φθορά στην αφθαρσία κι αυτό απαιτεί συνεχή κίνηση.

Η εκκλησία του Θεού δεν είναι κάτι στατικό. Καθώς κοιτάζουμε την ιστορία της εκκλησίας, βλέπουμε την συνεχή κίνηση του Θεού, την συνεχή αποκάλυψή Του, ιδιαίτερα απ’ τον καιρό της μεταρρύθμισης μέχρι σήμερα.

Τέταρτος σκοπός της σάλπιγγας ήταν να καλεί τους Ισραηλίτες στην μάχη (Αριθμ.ι:9). 

Το ίδιο βλέπουμε και στην Αποκάλυψη του Θεού εν Χριστώ Ιησού, ο Ιησούς καλεί την νύμφη Του, τον λαό Του, για μάχη με πολλούς τρόπους.

α) Στην Αποκ.α:16 βλέπουμε τον Ιησού με δίστομη μάχαιρα που εξέρχεται από το στόμα Του. Τι άλλο κάνει η δίστομη μάχαιρα από το να σφάζει; Είναι μια πνευματική σφαγή με το λόγο του Θεού εναντίον των δυνάμεων του σκότους.

β) Αποκ.ιβ:7-12  Ο Σατανάς νικήθηκε από τον Υιό Αρσενα (που αντιπροσωπεύει τον λαό του Θεού) δια του αίματος του αρνίου. Πόλεμος στα επουράνια ανάμεσα στον Σατανά και τον αρχάγγελο Μιχαήλ, όπου ο Σατανάς νικήθηκε πάλι.

Άλλος ένας τρόπος που οι σάλπιγγες χρησιμοποιούντο στην Π.Δ. ήταν να αναγγέλλουν τις ημέρες της αγαλλίασης και της γιορτής π χ. το έτος της αφέσεως.

Λευιτ.κε:8-10. Αυτό το έτος είναι συμβολικό της ελευθερίας που λαμβάνουμε όταν δεχόμαστε στη ζωή μας τον Κύριο Ιησού. Αυτή λοιπόν η σάλπιγγα συμβολίζει την χαρά, τον θρίαμβο και την αγαλλίαση στο λαό του Θεού.

Ακόμα χρησιμοποιούσαν τις σάλπιγγες για να σημάνουν την γιορτή των σαλπίγγων, 10 μέρες πριν από τη γιορτή του εξιλασμού (Λευιτ.κγ:24-37).

Η σάλπιγγα του Ιησού στην Αποκάλυψη, συμβολίζει την αναγγελία του εξιλασμού μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Αυτό θα εκπληρωθεί μια για πάντα όταν ο Κύριος πάρει την εκκλησία Του στον θρόνο Του.

Ο έβδομος τρόπος που οι σάλπιγγες χρησιμοποιούντο ήταν ότι σήμαιναν τις αλλαγές των μηνών, τις νεομηνίες (Αριθμ.ι:10).

Στην Αποκ.α:10  η φωνή της σάλπιγγας του Ιησού σημαίνει την αρχή μιας καινούριας περιόδου, μιας καινούριας οικονομίας του Θεού κι έτσι η γραφή της Π.Δ. εκπληρώνεται. Ο ήχος αυτός σημαίνει την αρχή της ημέρας του Κυρίου, είναι μια πραγματική αλλαγή στο χρονοδιάγραμμα του Θεού.

Ο όγδοος τρόπος φαίνεται στην στέψη του Ιηού σαν βασιλιά του Ισραήλ (Β’ Βασ.θ:13).

Συμβολίζει αυτό που συμβαίνει στην Αποκ.α:10 γιατί ο Ιησούς πρόκειται ν’ αναδειχτεί σαν ο Βασιλιάς του Ισραήλ, της εκκλησίας Του, και παράλληλα όλων των βασιλέων της γης. Ο Κύριος των κυρίων, ο Άρχων του σύμπαντος.

 

Στην Κ.Δ. υπάρχουν δυο σημεία που αναφέρεται πάλι αυτή η σάλπιγγα που ο Ιωάννης άκουσε εν πνεύματι.

Α’ Κορ.ιε:51 Αυτή η σάλπιγγα είναι που συνοδεύει την Αρπαγή των αγίων, την μεταμόρφωση των πιστών σε ουράνια όντα, από φθαρτούς σε άφθαρτους και από θνητούς σε αθάνατους.

Αυτή η σάλπιγγα σαλπίζει πάντοτε, με την έννοια ότι ο Θεός είναι έξω απ’ τον χρόνο κι έτσι το κάλεσμα της σάλπιγγας ηχεί πάντοτε για συγκάλεση, για πόλεμο, για αγαλλίαση, για εξιλασμό.

Α’ Θεσ.δ:16 Βλέπουμε την σάλπιγγα του Θεού που θα σημάνει την αρπαγή και συμπίπτει με τη σάλπιγγα του Ιωάννη στην Αποκ.α:10.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις μας διδάσκουν ότι η φωνή αυτή είναι φωνή που δίνει ζωή και θρίαμβο στην εκκλησία του Χριστού και η φωνή αυτή είναι ως φωνή σάλπιγγος.