Αναγέννηση

 

Ο ΘΡΗΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ

Ο Νικόδημος στην αρχή είχε μεγάλη δυσκολία να πιστέψει την δήλωση του Χριστού σχετικά με την νέα γέννηση:

«Πως δύναται άνθρωπος να γεννηθή γέρων ων; μήποτε δύναται να εισέλθη δευτέραν φοράν εις την κοιλίαν της μητρός αυτού και να γεννηθή;» (Ιωάν.γ:4).

Τότε ο Ιησούς αμέσως του εξήγησε, λέγοντάς του: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:5).

Σημειώστε εδώ μια πρόοδο στην αποκάλυψη. Ο άνθρωπος πρέπει ν' αναγεννηθεί για να «δει» την βασιλεία του Θεού. Η σωτηρία είναι από τον Κύριο και μόνο Αυτός μπορεί ν' ανοίξει τα μάτια του αμαρτωλού, που είναι τυφλός και να του δείξει ότι χρειάζεται νέα ζωή, από πάνω.

Μέχρι το Άγιο Πνεύμα να αποκαλύψει στον άνθρωπο ότι τα έργα και η θρησκεία είναι ανίκανα και άχρηστα να τον σώσουν, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την Βασιλεία του Θεού. 

Στο εδ.5 ο Χριστός μας λέει πως ο Θεός ενεργεί για να πραγματοποιηθεί η νέα γέννηση:

«εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος...» (Ιωάν.γ:5).

 

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Ο Ιησούς Χριστός προσθέτει ακόμη ένα εδάφιο για να μιλήσει για την αναγκαιότητα της αναγέννησης:

«Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα» (Ιωάν.γ:6).

Με την πρώτη γέννηση ο άνθρωπος είναι κληρονόμος της σάρκας του Αδάμ. Είναι διεφθαρμένος, αμαρτωλός και κάτω από κατάκριση. Τόσο κακή είναι η Αδαμική φύση ώστε άσχετα με το τι την ντύνουμε είτε είναι ηθική ή θρησκεία ή μόρφωση, ο Θεός ούτε καν προσπαθεί να την διορθώσει ή να την καλυτερεύσει. Αντί γι' αυτό, αγνοεί την παλαιά φύση και τοποθετεί μέσα στον αμαρτωλό που πιστεύει, μια νέα φύση με την νέα γέννηση.

ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΝΕΑ ΖΩΗ

Το αποτέλεσμα αυτής της νέας φύσης είναι η αιώνια ζωή. Αιώνια ζωή είναι ατέλειωτη ύπαρξη. Ακόμη και ο αμαρτωλός την έχει αυτή. Δεν έχει όμως αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή όμως είναι σε ποιότητα και ποσότητα.

Είναι το δώρο του Θεού και η ζωή του Ίδιου του Θεού. Γι’ αυτό ο Χριστός απαντώντας στο ερώτημα του Νικόδημου «Πως δύνανται να γείνωσι ταύτα;» (Ιωάν.γ:9) (δηλαδή πώς μπορεί να ν' αποκτηθεί αυτή η αιώνια ζωή;), είπε:

«Και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.γ:14-16).

Προσέξτε τη λέξη «αιώνιον». Ο πιστός έχει μια αιώνια ζωή μακαριότητας και ευτυχίας. Όταν η Βίβλος μιλά για την ατέλειωτη διάρκεια των χαμένων χρησιμοποιεί μια άλλη λέξη.

Στην επιστολή Ιούδα, π. χ. περιγράφεται η καταδίκη των πεσμένων αγγέλων και λέει ότι «δεσμοῖς ἀϊδίοις ὑπὸ ζόφον τετήρηκεν» (Ιούδα εδ.6).

Η λέξη που χρησιμοποιείται εδώ είναι «αίδιος» και είναι εντελώς διαφορετική απ' αυτή που μεταφράζεται «αιώνια». Ποτέ δεν αναφέρεται σε σχέση με τον πιστό. Είναι ατελείωτη ύπαρξη, αλλά όχι όμως αιώνια ζωή.

 

ΘΡΗΣΚΕΙΑ Ή ΧΡΙΣΤΟΣ

Οι περισσότερες θρησκείες πιστεύουν στην ζωή μετά θάνατο. Μόνο όμως η Βίβλος διδάσκει την αιώνια ζωή των πιστών, όχι μόνο με τη σημασία της συνεχιζόμενης ύπαρξης αλλά και της αιώνιας μακαριότητας.

Αυτή είναι μια ακόμη διάκριση ανάμεσα στην θρησκεία και την σωτηρία του Χριστού. Η θρησκεία αφήνει τον αμαρτωλό να ελπίζει όχι όμως και να γνωρίζει. Να εύχεται αλλά ποτέ να μη είναι βέβαιος. Ο Χριστός δίνει θετική ελπίδα, βεβαιότητα και χαρά.

Ο πραγματικός μαθητής του Χριστού δεν φοβάται τον θάνατο. Μπορεί να φοβάται να πεθάνει δηλ. τα παθήματα και την αγωνία που προηγείται του θανάτου. Ο ίδιος όμως ο θάνατος δεν τον τρομοκρατεί. Δεν έχω δει ποτέ κανέναν άνθρωπο, χωρίς τον Χριστό, άσχετα πόσο καλός, ηθικός και θρήσκος αν είναι, που δεν φοβάται τον θάνατο.

Ο πιστός όμως μπορεί ν' αναφωνήσει: «Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;» (Α' Κορ.ιε:55).

Για τον Χριστιανό ο θάνατος είναι η απελευθέρωση από αυτό το χωμάτινο σπίτι και προσδοκία για την παρουσία του Κυρίου στην ευλογημένη ελπίδα της ανάστασης, όταν με νέα πια σώματα ποτέ δεν θα πεθάνουμε και ποτέ δεν θα υποφέρουμε ή θα κλάψουμε. Τι αντίθεση με τον μη αναγεννημένο, που δεν έχει ελπίδα και λαμπρό μέλλον!

Επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω: «Φοβάσαι τον θάνατο;» Δεν ρωτώ αν φοβάσαι να πεθάνεις; Όσο βρισκόμαστε σ’ αυτό το σώμα φυσικό είναι να φοβόμαστε τα παθήματα και τον πόνο, όχι όμως τον θάνατο, που δεν είναι παρά ένας αποχαιρετισμός στην γη και την αμαρτία, για να ζήσουμε στην μακαριότητα του Ουρανού και στην ανέκφραστη χαρά μ' Εκείνον, για πάντα, αιώνια.

Αυτή είναι η αιώνια ζωή, για την οποία η θρησκεία δεν γνωρίζει τίποτε. Κι' αυτή είναι στη διάθεσή μας μόνο με την πίστη σ' Εκείνον που είπε: «Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν.ιδ:6).