Είναι αδυναμία του ανθρώπου να βλέπει τα πράγματα «με το δικό του μάτι». Και το λέμε αυτό «αδυναμία» επειδή, όχι λίγες φορές, αυτή η άποψη, που εμείς σχηματίζουμε, είναι πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα.
Έτσι, όταν τα γεγονότα προχωρήσουν, αρκετά συχνά οδηγούμαστε σε απογοητεύσεις, διαπιστώνουμε ότι πέσαμε σε παγίδες ή ότι χάσαμε μοναδικές κι ανεπανάληπτες ευκαιρίες, που λίγο πριν βρίσκονταν μπροστά μας.
Αν τούτα τα φαινόμενα συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή, το κακό που παθαίνουμε δεν είναι πάντοτε μεγάλο. Ίσως το αύριο μας φέρει πάλι σε κάποια ευνοϊκή συγκυρία ή σε μιαν άλλη ευκαιρία, που δεν αποκλείεται ν’ αποδειχτεί ακόμη καλύτερη από εκείνη που χάσαμε. Επιτέλους, και να μη διορθωθεί κάποιο λάθος μας, η προσωρινότητα τούτης της ζωής μας γλιτώνει από τις συνέπειές του.
Για τα πνευματικά πράγματα, ωστόσο, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Ιδιαίτερα όταν σκεφτούμε πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την κυρίως πραγματικότητα και επειδή από αυτά εξαρτάται - σε μεγάλο βαθμό το αιώνιο μέλλον μας.
Η κατάσταση ήταν ίδια για τους ανθρώπους όλων των εποχών, είναι ίδια και με μας. Όμως, παρατηρώντας τις εμπειρίες και τα παθήματα των άλλων, μπορούμε να διδαχτούμε ώστε να μην τους ακολουθήσουμε σε παρόμοια λάθη, αποφεύγοντας τις κάθε μορφής οδυνηρές συνέπειες.