Αυτό το χάρισμα, αν το μεταφράσουμε σύμφωνα με τη χρήση του στην Καινή Διαθήκη είναι: επιδεξιότητα στη διοίκηση (Πραξ.ς:3), σύνεση και φρόνηση στη συμπεριφορά με τους έξω (Κολ.δ:5), διακριτικότητα και σωστή τοποθέτηση εδαφίων (Ματθ.ιγ:54) και γνώση των απαιτήσεων για μια άγια και θεοσεβή ζωή (Ιακ.α:5 γ:13).
Ο λόγος σοφίας σημαίνει υπερφυσική ικανότητα χρησιμοποίησης της σοφίας στα παραπάνω ή σε σχετικά γεγονότα.
Α' Κορ.α:19, 20, 25 Το χάρισμα του λόγου σοφίας είναι η μετάδοση απ' το Θεό, μέσα από εμάς, της θείας Του γνώσης.
Η λειτουργία αυτού του χαρίσματος δεν έχει σχέση ή δεν εξαρτάται σε καμία περίπτωση απ' τη νοημοσύνη ή την ικανότητα κάποιου να παίρνει αποφάσεις. Απ' τα παραπάνω εδάφια εύκολα μπορούμε να δούμε ότι στα μάτια του Θεού, οι καλλίτερες ανθρώπινες προσπάθειες στο θέμα της σοφίας, δεν είναι παρά μωρία.
Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας πάρα πολύ μορφωμένος άνθρωπος, με εντυπωσιακές συστάσεις. Είναι αποδεκτό ότι η τυπική μόρφωση και η σοφία δεν είναι συνώνυμα, αλλά η γρήγορη αύξηση του Παύλου ανάμεσα στους Φαρισαίους, πιστοποιεί τη σοφία που επίσης είχε. Με ταπείνωση, ωστόσο, αναγνωρίζει την απόλυτη εξάρτησή του απ' το Θεό όταν έγραφε στους Κορίνθιους (Α' Κορ.β:1-5).
Τα ίδια συναισθήματα έκφρασε καθώς έγραφε και στους Φιλιππησίους γ:7,8.
Ο λόγος σοφίας είναι στενά συνδεδεμένος με τη λειτουργία της λήψης αποφάσεων. Ο ποιμένας και της πιο μικρής συνάθροισης σε καθημερινή βάση πρέπει να παίρνει σημαντικές αποφάσεις. Πολλές απ' αυτές, άσχετα αν αφορούν μεμονωμένα άτομα ή ολόκληρη τη συνάθροιση, θα έχουν ισόβια αποτελέσματα. Σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να κάνει κρίση, για παράδειγμα. Ο αληθινός ποιμένας, αυτός που η καρδιά του είναι γεμάτη αγάπη για το ποίμνιό του, θα παραδεχτεί ότι υπάρχουν στιγμές που η αμηχανία του προβλήματος είναι μεγαλύτερη απ' όλη τη σοφία που έχει. Σε τέτοιες στιγμές, ο ποιμένας μπορεί να βρει τη λύση στο άλυτο με κάθε άλλο τρόπο πρόβλημα, αφήνοντας το χάρισμα του λόγου σοφίας να λειτουργήσει μέσ' απ' αυτόν.
Ο όρος «λόγος σοφίας» υπονοεί ένα χάρισμα που δεν είναι συνεχώς σ' ενέργεια, αλλά μάλλον ένα υπερφυσικό λόγο Θεού που πληρώνει μια ανάγκη της στιγμής. Επειδή είναι δώρο, η Γραφή μας λέει ότι ο Θεός μπορεί να το ενεργήσει μέσα απ' όποιον θέλει. Όμως για χάρη της τάξης που πρέπει να υπάρχει μέσα στην εκκλησία, ο ποιμένας είναι το φυσικό κανάλι δια του οποίου αυτό το «διοικητικό»χάρισμα θα λειτουργήσει.
Σε περίπτωση που κάποιος άλλος εκτός απ' τον ποιμένα χρησιμοποιηθεί απ' το Θεό για να ενεργηθεί αυτό το χάρισμα, αυτό θα γίνει για βοήθεια του ποιμένα κι όχι για να τον υποσκελίσει ή να τον υπονομεύσει.
Όταν αυτό το χάρισμα λειτουργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τότε βλέπουμε μια όμορφη σχέση ανάμεσα στον ποιμένα και τη συνάθροιση, καθώς αυτό διοχετεύεται απ' αυτόν στους πιστούς. Η περίπτωση που κάποιος άλλος εκτός απ' τον ποιμένα χρησιμοποιηθεί σ' αυτό το χάρισμα, τότε η περίπτωση μπορεί να συγκριθεί με το γάμο. Όταν η σύζυγος συμπληρώνει τον σύζυγο κι αυτός το αναγνωρίζει και το εκτιμά, το αποτέλεσμα είναι ένας τέλειος γάμος γεμάτος χαρά. Όμως, αν απ' την άλλη μεριά, η γυναίκα χρησιμοποιεί τα ταλέντα της για να εκτοπίσει τον άντρα της, το αποτέλεσμα είναι μια συζυγική ζωή γεμάτη πικρίες, απογοητεύσεις και χωρισμούς.
Όπως και με άλλα χαρίσματα, όταν κάποιος άλλος εκτός απ' τον ποιμένα χρησιμοποιείται, ίσως να δημιουργηθεί μια τάση να ψάχνουμε ποιος είναι ο πιο έξυπνος μέσα στη συνάθροιση. Ο Θεός όμως, προκειμένου να συγχύσει τη φυσική σοφία και δύναμη, μπορεί να διαλέξει να ενεργήσει το χάρισμα μέσα από κάποιο ταπεινό, αγράμματο και απαρατήρητο μέχρι τότε πιστό.
Ας είμαστε προσεκτικοί, αν θέλουμε να μην χάσουμε το λόγο σοφίας, κοιτάζοντας σε λάθος μέρη. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η έκφραση «λόγος σοφίας» φανερώνει μια στιγμιαία θεία παρέμβαση, κι όχι το σύνολο της σοφίας του Θεού. Ο Θεός μοιράζεται μαζί μας την ανάγκη της ώρας.
Ας εξετάσουμε μερικά παραδείγματα αυτού του χαρίσματος όπως είναι γραμμένα στη Γραφή. Θα ξεκινήσουμε με την εξέταση μερικών περιπτώσεων που βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη.
Ενώ είναι αλήθεια ότι τα χαρίσματα του Πνεύματος, όπως δόθηκαν στην εκκλησία αμέσως μετά την ημέρα της Πεντηκοστής, δεν βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη, θα πρέπει ν' αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός που δεν αλλάζει, εργάστηκε με την ίδια σοφία ανάμεσα στους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης.
Πολύ σύντομα μετά την έξοδο των Ισραηλιτών απ' την Αίγυπτο, ο Θεός αποκάλυψε στο Μωυσή τα σχέδιά Του για την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου. Επειδή οι Εβραίοι αυτό τον καιρό ήταν νομαδικός λαός μετακινούμενος συνέχεια, ένας σταθερός τόπος λατρείας θα ήταν έξω από κάθε λογική.
Ο Ναός δεν χτίστηκε παρά μόνο μετά από 600 χρόνια, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σολομώντα. Παρά το γεγονός ότι η Σκηνή του Μαρτυρίου θα ήταν ένας προσωρινός τόπος λατρείας, που θα έπρεπε να διαλύεται κάθε φορά που ο λαός Ισραήλ σηκωνόταν για να προχωρήσει, ο Κύριος ήταν πολύ ακριβής και λεπτομερής στις οδηγίες Του.
Δεν ήταν μόνο οι διαστάσεις που δόθηκαν από πριν, αλλά και τα υλικά που θα χρησιμοποιούσαν ήταν σύμφωνα με τη θεία οδηγία. Παράκαμψη απ' αυτά, όσο μικρή κι αν ήταν, δεν επιτρεπόταν.
Στην Εβρ.η:5 βρίσκουμε γιατί έπρεπε να γίνουν έτσι. Ο Θεός ποτέ δεν ζήτησε περισσότερα από τον άνθρωπο απ' όσα ο άνθρωπος μπορούσε να προσφέρει. Για να ικανώσει αυτούς τους προσκυνητές, που ζούσαν σ' ένα πρωτόγονο περιβάλλον, να εκπληρώσουν τέλεια την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου, ο Θεός μοίρασε τη θεία Του σοφία όπως διαβάζουμε στην Εξ.κη:3.
Κάτω απ' το ίδιο φως διαβάζουμε και στην Εξ.λς:1. Όταν διαβάζουμε αυτή την περιγραφή, δύο πράγματα προεξέχουν. Πρώτα, η Γραφή μας ενημερώνει ότι ο Θεός απαιτεί τελειότητα στην κατασκευή του τόπου κατοίκησης της δόξας Του. Αυτό ήταν γεγονός στην περίπτωση της Σκηνής του Μαρτυρίου, ήταν αλήθεια στην περίπτωση του Ναού του Σολομώντα που κτίστηκε αργότερα, και είναι επίσης αλήθεια για την εκκλησία σήμερα.
Το δεύτερο είναι ότι ο Θεός πάντοτε προμηθεύει τα μέσα γι' αυτή την τελειότητα. Έβαλε σοφία στην καρδιά του Βεσελεήλ, του επιδέξιου τεχνίτη, κι έδωσε την ίδια σοφία στον απόστολο Παύλο, τον κύριο κτίστη της εκκλησίας (Α' Κορ.γ:9,10).
Ο Θεός ακόμα δίνει το χάρισμα του λόγου σοφίας σ' αυτούς που κτίζουν μέσα στην εκκλησία για να εποικοδομηθεί τέλεια. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ελισσαιέ (Β' Βασ.ε:1) όταν έμαθε τα γεγονότα σχετικά με τη λέπρα του Νεεμάν, του Σύριου αξιωματικού, που ήξερε τι πρέπει να κάνει γι' αυτό.
Η σωστή χρησιμοποίηση της γνώσης που είχε έγινε θαυμαστή θεία σοφία καθώς ο προφήτης είπε τον τρόπο με τον οποίο ο Νεεμάν θα θεραπευόταν.
Ο Ηλίας ήξερε με λόγο σοφίας τι έπρεπε να κάνει για να έρθει το ποθητό αποτέλεσμα. Ο Ιησούς ήξερε την επιβουλή των εχθρών Του. Αρκετές φορές είχαν προσπαθήσει να Τον παγιδεύσουν, διαστρεβλώνοντας τα λόγια Του. Στο Λουκ.κ:21 έχουμε ένα τέτοιο παράδειγμα. Ο Ιησούς αισθανόμενος την πανουργία τους και ξέροντας πραγματικά ότι θέλουν να τον ξεγελάσουν (γιατί αν απαντούσε Ναι, θα ερχόταν σε αντίθεση με το θρησκευτικό τους νόμο κι αν έλεγε Όχι, θα εναντιωνόταν στους πολιτικούς νόμους) έδωσε την απάντηση που βρίσκουμε στο εδάφιο 25.
'Αλλα παραδείγματα απ' την Παλαιά Διαθήκη μπορούμε να δούμε στις ζωές του Σολομώντα και του Δανιήλ. Ερχόμενοι τώρα στην Καινή Διαθήκη, βρίσκουμε αυτό το χάρισμα να ενεργεί σε πολλές περιπτώσεις.
Τα γεγονότα στις Πραξ.ιε, ίσως καλλίτερα απ' οπουδήποτε αλλού, μας διευκρινίζουν τη λειτουργία του χαρίσματος του λόγου σοφίας. Σ' αυτό το κεφάλαιο βρίσκουμε την εκκλησία να βρίσκεται πραγματικά σ' ένα σταυροδρόμι. Με μεγάλο ζήλο οι πλήρεις Πνεύματος Αγίου απόστολοι είχαν εκτελέσει τη μεγάλη εντολή του Ιησού.
Η μεγάλη αύξηση της εκκλησίας, που περιλάμβανε ένα μεγάλο αριθμό Εθνικών, δημιούργησε κάποια προβλήματα όπως αυτό που κάποιοι διατεινόταν, ότι οι εθνικοί έπρεπε να υπακούν στο νόμο του Μωυσή. Μετά από πολύ συζήτηση, ο Πέτρος πήρε το λόγο υπενθυμίζοντάς τους πώς ο Θεός είχε ανοίξει το ευαγγέλιο στους Εθνικούς μέσα απ' τη διακονία του στο σπίτι του Κορνήλιου.
Μετά τον Πέτρο, σηκώθηκε ο Παύλος με το Βαρνάβα και περιέγραψαν τα σημεία και τα τέρατα που έκανε ο Θεός δι' αυτών μεταξύ των εθνών. Μετά ο Ιάκωβος, με θείο χρίσμα, είπε το λόγο της σοφίας.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν απόλυτη συμφωνία απ' όλους τους παρόντες. Έτσι, με το χάρισμα του λόγου σοφίας η ασυμφωνία μετατράπηκε σε απόλυτη αρμονία.
Αν και βλέπουμε την ενέργεια αυτού του χαρίσματος στις εκκλησίες μας σήμερα, πιστεύω ότι θα δούμε πιο δυνατές φανερώσεις σοφίας του Θεού αν δίνουμε λιγότερο σημασία στους εαυτούς μας κι αρχίσουμε να προσέχουμε και να εμπιστευόμαστε το Θεό.
Ενώ τα χαρίσματα των γλωσσών, της ερμηνείας και της προφητείας είναι πλατειά αποδεκτά μέσα στην εκκλησία, το χάρισμα του λόγου σοφίας παραμένει μάλλον άγνωστο.
Ίσως μερικοί, γνωρίζοντας την άπειρη δύναμη αυτού του χαρίσματος, φεύγουν μακριά απ' αυτό γιατί το φοβούνται. Όμως δεν είναι ώρα για φόβους τώρα, πρέπει να σταθούμε και να δώσουμε τις πνευματικές μάχες μας. Ο Ιάκωβος μας ενθαρρύνει να ζητάμε σοφία (Ιακ.α:5).
