«Πάντα να προσπαθείς. Πάντα να αποτυγχάνεις.Δεν πειράζει. Να προσπαθείς πάλι. Να αποτύχεις πάλι. Να αποτύχεις καλύτερα». S. Beckett
Ο νεαρός γιάπης της Lehman Brothers (φωτό) δεν γνωρίζει τι σημαίνει οκτάωρο. Αργά το βράδυ, κατάκοπος, θα πάει στο κοντινό μπαρ του City με κάποιους συναδέλφους του να πιει ένα ποτό για να χαλαρώσει. Οι συζητήσεις του θα περιστρέφονται γύρω από αγορές. Τα διλήμματά του θα είναι αν θα αγοράσει Lamborghini ή Ferrari, ή αν θα αγοράσει το διαμέρισμα -μεζονέτα στον 37 όροφο στο City ή ένα παλιό νεοκλασικό στο Kensington δίπλα στο Green park. Αυτά βεβαίως συνέβαιναν μέχρι προχθές. Διότι, χθες, αφού μάζεψε όλα τα προσωπικά αντικείμενα του γραφείου του σε δύο κούτες, περίμενε σκεπτικός το ταξί για να τον πάει στο σπίτι του ή ίσως για να του πει «πάμε όπου θέλεις ταξιτζή».
Ο φιλόδοξος νέος που μέχρι χθες γνωστοί και φίλοι τον θαύμαζαν ή τον φθονούσαν, για τη «λαμπρή σταδιοδρομία του», ατενίζει το αβέβαιο μέλλον του με ένα χαμένο βλέμμα. Αν ήταν ο μοναδικός απολυμένος τα πράγματα θα ήταν κάπως εύκολα. Το πρόβλημα είναι ότι μαζί του θα βγουν σύντομα στην πιάτσα για δουλειά δεκάδες χιλιάδες σαν κι αυτόν.
Για πρώτη φορά, ίσως, στη ζωή του θα νιώσει αυτά που άκουγε, αν τα άκουσε ποτέ, για το τι σημαίνει να είσαι άνεργος. Την εποχή της παντοδυναμίας του, μόλις μάθαινε ότι μια εταιρεία αποφάσισε να απολύσει μερικές χιλιάδες εργαζόμενους, όπως π.χ. η Renault, συμβούλευε τους πελάτες του να επενδύσουν εκεί τα χρήματά τους. Ο νεαρός φιλόδοξος γιάπης κερδοσκοπούσε πάνω στον πόνο και στη δυστυχία άλλων. Η θεωρία του ήταν, πως, «με θέληση και σκληρή δουλειά μπορείς να επιτύχεις ότι θέλεις. Αποτυχημένοι είναι μόνο αυτοί που δεν έχουν φιλοδοξίες και στόχους και άνεργοι είναι έτσι κι αλλιώς μόνο οι τεμπέληδες, και στο κάτω-κάτώ αν είναι να έχουν όλες οι ανθρώπινες ζωές την ίδια αξία, τότε τι νόημα έχουν όλα αυτά που επιδιώκουμε για να μας ξεχωρίζουν από τους άλλους;».
Η αλαζονεία σε όλο της το μεγαλείο, αυτά όμως είναι τα κριτήρια στην επιλογή τους σε αυτές τις θέσεις. Δικαίως, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θεωρούσαν την αλαζονεία συνώνυμη της ύβρεως, θεωρώντας ότι η ύβρις προκαλεί την οργή των θεών. Στο νεαρό αυτό γιάπι αφιερώνω λοιπόν τους παραπάνω στίχους του Μπέκετ με την ευχή, η αποτυχία αυτή να γίνει η αρχή για μια φυσιολογική ζωή με φιλοδοξία αλλά και με μέτρο, δίχως αλαζονεία. Διότι αυτά που ωριμάζουν τους ανθρώπους δεν είναι οι επιτυχίες αλλά οι αποτυχίες. Τον τελευταίο καιρό ζούμε στη χώρα μας πολλές παρόμοιες συμπεριφορές στην πολιτική και όχι μόνο, ανθρώπων που μέσα στον παροξυσμό της δύναμης από τον ξαφνικό πλούτο ένιωσαν σαν μικροί θεοί. Δυστυχώς, πολλοί δε μαθαίνουν ούτε από τις αποτυχίες τους.
Αλέξανδρος Πιστοφίδης
