Η Αρπαγή είναι για τη Νύφη του Χριστού
Εάν το πόσες
φορές χρησιμοποιείται μια εικόνα, είναι δείκτης της σημασίας της, τότε οι
εικόνες του γάμου και της γαμήλιας γιορτής είναι εξαιρετικά σημαντικές.
Χρησιμοποιούνται
επανειλημμένα στην Παλαιά Διαθήκη.
Το Ιεζ.ις,
είναι ένα παράδειγμα: ….Και ότε
διέβην από πλησίον σου και σε είδον, ιδού, η ηλικία σου ήτο ηλικία έρωτος….
Σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο του Ωσηέ είναι ένα άλλο παράδειγμα.
.png)
Ένα μέρος της δουλειάς ενός εργάτη μπορεί να είναι να θερίσει
εκεί που άλλοι έχουν σπείρει. Πολλοί το ξεχνάνε αυτό καθώς δουλεύουν για τον
Κύριο.
Μπορεί καμιά φορά ν’ ακουστεί: «Τίποτα δεν είχε γίνει σ’ αυτή
την εκκλησία μέχρι που ο αδελφός Τάδε ανέλαβε».
Αυτοί που μιλάνε έτσι, ξεχνάνε τις θυσίες και τον κόπο αυτού που ίσως εργάστηκε πριν απ’ αυτούς βάζοντας έτσι το θεμέλιο για το έργο.
Δεν υπάρχουν απόστολοι με στενή έννοια και απόστολοι με
φαρδιά έννοια. Τουλάχιστον δεν αναφέρει τέτοιο διαχωρισμό ο λόγος του Θεού.
Απόστολος, κυριολεκτικά, είναι αυτός που αποστέλλεται
με κάποιο σκοπό, ο αγγελιοφόρος, ο πρεσβευτής.
Βέβαια, την θέση των 12 αποστόλων του Αρνίου – ο Παύλος δεν είναι ανάμεσα σ’ αυτούς – δεν μπορεί να την πάρει κανείς.
Υπάρχουν τρεις όροι που χρησιμοποιούνται στην Καινή Διαθήκη για να περιγράψουν τους ρόλους της εκκλησιαστικής διακονίας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε το ένα χωρίς να κατανοήσουμε τα άλλα δύο, αφού όλοι συνεργάζονται για να υπηρετήσουν τον λαό του Θεού. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός ποιμένα, ενός πρεσβύτερου, ενός επίσκοπου και ενός διακόνου;
Υπάρχει και εξαπλώνεται μια επικίνδυνη ασθένεια στο σώμα του
Χριστού. Είναι ασθένεια μεταδοτική που εγώ την αποκαλώ «σύνδρομο του ανθρώπου
του Θεού» ή «σύνδρομο της διασημότητας στην εκκλησία».
Σηκώνει το απαίσιο κεφάλι της με τη μορφή της αυτοκολακείας και της αυτοπροβολής. Ευτυχώς, η Αγία Γραφή προσφέρει το αντίδοτο...
Ιακ.γ:1 Μη γίνεσθε πολλοί διδάσκαλοι, αδελφοί μου, εξεύροντες ότι μεγαλητέραν
κατάκρισιν θέλομεν λάβει·
Για όσους επιλέγουν να
διδάξουν με οποιαδήποτε ιδιότητα παρέχεται από τον Κύριο, αυτή η περικοπή
μπορεί να δημιουργήσει αντικρουόμενα συναισθήματα.
Από τη μία πλευρά, γνωρίζουμε ότι ο Κύριος θέλει να διδάξουμε τους ανθρώπους. Το ευαγγέλιο πρέπει να κηρυχθεί (Ρωμαίους 10:14-17). Πρέπει να διδάσκουμε τα παιδιά, τους γείτονες, τους αδελφούς και τις αδελφές μας.
Πράξ.ς:1-6 Εν δε ταις ημέραις ταύταις, ότε επληθύνοντο οι μαθηταί, έγεινε γογγυσμός των Ελληνιστών κατά των Εβραίων, ότι αι χήραι αυτών παρεβλέποντο εν τη καθημερινή διακονία. Τότε οι δώδεκα, προσκαλέσαντες το πλήθος των μαθητών, είπον· Δεν είναι πρέπον να αφήσωμεν ημείς τον λόγον του Θεού και να διακονώμεν εις τραπέζας. Σκέφθητε λοιπόν, αδελφοί, να εκλέξητε εξ υμών επτά άνδρας μαρτυρουμένους, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας, τους οποίους ας καταστήσωμεν επί της χρείας ταύτης· ημείς δε θέλομεν εμμένει εν τη προσευχή και τη διακονία του λόγου. Και ήρεσεν ο λόγος ενώπιον παντός του πλήθους· και εξέλεξαν τον Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν και Νικόλαον, προσήλυτον Αντιοχέα, τους οποίους έστησαν ενώπιον των αποστόλων και προσευχηθέντες επέθεσαν επ' αυτούς τας χείρας.
Η αλήθεια είναι
ότι λίγες ερωτήσεις μπορούν να συγκριθούν σε σπουδαιότητα με εκείνες που
σχετίζονται με τη φύση, την κλήση, τα προνόμια, τις ευθύνες και τον προορισμό
της «Εκκλησίας του Θεού».
Βέβαια, υπάρχουν
ερωτήματα θεμελιώδους αλήθειας, ως προς τον ίδιο τον Θεό, τα οποία προηγούνται
όλων των άλλων.
Αλλά όταν αυτά, με τη χάρη του Θεού, είναι διευθετημένα, και η ψυχή με πίστη γνωρίζει τον Θεό, αισθάνεται την ανάγκη για περισσότερη γνώση των σχεδίων του Θεού.
