Μήνυμα σωτηρίας (4)

 

H Δικαίωση του αμαρτωλού

Ο δικαιωμένος αμαρτωλός ελευθερώνεται από την ένοχη της αμαρτίας του, αλλά και εισέρχεται μέσα στην κατάσταση της χάρης του Θεού και στην αιώνια ζωή. Το γεγονός αυτό κάνει τον επιστραφέντα αμαρτωλό να χαίρει.

Ένα πολύ ζωντανό και τέλειο παράδειγμα δικαίωσης και αποκατάστασης του αμαρτωλού στην εύνοια του Θεού, μας είπε ο Ιησούς Χριστός με την ιστορία του άσωτου γιού (Λουκ.ιε:11-32).

Ο γιος περιφρονεί τον πατέρα του και ζητεί το ανήκον μέρος της περιουσίας γιατί δηλώνει ότι θέλει να φύγει μακριά από το σπίτι του πατέρα του.

Θεωρούσε το πατρικό σπίτι φυλακή και τον πατέρα του δεσμοφύλακα. Στο πρόσωπο του άσωτου γιου πρέπει να βρούμε ο καθένας από μας τον εαυτό του.

Όταν ο άσωτος έφτασε στην τέλεια εξαχρείωση και βρωμιά, μας λέει το Ευαγγέλιο, ότι ήλθε στον εαυτό του. Πριν δηλαδή ήταν «εκτός εαυτού». Είδε τα χάλια του. Κατέκρινε τον εαυτό του, και αποφάσισε να γυρίσει στον πατέρα του με συντριβή και ταπείνωση στηριζόμενος στην καλοσύνη και την αγάπη του πατέρα του και όχι στη δική του καλοσύνη, αφού δεν είχε.

Όταν έφθασε κοντά στο σπίτι του πατέρα του, που είχε περιφρονήσει, προς μεγάλη του έκπληξη, ο κάλος πατέρας του έτρεξε και τον υποδέχτηκε με φιλιά στο βρώμικο λαιμό του.

Και ενώ ξομολογείται ο ένοχος και αποστάτης γιος, ο πατέρας λέει στους υπηρέτες του:

Λουκ.ιε:22-24 Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας, και φέροντες τον μόσχον τον σιτευτόν σφάξατε, και φαγόντες ας ευφρανθώμεν, διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται.

Ένα άλλο παράδειγμα δικαίωσης εκ μέρους του Θεού, αλλά και αποτυχίας δικαίωσης με τις δικές μας προσπάθειες, μας το έδωσε πάλι ο ίδιος ο Ιησούς Χρίστος. Είναι η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.

Ο Φαρισαίος πήγε στο Ναό να προσευχηθεί. Δηλαδή να επικοινωνήσει με τον αληθινό Θεό. Στάθηκε λοιπόν και άρχισε να λέει: «Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, η και καθώς ούτος ο τελώνης· νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω» (Λουκ.ιη:11,12).

Να, λοιπόν, ένα παράδειγμα αυταπάτης του ανθρώπου. Ο Φαρισαίος είχε την εντύπωση ότι με τα έργα του ήταν δικαιωμένος ενώπιον του Θεού. Αλλά αυτή η διδασκαλία είναι του σατανά. Είναι αντιβιβλική και επομένως απαράδεκτη εκ μέρους του Θεού. 

Όσοι προσπαθούν να σωθούν με τα έργα τους, είναι σαν να προσπαθούν να ανοίξουν μια κλειδωμένη και αμπαρωμένη βαριά πόρτα με την πλάτη τους. Ενώ εκείνοι που στηρίζονται στη θυσία του Χριστού, ανοίγουν την πόρτα με το κλειδί! 

Η δικαίωση δια της πίστεως μας ντύνει με το βασιλικό ένδυμα της δικαιοσύνης. Δεν χρειάζονται, ούτε ωφελούν τα κουρέλια των δικών μας ιδιοτελών έργων.

Και ενώ ο Φαρισαίος απορρίφθηκε από τον Θεό, ο τελώνης αντίθετα, επειδή ταπεινώθηκε και στηρίχτηκε μόνο στο έλεος του Θεού, δικαιώθηκε. Ο Θεός τον συγχώρεσε και του έδωκε πλημμύρα χαράς μέσα στην ψυχή του.

Δεν σωζόμαστε δια των καλών μας έργων, αλλά σωζόμαστε δια της πίστεως στο έργο του Χριστού για καλά έργα, τα οποία ο Θεός προετοίμασε για να αποτελέσουν τον τρόπο της ζωής μας. Τα έργα είναι όχι μέσον της σωτηρίας μας, αλλά αποτέλεσμα αυτής.

Από την αμαρτωλή μας φύση δεν μπορεί να προέλθει αγαθό. Δεν μπορεί κανείς να μαζέψει από αγκάθια σταφύλια, ούτε κι’ από τριβόλια σύκα.

Λοιπόν, αγαπητέ μου αναγνώστη, παραιτήσου τώρα από την πλάνη της αυτοδικαίωσής σου με τα έργα σου γιατί αύτη η πλάνη θα σε κρατήσει για πάντα στην αβεβαιότητα και τελικά θα σε κατεβάσει στην κόλαση.

Μερικά χτυπητά εδάφια από την Αγία Γραφή που επικυρώνουν την κατά χάρη δικαίωση του επιστραφέντος αμαρτωλού:

Ρωμ.γ:28 Συμπεραίνομεν λοιπόν ότι ο άνθρωπος δικαιούται διά της πίστεως χωρίς των έργων του νόμου.

Γαλ.β:16 εξεύροντες ότι δεν δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου ειμή διά πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς επιστεύσαμεν εις τον Ιησούν Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουχί εξ έργων νόμου, διότι δεν θέλει δικαιωθή εξ έργων νόμου ουδείς άνθρωπος.

Γαλ.β:21 Δεν αθετώ την χάριν του Θεού· διότι αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε.

Λουκ.ις:15 Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε οι δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων, ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας· διότι εκείνο, το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.

Ρωμ.η:33,34 Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών· τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών.

Ρωμ.ε:1 Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,

Ρωμ.δ:25 όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών.

Β’ Κορ.ε:21 διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού.

Ο δικαιωμένος αμαρτωλός ντύνεται με ηθική δύναμη! Δικαίωση δια πίστεως στον Ιησού Χριστό είναι η μόνη αληθινή βάση ηθικής. Κάθε άλλο θεμέλιο η διδασκαλία είναι τίποτα περισσότερο από καθαρό εγωισμό.

Όταν μια φτωχή κόρη νυμφευτεί ένα πλούσιο νέο, γίνεται μέτοχος αυτόματα του πλούτου εκείνου, παρόλη τη φτώχια της. Δεν αγόρασε τον πλούτο, δεν κουράστηκε για να τον αποκτήσει. H πίστη μας ενώνει με τον πλούσιο σε χάρη και αγάπη Ιησού Χριστό, και ο πλούτος του Χριστού γίνεται δικός μας.

Και τώρα ιδού η ουσία και η καρδιά του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Βρίσκεται στην επιστολή προς Ρωμαίους. Σε παρακαλώ διάβασε με πολλή προσοχή και με μια ενδόμυχη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου αποκαλύψει το βάθος της κατά χάρη σωτηρίας σου, για να την δεχθείς τώρα με ευγνωμοσύνη στην καρδιά σου.

Ρωμ.γ:21-28 Τώρα δε χωρίς νόμου η δικαιοσύνη του Θεού εφανερώθη, μαρτυρουμένη υπό του νόμου και των προφητών, δικαιοσύνη δε του Θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας· διότι δεν υπάρχει διαφορά· επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ, διά να ήναι αυτός δίκαιος και να δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν. Που λοιπόν η καύχησις; Εκλείσθη έξω. Διά ποίου νόμου; των έργων; Ουχί, αλλά διά του νόμου της πίστεως. Συμπεραίνομεν λοιπόν ότι ο άνθρωπος δικαιούται διά της πίστεως χωρίς των έργων του νόμου.

 

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 

Ο Χριστός έχει ετοιμάσει με τη θυσία του τη μεγάλη σωτηρία σου. Του στοίχισε πολύ μα πάρα πολύ ακριβά. Εντούτοις σε μας δίδεται δωρεάν. Φαίνεται απίστευτο κι’ όμως είναι αληθινό. Καλά, θα πεις, κι ο αμαρτωλός δεν πρέπει να αγωνιστεί καθόλου για να σωθεί; Όχι, η σωτηρία του Χρίστου είναι τέλεια, αγωνίστηκε ο Χριστός για να μας την ετοιμάσει, τι χρειάζεται ο δικός σου αγώνας ;

Τότε τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να σωθεί; Ποιο είναι το ανθρώπινο μέρος της σωτηρίας του; Δύο ενέργειες καλείται ο αμαρτωλός να κάνει και μπορεί να τις κάνει για να σωθεί: Μετάνοια και πίστη φωτισμένη μέσα απ’ την καρδιά του. Αυτά τα δύο βήματα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, και ο Θεός αυτά έχει θέσει σαν όρο. Δεν γυρεύει από τον άνθρωπο να κάνει τα αδύνατα. Αυτά τα δύο βήματα, δηλαδή η μετάνοια και η πίστη είναι αχώριστα. Πρέπει να γίνουν και τα δύο μαζί, δε χωρίζουν.

 

Μετάνοια

Τί σημαίνει μετάνοια; Δεν σημαίνει γονάτισμα του σώματος, αλλά ταπείνωση της καρδιάς. Σημαίνει καταδίκη της αμαρτίας σου και της αμαρτωλής σου συμπεριφοράς απέναντι του Θεού. Γιατί ενώ μέχρι τώρα συγχωρούσες στον εαυτό σου την αμαρτία, σαν δήθεν φυσική συνέπεια η ανάγκη κλπ. τώρα καλείσαι από τον Θεό να καταδικάσεις και να σιχαθείς την αμαρτία σου, σ’ όλο το βάθος και πλάτος και σ’ οποιαδήποτε εκδήλωσή της και να κατακρίνεις τον εαυτό σου που πράττει αυτήν. 

Ποτέ ο Θεός δεν σβήνει τις αμαρτίες μας αν εμείς αρνιόμαστε να μετανοήσουμε. Η πίκρα της μετάνοιας και η γλύκα της συγχώρησης δημιουργούν μια ασύγκριτη ευτυχία στην καρδιά του επιστραφέντος αμαρτωλού. Αλλά μετάνοια χωρίς αφιέρωση στο Χριστό είναι τύψεις χωρίς ελπίδα συγχώρησης και χωρίς χαρά στην καρδιά. Με τη μετάνοια γκρεμίζεται το ολέθριο οικοδόμημα της αμαρτίας και με την πίστη χτίζεται το νέο οικοδόμημα του Αγίου Πνεύματος.

Πάρα πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι δεν είναι αμαρτωλοί. Κι όταν τους ρωτάμε πώς το ξέρετε αυτό, μας απαντούν: Δεν σκότωσα, δεν έβλαψα κανένα, δεν αδίκησα, δεν ατίμασα, λοιπόν ιδού. Ποια όμως είναι η ετυμηγορία του Θεού; Συμφωνεί ο Κριτής με τον ισχυρισμό τους αυτό;

Όχι! Ο κατηγορούμενος, κάθε κατηγορούμενος ισχυρίζεται ότι είναι αθώος στο δικαστήριο. Κι όταν υπάρχουν συντριπτικές αποδείξεις ενοχής του, τότε προσπαθεί να παρουσιάσει αγνές προθέσεις, όχι προμελέτη κλπ. Την ίδια συμπεριφορά δείχνει ο άνθρωπος και απέναντι στο Θεό. Αλλά να η συντριπτική απόδειξη του Θεού για την ενοχή σου.

Πάντες ήμαρτον ! ! (Ρωμ.γ:23)

Μπορείς να ισχυριστείς ότι εσύ δεν είσαι μέσα στο πάντες; Δεν φαντάζομαι να λες ότι συ αποτελείς την μοναδική εξαίρεση. Όχι, βέβαια! Ποιος είναι αναμάρτητος; Ουδείς! Ωραία, παραδέχεσαι, αναγνωρίζεις λοιπόν, ότι είσαι κι εσύ αμαρτωλός. 

Αναγνωρίζεις ότι είσαι κάτω από την αποδοκιμασία του Θεού λόγω της αμαρτωλότητάς σου. Ότι είσαι τέκνο οργής και κατάρας. Ότι είσαι ένας επαναστάτης κατά του Θεού. Ότι είσαι νεκρός στις παραβάσεις σου και στις αμαρτίες σου. Ιδού λοιπόν οι σοβαροί λόγοι, που πρέπει να μετανοήσεις βαθιά και ειλικρινά για να σε συγχωρήσει ο Θεός.

Αν πάλι αναγνωρίζεις τη βρωμιά της αμαρτίας σου, πρόσεξε μη απελπιστείς. Ο Χριστός σε προσκαλεί. Έχει έτοιμη μια μεγάλη σωτηρία. Έχυσε το αίμα Του για να σε καθαρίσει. Κι αν είσαι σαν το κοράκι βρώμικος από την αμαρτία, ο Χριστός θα σε κάνει λευκό σαν περιστέρι.

Είσαι αμαρτωλός. Ο Θεός σε καλεί να μετανοήσεις. Αλλά για να μετανοήσεις ειλικρινά πρέπει να έχεις νοιώσει, ότι η αμαρτία είναι ο βασανιστής σου. Καταδίκασε λοιπόν την αμαρτία σου, αναγνώρισε την ενοχή σου και πες στο Θεό «ήμαρτον». Μήπως είναι κόπος; Μήπως ταλαιπωρία; Μήπως θλίψη; Μήπως στενοχώρια, να πεις με την καρδιά σου ειλικρινά στο Θεό: Θεέ μου, είμαι ένοχος ενώπιον σου; 

Κι αν προσπαθείς να κρύψεις τις αμαρτίες σου, δεν τις ξέρει ο Παντογνώστης; Η αμαρτία είναι δηλητήριο, ενώ η μετάνοια είναι φάρμακο. Μη ντρέπεσαι και κοκκινίζεις να εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου ενώπιον του Θεού. Γιατί ντροπή είναι να αμαρτάνεις και όχι να μετανοήσεις. Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να σε διαπομπεύσει. Θα σε συγχωρήσει τελείως. Ο σατανάς έχει δώσει την τιμή στην αμαρτία σήμερα και τη ντροπή στη μετάνοια.

Αν αναγνωρίσεις την ενοχή σου και καταδικάσεις την αμαρτία σου, έτσι αφοπλίζεις τη δικαιοσύνη του Θεού και η αγάπη αφήνεται ελεύθερη να σκορπίσει μέσα στην ταπεινωμένη καρδιά σου τους ωκεανούς της συγγνώμης Του. Αλλά ποτέ ο Θεός δεν εξαλείφει τις αμαρτίες μας, αν εμείς αρνιόμαστε να τις καταδικάσουμε με ειλικρινή μετάνοια.

Λουκ.ιη:13 Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων· Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.

Να λοιπόν ένα ωραίο παράδειγμα ειλικρινούς μετάνοιας. Και δεν είναι βέβαια το μοναδικό. Άκουσε τώρα τον Δαβίδ πώς, με συντριβή καρδιάς, ζητεί το έλεος του Θεού.

Ψαλ.να:1-4 «Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου· κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου. Πλύνόν με μάλλον και μάλλον από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός. Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα· διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να ήσαι άμεμπτος εις τας κρίσεις σου».

Ο άσωτος γιος, όταν συνήλθε από την τρέλα της αμαρτίας του, είπε: «Σηκωθείς θέλω υπάγει προς τον πατέρα μου και θέλω ειπεί προς αυτόν …. Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου» (Λουκ.ιε:18,21).