Μήνυμα σωτηρίας (3)

 

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ποιο ήταν το έργο που έπρεπε να πραγματοποιήσει ο Χριστός; 

Ήταν αφενός μεν να προσφέρει στο Θεό τα λύτρα για τον εξιλασμό του αμαρτωλού και αφετέρου να χορηγήσει τη δύναμη στον αμαρτωλό και να τον ελευθερώσει από τη δουλεία της αμαρτίας.

Είδαμε ότι κάθε αμαρτωλός είναι εχθρός του Θεού. Η παρουσία της αμαρτίας μέσα στη φύση του ανθρώπου τον έχει καταστήσει ένοχο κρίσης. Αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να την αλλάξει ο άνθρωπος, όσο και να προσπαθεί. 

Χρειάζεται άλλος να προσφέρει τα λύτρα. Ο αμαρτωλός πρέπει να προσφέρει μια άγια και αναμάρτητη ζωή σαν εξιλαστήρια θυσία και σαν ποινή κατά της αμαρτίας του, για να εξιλεωθεί ενώπιον του Άγιου και Δίκαιου Θεού. Και τέτοια προσφορά δεν έχει.

 

Ο αιματηρός θάνατος του Χρίστου, εκδήλωση άπειρης αγάπης

Ο Θεός λοιπόν, κινούμενος από άπειρη αγάπη για τον αμαρτωλό, ανάλαβε ο Ίδιος να προμηθεύσει το εξιλαστήριο θύμα, για την τακτοποίηση κάθε αμαρτωλού. Κι’ αυτό το άγιο και τέλειο θύμα είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός γεννήθηκε για να προσφέρει τον εαυτό Του, προσφορά για την αμαρτία.

Ιωάν.γ:16 Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.

Μεγαλύτερη αγάπη απ’ αυτή, του να θυσιαστεί ο Χριστός υπέρ ασεβών δεν μπορεί να υπάρξει.

Ρωμ.ε:8 αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.

Τέτοια ασύλληπτη αγάπη φανερώνει ο Θεός για τον αμαρτωλό, με το σταυρικό θάνατο του Γιου Του.

 

H τιμωρία του αμαρτωλού

Ο απόστολος Παύλος γράφει στην Α' Κορινθίους ότι στην εποχή του, οι μεν Ιουδαίοι θεωρούσαν τη θυσία του Χριστού στο σταυρό σκάνδαλο, ενώ οι Έλληνες την θεωρούσαν μωρία. Αλλά η θυσία του Χριστού φανερώνει του Θεού τη σοφία και του Θεού τη δύναμη.

Αυτός ο θάνατος του Χριστού πάνω στο σταυρό φανερώνει την κρίση του Άγιου Θεού κατά της αμαρτίας.

Τόσο οδυνηρά τιμωρήθηκε η αμαρτία σου και η δική μου. Ο σταυρός του Χριστού φανερώνει ότι η αμαρτία δεν μπορούσε να εξιλεωθεί παρά μόνο με την τιμωρία του ενόχου. Ο Ιησούς ανέλαβε να τιμωρηθεί για λογαριασμό μας. Ο μη γνωρίσας αμαρτία έγινε υπέρ ημών αμαρτία για να γίνουμε εμείς οι ένοχοι, δίκαιοι ενώπιον του Θεού.

H τιμωρία της αμαρτίας μπορεί να οριστεί έτσι:

Ø «Διατήρηση της τάξης ανάμεσα στην αταξία χωρίς προσβολή της ελευθερίας».

Ο χαρακτήρας της τιμωρίας είναι οδύνη. Δεν πρέπει να μπορεί να αμαρτάνει ο άνθρωπος χωρίς να ειδοποιείται από μια εσωτερική η εξωτερική οδύνη ότι η ψυχή του βρίσκεται σε αταξία με το Θεό και διατρέχει κίνδυνο. Όποιος επαναστατεί κατά του Θεού είναι άξιος θανάτου.

Ρωμ.β:9 θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Ελληνος·

H θεία δικαιοσύνη όρισε σαν ποινή του αμαρτωλού, το θάνατο. Στην ψυχή του η εγκατάλειψη αυτής εκ μέρους του Θεού — θάνατος ηθικός. Στο σώμα, το όργανο της ψυχής, θάνατος αιματηρός. Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.

Αυτή την οδύνη, τον πνευματικό και φυσικό θάνατο πάνω στο σταυρό, την υπέστη ο Χριστός για λογαριασμό του ένοχου αμαρτωλού. Η θεία Σοφία, εφηύρε το σχέδιο της αντικατάστασης. Ένας αθώος — ο μόνος αναμάρτητος, πήρε τη θέση του άδικου αμαρτωλού.

Ησ.νγ:4-6 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.

Ιωάν.ιθ:17,18 και βαστάζων τον σταυρόν αυτού, εξήλθεν εις τον λεγόμενον Κρανίου τόπον, όστις λέγεται Εβραϊστί Γολγοθά, όπου εσταύρωσαν αυτόν και μετ' αυτού άλλους δύο εντεύθεν και εντεύθεν, μέσον δε τον Ιησούν.

Στη Γεθσημανή ο Ιησούς αποδέχθηκε να πιει ελεύθερα το πικρό ποτήρι της αμαρτίας μας. Στο δε Γολγοθά, πραγματοποιεί την απόφαση Του και πεθαίνει σαν ο έσχατος των αμαρτωλών, φορτωμένος την αισχύνη και δεχόμενος με βαθιά συνέπεια την τιμωρία της θείας Δικαιοσύνης επάνω Του.

«Κρεμασμένος στο ξύλο της κατάρας μέσα στα υπερφυσικά σκοτάδια, με το βάρος της αμαρτίας όλων των αιώνων πάνω Του, σαν ο μόνος μεταξύ ουρανού και γης οφειλέτης της θείας Δικαιοσύνης, καταπίνει επί τρεις σκοτεινές ώρες — μοναδικές στην αιωνιότητα — το ποτήρι της κρίσης της αμαρτίας μας».

«Πάνω απ’ το σταυρό, ο Ιησούς είδε με τα μάτια του πνεύματος Του όλες τις αδικίες και αμαρτίες των λαών και των αιώνων. Τις είδε να έρχονται κατά πάνω Του πετώντας σαν μαύρα στίφη, απ’ όλα τα βάθη της ιστορίας. Γεύτηκε το φαρμάκι τους και τη φρίκη τους, αλλά μ’ ένα θαύμα αγάπης για μας τους πραγματικούς ένοχους, τις έκανε δικές Του και δέχτηκε την κρίση του Θεού πάνω Του, για λογαριασμό μας».

«Στο σταυρό και ειδικά μέσα στη συνείδηση του Ιησού, συναπαντήθηκαν πρόσωπο προς πρόσωπο δυο αντίπαλοι, που συνήθως, μέσα στη δική μας συνείδηση αλληλοκοιτάζονται μονάχα από μακριά Αυτή ήταν η αγιότητα του Θεού αφενός, στην ακρότατη ευαισθησία της και η αμαρτία του ανθρώπου αφετέρου, υπό όλες αυτές τις μορφές από τις λεπτότατες μέχρι τις πλέον χονδροειδείς».

Εκεί στην απ’ ευθείας εκείνη επαφή μεταξύ του Άγιου Θεού και του ανθρώπου Ιησού, του αντιπροσώπου του ένοχου ανθρώπου, η ανθρώπινη αμαρτία κρίθηκε, καταδικάσθηκε, καθώς έπρεπε να γίνει, και όπως εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε ποτέ. Εκεί χύθηκαν άγια δάκρυα, που εμείς δεν μπορούμε να χύσουμε ποτέ. Εκεί προσφέρθηκε προς το Θεό ηθική επανόρθωση πληρέστατη, που εμείς δεν μπορούσαμε ποτέ να την προσφέρουμε.

Ιδού η ενδότατη έννοια του δράματος του σταυρού από άποψη θύματος.

«περί δε την εννάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων· Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;»

Και κατόπιν επακολούθησε η μεγάλη σιγή... Ω! η σιωπή εκείνη του Θεού! Ο Πατέρας δεν απαντά στην επίκληση του Γιού Του, ο οποίος είχε δεχθεί να γίνει ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου. Τον αφήνει να καταπίνει αργά — αργά επί τρεις σκοτεινές ώρες τη φρίκη της εγκατάλειψης. Πρέπει η αμαρτία να εξιλεωθεί. 

Και τούτο δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη θεία αποδοκιμασία, η οποία έπεσε πάνω στην ψυχή εκείνου ο οποίος χωρίς να παύσει να είναι δίκαιος, γίνεται ο αντικαταστάτης όλων των αμαρτωλών».

Αυτό είναι το μεγαλειώδες έργο που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Είναι ένα έργο μοναδικό στην αιωνιότητα με μοναδικά και αιώνια αποτελέσματα για τον άνθρωπο.

 

Ο εξιλασμός του Χρίστου

H προσφορά του Χριστού ικανοποίησε τη θεία δικαιοσύνη. Δεν ικανοποιεί κι εσένα, αμαρτωλέ; Εκείνο που μας ενώνει με τον Θεό και μας βάζει στην αιώνια μακαριότητα και δόξα, δεν είναι τα έργα μας, ούτε η ηθική μας αξία, έστω κι αν είχαμε την ευσυνειδησία του Σωκράτη, την εγκράτεια του Πυθαγόρα, την δικαιοσύνη του Αριστείδη, τη φιλοπτωχεία του Κίμωνα. Όχι, δεν μας βάζουν τα αγαθά μας έργα στον ουρανό, αλλά μόνο η αιματηρή εξιλαστήρια θυσία του Χριστού στο Γολγοθά.

Πώς είναι δυνατόν τα ευτελή και ανάξια λόγου έργα μας, τα οποία ο προφήτης Ησαΐας χαρακτηρίζει σαν βρώμικο ρούχο, να μας δικαιώσουν; Όλα τα έργα της σάρκας είναι αναμιγμένα με τη σκουριά της ιδιοτέλειας και της κενοδοξίας μας.

Η λέξη χάρη είναι η πιο παρήγορη, η πιο σοβαρή, η πιο καθαρή, αλλά και η πιο σκοτεινή μέσα σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή.

Παρήγορη είναι, γιατί βεβαιώνει τον αμαρτωλό για την τέλεια σωτηρία. Σοβαρή, γιατί καταργεί την καύχηση του εγώ και την αυτοδικαίωση του ανθρώπου. Καθαρή, γιατί δεν χρειάζεται καμιά ερμηνεία και τέλος σκοτεινή, γιατί το απλό νόημά της γίνεται αντιληπτό μόνο από λίγες ταπεινές ψυχές.

Το να προσπαθεί κάποιος να στηριχτεί και στον εαυτό του για τη βεβαιότητα της σωτηρίας του, είναι σαν ο καπετάνιος να ρίχνει την άγκυρα μέσα στο αμπάρι του πλοίου του και όχι στη θάλασσα.

Ένας που είναι καταδικασμένος σε θάνατο για ένα έγκλημα του, δεν έχει ελπίδα να σωθεί, παρά μόνο αν ζητήσει χάρη και του δοθεί. Ο κάθε αμαρτωλός είναι υπόδικος στον Θεό. Όταν ζητήσει χάρη, ο Θεός του την χορηγεί δωρεάν και τον σώζει.