Η «δενδρολατρεία» έχει τις ρίζες της στις λατρευτικές συνάξεις των
αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι τελούσαν τρεις μεγάλες γιορτές αφιερωμένες στα
δέντρα, που έφεραν τις ονομασίες Δαφνηφορία, Κορυθάλη και Δενδροφορία.
Η «ΔΑΦΝΗΦΟΡΙΑ» ήταν γιορτή που γινόταν κάθε εννέα χρόνια προς τιμή του θεού Απόλλωνα και η δάφνη ήταν ένα από τα σύμβολά του, μαζί με τον ήλιο.
Η «ΚΟΡΥΘΑΛΗ» ήταν ένα κλαδί δάφνης, που το στόλιζαν προς τιμή της θεάς
Κορυθαλίας Άρτεμης, ως προστάτιδα της γονιμότητας και των νηπίων.
Η γιορτή της «ΔΕΝΔΡΟΦΟΡΙΑΣ» ήταν η
πιο διαδεδομένη και γινόταν προς τιμή του Διόνυσου και της Δήμητρας, με
διάφορες τοπικές παραλλαγές, ονομαζόταν Δενδροφορία γιατί μετέφεραν με πομπή
ένα κομμάτι «δένδρου» μέσα στο οποίο πίστευαν
ότι κατοικούσε το πνεύμα του θεού, κάτι παρόμοιο που γίνεται σήμερα με
τις λιτανείες (περιφορά) των διαφόρων εικόνων.
Το δέντρο στην αρχαία λατρεία είχε πλήρως ταυτισθεί με το πνεύμα των θεών
τους ή με το ανθρώπινο πνεύμα των ηρώων τους. Για παράδειγμα, από τον κορμό
ενός δένδρου γεννήθηκε ο Άδωνις, ή κάτω από ένα δέντρο τέλεσαν τους γάμους τους
ο Δίας και η Ευρώπη. Μέσα στον Κήπο της Εδέμ που ο αληθινός Θεός έθεσε τον Αδάμ
και την Εύα υπήρχε το «δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού» και το
«δένδρο της ζωής» και το πρώτο δένδρο ήταν η αιτία που ο άνθρωπος παράκουσε
στην εντολή του Θεού και έπεσε στην αμαρτία και στη συνέχεια οι μετέπειτα
γενιές το θεοποίησαν.
Το σημερινό «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» για τους περισσότερους ερευνητές
και λαογράφους είναι ξενόφερτο έθιμο και προέρχεται από τη Δυτική Ευρώπη και
κυρίως από τη Δυτική Γερμανία, όπου
πηγές αναφέρουν ότι υπήρχε το έτος 1600 μ.Χ. στο Ελσάς και κατά το 1640
μ.Χ. στο Στρασβούργο.
Από εκεί διαδόθηκε στην τότε Αυστροουγγαρία. Την ίδια περίπου περίοδο
εισήχθη στο Παρίσι από τη δούκισσα Αυρηλία, στις Βρυξέλλες από το βασιλιά
Λεοπόλδο Α΄ και στην Αγγλία από τον ηγεμόνα Αλβέρτο, σύζυγο της βασίλισσας
Βικτωρίας, όπου για πρώτη φορά κατασκευάσθηκε και μεταλλικό δέντρο. Λίγα χρόνια
πριν το έθιμο είχε εισαχθεί στις αριστοκρατικές τάξεις της Ρωσικής Πετρούπολης
και στα τέλη του 18ου αιώνα ήταν γνωστό ήδη σε αρκετές πόλεις της Νορβηγίας,
Σουηδίας και Δανίας.
Στην Ελλάδα το «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» μπήκε από την Ευρώπη κατά την
εποχή της βασιλείας του Όθωνα, όπου στολιζόταν στα βασιλικά ανάκτορα και σε
λίγες αρχοντικές κατοικίες της Αθήνας.
Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι τα Χριστούγεννα του έτους 1834 μ.Χ. το
ξενικό αυτό έθιμο ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα και η πρώτη οικογένεια που
στόλισε δέντρο ήταν του Ιωάννη Παπαρηγόπουλου (πρόξενου της Ρωσίας στην Αθήνα)
στο αρχοντικό του που διατηρούσε στην Πλάκα με ωραία και σπάνια επίπλωση για
την εποχή εκείνη.
Πολύ αργότερα, κατά τη δεκαετία 1930 - 1940 το έθιμο του
Χριστουγεννιάτικου δέντρου επεκτάθηκε και στην επαρχία στα ευρύτερα λαϊκά
στρώματα.
Στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα και μετά, έγινε πλέον
πανελλήνιος εορταστικός θεσμός, με εμφανή τα λατρευτικά στοιχεία, καθόσον
θεωρείται απαραίτητο για τη λατρεία των εορταστικών εκδηλώσεων των Χριστουγέννων.
Πολλοί θεωρούν ότι το «καράβι» είναι καθαρά Ελληνικό Χριστουγεννιάτικο
έθιμο, επειδή στη νησιά τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα, κρατώντας στα χέρια τους
ένα φωταγωγημένο καράβι, σύμβολο ισχύος και πλούτου των νησιών, γι' αυτό τα
νησιώτικα σπίτια στόλιζαν τα Χριστούγεννα μόνο καράβι.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ξεκίνησε μία εκστρατεία να καταργηθεί
το ξενόφερτο «ΔΕΝΤΡΟ» και να καθιερωθεί το Ελληνικό «ΚΑΡΑΒΙ», κάτι που πέρασε
σχεδόν απαρατήρητο από το πανελλήνιο, γιατί η κυριαρχία του «δέντρου» ήταν
πλέον αναμφισβήτητη και διαρκώς αυξανόμενη παγκόσμια.
Το «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» πρέπει να είναι απαραίτητα από ΕΛΑΤΟ, γιατί πιστεύεται ότι τα φύλλα του με
το βελονοειδές και μυτερό σχήμα τους διώχνουν το κακό, γεγονός που παραπέμπει
σε αναβίωση αρχαίων ειδωλολατρικών δοξασιών και προλήψεων, που ήταν γεμάτοι οι
λαοί της Δυτικής Ευρώπης απ' όπου και ξεκίνησε η λατρεία του.
Όπως το έλατο ήταν «ιερό» για Ευρωπαίους και πίστευαν ότι διώχνει το
κακό, έτσι και για τους αρχαίους Έλληνες η δάφνη ήταν «ιερό δέντρο» και της
απέδιδαν μαντικές ιδιότητες, γι' αυτό και η ιέρεια των ναών (Πυθία) μασούσε
δάφνη και έδινε διάφορους χρησμούς. Το «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» επίσης πρέπει
να είναι καταπράσινο και «αειθαλές», γιατί συμβολίζει τη ζωή που το Χειμώνα
«πεθαίνει».
Όλα τα παραπάνω, συνδυαζόμενα, φανερώνουν ότι το «Χριστουγεννιάτικο
ΕΛΑΤΟ», δεν είναι (όπως οι περισσότεροι νομίζουν) απλά ένα όμορφο δέντρο που
κοσμεί τα σπίτια κατά την περίοδο των Χριστουγέννων μέχρι τα Θεοφάνεια, αλλά
περιβάλλεται από αρχαίες λατρευτικές απόκρυφες δοξασίες και αυτό μπορεί σήμερα
να το καταλάβει κάποιος πολύ εύκολα, εάν γνωρίζει πως ενεργεί ο Διάβολος και
εξαπατά τον άνθρωπο.
Σπάνια θα βρεθεί κάποιο «δέντρο» στολισμένο που να μην έχει επάνω του,
έστω και ένα απόκρυφο (σατανικό) σύμβολο και το βασικό σύμβολο που βρίσκεται
στην κορυφή του είναι ένα άστρο, το οποίο είναι σε καθαρή μορφή η σατανική
ΠΕΝΤΑΛΦΑ, η οποία όταν κοσμεί του δρόμους σαν φωτιστικό περιβάλλεται και από το
μασονικό ΚΥΚΛΟ. Αυτό αποτελεί τη σφραγίδα της εξουσίας του Σατανά επάνω σε όλες
τις γιορταστικές εκδηλώσεις των ημερών αυτών, που έχουν καθαρά κοσμικό
(σαρκικό) χαρακτήρα και καμιά απολύτως σχέση με τη γέννηση του Κυρίου Ιησού.
Η πρώτη αποστολική εκκλησία δεν τηρούσε τίποτα από όλα αυτά, ούτε υπήρχαν
«χριστιανικές» εορτές, καθόσον αυτές καθιερώθηκαν στα πολύ μεταγενέστερα χρόνια
και κυρίως μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο, όπου ο Χριστιανισμός καθιερώθηκε σαν
επίσημη θρησκεία του απέραντου Ρωμαϊκού Κράτους
Θα ρωτήσει κάποιος, που γνωρίζει ότι τα παραπάνω είναι πράγματι έτσι:
«Καλά, και τι πειράζει να βάλω ένα δέντρο στο σαλόνι μου, απλά για στολίδι,
χωρίς να έχει επάνω του αποκρυφιστικά σύμβολα. Είναι αυτό αμαρτία;»
Η απάντηση είναι πολύ απλή: Ο αναγεννημένος πιστός, για να τιμήσει τη
γέννηση του σωτήρα και λυτρωτή του ΙΗΣΟΥ, δεν έχει ανάγκη όλα αυτά, ούτε
περιμένει την 25 Δεκεμβρίου για να «εορτάσει» τα Χριστούγεννα.
Όλο το χρόνο, κάθε μέρα, υψώνει, δοξάζει και μεγαλύνει τον Κύριο της
δόξας, λατρεύει «εν πνεύματι και αληθεία» Αυτόν που είναι προσωπικός του
σωτήρας και λυτρωτής, όχι μόνο μια φορά το χρόνο, ή μόνο στις λεγόμενες
«μεγάλες» γιορτές, αλλά κάθε μέρα για να είναι η ζωή ευλογημένη και ευάρεστη
ενώπιον του Κυρίου.
Ο λόγος του Θεού για το θέμα αυτό μας προτρέπει: «Μη ΣΥΜΜΟΡΦΟΝΕΣΘΕ με
τον αιώνα τούτο....», δηλαδή μην έχετε την ΙΔΙΑ ΜΟΡΦΗ («συμ+μόρφωση»), μην
ΤΑΥΤΙΖΕΣΤΕ με το σύστημα του κόσμου τούτου «...αλλά ΜΕΤΑ-ΜΟΡΦΟΝΕΣΘΕ διά της
ανακαινίσεως του νοός σας...», δηλ. να ΑΛΛΑΖΕΤΕ ΜΟΡΦΗ («μετά+μόρφωση»)
αρχίζοντας από τον εσωτερικό σας κόσμο, με την ανακαίνιση του νου σας.
Για ποιο λόγο; «...ώστε να δοκιμάζητε, τι (είναι) το θέλημα του Θεού,
το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμ.ιβ:2).
Εσύ λοιπόν, όταν γιορτάζεις τη γέννηση του Ιησού Χριστού μόνο με κοσμικά
λατρευτικά μέσα, για απόλαυση της σάρκας και του εγώ σου, πιστεύεις ότι αυτό
είναι «το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον;»
Ο εορτασμός της γέννησης του Ιησού Χριστού, δεν είναι στο να τρώει ο
άνθρωπος κουραμπιέδες, μελομακάρονα, γαλοπούλες, βασιλόπιτες, άφθονα εδέσματα,
να στολίζει το όμορφο «Χριστουγεννιάτικο Έλατο» και να γεμίζει το σπίτι του με
τις φιγούρες του ροδαλού και παχουλού Σάντα Κλάους (Αϊ Βασίλη) που φιλοτέχνησε
ο Αμερικανός Τόμας Ναστ, αλλά να διακηρύξει στους γύρω συνανθρώπους του, ΓΙΑΤΙ
γεννήθηκε ο Ιησούς; ΠΟΙΟΣ ήταν ο σκοπός Του; ΤΙ είπε ότι πρέπει εμείς να
ακολουθούμε; ΠΩΣ πρέπει να τιμάμε τη γέννησή Του;»
Ο λόγος του Θεού μας προειδοποιεί: «Φυλάξατε εαυτούς από των ΕΙΔΩΛΩΝ»
(Α΄ Ιωάν.ε:21).
Εφόσον λοιπόν λες και ισχυρίζεσαι πως είσαι Χριστιανός αναγεννημένος και
εφόσον γνωρίζεις ότι λατρευτική ατμόσφαιρα των ημερών αυτών δεν έχει καμιά
σχέση με το λόγο του Θεού, δεν πρέπει να ακολουθείς το κοσμικό «πνεύμα των
Χριστουγέννων», αλλά να ακολουθείς Αυτόν που είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, και ο Ιησούς
Χριστός διακήρυξε «Εγώ είμαι η ΟΔΟΣ, και η ΑΛΗΘΕΙΑ, και η ΖΩΗ».
Μη βάζεις άλλα ΕΙΔΩΛΑ στη θέση της λατρείας του ενός και μόνου αληθινού
Θεού, που φανερώθηκε «εν Χριστώ Ιησού», γιατί θα θερίσεις ότι σπέρνεις.
