Αυτή η ανάρτηση οφείλει να
αρχίσει με μια παραδοχή: δεν υπάρχουν «εβραϊκά ταφικά έθιμα». Πώς θα μπορούσε
άλλωστε να υπάρχει μόνο μια κωδικοποιημένη μορφή έκφρασης του πιο έντονου
ανθρώπινου συναισθήματος, αυτό της απώλειας και ειδικά σε μια θρησκεία που χαρακτηρίζεται
από την απουσία δογμάτων. Έτσι λοιπόν θα επικεντρωθώ αποκλειστικά στα ελληνικά
ταφικά έθιμα – επιπλέον δεν θα αναφερθώ αναλυτικά αλλά θα επικεντρωθώ στην
σύγχρονη μορφή τους μεταπολεμικά, μαζί με ορισμένες μεσοπολεμικές αναφορές όπου
είναι απαραίτητο. Σκοπός όπως αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτηση που
αναφέρεται στις εβραϊκές πεποιθήσεις για τον θάνατο είναι μια προσέγγιση ενός
εξαιρετικά σημαντικού κομματιού του εβραϊκού κύκλου της ζωής και οδηγός για
τους χριστιανούς που θα θελήσουν να παραβρεθούν στην κηδεία ενός φίλου ή
συγγενή τους.
