Ο γάμος του Αρνίου (5)

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ της Εκκλησίας.

 

Ενώ, όπως είδαμε, η Εκκλησία έχει την προέλευσή της στο νου του Θεού «προ καταβολής κόσμου» (Εφες.α:4), δεν υπήρξε παρά μόνο μετά την ανάληψη του Χριστού.

Το καλοκαίρι του τρίτου έτους της διακονίας του Χριστού, όταν ο Ισραήλ Τον είχε ουσιαστικά απορρίψει και έμπαινε στη «Σκιά του Σταυρού», γνωρίζοντας ότι η προσφορά της Βασιλείας σύντομα θα αποτραβιόταν και η Εκκλησία θα ιδρυόταν, και επιθυμώντας να προετοιμάσει τους μαθητές Του γι' αυτό που ερχόταν, τους πήρε στην Καισάρεια του Φιλίππου, και εκεί τους ρώτησε:

«Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου;» (Ματθ.ις:13-20).

Αφού Του είπαν τι έλεγαν οι άλλοι γι' Αυτόν, τους είπε:

«Αλλά σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι;»

Και ο Σίμων Πέτρος απάντησε: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος».

Και ο Ιησούς αποκρίθηκε στον Πέτρο: «συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής».

Παρατηρήστε ότι υπάρχει εδώ ένα λογοπαίγνιο. «Πέτρος» σημαίνει μια πέτρα, το μικρό κομμάτι ενός βράχου, ενώ «Πέτρα» σημαίνει ένα βράχο, ή μεγάλη μάζα πέτρας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξη «Πέτρος» είναι αρσενική, ενώ η λέξη «Πέτρα» είναι θηλυκή.

Η αλλαγή φύλου τότε δεν είναι χωρίς σημασία, σαν να διακρίνει τον άνδρα Πέτρο, από την ομολογία του: «ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος», και ότι πάνω σ' αυτή την ομολογία, ποιος είναι ο Χριστός, ο Κύριος, θα οικοδομούσε την Εκκλησία Του.

Ότι είναι η «Πέτρα», είναι σε αρμονία με άλλες γραφές που μιλούν γι' Αυτόν σαν «Βράχο».

Το ότι ο Πέτρος κατάλαβε ότι ο Χριστός εννοούσε ότι Αυτός ήταν ο «Βράχος» φαίνεται από την ομιλία του στις Πράξ.δ:5-12, όπου λέει για τον Χριστό:

«Ούτος είναι ο λίθος ο εξουθενηθείς εφ' υμών των οικοδομούντων, όστις έγεινε κεφαλή γωνίας».

Ο Πέτρος το επιβεβαιώνει αυτό στην Α ́ Πέτρ.β:3-8, και έτσι αρνείται ότι αυτός ήταν ο «βράχος» που εννοούσε ο Χριστός:

«επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος. Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού· διά τούτο και περιέχεται εν τη γραφή· Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον, εκλεκτόν, έντιμον, και ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή. Εις εσάς λοιπόν τους πιστεύοντας είναι η τιμή, εις δε τους απειθούντας ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας και λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου· οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς, εις το οποίον και ήσαν προσδιωρισμένοι»·

Ο απόστολος Παύλος δηλώνει επίσης ότι με τον όρο «Βράχος» εννοούμε τον Χριστό. Γράφοντας στους Κορινθίους λέει:

Α’ Κορ.γ:11 διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός.

Στην Εφες.β:20-22, ο Παύλος δηλώνει για την Εκκλησία ότι οικοδομείται «επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού».

«εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω·  εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος».

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει θεμέλιο για την Εκκλησία μέχρι το θάνατο, την ανάσταση και την ανάληψη του Χριστού.

Τότε ο Χριστός έγινε ο Βράχος και τέθηκε πάνω Του το θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών (Προφήτες της Καινής Διαθήκης), και το πρώτο στρώμα της οικοδομής των 3.000 «Ζωντανών Λίθων» τοποθετήθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.β:41).

Λίγες μέρες αργότερα προστέθηκε το δεύτερο στρώμα των 5.000 (Πράξ.δ:4), και ούτω καθεξής.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η Εκκλησία αναπτύσσεται ως «Ναός άγιος» για την «Κατοίκηση του Θεού», μέσω του Πνεύματος.

Η Εκκλησία λοιπόν έχει την προέλευσή της στην Πεντηκοστή.

Με τον όρο «Πύλαι Άδου» εννοούμε τον «Κάτω Κόσμο». Ο «Κάτω Κόσμος» αποτελείται από δύο τμήματα με «Χάσμα μέγα» μεταξύ τους.

Ένα από τα τμήματα ονομαζόταν «Παράδεισος», το άλλο «Κόλαση» (Λουκ.ις:19-31).

Στον «Παράδεισο» ο Ιησούς πήγε να συναντήσει τον μετανοημένο ληστή μετά το θάνατό Του στο Σταυρό, και όταν επέστρεψε από τον Παράδεισο πήρε όλους τους «αιχμαλώτους» που ο θάνατος είχε φυλακίσει εκεί, μαζί Του, και κλείδωσε αυτό το διαμέρισμα του Κάτω Κόσμου, και τώρα έχει τα κλειδιά του «Θανάτου και του Άδη», και έτσι οι «Πύλες της Κόλασης» δεν θα υπερισχύσουν της Εκκλησίας.

Τα κλειδιά της «Βασιλείας των Ουρανών» που δόθηκαν στον Πέτρο ήταν τα «Κλειδιά» με τα οποία άνοιξε το δρόμο προς τη «Βασιλεία των Ουρανών» στους Ιουδαίους την Πεντηκοστή, (Πράξ.β:14-40), και αργότερα στους εθνικούς στο σπίτι του Κορνήλιου στην Καισάρεια (Πράξ.ι:34-48).

 

Ποιοι ανήκουν στην Εκκλησία;

Αν η Εκκλησία έχει την προέλευσή της στην Πεντηκοστή και τελειώνει με την «Αρπαγή», ποιοι ανήκουν στην Εκκλησία και επομένως αποτελούν τη «Νύμφη»;

Αναγκαστικά μόνο εκείνοι που σώζονται μεταξύ αυτών των δύο γεγονότων.

Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης δεν μπορούσαν να ανήκουν στην Εκκλησία, γιατί δεν υπήρχε τότε.

Σε κάθε γάμο που είναι μια δημόσια εκδήλωση, υπάρχουν και άλλοι παρόντες εκτός από τον Νυμφίο και τη Νύμφη.

Υπάρχει ο κουμπάρος, οι παράνυμφοι, τα κορίτσια των λουλουδιών, οι συγγενείς και οι προσκεκλημένοι.

Στην Αποκ.ιθ:9 διαβάζουμε «Μακάριοι οι κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου».

Η «νύμφη» δεν είναι  «καλεσμένη», έχει μια θέση εκεί από μόνη της. Οι «κεκλημένοι» είναι οι «Επισκέπτες».

Και στην παραβολή του «γάμου του γιου του βασιλιά» (Ματθ.κβ:1-14), εκείνοι που «προσκλήθηκαν στο γάμο» ήταν «καλεσμένοι» και όχι η νύμφη.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος αντιπροσωπεύει την Παλαιά Ιουδαϊκή Οικονομία, ισχυρίστηκε ότι ήταν μόνο ο «Φίλος του Νυμφίου».

Ιωάν.γ:29 Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ' υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη.

Κατά την Αρπαγή όλοι οι «εν Χριστώ νεκροί» θα αναστηθούν, και αυτό περιλαμβάνει όλους τους Αγίους της Παλαιάς Διαθήκης, και θα είναι παρόντες στο Γάμο του Αρνίου.

Επίσης, οι πεπελεκισμένοι που βγαίνουν από τη «Θλίψη», αφού η Εκκλησία έχει αρπαχτεί. Όλοι αυτοί θα είναι «Μακάριοι», αλλά δεν θα είναι μέρος της Νύφης.

Οι άγγελοι θα είναι θεατές της σκηνής, αλλά δεν μπορούν να είναι «Καλεσμένοι», αυτή η τιμή προορίζεται για εκείνους που έχουν λυτρωθεί με το αίμα του Αρνίου.

 

Η «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» της Εκκλησίας.

Όπως είδαμε, η Εκκλησία δεν είναι μια «Οργάνωση» αλλά ένας «Οργανισμός».

Ως εκ τούτου, δεν είναι μια «Κοινωνική Λέσχη», οργανωμένη και υποστηριζόμενη αποκλειστικά προς όφελος των μελών της.

Δεν είναι «Τόπος Διασκέδασης» που προσπαθεί να ικανοποιήσει τη σαρκική φύση του ανθρώπου.

Δεν είναι ένας «Εμπορικός Οίκος» για την πώληση «συγχωροχαρτιών» ή άλλων εμπορευμάτων.

Ούτε είναι ένα «Φιλανθρωπικό ίδρυμα» για να σώσει τα «σώματα» των ανθρώπων.

Η φιλανθρωπία είναι πολύ αξιέπαινη, όπως και όλες οι μορφές «κοινωνικής υπηρεσίας», αλλά αυτό δεν είναι το έργο ή η αποστολή της Εκκλησίας.

Ο κόσμος ήταν εξίσου γεμάτος, αν όχι περισσότερο, από τα κακά που πλήττουν την κοινωνία σήμερα, στις ημέρες του Χριστού, αλλά ποτέ, ούτε οι απόστολοι, οργάνωσαν καμία φιλανθρωπική υπηρεσία.

Ήξερε ότι η πηγή όλων των κακών στον κόσμο είναι η αμαρτία και ο μόνος τρόπος για να εξαλειφθεί η αμαρτία είναι να αναγεννηθεί η ανθρώπινη καρδιά, και έτσι έδωσε στον κόσμο το Ευαγγέλιο και η αποστολή της Εκκλησίας είναι να μεταφέρει αυτό το Ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μάρκ.ις:15 Και είπε προς αυτούς· Υπάγετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν.

Το Ευαγγέλιο δεν είναι ένα σύστημα «Ηθικής» ή ένας «Κώδικας Ηθικής», είναι η Διακήρυξη της Σωτηρίας.

Ρωμ.α:16 Διότι δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· επειδή είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα Ιουδαίόν τε, πρώτον και Έλληνα (εθνικό).

Ο σκοπός του Ευαγγελίου σε αυτή την οικονομία δεν είναι να σώσει την κοινωνία, αλλά να σώσει τα μεμονωμένα μέλη που πρόκειται να αποτελέσουν το «Σώμα του Χριστού» την ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Μόλις η Εκκλησία «Συμμαχήσει με τον Κόσμο» και ζητήσει τη βοήθεια των Κοινοβουλίων, των Συνεδρίων, των Νομοθετικών Σωμάτων, των Ομοσπονδιών και των Μεταρρυθμιστικών Εταιρειών, που αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από ασεβείς ανθρώπους, χάνει την πνευματική της δύναμη και γίνεται αβοήθητη ως λυτρωτική δύναμη

 

Το «ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ» της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία πρέπει να «αρπαχτεί». Το «γεγονός» θα είναι διπλό:

1.    Οι νεκροί εν Χριστώ.

2.    Οι ζώντες άγιοι.

Πρέπει να αρπαχτούν ταυτόχρονα για να συναντήσουν τον Κύριο στον αέρα.

Α’ Θεσ.δ:16,17 επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.

Η «μετάθεση» του Ενώχ τις ημέρες πριν από τον κατακλυσμό (Γέν.ε:24), και του Ηλία του Θεσβίτη στις ημέρες των βασιλιάδων του Ισραήλ (Β ́ Βας.β:11), είναι τύποι της «Αρπαγής» των αγίων.

Η εμφάνιση του Μωυσή και του Ηλία στο Όρος της Μεταμόρφωσης με τον Χριστό (Λουκ.θ:28-31), είναι ένας τύπος της «Αρπαγής της Εκκλησίας».

Απεικονίζει τη συνάντηση του Χριστού και της Εκκλησίας στον αέρα. Ο Μωυσής είναι τύπος των «Αναστημένων Αγίων» και ο Ηλίας ο Θεσβίτης των «Μετατιθεμένων αγίων».

Ο Ιησούς αποκάλυψε στη Μάρθα, πριν αναστήσει τον Λάζαρο, τι έπρεπε να συμβεί στην Πρώτη Ανάσταση. Της είπε:

Ιωάν.ια:25,26 Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει· (οι άγιοι της πρώτης ανάστασης) και πας όστις ζη (είναι ζωντανός όταν επιστρέψω) και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;

Προσέξτε πώς αυτό εναρμονίζεται ακριβώς με τη δήλωση του Παύλου στην Α ́ Θεσσ.δ:16,17.

Όταν ο Ιησούς επιστρέψει, θα είναι η «Ανάσταση» στους «Νεκρούς εν Χριστώ» και η «Ζωή» σε εκείνους που είναι «Ζωντανοί» και πιστεύουν σ' Αυτόν.

Στο περίφημο κεφάλαιό του για την ανάσταση, Α ́ Κορ.ιε:1-58, αφού περιγράφει την «τάξη» της Ανάστασης (εδ.22-24), ο Παύλος συνεχίζει περιγράφοντας τι θα συμβεί στους «ζώντες αγίους».

Α’ Κορ.ιε:51-57 Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου; το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Οι δύο τελευταίες γραμμές αναφέρονται μόνο σε εκείνους που «αλλάζουν χωρίς να πεθάνουν», γιατί μόνο αυτοί που δεν θα πεθάνουν μπορούν να φωνάξουν «Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;».

Αυτή η περικοπή αντιστοιχεί επίσης στην Α ́ Θεσ.δ:16,17, και δηλώνει ότι η «Ανάσταση» και η «Μετάθεση» των αγίων θα είναι ταυτόχρονα, και σε μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού.

Στη Β ́ Κορ.ε:1-4, ο Παύλος εκφράζει τη λαχτάρα του, και τη λαχτάρα των αγίων, να είναι ανάμεσα σε εκείνους που δεν πρέπει να «ντυθούν» από τον θάνατο, αλλά που πρέπει να «ντυθούν» με την αθανασία «χωρίς να πεθάνουν».

«Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς. Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον, αν και ενδυθέντες αυτό δεν θέλωμεν ευρεθή γυμνοί. Διότι όσοι είμεθα εν τούτω τω σκηνώματι στενάζομεν υπό το βάρος αυτού· επειδή θέλομεν ουχί να εκδυθώμεν, αλλά να επενδυθώμεν, διά να καταποθή το θνητόν υπό της ζωής».

Στην επιστολή του προς Φιλιππησίους, ο Παύλος ελπίζει ότι:

ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν, ίσως λάβω αυτό, διά το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό· αλλ' εν πράττω· τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού (Φιλ.γ:11-14)

Δηλαδή, ενώ ο Παύλος θεωρούσε σπουδαίο πράγμα να «αναστηθεί από τους νεκρούς» κατά την Πρώτη Ανάσταση, και να «αρπαχτεί» με εκείνους που θα έπρεπε να «αλλάξουν», εντούτοις θα το θεωρούσε «βραβείο» αν μπορούσε να αρπαχτεί «χωρίς να πεθάνει», δηλαδή να ζήσει μέχρι να επιστρέψει ο Ιησούς.

 

Ο «ΓΑΜΟΣ» της Εκκλησίας.

Ο «γάμος» της Εκκλησίας αναφέρεται προφητικά από τον Ιησού στην παραβολή του «γάμου του γιου του βασιλιά» (Ματθ.κβ:1-14) και ολοκληρώνεται στην Αποκ.ιθ:7-9

«Ας χαίρωμεν και ας αγαλλιώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθή βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν· διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. Και λέγει προς εμέ· Γράψον, Μακάριοι οι κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου. Και λέγει προς εμέ· Ούτοι είναι οι αληθινοί λόγοι του Θεού».

Προσέξτε ότι δεν λέει τον «Γάμο της Νύφης», αλλά τον «Γάμο του Αρνίου».

Αυτό το μεγάλο γεγονός δεν θα είναι τόσο η ολοκλήρωση των ελπίδων της Νύφης, όσο η ολοκλήρωση του σχεδίου του Θεού για τον Γιο Του, που έχει διευθετηθεί πριν από τη δημιουργία του κόσμου:

Εφες.α:4 καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς κόσμοῦ εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους κατενώπιον αὐτοῦ ἐν ἀγάπῃ,

Ο «Γάμος του Αρνίου» είναι η ολοκλήρωση της χαράς του Χριστού ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Δεν θα ήταν δυνατό αν ο Χριστός δεν είχε γεννηθεί σαν κανονικός άνθρωπος.

Διαφορετικά θα ήταν η ένωση «ανόμοιων φύσεων», γιατί η «νύφη» είναι «ανθρώπινης προέλευσης».

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ιησούς πήρε την «ανθρώπινη φύση» Του πίσω μαζί Του στον Ουρανό, και σήμερα έχουμε στον Ουρανό τον ΑΝΘΡΩΠΟ Χριστό Ιησού:

Α ́ Τιμ.β:5 Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός

Ενώ η «Νύφη» επιλέχθηκε για τον Χριστό «πριν από τη δημιουργία του κόσμου», η «αποδοχή» δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί έως ότου ο Ιησούς αναλήφθηκε στον Ουρανό σαν ο Άνθρωπος Χριστός Ιησούς.

Υπήρξαν πολλοί μακροχρόνιοι αρραβώνες, αλλά ο αρραβώνας του Χριστού είναι ο μακρύτερος που έχει καταγραφεί.

Περιμένει τη Νύφη Του σχεδόν 2.000 χρόνια, αλλά δεν θα χρειαστεί να περιμένει πολύ ακόμα. Σύντομα ο Ουρανός θα αντηχήσει με την κραυγή-

«Ας χαίρωμεν και ας αγαλλιώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν» (Αποκ.ιθ:7).

Η Νύφη θα είναι ντυμένη «βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν· διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων» (Αποκ.ιθ:7,8).

Η λέξη «δικαιώματα» είναι πληθυντικός. Δεν είναι η καταλογιζόμενη δικαιοσύνη του Χριστού, αλλά οι «δίκαιες πράξεις» των αγίων, που θα παραμείνουν αφού περάσουν από την «πύρινη δοκιμασία» της «Κρίσης για έργα» στο «Βήμα της Κρίσης του Χριστού» (Α ́ Κορ.γ:11-15).

Μετά το γάμο, ο Επουράνιος Νυμφίος, έχοντας λάβει τη Βασιλεία Του, θα επιστρέψει στη γη όπου έχυσε το αίμα Του και πέθανε, και από όπου πήρε τη Νύφη Του, και ο Κύριος ο Θεός θα Του δώσει τον «Θρόνο του Δαβίδ», και θα βασιλεύσει στη γη για χίλια χρόνια».

Μετά, όλα αυτά θα τελειώσουν για τη γη, αλλά όχι για τον Νυμφίο και τη Νύφη, που θα επιστρέψουν στον Οίκο του Πατέρα. Θα επιστρέψουν με την κάθοδο της «Ιερής Πόλης» για να παραμείνουν στη Νέα Γη για πάντα.