Η παραβολή του σπορέα

Υπάρχουν 46 παραβολές στην Καινή Διαθήκη. Η παραβολή του σπορέα είναι μία από τις λίγες παραβολές που εμφανίζονται και στα τρία συνοπτικά ευαγγέλια. 

Ας εξετάσουμε την αφήγηση στο Λουκ.η1-15.

Και μετά ταύτα διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού, και οι δώδεκα ήσαν μετ' αυτού, και γυναίκες τινές, αίτινες ήσαν τεθεραπευμέναι από πνευμάτων πονηρών και ασθενειών, Μαρία η καλουμένη Μαγδαληνή, εκ της οποίας είχον εκβή επτά δαιμόνια, και Ιωάννα η γυνή του Χουζά, επιτρόπου του Ηρώδου, και Σουσάννα και άλλαι πολλαί, αίτινες διηκόνουν αυτόν από των υπαρχόντων αυτών. Επειδή δε συνέτρεχεν όχλος πολύς και ήρχοντο προς αυτόν από πάσης πόλεως, είπε διά παραβολής· Εξήλθεν ο σπείρων, διά να σπείρη τον σπόρον αυτού. Και ενώ έσπειρεν, άλλο μεν έπεσε παρά την οδόν και κατεπατήθη, και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγον αυτό· άλλο δε έπεσεν επί την πέτραν και αναφυέν εξηράνθη, διότι δεν είχεν ικμάδα· και άλλο έπεσεν εις το μέσον των ακανθών, και συμφυτρώσασαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό· και άλλο έπεσεν επί την γην την αγαθήν, και αναφυέν έκαμε καρπόν εκατονταπλασίονα. Ταύτα λέγων, εφώναζεν· Ο έχων ώτα διά να ακούη, ας ακούη. Ηρώτων δε αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες· Τι σημαίνει η παραβολή αύτη; Ο δε είπεν· Εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, εις δε τους λοιπούς διά παραβολών, διά να μη βλέπωσιν ενώ βλέπουσι και να μη καταλαμβάνωσιν ενώ ακούουσιν. Αύτη δε είναι η παραβολή· Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· οι δε σπειρόμενοι παρά την οδόν είναι οι ακούοντες, έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από της καρδίας αυτών, διά να μη πιστεύσωσι και σωθώσιν. Οι δε επί της πέτρας είναι εκείνοι οίτινες, όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν δεν έχουσιν, οίτινες προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αποστατούσι. Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου υπάγουσι και συμπνίγονται και δεν τελεσφορούσι. Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι, οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή και καρποφορούσιν εν υπομονή.

 

Ο σπορέας, ο σπόρος και το χώμα.

   1. Ο σπορέας είναι ο κήρυκας που κηρύττει τον λόγο του Θεού χωρίς διακρίσεις.

    2. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.

 3. Οι τέσσερις τύποι χώματος είναι τέσσερις διαφορετικές ανταποκρίσεις στο λόγο του Θεού.

Με λίγα λόγια, ο Ιησούς προειδοποιεί ότι δεν θα καταλάβουν και δεν θα πιστέψουν όλοι όσοι ακούν το λόγο του Θεού.

Σήμερα, θα καταλάβουμε το επίπεδο της ανταπόκρισής μας στο λόγο του Θεού, ώστε να αλλάξουμε τη ζωή μας αν χρειαστεί.

 

1.   Ο σκληρόκαρδος αμαρτωλός

«Παραδώστε την καρδιά και την ψυχή σας εντελώς στον Σωτήρα σας, Herr Reichsmarschall» – «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Αυτός ο Ιησούς για τον οποίο μιλάτε συνέχεια – για μένα, είναι απλώς άλλος ένας έξυπνος Εβραίος».

Αυτή η συζήτηση έγινε μεταξύ του Hermann Göring και του λοχαγού Henry F. Gerecke στη φυλακή της Νυρεμβέργης.

Ο Göring ήταν ένας ισχυρός αξιωματικός του ναζιστικού στρατού που καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια του Β 'Π.Π.

Ο Hermann Wilhelm Göring, ήταν από τους γνωστότερους Γερμανούς πιλότους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εξέχον μέλος της κυβέρνησης του Αδόλφου Χίτλερ και καταδικασμένος εγκληματίας πολέμου.

Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Ναζιστικού κόμματος, ο Γκέρινγκ υπήρξε ο δεύτερος σημαντικός πολιτικός του κράτους, μετά τον Αδόλφο Χίτλερ. Το πρώτο του αξίωμα στην κυβέρνηση ήταν αυτό του «Υπουργού άνευ Χαρτοφυλακίου», χάρη στο οποίο ίδρυσε την Γκεστάπο, ενώ αργότερα ως «Υπουργός Αεροπορίας» τέθηκε επικεφαλής της επανιδρυθείσας γερμανικής αεροπορίας, της Λούφτβαφε. Επίσης υπηρέτησε ως «Υπουργός Οικονομικών» τα έτη 1937-1938.

Περίμενε την εκτέλεσή του όταν ο Αμερικανός εφημέριος λοχαγός Gerecke τον διακονούσε. Ο Γκέρινγκ αυτοκτόνησε στο κελί του τη νύχτα πριν από την ημέρα της εκτέλεσής του.

Η παραβολή του σπορέα αναφέρει τέσσερις τύπους εδάφους στο οποίο έπεσαν οι σπόροι.

Η άκρη του δρόμου χωρίς χώμα, το βραχώδες έδαφος με λίγο χώμα, το ακανθώδες έδαφος και το έδαφος με καλό χώμα.

Η άκρη του δρόμου ήταν το μονοπάτι όπου περπατούσαν οι άνθρωποι. Δεν υπήρχε χώρος για ανάπτυξη επειδή το έδαφος ήταν σκληρό και ο σπόρος φαγώθηκε από τα πουλιά. Αντιπροσωπεύει τους σκληρόκαρδους αμαρτωλούς όπως ο Hermann και το έργο του διαβόλου σε αυτούς.

Αυτό που συνέβη στην άκρη του δρόμου είναι μια αντανάκλαση των γεγονότων που συμβαίνουν στο πνευματικό βασίλειο, όταν ο λόγος του Θεού κηρύττεται εδώ, στο φυσικό βασίλειο.

Ο λόγος του Θεού δεν μπορεί να καρποφορήσει μέσα μας αν δεν τον καταλάβουμε πρώτα.

Ο σκληρόκαρδος αμαρτωλός ακούει το λόγο του Θεού χωρίς κατανόηση.

Ο Ιησούς παρομοίασε τα πουλιά που καταβροχθίζουν τον σπόρο με τον διάβολο που αρπάζει τον λόγο.

Ένα από τα κύρια έργα του Σατανά είναι να κρατά τους ανθρώπους στο σκοτάδι όσον αφορά την κατανόηση του λόγου μέσω περισπασμών:

Β ́ Κορ.δ:3-4 Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον, των οποίων απίστων όντων ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νούν, διά να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.

Στην περίπτωση του Γκαίρινγκ, ο Διάβολος χρησιμοποίησε την υπερηφάνεια ως αντιπερισπασμό που τον εμπόδισε να κατανοήσει το λόγο του Θεού.

Οι Ναζί πίστευαν ότι ήταν Άριας καταγωγής και ανώτεροι από κάθε άλλη φυλή.

Καταδίκασαν τους Εβραίους ως τη χειρότερη φυλή. Γι' αυτό δίδασκαν ότι ο Ιησούς δεν ήταν πραγματικά Ιουδαίος. Μάλλον ένας Άριος που πολέμησε εναντίον του Ιουδαϊσμού.

Ο Ιησούς δεν κήρυττε σε ειδωλολάτρες εδώ. Είπε την παραβολή του σπορέα στους Ιουδαίους, τον εκλεκτό λαό του Θεού.

Η υπερηφάνεια συχνά σκληραίνει την καρδιά μας και την κάνει αδιάφορη στο λόγο του Θεού.

Ο Σατανάς χρησιμοποιεί την υπερηφάνεια σαν μοχλό πίεσης για να μας εμποδίσει να κατανοήσουμε τον λόγο και να σωθούμε.

Μπορούμε να διακρίνουμε επτά συμπτώματα υπερηφάνειας:

1. Να βρίσκεις συνέχεια λάθη

Το λεξικό ορίζει την εύρεση σφαλμάτων ως «συνεχή κριτική, συνήθως για ασήμαντα πράγματα».

Ο Ιησούς αναφέρθηκε σε αυτό στην παραβολή του ξυλάριου και της δοκού στο Ματθ.ζ:1-5.

2. Ένα σκληρό πνεύμα

Η πνευματική υπερηφάνεια μας κάνει να μιλάμε για τις αμαρτίες και τα ελαττώματα των άλλων με περιφρόνηση, εκνευρισμό, απογοήτευση ή κρίση.

Ο Ιησούς καταδίκασε αυτή τη στάση στην παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη στον Λουκ.ιη:9-14.

3. Επιπολαιότητα

     · Φήμη, είναι αυτό που οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είσαι.

     · Χαρακτήρας, είναι αυτό που πραγματικά είσαι.

Η υπερηφάνεια πιστεύει ότι αυτό που μετράει είναι η φήμη και όχι ο χαρακτήρας.

Ο Ιησούς τόνισε τη σημασία του χαρακτήρα στις διδασκαλίες του σχετικά με την ελεημοσύνη, την προσευχή και τη νηστεία στον Ματθ.ς:1-18

4. Αμυντική στάση

Οι ταπεινοί άνθρωποι δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους όταν δέχονται επίθεση. Όπως ο Μωυσής, κράζουν στον Θεό και η Βίβλος λέει ότι ήταν άνθρωπος πραΰς σφόδρα, (Έξοδ.ιε:25, Αριθ.ιβ:3).

5. Λάθος στάση ενώπιον του Θεού

Αυτό έχει δύο εκδοχές:

    · Μερικοί έχουν υπερβολική αυτοπεποίθηση στην παρουσία του Θεού, ξεχνώντας ότι Εκείνος είναι ο Θεός.

    · Άλλοι φοβούνται σε σημείο να πιστεύουν ότι οι αμαρτίες τους είναι μεγαλύτερες από τη χάρη Του.

Και οι δύο προσεγγίσεις είναι αμαρτωλές, (Λουκ.κγ:39, Ιούδα 4)

6. Ζητάνε απεγνωσμένα την προσοχή

Η υπερηφάνεια λαχταρά την προσοχή. Λαχταρά την αναγνώριση. Ο Ιωάννης επέπληξε αυτό το αμαρτωλό χαρακτηριστικό στο Ευαγγέλιό του:

Ιωάν.ε:44 Πως δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο εις παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;

7. Παραμέληση των άλλων

Η υπερηφάνεια προσπερνά τους αδύναμους, τους ενοχλητικούς και τους μη ελκυστικούς, επειδή δεν φαίνεται να έχουν πολλά να προσφέρουν.

Η υπερηφάνεια είναι προκατειλημμένη και επιζητά την προσωποληψία. Ο Θεός απαγορεύει την προσωποληψία (Ιακ.β:1-13).

Ίσως οι περισσότεροι από εμάς παλεύουμε με κάποια υπερηφάνεια περισσότερο από ό,τι νομίζαμε. Αλλά υπάρχει ελπίδα.

Ο Ιησούς αποκάλυψε το νόημα της παραβολής του σπορέα στους μαθητές του, ώστε να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε.

Η αλλαγή έρχεται όταν ομολογούμε. Η πράξη της εξομολόγησης απελευθερώνει τη χάρη του Θεού μέσα μας:

Παρ.κη:13 Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή· ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή.

Θυμηθείτε, όλοι μας είμαστε είτε βραχώδες έδαφος είτε ακανθώδες έδαφος, εκτός αν το Άγιο Πνεύμα του Θεού μας μεταμορφώσει σε καλό έδαφος.

Ας προσευχηθούμε σύμφωνα με τον Ψαλμ.ρλθ:23–24 και ας ζητήσουμε από τον Κύριο να εντοπίσει ακόμη και τον υπαινιγμό υπερηφάνειας σε εμάς:

Δοκίμασόν με, Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου· εξέτασόν με και μάθε τους στοχασμούς μου· και ιδέ, αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας· και οδήγησόν με εις την οδόν την αιώνιον.

 

2.   Ο αμετανόητος αμαρτωλός

Ενώ μερικοί από τους σπόρους που σκόρπισε ο σπορέας έπεσαν στην άκρη του δρόμου και αρπάχτηκαν από τα πουλιά, κάποιοι σπόροι έπεσαν στο βραχώδες έδαφος.

Αυτή ήταν μια λεπτή κρούστα χώματος πάνω σε βράχο. Αυτοί οι σπόροι βλάστησαν πολύ γρήγορα λόγω της ζέστης, αλλά μαράθηκαν πολύ σύντομα γιατί οι ρίζες τους ήταν ρηχές και δεν μπορούσαν να απορροφήσουν νερό από το έδαφος.

Είναι ένας τύπος των αμετανόητων αμαρτωλών που λαμβάνουν το λόγο του Θεού για λάθος λόγους.

Ο αμετανόητος αμαρτωλός δέχεται τον λόγο με χαρά, γιατί βλέπει τον Χριστιανισμό σαν μια χήνα που γεννά χρυσά αυγά.

Θέλει τα οφέλη του Σταυρού χωρίς το κόστος του Σταυρού.

Δεν υπολογίζει το κόστος, αλλά το κέρδος (Λουκ.ιδ:25-34).

Τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν και στη Βιβλική εποχή:

Ιωάν.ς:26 Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς και είπεν· Αληθώς, αληθώς σας λέγω, με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε.

Δεν έχουν ριζώσει στο λόγο και αποστατούν όταν έρχονται δυσκολίες.

Τα κίνητρα για να είμαστε μαθητές του Χριστού πρέπει να είναι σωστά και γνήσια.

Δεν πρέπει να είμαστε σαν μερικούς από τους 5.000 που ακολούθησαν τον Ιησού επειδή ενδιαφέρονταν μόνο για την ικανοποίηση των σαρκικών και προσωρινών επιθυμιών τους.

Πώς ξέρουμε αν ακολουθούμε τον Ιησού σωστά και όχι για λάθος λόγους;

Υπάρχουν πέντε λάθος λόγοι για τους οποίους ακολουθούμε τον Ιησού:

1. Υλικό κέρδος

Στις Πράξ.η:18 ο Σίμων πρόσφερε χρήματα στους αποστόλους, ώστε ο καθένας στον οποίο θα έβαζε τα χέρια του να λαμβάνει το Άγιο Πνεύμα.

2. Συναισθηματικά (ενθουσιασμός)

Ματθ.κς:35 Λέγει προς αυτόν ο Πέτρος· Και αν γείνη χρεία να αποθάνω μετά σου, δεν θέλω σε απαρνηθή. Ομοίως είπον και πάντες οι μαθηταί.

Αργότερα, ο Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού τρεις φορές, ενώ άλλοι τον εγκατέλειψαν.

3. Θέση και ισχύς

Οι ίδιοι άνθρωποι που καλωσόρισαν τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ στον Ματθ.κα:6-9, πιστεύοντας ότι ερχόταν να ανατρέψει τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, απαίτησαν το θάνατό του στον Μάρκ.ιε:9-15 επειδή ο Ιησούς δεν θα πολεμούσε εναντίον των Ρωμαίων.

4. Οικονομικό κέρδος

Ο Ιούδας ήταν κλέφτης (Ιωάν.ιβ:6). Στον Λουκ.κβ:3-5 συμφώνησε να προδώσει τον Ιησού για ένα μικρό χρηματικό ποσό.

5. Σημεία και θαύματα

Στον Ιωάν.β:23-25 διαβάζουμε ότι ο Ιησούς δεν ενεπιστεύετο εις αυτούς, διότι εγνώριζε πάντας, επειδή ήξερε ότι πίστευαν σε αυτόν λόγω των σημείων και των θαυμάτων που έκανε.

Αν ακολουθείς τον Ιησού για λάθος λόγους σήμερα, δώσε προσοχή σε αυτά που λέει η Αγία Γραφή.

Ο Ιησούς μας προειδοποιεί να μην κοπιάζουμε για την τροφή που φθείρεται.

Μας προτρέπει να εργαζόμαστε για την τροφή την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον (Ιωάν.ς:27).

Μετανοήστε και προσευχηθείτε αν Τον ακολουθείτε για υλικό κέρδος.

 

3.  Ο αναποφάσιστος αμαρτωλός

Κάποτε, ένας ηλικιωμένος Ινδιάνος ήθελε να διδάξει τον εγγονό του για τη ζωή:

«Μέσα μου γίνεται μια συνεχόμενη μάχη, του είπε. Είναι δύο λύκοι που συνέχεια τσακώνονται. Ο ένας είναι ο κακός: Είναι θυμός, φθόνος, ζήλια, λύπη, απληστία, αλαζονεία, αυτολύπηση, ενοχή, μνησικακία, κατωτερότητα, ψέματα, ψεύτικη υπερηφάνεια, ανωτερότητα και εγωισμός.

Ο άλλος είναι ο καλός. Είναι χαρά, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, γαλήνη, ταπεινότητα, καλοσύνη, ενσυναίσθηση, γενναιοδωρία, αλήθεια, συμπόνια και πίστη».

Ο εγγονός το σκέφτηκε για μια στιγμή και στη συνέχεια ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος κερδίζει;" Ο γέρος Ινδιάνος απάντησε: «Αυτός που ταΐζεις».

Διαβάζουμε για τον σπόρο που έπεσε ανάμεσα στα αγκάθια. Ο σπόρος και τα αγκάθια μεγάλωσαν μαζί για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι που τα αγκάθια έπνιξαν τα φυτά. Είναι σημάδι του αναποφάσιστου αμαρτωλού.

Τον αποκαλώ αναποφάσιστο αμαρτωλό γιατί είναι μετέωρος όσον αφορά την αφοσίωσή του στον Χριστό.

Η αγάπη Του είναι διχασμένη ανάμεσα στον Χριστό και τον κόσμο (Μάρκ.ι:17-22).

Ένας αναποφάσιστος αμαρτωλός είναι ένα άτομο που ακούει το λόγο χωρίς να υποτάσσεται πλήρως στην εξουσία του.

Θυμηθείτε, ο σπόρος που έπεσε ανάμεσα στα αγκάθια στην πραγματικότητα μεγάλωσε για ένα διάστημα πριν εξουδετερωθεί από τους αγκαθωτούς θάμνους.

Η αγάπη του για τον Χριστό και τον κόσμο μεγαλώνει μαζί για ένα διάστημα. Στο τέλος, όμως, η αγάπη για τον κόσμο υπερισχύει της αγάπης για τον Χριστό (Ματθ.ς:24).

Είσαι μετέωρος όσον αφορά τη δέσμευσή σου στον Χριστό; Μην ανησυχείς. Ο λόγος του Θεού μπορεί να μας βοηθήσει να πάρουμε σοφές αποφάσεις.

Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε τρεις αρχές πειρασμού που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να κλέψει την αφοσίωσή μας στον Ιησού.

Τις βρίσκουμε στη Γέν.γ:6, στο Ματθ.δ:1-11 και στην Α ́ Ιωάν.β:16.

Α. Η επιθυμία της σάρκας

Ικανοποίηση των σωματικών και συναισθηματικών αναγκών κάποιου με ασεβή μέσα, (... είδεν η γυνή, ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν,...).

Η λαιμαργία, η σεξουαλική ανηθικότητα και ο εγωιστικός τρόπος ζωής είναι τρεις κύριες εκδηλώσεις της επιθυμίας της σάρκας.

Β. Η επιθυμία των οφθαλμών

Η επιθυμία να έχουμε αυτό που βλέπουμε ή να έχουμε όσα μας ελκύουν, (... αρεστόν εις τους οφθαλμούς...). Η ανθρώπινη απληστία και ο φθόνος είναι κοινές εκδηλώσεις της επιθυμίας των οφθαλμών.

Γ. Η αλαζονεία του βίου

Η επιθυμία να στηριχθεί κανείς στη δική του κατανόηση αντί για τη σοφία του Θεού, (... επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν...).

Οι ανησυχίες αυτού του κόσμου παίρνουν διάφορες μορφές. Αλλά ο πειρασμός του Ιησού δείχνει ότι οι αρχές εξακολουθούν να είναι οι ίδιες

Όταν ο Ιησούς πεινούσε, ο διάβολος Τον παρότρυνε να μετατρέψει την πέτρα σε ψωμί. Αυτή είναι η επιθυμία της σάρκας.

Ο διάβολος έβαλε τον Ιησού να δει όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους και υποσχέθηκε να του δώσει τα πάντα έναντι τιμήματος. Αυτή είναι η επιθυμία των οφθαλμών.

Ο διάβολος παρότρυνε τον Ιησού να πέσει από το πτερύγιο του Ναού για να αποδείξει ότι ήταν ο Μεσσίας με μια επίδειξη δύναμης. Αυτή είναι η αλαζονεία του βίου.

Ο διάβολος πείραξε τον Ιησού στην έρημο με τον ίδιο τρόπο που πείραξε την Εύα στον κήπο της Εδέμ. Ενώ η γυναίκα απέτυχε, ο Ιησούς νίκησε.

Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς δεν μπορούσε να αμαρτήσει. Αυτό είναι λάθος επειδή η Αγία Γραφή λέει:

Εβρ.δ:15 Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας.

Τι συνέβη τότε; Ο Ιησούς αρνήθηκε να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της σάρκας του.

Ας ξαναδούμε την ιστορία του ηλικιωμένου Ινδιάνου για τους δύο λύκους που μάχονται μέσα μας.

Η Αγία Γραφή αναφέρει μια παρόμοια αρχή. Η συνεχιζόμενη μάχη μεταξύ της σάρκας και του πνεύματος, (Γαλ.ε:17, Ρωμ.ζ:15-20).

Η Αγία Γραφή λέει επίσης ότι το πνεύμα μπορεί να νικήσει τη σάρκα αν αρνηθούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες της σάρκας (Γαλ.ε:16-26).

Αρνούμαστε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες της σάρκας αντιστεκόμενοι στον διάβολο.

Ο Ιησούς στάθηκε στη θέση του και αντιστάθηκε στον διάβολο όλη την ώρα και ο διάβολος Τον άφησε, (Ματθ.δ:10-11, Ματθ.ς:23).

Ιακ.δ:7 Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν. Αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σάς·

 

4.  Ο μεταμορφωμένος αμαρτωλός

Στη συνέχεια διαβάζουμε για τους σπόρους που έπεσαν σε γόνιμο έδαφος.

Αυξήθηκαν και έδωσαν μια σοδειά, εκατό φορές περισσότερο από ό, τι σπάρθηκε.

Οι περισσότερες μεταφράσεις λένε ότι το εύφορο έδαφος είναι οι άνθρωποι με ευγενή και καλή καρδιά, που ακούν το λόγο, τον φυλάγουν και με υπομονή καρποφορούν.

Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό; Σύμφωνα με το Ρωμ.γ:23, όλοι έχουν αμαρτήσει και στερούνται τη δόξα του Θεού.

Το κριτικό κείμενο αποδίδει αυτόν το εδάφιο με πιο κατανοητό τρόπο: «τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοι εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσιν καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» (Λουκ.η:15).

Η ζωή του μεταμορφωμένου αμαρτωλού έχει μεταμορφωθεί από τη δύναμη του λόγου του Θεού.

Τηρεί τον λόγο: Σε αντίθεση με τον σκληρόκαρδο αμαρτωλό, ο ακροατής του καλού εδάφους δεν επιτρέπει στον διάβολο να αρπάξει τον λόγο (... τον κρατά γερά ..) Μάλλον τον θεωρεί πολύτιμο στην καρδιά του, ώστε να μην αμαρτάνει εναντίον του Θεού (Ψαλμ.ριθ:11).

Είναι γνήσιος: Σε αντίθεση με τον αμετανόητο αμαρτωλό, ο ακροατής του καλού εδάφους δεν ανταποκρίνεται στον λόγο μόνο για προσωπικό του όφελος. Είναι πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα της ιδιότητας του μαθητή (Ματθ.ις:24).

Είναι δίκαιος: Όχι λόγω καλών πράξεων, μάλλον λόγω του λόγου του Θεού (Ης.ξδ:6, Ιωάν.ιε:3)

Υπομένει και καρποφορεί: Ο διωγμός και η πίεση θα αποδείξουν τη δύναμη του λόγου μέσα σου.

Ο μεταμορφωμένος αμαρτωλός υπομένει πίεση και διωγμό (... καρποφορεί με υπομονή...) παράγοντας τον καρπό της σωτηρίας, (Ματθ.ζ:17).

Καρπός σημαίνει έργα δικαιοσύνης, η εξωτερική εκδήλωση μιας μεταμορφωμένης ζωής, (θυμηθείτε, τα έργα δεν είναι η ρίζα της σωτηρίας αλλά ο καρπός της).

Η Αγία Γραφή έχει πολλές αναφορές στην καρποφορία. Η παραβολή της αμπέλου και των κλαδιών στο Ιωάν.ιε είναι ίσως το πιο γνωστό απόσπασμα.

Με μια ματιά, φαίνεται να είναι μια διαφορετική παραβολή. Δεν είναι έτσι. Μοιράζεται ένα κοινό θέμα με την παραβολή του σπορέα. Καρποφορία!

Η παραβολή αφορά τη σχέση του πιστού με τον Χριστό.

Αυτό είναι κρίσιμο γιατί χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να καρποφορήσουμε (Ιωάν.ιε:4).

Στην παραβολή του σπορέα, ο σπόρος που έπεσε σε καλό έδαφος ήρθε και έδωσε μια σοδειά, εκατό φορές περισσότερο από ό, τι σπάρθηκε, (Λουκ.η:8).

Σύμφωνα με την παραβολή της αμπέλου, ο Θεός θα κλαδέψει κλαδιά που καρποφορούν για να τα βοηθήσει να φέρουν περισσότερο καρπό, πράγμα που σημαίνει ότι απομακρύνει τα εμπόδια στην πνευματική μας ανάπτυξη.

Πώς μπορείς να ξέρεις αν έχεις σχέση με τον Χριστό ή όχι;

•   Θυμώνεις ή εκνευρίζεσαι λιγότερο όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα θέλεις (Ιακ.α:20)
•     Είναι πιο πιθανό να προσευχηθείς πρώτα πριν ζητήσεις βοήθεια από οπουδήποτε αλλού (Φιλ.δ:6)
•   Είσαι λιγότερο ανήσυχος για τα διάφορα προβλήματα (Ψαλμ.μς:10)
•   Ανησυχείς περισσότερο για τα δικά σου κίνητρα και την ακεραιότητά σου (Β ́ Κορ.ιγ:5).
•    Αντιδράς λιγότερο για τον έλεγχο του Θεού στη ζωή σου (Ης.κε:1)
•     Ασχολείσαι περισσότερο με το λόγο του Θεού (Ψαλμ.ριθ:11)
•    Είσαι λιγότερο συνδεδεμένος με τα πράγματα αυτού του κόσμου (Α ́ Ιωάν.β:15)

Ο απόστολος Παύλος έχει καταγράψει μια άλλη δοκιμασία στην Γαλ.ε:19. Τα έργα της σάρκας και ο καρπός του Πνεύματος.

Όσο πλησιάζετε στον Ιησού, τα έργα της σάρκας μειώνονται και ο καρπός του Πνεύματος γίνεται πιο εμφανής.

Συμπέρασμα

Ο Ιησούς χρησιμοποιούσε συχνά τη γεωργία για να διδάξει και να κηρύξει επειδή υπηρετούσε ανθρώπους αγρότες.

Η παραβολή του σπορέα είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις. Μας διδάσκει ότι ο σπορέας είναι πάντα ο ίδιος. Ο ίδιος σπόρος σπείρεται σε κάθε έδαφος. Είναι το έδαφος που έκανε τη διαφορά στον καθορισμό των αποτελεσμάτων και της ποσότητας καρπών που παράγεται.

Η παραβολή κράτησε μπροστά στους ακροατές του Ιησού έναν καθρέφτη για να δουν πού στέκονταν σε σχέση με τον Θεό εν Χριστώ και κάνει το ίδιο για εσάς σήμερα. Ποιο χώμα σας περιγράφει καλύτερα; Σε ποιο έδαφος θέλετε να βρίσκεστε;