Ο Ισραήλ στη Μερράν
Μόλις τέλειωσε η πράξη «Ο Ισραήλ στην Αίγυπτο».
Τώρα θα μελετήσουμε τον Ισραήλ στην έρημο. Η δύναμη του
Φαραώ που τους καταδυνάστευε δεν υπάρχει πια, για πάντα.
Στην Έξοδ.ιε:22, διαβάζουμε ότι «περιεπάτουν τρεις ημέρας εν τη ερήμω και δεν εύρισκον ύδωρ». Τελικά, βλέπουν μακριά το λαμπύρισμα νερού και χωρίς αμφιβολία επιτάχυναν τα βήματα τους για να φτάσουν εκεί, αλλά για μεγάλη απογοήτευσή τους, τα νερά ήταν τόσο πικρά που δεν μπορούσαν να πιούν.
Αντί να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο με τα μεγαλεία που είχαν
δει να κάνει ο Κύριος, άρχισαν να μουρμουρίζουν ενάντια στο Μωυσή. Ο Μωυσής
κράζει στον Κύριο, και ο Κύριος του δείχνει ένα ξύλο, που όταν το έριχνε στα
νερά, τα νερά θα γινόταν γλυκά. Αυτό το εντυπωσιακό περιστατικό έχει ένα
αιχμηρό μήνυμα, τόσο για τους πιστούς, όσο και για τους αμαρτωλούς.
Για τους πιστούς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό
σηματοδοτεί την αρχή της αποτυχίας τους με το Θεό.
Στον Ψαλμ.ρς έχουμε ένα θαυμαστό σχόλιο για τα γεγονότα που
συνέβησαν στους υιούς Ισραήλ, στην Αίγυπτο και στην έρημο. Στα εδάφια 9-12 ο
Δαβίδ περιγράφει πως ο Θεός άνοιξε δρόμο μέσα στην Ερυθρά θάλασσα,
ελευθερώνοντάς τους απ’ το χέρι του εχθρού. Όταν τα νερά σκέπασαν το στρατό του
Φαραώ έτσι ώστε δεν έμεινε κανένας, τότε πίστεψαν στα λόγια Του και Τον
δόξασαν.
Στο εδάφιο 13 αποκαλύπτει το πρώτο βήμα της πτώσης τους
«ταχέως λησμόνησαν τα έργα αυτού». Άσχετα με το πόσα θαύματα έχουμε δει, άσχετα
με το πόσες φορές ο Κύριος έχει απαντήσει θαυμαστά σε προσευχές μας, στην
πραγματικότητα είμαστε επιρρεπείς να ξεχνάμε τα θαυμάσια του Θεού και αφήνουμε
το μυαλό μας να εμμένει στις δύσκολες καταστάσεις μέσα στις οποίες βρισκόμαστε.
Δεν βλέπει στις υποσχέσεις του Θεού, αλλά στις περιστάσεις
κι έτσι αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε. Απ’ τη στιγμή που ξεχνάμε τις υποσχέσεις
και τα έργα που ο Θεός έχει κάνει, αρχίζουμε να πέφτουμε πνευματικά και
χρειαζόμαστε το Άγιο Πνεύμα να μας θυμίσει τη διδασκαλία του λόγου.
Αν ο Μωυσής είχε κόψει απλά αυτό το δέντρο, αλλά το άφηνε
στο έδαφος, τα νερά θα παρέμεναν πικρά. Έπρεπε να το ρίξει μέσα στα νερά για να
γίνει το θαύμα. Αυτό είναι άλλο ένα πλήγμα για τη διδασκαλία που λέει ότι αφού
ο Χριστός πέθανε για όλους, όλοι θα σωθούν. Δεν χρειάζεται απλά να πεθάνει ο
Χριστός, αλλά είναι απαραίτητο να Τον βάλουμε στη ζωή μας αν θέλουμε να συμβεί
το θαύμα της σωτηρίας και της μεταμόρφωσης (από πικρό σε γλυκό).
Για τους αμαρτωλούς, αυτή η αφήγηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί
για να απεικονίσει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός σώζει και μεταμορφώνει τις
ζωές των ανθρώπων.
Τα νερά της Μερρά είναι μια ωραία εικόνα της πίκρας που
βρίσκεται στις ζωές αυτών που ακόμα δεν έχουν σωθεί. Όσοι έχουν επισκεφτεί
σπίτια για να μιλήσουν το λόγο του Θεού, ομολογούν ότι σχεδόν στο καθένα έχουν
συναντήσει μια δυστυχισμένη ύπαρξη. Ίσως η δυστυχία να έχει δημιουργηθεί από
ελπίδες που θρυμματίστηκαν, ίσως από κάποια οικονομική κρίση, από κάποιο σοβαρό
ατύχημα, αρρώστια, ακόμα και θάνατο που συνέβη στο σπίτι, με αποτέλεσμα να μην
υπάρχει ελπίδα για το μέλλον.
Ο Ιησούς είναι το ξύλο που κόπηκε. Δεν υπάρχει πικρή ζωή που
ο Ιησούς να μην μπορεί να τη γλυκάνει. Βάλε Τον στα πικρά νερά της ζωής σου και
θ’ ανακαλύψεις ότι Αυτός δίνει χαρά στη θλίψη ειρήνη στον πόνο, και ομορφιά
στις στάχτες.
Το πιο πικρό πράγμα που ο άνθρωπος μπορεί να συναντήσει,
είναι ο θάνατος. Όμως, αν ο Χριστός έρθει μέσα στην καρδιά, βγαίνει το κεντρί
του θανάτου. Η αιτία του θανάτου είναι η αμαρτία που υπάρχει στην καρδιά. Όταν
ο Χριστός έρθει μέσα σε μια μετανοημένη καρδιά, το αίμα Του σβήνει κάθε λεκέ
αμαρτίας, αφαιρώντας έτσι το κεντρί του θανάτου. Όσοι ζουν με ευσέβεια,
νικηφόρα, αποχωρισμένοι από την κοσμική ζωή, το κάνουν γιατί ο Ιησούς έφερε
γλυκύτητα εκεί όπου πριν υπήρχε πίκρα.
