Ο λαός του Θεού που ακολουθεί πιστά το θέλημά Του, δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα συμμόρφωσης ή εξομοίωσης με τον κόσμο και, δόξα στον Θεό, τέτοιοι πιστοί δεν έπαψαν να υπάρχουν.
Όμως αυτοί δεν παράγονται βιομηχανικά στις διάφορες «κολυμβήθρες»
ούτε ακολουθούν ανθρώπους και συστήματα.
Οι αληθινοί πιστοί του Χριστού διακρίνονται όχι μόνο επειδή
ακολουθούν το μέρος της αποστολικής προτροπής: «Μη συμμορφόνεσθε...»,
αλλά υποτάσσονται και στο υπόλοιπο: «μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός
σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και
τέλειον» (Ρωμ.ιβ:2).
Και τούτο επειδή η χριστιανική ζωή δεν είναι μόνο ένας αγώνας ενάντια στην ΕΞΟΜΟΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ «κάτι που εύκολα συναντούμε σε διάφορους εκκλησιαστικούς κύκλους φανατικών» αλλά είναι κι ένας αγώνας ενάντια στη ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μια τακτική που επιφέρει αλλαγή στον χαρακτήρα και την διαγωγή.
«το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται» (Α΄ Κορ.ζ:31)
«ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού όστις
όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα» (Α’ Ιωάν.β:17).
Είναι ποτέ δυνατόν ο πιστός να διαλέξει να προσκολλήσει την ζωή
του σε τούτο τον μάταιο και προσωρινό κόσμο, ζώντας μια συμβιβασμένη ζωή,
άλλοτε σαν «χριστιανός μασκαράς» και άλλοτε σαν «κοσμικός μασκαράς»;
Αυτό μπορεί να συμβαίνει με τους κατ’ όνομα πιστούς, όχι όμως με τους αγίους.
Όλοι οι πραγματικοί χριστιανοί έχουν στην ζωή τους μια εποχή
«προ Χριστού», τότε που περπατούσαν «κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά
τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον
εις τους υιούς της απειθείας» (Εφεσ.β:2),
όμως, όπως συστήνει ο Πέτρος, πλέον πρέπει να ζούμε «ως τέκνα υπακοής μη
συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών»
(Α’ Πέτρ.α:14).
Σαν κοινωνικό ον ο άνθρωπος, έχει την τάση να «συμμορφώνεται»
με το περιβάλλον στο οποίο ζει. Όπως μαθαίνει τη γλώσσα των
γονέων του, τα έθιμα της φυλής του κ.λπ., έτσι τις περισσότερες φορές ακολουθεί
και τη θρησκεία του κόσμου μέσα στον οποίο ζει και την οποία διδάσκεται
θεωρητικά και πρακτικά, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να ελέγξει αν υπάρχει σ’
αυτήν έστω και ίχνος αλήθειας.
Ανάλογα δε με την θρησκεία και την εφαρμογή της στο περιβάλλον
που ζει ο καθένας, διαμορφώνεται και η διαγωγή του και οι στόχοι του και οι
επιθυμίες του. Όλα αυτά όμως γίνονται «εν αγνοία» μας. Γι’ αυτό
και ο λόγος του Θεού μάς προτρέπει να πάψουμε να συμμορφωνόμαστε «με τας προτέρας επιθυμίας».
Μιλώντας με ανάλογο πνεύμα και ο απόστολος Παύλος στον Άρειο
Πάγο είπε, «τους καιρούς της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας
τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι» (Πράξ.ιζ:30).
Ο αληθινός πιστός δεν ενδιαφέρεται για τον «εξωτερικό στολισμό»
αλλά για τον «κρυπτό άνθρωπο της καρδιάς», ώστε να είναι «κεκοσμημένος με την
αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι
πολύτιμον» (Α’ Πέτρ.γ:3-4).
Αλλά μη βιαστεί κανείς να πει πως το εδάφιο αυτό αναφέρεται μόνο
στις χριστιανές αδελφές. Ασφαλώς και είναι έτσι, όμως κανείς δεν λέει πως οι
άντρες δεν πρέπει να κοσμούνται από αντίστοιχες εσωτερικές ιδιότητες.
Η χριστιανική ζωή φέρνει ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ εσωτερική και εξωτερική, που
διενεργεί ο Χριστός στην ζωή του πιστού. Και όχι μόνο αλλάζει τον άνθρωπο, αλλά
του δίνει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ, φέρνοντας επάνω του την μορφή του ίδιου του
Χριστού. Ο Παύλος θα γράψει: «Ημείς πάντες βλέποντες ως εν κατόπτρω την
δόξαν του Κυρίου με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν
εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου» (Β’ Κορ.γ:18).
Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει εξωτερικά, στην μορφή του προσώπου
μας, αλλά εκδηλώνεται στον χαρακτήρα μας, στην συμπεριφορά και την διαγωγή μας
επειδή εκείνος που σκέφτεται όπως ο Χριστός και ζει όπως ο Χριστός, αποτελεί
μια έκφραση του Χριστού που μπορεί να παρατηρηθεί και να εκτιμηθεί ανάλογα από
τους ανθρώπους.
Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που εννοούσε ο Χριστός για τον εαυτό
Του, όταν έλεγε, «όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα» (Ιωάν.ιδ:9) και επίσης «Ο πιστεύων εις εμέ, δεν πιστεύει εις εμέ,
αλλ’ εις τον πέμψαντά με και ο θεωρών εμέ, θεωρεί τον πέμψαντά με»
(Ιωάν.ιβ:44-45).
Βέβαια κανείς δεν έβλεπε στο πρόσωπο του Χριστού τον αόρατο Θεό.
Έβλεπε όμως στο πρόσωπο και τη ζωή του Χριστού τις ιδιότητες του θείου
χαρακτήρα.
Ο Παύλος έλεγε για μεν τον εαυτό του, «Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην
ζω δε ουχί πλέον εγώ, άλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί» (Γαλ.β:20) και για τους υπόλοιπους
πιστούς, «Τεκνία μου, διά τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο
Χριστός εν υμίν» (Γαλ.δ:19).
Με άλλα λόγια η παρουσία του Χριστού στον πιστό έχει ριζικά
αποτελέσματα επάνω του, τα οποία εκδηλώνονται εξωτερικά με τη ζωή του, την
συμπεριφορά του, τις σχέσεις του...
Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται ταύτιση με τον Χριστό και
αυτή η ταύτιση δεν αναφέρεται μόνο σε κάποιο μέρος της ζωής Του αλλά σε όλες
τις πτυχές της.
Όμως, ενώ πολλοί είναι πρόθυμοι να μιμηθούν τον Χριστό σαν
δάσκαλο και θαυματοποιό, (θυμούνται πάντα το εδάφιο που λέει «…τα έργα τα
οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει»
Ιωάν.ιδ:12), αλλά υπάρχει μεγάλη απροθυμία να Τον ακολουθήσουμε στην Γεθσημανή
και στον Γολγοθά. Θέλουμε τον Χριστό να θεραπεύει τις αρρώστιες μας, να δίνει
λύσεις στα προβλήματά μας και να μας προστατεύει από κακούς και πονηρούς. Πέρα
από αυτά όμως η συμπόρευση μαζί Του αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και
δυσκολίες.
Αλλά ο απόστολος του Χριστού γνώριζε καλά πως η ταύτιση με τον
Κύριο περιλαμβάνει κάτι ακόμη. Ο ίδιος για τον εαυτό του είχε στόχο «να
γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των
παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού» (Φιλιπ.γ:10).
Είμαστε πρόθυμοι ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό στο μαρτύριο;
Είμαστε πρόθυμοι να πάμε μαζί Του «και εις φυλακήν και εις
θάνατον»;
Ας μη βιαστούμε σαν τον Πέτρο να απαντήσουμε «ΝΑΙ», επειδή
γρήγορα μπορεί ν’ απογοητευτούμε. Αν με λόγια μόνο βεβαιώνουμε την πρόθεσή μας
να συμπορευτούμε μαζί Του, τότε στην πρώτη δυσκολία θα κοιτάξουμε αλλού και θα
βαδίσουμε προς άλλη κατεύθυνση.
Ας καλέσουμε λοιπόν τον Κύριο να εργαστεί μέσα μας χαρίζοντάς
μας την ανάλογη δύναμη. Και ας φροντίσουμε να Τον ακολουθούμε ΠΙΣΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ
στα απλά και μικρά ζητήματα της καθημερινότητας. Αν το κάνουμε αυτό, τότε θα
μας είναι πιο εύκολο να πάμε μαζί Του στα βαθύτερα νερά.
Ο Ιησούς είπε, «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή
εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή».
Ναι, πρέπει να ακολουθούμε τον Χριστό όχι μόνο όταν αγκαλιάζει
και ευλογεί τα παιδάκια, όχι μόνο όταν ειρηνεύει την τρικυμία ή ανασταίνει τους
νεκρούς, αλλά και στον εμπαιγμό, και στο μαρτύριο και στον θάνατο. Και τότε θα
γνωρίσουμε την δύναμη που ανάστησε τον Χριστό «συμμορφούμενοι με τον θάνατον
αυτού» (Φιλιπ.γ:10).
Η τελική μας
Μεταμόρφωση
Όποια όμως μεταμόρφωση κι αν γίνει στην ζωή του πιστού όσο καιρό
ζει σ’ αυτό τον κόσμο, δε μπορεί να είναι ούτε μόνιμη ούτε τελική, επειδή το
σώμα αυτό υπόκειται στην φθορά και τον θάνατο.
Δοξάζουμε ωστόσο τον Θεό, επειδή δεν θα είμαστε πάντα σε τούτη
την κατάσταση. Περιμένουμε και την εξωτερική μας αλλαγή, που θα είναι ριζική
και οριστική. Στον κατάλληλο καιρό ο Χριστός υποσχέθηκε ότι «θέλει
μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνη σύμμορφον με το σώμα
της δόξης αυτού» (Φιλιπ.γ:21).
«Όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους
της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών» (Ρωμ.η:29).
Ναι, ο Κύριος υποσχέθηκε ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΝΕΟ ΟΝΟΜΑ, ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ
ΝΕΟ ΣΩΜΑ και ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΝΕΟ ΑΞΙΩΜΑ. Θα είναι τότε που ο Θεός θα δώσει «ωραιότητα
αντί στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί πένθους, στολήν αινέσεως αντί του
πνεύματος της ακηδίας διά να ονομάζωνται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του
Κυρίου, εις δόξαν αυτού» (Ησ.ξα:3).
Τότε «οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης
του στερεώματος και οι επιστρέφοντες πολλούς εις δικαιοσύνην, ως οι αστέρες,
εις τους αιώνας των αιώνων» (Δαν.ιβ:1-3).
Ο άνθρωπος καλείται να συγκρίνει και να διαλέξει ποιο από τα δύο
θέλει: την συμμόρφωση με τον Υιό του Θεού ή την συμμόρφωση με τον κόσμο; Η
απόσταση προφανώς είναι τεράστια, όμως υπάρχουν εκατομμύρια ονομαζόμενοι
χριστιανοί που επιλέγουν την δεύτερη κατάσταση αποδεικνύοντας, δυστυχώς, την
μωρία τους.
