Αν κλείσει κανείς τα μάτια του τι θα «δει»; Τι αλήθεια θα νιώσει; Κλείνουμε τα μάτια για να ονειρευτούμε, να ταξιδέψουμε νοερά, για να χαλαρώσουμε, αλλά και όταν φοβόμαστε...
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι άνθρωποι που ζουν για πάντα βυθισμένοι στο σκοτάδι. Είναι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να ζουν και να «βλέπουν» τη ζωή με τα «μάτια» της ψυχής τους. Όλοι μας ίσως έχουμε γνωρίσει κάποιον γύρω μας που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα με την όραση του.
Όλοι μας ίσως έχουμε φανταστεί πώς θα ήταν αν ξαφνικά όλα γύρω μας «έσβηναν». Αν δεν το έχουμε κάνει η αυριανή ημέρα είναι μια μέρα για να προβληματιστούμε όλοι και να δούμε ότι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας που ζουν και βιώνουν την ίδια καθημερινότητα με τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα.
Η καθιέρωση της 15ης Οκτωβρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας του «Λευκού Μπαστουνιού» καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1969, με βασικό σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινωνίας απέναντι στα ζητήματα που απασχολούν τα άτομα με προβλήματα όρασης, καθώς και την καθιέρωση του Λευκού Μπαστουνιού ως εργαλείου κινητικότητας αλλά και σύμβολο ανεξαρτησίας των τυφλών.
Δεν είναι μόνο οι θέσεις αναπήρων που ξεχνάμε όταν δούμε μια θέση κενή για παρκάρισμα. Είναι τα κενά ανάμεσα στα πεζοδρόμια, τα μηχανάκια μέσα στους πεζόδρομους, οι γραμμές εκείνες που «γράφουν» τα πεζοδρόμια και οδηγούν τα ΑμΠΟ που χρησιμοποιούν το «λευκό μπαστούνι». Είναι τα ηχητικά σήματα των φαναριών που τα προειδοποιούν για να διασχίσουν ένα δρόμο. Στην δική μου πόλη λίγα πράγματα υπάρχουν για να διευκολύνουν την ζωή τους. Λίγα πράγματα για να σεβαστούμε την διαφορετικότητα τους και τις ανάγκες τους να υπάρχουν ισότιμα σε αυτή την κοινωνία.
Τα άτομα αυτά μας ζητούν να θυμόμαστε τα εξής όταν βρεθούμε κάπου τυχαία κοντά τους:
* Μόνο εμείς οι τυφλοί κρατάμε λευκό μπαστούνι και αυτό για να περπατάμε με ασφάλεια, όχι για να ξεχωρίζουμε, να παίζουμε, να μας δείχνουν ή να ζητιανεύουμε.
* Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά τυφλός. Μη με μεταχειρίζεσαι σαν παιδάκι. Μεγαλώνω, παίζω, τρέχω, διαβάζω, γράφω, σπουδάζω, δουλεύω, παθιάζομαι, κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι, θυμώνω, «σερφάρω», κάνω chat,...,όπως ΕΣΥ!
* Πιο εύκολα θα περπατήσω μαζί σου, παρά με το μπαστούνι ή με το σκύλο μου. Όμως, μη με πιάνεις από τον ώμο ή απ' το μπράτσο. άσε με να πιάσω εγώ το δικό σου μπράτσο: Έτσι θα νιώθω (=θα ξέρω) πότε σταματάς, πότε στρίβεις, πότε ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις.
* Μη ρωτάς τον συνοδό μου: «Πώς τον λένε;», «Τι θέλει να ψωνίσει;», «Ποιο φαγητό του αρέσει;», «Που θέλει να πάει;», «Πώς γράφει και διαβάζει;», «Πώς μπορεί;»,... Ρώτησε εμένα, ξέρω και εγώ να σου απαντήσω! Χρησιμοποίησε τον κανονικό τόνο της φωνής σου, όπως μιλάς στους άλλους μίλα και σε εμένα.
* Μην αποφεύγεις τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κλπ., τις μεταχειρίζομαι και εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου: βλέπω για μένα= αγγίζω, ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι...
* Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και στα παιδιά. Θέλω να γνωρίσω ποιος είναι στην τάξη ή στο δωμάτιο μαζί μου. Μίλησε μου όταν μπαίνεις. Πες μου πως φεύγεις: με φέρνεις σε μεγάλη αμηχανία αν μ' αφήνεις να μιλάω με κάποιον που δεν είναι κοντά μου...
* Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα. Πες μου που είναι η πόρτα στο δωμάτιο, το αποχωρητήριο, το παράθυρο κλπ. Και αν υπάρχουν εμπόδια ή πράγματα στο πάτωμα. Δε θέλω να κάνω ζημιές, γιατί μπορώ να μην κάνω ζημιές.
* Βοήθησε με διακριτικά στο τραπέζι και πες μου για το φαγητό στο πιάτο μου. Χρησιμοποίησε το πιάτο μου σαν «ρολόι» και πες μου σε ποια «ώρα» είναι το κάθε είδος του φαγητού μου, π.χ «Το κρέας σου είναι στο Έξι». Κοίτα το ποτήρι μου να είναι δίπλα στο πιάτο μου και πες μου αν είναι στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι, για να το...»δω» και εγώ όταν το χρειαστώ.
* Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, το θέατρο και ο κινηματογράφος, φτάνει να με βοηθάς να καταλαβαίνω τι γίνεται διαβάζοντας/περιγράφοντας μου όσα δεν μπορώ να δω.
* Μου αρέσουν οι εκδρομές και τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισε με στους καλεσμένους σου.
* Ξέρω να συμπεριφέρομαι. Αν υστερώ σε κάτι βοήθησε με. Δε θέλω τον οίκτο σου αλλά τη φιλία σου! Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών. Μην ξεχνάς ότι όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας...
* Αν είσαι περίεργος θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημα μου αλλά όχι μόνο γι' αυτό, γιατί για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, χόμπι και απορίες όπως και εσύ!
Πολύ ανθρώπινα, πολύ αληθινά, πράγματα καθημερινά που όλοι μας μπορούμε να έχουμε στο μυαλό μας...Είναι πολλοί εκείνοι που καθημερινά δεν βγαίνουν απλά από το σπίτι τους γιατί αυτή η πόλη- και άλλες φυσικά- δεν είναι φιλόξενη...
