Κάποτε θεωρούνταν ότι όλες οι επιδημίες ήταν πράξη κρίσης του
Θεού. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο σε ορισμένους
πολιτισμούς. Καθώς η γνώση αυξανόταν, οι αιτίες των ασθενειών έγιναν καλύτερα
κατανοητές. Αντί μια επιδημία που πάντα θεωρείτο ένα είδος θείας κρίσης, η
ιατρική γνώση άρχισε να επικεντρώνεται σε φυσικά αίτια. Μόλις γίνεται κατανοητή
μια αιτία, τότε μπορούν να ενεργοποιηθούν συστήματα ελέγχου και θεραπείας. Το
αποτέλεσμα ήταν μια σημαντική πρόοδος στη διαχείριση ασθενειών, και σαν
αποτέλεσμα, καλύτερη υγεία και μακροζωία.
