4 σημαντικές αλήθειες για τη λύτρωση

Οι πιστοί στην πρώτη εκκλησία ανήκαν σε τρεις κοινωνικές ομάδες. Σκλάβοι, πρώην σκλάβοι και άνθρωποι που γεννήθηκαν ελεύθεροι.

Οι σκλάβοι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν ήταν πάντα σκλάβοι. Εξαναγκάστηκαν σε σκλαβιά από τις συνθήκες της ζωής.

Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και οι δούλοι επιθυμούσαν να είναι ελεύθεροι. Γι' αυτό, κατά καιρούς, το έσκαγαν από τους κυρίους τους, αναζητώντας την ελευθερία.

Σύμφωνα με το ρωμαϊκό δίκαιο, ένας δραπέτης δούλος ήταν ακόμα σκλάβος. Η φυγή δεν τον έκανε ελεύθερο. Όχι νόμιμα, τουλάχιστον.

Στην πραγματικότητα, έπρεπε να συνεχίσει να τρέχει για να αποφύγει τη σύλληψη από τον κύριό του και ήταν μόνο θέμα χρόνου μέχρι να συλληφθεί.

Σύμφωνα με το ρωμαϊκό δίκαιο, ένας δούλος έπρεπε να πληροί μία από τις τρεις προϋποθέσεις για να ελευθερωθεί:

 

    1. Αν ξεπλήρωνε τα χρήματα που πλήρωσε ο κύριός του για να τον αγοράσει (Είναι ειρωνικό γιατί οι σκλάβοι δεν είχαν χρήματα).

    2. Αν ο κύριός του αποφάσιζε οικειοθελώς να τον απελευθερώσει. Οι ιδιοκτήτες σκλάβων σπάνια απελευθέρωναν τους σκλάβους τους, εκτός αν ήταν ηλικιωμένοι και πολύ αδύναμοι για να εργαστούν πια. Αυτοί οι σκλάβοι, όταν απελευθερώνονταν, συχνά πέθαιναν στο δρόμο λόγω πείνας ή ασθένειας.

    3. Αν κάποιος άλλος αγόραζε την ελευθερία του, πληρώνοντας τον ιδιοκτήτη. Αυτό ήταν γνωστό ως «πράξη λύτρωσης».

Δυστυχώς, οι άνθρωποι σπάνια ήθελαν να πληρώσουν για την ελευθερία κάποιου άλλου.

Μερικές φορές η πράξη της λύτρωσης πραγματοποιήτο έχοντας κατά νου άλλα απώτερα κίνητρα, τα οποία προσγείωναν τον δούλο σε χειρότερες καταστάσεις.

Μοιράστηκα αυτά τα ιστορικά γεγονότα μαζί σας σήμερα, επειδή είναι μια τέλεια αναλογία για να εξηγήσουμε την κατάσταση που υποφέραμε πριν συναντήσουμε τον Χριστό.

Όλοι μας ήμασταν δούλοι της αμαρτωλής φύσης που κληρονομήσαμε από τη γέννησή μας.

Ήμασταν δούλοι των καρπών της μέχρι που ήρθε ο Χριστός και πέθανε για μας σε μια πράξη λύτρωσης.

Σήμερα, υπό το πρίσμα αυτών, θέλω να μοιραστώ μαζί σας 4 βασικές αλήθειες για τη λύτρωση που μας προσφέρει ο Χριστός.

 

    1. Η θρησκεία δεν μπορεί να μας λυτρώσει

Γέν.γ:8 Και ήκουσαν την φωνήν Κυρίου του Θεού, περιπατούντος εν τω παραδείσω προς το δειλινόν· και εκρύφθησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού, μεταξύ των δένδρων του παραδείσου.

Ο θρησκευόμενος άνθρωπος είναι σαν τον δραπέτη σκλάβο. Ίσως η θρησκεία μπορεί να βάλει σε μια ασφαλή απόσταση ένα άνθρωπο από την αμαρτία, αλλά δεν μπορεί να τον απαλλάξει από αυτήν. Είναι μόνο θέμα χρόνου πριν η αμαρτία τον φτάσει. Επομένως, η θρησκεία δεν μπορεί να μας λυτρώσει.

 

    2. Τα καλά έργα δεν μπορούν να μας λυτρώσουν

Ησ.ξδ:6 Πάντες τωόντι εγείναμεν ως ακάθαρτον πράγμα, και πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον· διά τούτο επέσαμεν πάντες ως το φύλλον, και αι ανομίαι ημών αφήρπασαν ημάς ως ο άνεμος.

Η θρησκεία διδάσκει ότι ο καθένας μπορεί να πάει στον ουρανό αν είναι καλός.

Αλλά το να είσαι καλός είναι σαν τον σκλάβο που επιθυμεί να αγοράσει την ελευθερία του.

Μπορεί μόνο να εύχεται επειδή δεν έχει χρήματα για να το κάνει.

Παρόμοια, το τίμημα της λύτρωσης είναι τόσο υψηλό, ώστε οι πράξεις δικαιοσύνης δεν αρκούν. Επομένως, ούτε τα καλά έργα μπορούν να μας λυτρώσουν.

 

    3. Οι ψεύτικοι σωτήρες δεν μπορούν να μας λυτρώσουν

Α’ Ιωάν.δ:1 Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα εν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.

Υπάρχουν τουλάχιστον 450-500 γνωστές αιρέσεις σε όλο τον κόσμο σήμερα.

Οι αιρέσεις αυτές, διαφέρουν η μία από την άλλη. Αλλά η πλειοψηφία τους μοιράζεται δύο κοινά χαρακτηριστικά.

Πρώτον, οι ιδρυτές αυτών των αιρέσεων αυτοαποκαλούνται Μεσσίες.

Δεύτερον, κηρύττουν ότι ο Ιησούς δεν είναι ο σωτήρας.

Κηρύττουν ψέματα και τα ψέματα δεν μπορούν να λυτρώσουν κανέναν, αντίθετα, προσγειώνουν σε πολύ χειρότερες καταστάσεις.

 

     4. Μόνο ο Ιησούς μπορεί να μας λυτρώσει

Ιωάν.γ:16-18 Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθή ο κόσμος δι' αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού.

Α΄Κορ.ς:20 Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού.

Στον αρχαίο κόσμο, οι σκλάβοι ήταν πολύ ακριβή ιδιοκτησία. Επομένως, όποιος ήθελε να ελευθερώσει έναν δούλο πλήρωνε βαρύ τίμημα στον νόμιμο ιδιοκτήτη του δούλου, εκτελώντας έτσι την πράξη της λύτρωσης. Μερικές φορές το τίμημα που πληρωνόταν ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά άξιζε ο σκλάβος.

Παρόμοια, η ελευθερία από την αμαρτία απαιτεί ένα τεράστιο τίμημα. Η Αγία Γραφή το αποκαλεί «αίμα αναμάρτητου».

Αλλά κανείς δεν είναι αναμάρτητος εκτός από τον Χριστό. Ως εκ τούτου, υπέφερε και πέθανε στο σταυρό εκτελώντας την πράξη της λύτρωσης που απαιτείται για την ελευθερία μας.

Άρα, η λύτρωση δεν βρίσκεται παρά μόνο στον Χριστό.

 

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ

Εβρ.θ:22 «Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις».

Ολόκληρη η διδασκαλία της σωτηρίας είναι οικοδομημένη πάνω στην εξιλέωση η οποία επιτυγχάνεται με το θάνατο, τη θυσία του Χριστού.

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να σωθεί διαφορετικά, ο Χριστός ποτέ δεν θα πέθαινε τον απολυτρωτικό θάνατο στο Γολγοθά.

Τι έκανε ο Θεός για να προμηθεύσει τη σωτηρία στον πεσμένο άνθρωπο:

Ο απολογισμός του τι έκανε, δηλαδή η φανέρωσή Του εν Χριστώ, η διακονία του Χριστού στη γη, ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του Χριστού, βρίσκονται στα τέσσερα ευαγγέλια.

Η μελέτη του βιβλίου των Πράξεων αποκαλύπτει τί ο άνθρωπος πρέπει να κάνει για να λάβει αυτό που ο Θεός έχει προμηθεύσει γι’ αυτόν.

 

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ

Α’ Πέτρ.α:19-20 «Αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου, όστις ήτο μεν προορισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς δια σας».

Αποκ.ιγ:8 «..των οποίων τα ονόματα δεν εγράφησαν εν τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου».

Γεν.γ:21 «Και έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς».

 

1. Προορίστηκε στον ουρανό

Μέσα στο σχέδιο και το νου του Θεού, ο Γολγοθάς ήταν απ’ την αρχή.

Διαβάζουμε στην Α’Πέτρ.α:18-20 ότι ο Ιησούς ήταν προγνωρισμένος (Κείμενο εν χρήσει) προ καταβολής κόσμου.

Ακόμα στην Αποκ.ιγ:8 διαβάζουμε για το Αρνίο το εσφαγμένο από καταβολής κόσμου.

 

2. Καθιερώθηκε στη γη.

Όταν ο Θεός έντυσε τον Αδάμ και την Εύα, χύθηκε αίμα. Αυτή ήταν η αρχή της κόκκινης γραμμής της θυσίας που διέπει ολόκληρη τη Βίβλο.

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ

Η ανάγκη της εξιλέωσης βασίζεται στο γεγονός της αγιότητας του Θεού και της αμαρτωλότητας του ανθρώπου.

Η αντίδραση της αγιότητας του Θεού ενάντια στην αμαρτωλότητα του ανθρώπου είναι γνωστή σαν η οργή Του, η οποία μπορεί να αποτραπεί μόνο με την εξιλέωση.

Η αμαρτία είναι σαν να λέμε, βία ενάντια στο κατεστημένο, κάτω από το οποίο ο Θεός και ο άνθρωπος ζουν, όπως ακριβώς η απιστία παραβιάζει τη διαθήκη κάτω από την οποία ο άνδρας και η γυναίκα ζουν.

Η αμαρτία είναι στην ουσία μια επίθεση κατά της τιμής και της αγιότητας του Θεού.

Είναι επανάσταση κατά του Θεού, επειδή στη συνειδητή αμαρτία, ο άνθρωπος επιλέγει το δικό του θέλημα αντί του Θεού και για την ώρα εκείνη γίνεται αυτός ο νόμος για τον εαυτό του.

Αλλά εάν ο Θεός επιτρέψει να προσβληθεί η τιμή Του, τότε θα παύσει να είναι Θεός.

Η τιμή Του ζητά την καταστροφή αυτού που Του αντιστέκεται, η δικαιοσύνη Του απαιτεί ικανοποίηση για τον νόμο που παραβιάστηκε, και η αγιότητά Του αντιδρά στην αμαρτία, και περιγράφεται ως οργή.

· Δεν είναι βιαστικός να καταστρέψει το έργο των χειρών Του.

· Κάνει έκκληση στον άνθρωπο (τον παρακαλεί).

· Περιμένει να φανεί ελεήμων.

· Αργοπορεί την κρίση με την ελπίδα ότι η αγαθότητά Του θα οδηγήσει τον άνθρωπο στη μετάνοια.

Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος παρεξηγεί τις θείες καθυστερήσεις και χλευάζει (κοροϊδεύει) στη σκέψη της κρίσης.

Ο σταυρός του Ιησού διακηρύσσει ότι ο Θεός ποτέ δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι αδιάφορος στην αμαρτία του ανθρώπου.

2. Αποχωρισμός από τον Θεό

Ησ.νθ:2 «Άλλ’ αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών, και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας, δια να μη ακούη».

Ο Θεός είναι Άγιος στη φύση Του, που σημαίνει ότι είναι δίκαιος στο χαρακτήρα και στη συμπεριφορά. Γι’ αυτό, για να διατηρηθεί η κοινωνία με τον Θεό είναι απαραίτητο να είναι κανείς άγιος.

Η αμαρτία του ανθρώπου έχει σπάσει αυτή τη κοινωνία και δημιούργησε ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου.

Η εξιλέωση είναι η γέφυρα που σύνδεσε αυτό το χάσμα. Η εξιλέωση αποκαθιστά την κοινωνία με το Θεό.

Έχουμε εξαγοραστεί με μια τιμή. Ποια ήταν η τιμή που πληρώθηκε; Υπάρχει μόνο μία απάντηση σ’ αυτό: το αίμα του Ιησού που χύθηκε στο σταυρό του Γολγοθά.

 

ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Β’ Κορ.ε:18-19 «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσων τον κόσμον προς εαυτόν..».

Ρωμ.ε:10 «...εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού..».

Κολ.α:21 «Και σας...τώρα όμως διήλλαξε».

Ο απόστολος Παύλος δεν λέει ότι ο Θεός συμφιλιώθηκε με τον άνθρωπο, αλλά ότι ο Θεός έκανε κάτι έτσι ώστε να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Εαυτό Του.

Αυτή η πράξη της συμφιλίωσης είναι ένα τελειωμένο έργο, είναι ένα έργο που έχει γίνει προς συμφέρον του ανθρώπου έτσι ώστε ενώπιον του Θεού όλος ο κόσμος να είναι ήδη συμφιλιωμένος.

Αυτό που μένει για τον ευαγγελιστή είναι να το διακηρύξει, και για τον κόσμο να το δεχτεί. Ο θάνατος του Χριστού έκανε τη συμφιλίωση δυνατή για όλη την ανθρωπότητα, το κάθε άτομο πρέπει τώρα να την κάνει ενεργή (να ενεργείται στην δική του ζωή η συμφιλίωση).

 

Συμπέρασμα

Δεν χρειάζεται πλέον να είμαστε σκλάβοι που τρέχουμε να ελευθερωθούμε, επειδή ο Ιησούς έχει ήδη πληρώσει το τίμημα και έχει αγοράσει την ελευθερία μας.