Δείξαμε ήδη ότι ο Κύριος Ιησούς είναι Αυτός που ανήγγειλε τα μέλλοντα
στην εκκλησία. Μάλιστα στην Αποκ.ιθ:10β
λέει:
«διότι Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ»
Με αλλά λόγια, η μαρτυρία που δίνει ο Ιησούς, που στην προκειμένη
περίπτωση μαρτυρεί τα μέλλοντα στον Ιωάννη, είναι το ίδιο το Πνεύμα της
Προφητείας. Ποιο όμως είναι το Πνεύμα της Προφητείας; Πάλι ο λόγος του Θεού μας
λέει στην Β’ Πέτρ.α:21:
«διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ
θελήματος ανθρώπου, αλλ' υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι
άγιοι άνθρωποι του Θεού».
Βλέπουμε ότι το Πνεύμα της προφητείας, δηλ. το Πνεύμα που δίνει την προφητεία, είναι το Πνεύμα το Άγιο γιατί Αυτό κινεί τον προφήτη να μιλήσει.
Α’ Κορ.ιβ:10-11: «εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε
διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών.
Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις
έκαστον καθώς θέλει».
Το Πνεύμα που δίνει την προφητεία, και τα χαρίσματα γνωρίζουμε ότι είναι
το Πνεύμα το Άγιο(βλ.εδ.3-11), που σημαίνει ότι Αυτό είναι και το Πνεύμα της
προφητείας. Όμως εμείς διαβάσαμε στην Αποκ.ιθ:10,
ότι το Πνεύμα της προφητείας, δηλ. το Πνεύμα το Άγιο είναι η μαρτυρία του
Ιησού.
Βλέπουμε την άμεση σχέση και σύνδεση του Κυρίου Ιησού με το Πνεύμα της
Προφητείας που είναι όπως δείξαμε το Πνεύμα το Άγιο και σαν Πνεύμα προφητείας
που είναι, φυσικά αναγγέλλει τα μέλλοντα στην εκκλησία. Όμως αυτό το Πνεύμα της
προφητείας, δεν είναι άλλο ξεχωριστό πρόσωπο, μας το συνδέει με τη μαρτυρία του
Ιησού. Ο Ιησούς είναι Εκείνος ο οποίος μαρτυρεί σήμερα στην εκκλησία, και δι’
Αυτού γίνεται κάθε τι που γίνεται. Ο ίδιος είπε: «...διότι χωρίς εμού δεν δύνασθαι να κάμητε ουδέν» (Ιωάν.ιε:5).
Αυτός είναι που ενεργεί μέσα στο λαό Του. Στο ίδιο αυτό κεφάλαιο είπε: «Μείνατε εν εμοί, και εγω εν υμίν...»
(ιε:4). Αυτός είναι που είναι ΕΝ ΗΜΙΝ και μας δυναμώνει ώστε να μπορούμε να
κάνουμε το θέλημά Του.
Τώρα, μπορούμε να καταλάβουμε αυτό που είπε ο Κύριος: «Εκείνος θέλει δοξάσει εμέ, διότι εκ του εμού
θέλει λάβει, και αναγγείλει προς εσάς».
Το Πνεύμα το Άγιο, δεν βλέπουμε να λέει ή να ενεργεί δικά Του ξεχωριστά
πράγματα, αλλά μας διδάσκει, αποκαλύπτει και αναγγέλλει τα βάθη του Κυρίου μας.
Μας φανερώνει Εκείνον και το έργο Του, το μεγαλείο που είναι κρυμμένο μέσα σ’
Αυτόν, για το οποίο μιλά και ο απ. Παύλος και λέει στην Κολ.β:2-3:
«ἵνα παρακληθῶσιν αἱ καρδίαι αὐτῶν
συμβιβασθέντες ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰς πᾶν πλοῦτος τῆς πληροφορίας τῆς συνέσεως εἰς ἐπίγνωσιν
τοῦ μυστηρίου τοῦ θεοῦ, Χριστοῦ, ἐν ᾧ εἰσιν πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς
σοφίας καὶ γνωσέως ἀπόκρυφοι».
Πως εμείς θα γνωρίσουμε σήμερα τους απόκρυφους θησαυρούς της σοφίας και
της γνώσης που περιέχονται μέσα στο μυστήριο του ΘΕΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, εάν ο Κύριος δια
του Πνεύματος Του δεν αποκαλύψει; Το Πνεύμα αυτό που κατοικεί μέσα στο Χριστό
πλήρως, είναι αυτό που αποκαλύπτει αυτούς τους θησαυρούς, όχι σε οποιονδήποτε,
αλλά σε εκείνους που ταπεινά Τον δέχονται, ζουν γι’ Αυτόν και υπακούν στο
λόγο Του. Αυτό το Πνεύμα είναι η μαρτυρία του Ιησού Χριστού. Μας μιλά και μας
αποκαλύπτει τη φύση Του, το νόημα των λόγων Του, φωτίζει τη ζωή μας και μας
μορφώνει σύμφωνα με το χαρακτήρα Του.
Αυτή είναι η εργασία του Πνεύματος σήμερα μέσα σε κάθε πιστό, να μορφώσει
τον Κύριο Ιησού Χριστό μέσα μας. Το ότι ο Κύριος αναφέρεται στον Παράκλητο σαν
σε άλλο πρόσωπο, ενώ μιλά πάλι για τον Εαυτό Του σαν Πνεύμα πλέον μέσα στην
εκκλησία Του, δεν πρέπει να μας ξενίζει γιατί δεν είναι και η πρώτη φορά που το
συναντάμε στο λόγο του Θεού.
Παράδειγμα έχουμε το περιστατικό που περιγράφεται στο Λουκ.κδ:23-35, όπου ο Κύριος φανερώθηκε
στου μαθητές που πήγαιναν προς Εμμαούς και τους μιλούσε ο ίδιος για τον Εαυτό
Του, ωσάν να ήταν κάποιος άλλος. Στο εδ.26
τους είπε: «δεν έπρεπε να πάθη ταύτα ο
Χριστός, και να εισέλθη εις την δόξαν αυτού;» Βλέπουμε ότι μίλησε για τον
Εαυτό Του σαν να επρόκειτο για δεύτερο πρόσωπο. Το ίδιο ακριβώς έκανε και στα
εδάφια του Ιωάννη που αναλύσαμε. Μιλούσε για άλλον Παράκλητο και αναφερόταν
στην φανέρωση Του ανάμεσα στους πιστούς Του, μετά την ανάληψή Του. Γι’ αυτό
άλλωστε είπε και στο Ιωάν.ις:25:
«Ταύτα διά παροιμιών ελάλησα προς
εσάς· αλλ' έρχεται ώρα, ότε δεν θέλω σας λαλήσει πλέον διά παροιμιών, αλλά
παρρησία θέλω σας αναγγείλει περί του Πατρός».
Αυτά που τους έλεγε για τον Πατέρα και τη σχέση Του μ’ Αυτόν, τα έλεγε
αινιγματικά, με τρόπο παροιμιώδη και όχι πεζά. Αυτό σημαίνει ότι αυτά που
άρχισε να λέει ο Κύριος για τον Πατέρα στο Ιωάν.ιδ-ις, τα είπε με τρόπο
μεταφορικό και αλληγορικό.
Άρα, αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς, για να ερμηνεύσουμε σωστά το λόγο
του Θεού, είναι να ψάξουμε κάπου άλλου, μέσα στη Γραφή, να συγκρίνουμε εδάφιο
προς εδάφιο, «ολίγον εδώ, ολίγον εκεί»
που λέει ο Ησαΐας (κη:10), στίχο επί στίχο, διδασκαλία επί διδασκαλία, πάντα
μέσα από τις βασικές διδασκαλίες του λόγου του Θεού, να βγάλουμε το αληθινό
νόημα των λόγων του Κυρίου προς τους μαθητές Του.
Εμείς, με τη χάρη του Θεού, αυτό κάναμε σ’ όλη αυτή τη μελέτη,
βασιζόμενοι πάντοτε πάνω στις διακηρύξεις καθαρών εδαφίων, αφήνοντας το λόγο
του Θεού να μας δείξει την αλήθεια, όσο αφορά κάθε επί μέρους θέμα, που
εξετάζουμε σχετικά με τη θεότητα.
Όταν λοιπόν ο Κύριος έλεγε για «άλλον
Παράκλητο» τον οποίο θα δώσει ο Πατέρας (Iωάν.ιδ:16), ότι «δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς έρχομαι προς
εσάς» (Ιωάν.ιδ:18), ότι «εν εκείνη τη
ημέρα σεις θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί μου, και σεις εν εμοί και
εγώ εν υμίν» (Ιωάν.ιδ:20), ότι «ο
Πατήρ μου θέλει αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν θέλομεν ελθεί και προς αυτόν
θέλομεν κατοικήσει» (Ιωάν.ιδ:23), ότι «ο
Παράκλητος το Πνεύμα το Άγιον το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματι μου,
εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς
εσάς» (Ιωάν.ιδ:26), ότι «υπάγω και
έρχομαι προς εσάς..» (Ιωάν.ιδ:28), ότι «μείνατε
εν εμοί και εγώ εν υμίν» (Ιωάν.ιε:4), ότι « ...ο Παράκλητος τον οποίον εγώ θέλω πέμψει προς εσάς παρά του Πατρός, το
Πνεύμα της αληθείας, το οποίον εκπορεύεται παρά του Πατρός εκείνος θέλει
μαρτυρήσει περί εμού» (Ιωάν.ιε:26), ότι «...συμφέρει εις εσάς να απέλθω εγώ διότι εάν δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν
θέλει ελθεί προς εσάς..» (Ιωάν.ις:7), ότι «Εκείνος θέλει δοξάσει εμέ, διότι εκ του εμού θέλει λάβει και θέλει
αναγγείλει προς εσάς....ολίγον έτι και δεν με βλέπετε και πάλιν ολίγον και
θέλετε με ιδεί διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα» (Ιωάν.ις:13-16), δεν τα
έλεγε πεζά, αλλά αινιγματικά, που σημαίνει ότι κάτι κρυβόταν μέσα σ’ αυτά τα
λόγια που θα το εννοούσαν αργότερα.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που αναλύσαμε από τον υπόλοιπο λόγο του Θεού
σχετικά με το θέμα αυτό, βλέπουμε ότι ο Κύριος μιλούσε αλληγορικά για τον Εαυτό
Του, για τον ερχομό του στην εκκλησία, όχι πια σαν άνθρωπος, αλλά σαν Πνεύμα
Άγιο, ζωοποιό, από τον Πατέρα Θεό.
Είδαμε ότι, ό,τι έχει σχέση με το Πνεύμα το Άγιο, έχει να κάνει με τον
Υιό και τον Πατέρα. Έχει άμεση σχέση με τη θεϊκή φύση του Ιησού Χριστού.
Σαν Θεός, είπαμε ότι είναι ο ίδιος ο Πατέρας και σαν άνθρωπος είναι Αυτός
που γέννησε ο Πατέρας, στον οποίο κατοίκησε και κατοικεί πλήρως. Τώρα δεν
βλέπουμε πια δύο ξεχωριστές οντότητες, (παρ’ όλο που μιλάμε για δύο ξεχωριστά
πρόσωπα, τον Πατέρα Θεό και το Χριστό το κατά σάρκα) αλλά βλέπουμε την ταύτιση
των δύο, την κατοίκηση και την ύπαρξη του ενός μέσα στον άλλο, έτσι που αν
βλέπουμε τον Υιό, να βλέπουμε τον Πατέρα, ή αν έχουμε τον Υιό να έχουμε και τον
Πατέρα.
Γι’ αυτό η Γραφή λέει: «όστις είναι
εικών του Θεού του αοράτου....» Κολ.α:15 «όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού...)
Εβρ.α:3.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός, ότι δεν έχουμε τρεις Θεούς αλλά έναν, δεν
προσκυνούμε τρεις Κυρίους αλλά έναν, δεν λατρεύουμε τρία πρόσωπα αλλά ένα,
γιατί το Πρόσωπο του Χριστού μας είναι η αντιπροσώπευση του Πατέρα. Όταν λοιπόν
η Γραφή μιλάει για Πνεύμα Άγιο, εννοεί τη φανέρωση του Θεού, στο πρόσωπο του
Ιησού Χριστού.
Βέβαια, τώρα δεν έχουμε το Χριστό σαν άνθρωπο με σάρκα και οστά, αλλά σαν
Πνεύμα ζωοποιούν.
«..Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν
εις ψυχήν ζώσαν ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν» (Α’ Κορ.ιε:45).
Ο Χριστός γεννήθηκε σαν άνθρωπος για να καταργήσει το νόμο της αμαρτίας
στη σάρκα, αλλά με την ανάληψη Του έγινε Πνεύμα ζωοποιούν.
Όλη η ενέργεια και η δύναμη της φανέρωσης του Θεού εν σαρκί (στον Υιό)
σαν Πνεύμα Άγιο, έχει ένα έργο: «...εκ
του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς εσάς» (Ιωάν.ις:14). Δηλαδή να μας
πει τα περί Ιησού Χριστού, από τα πιο απλά έως τα πιο απόκρυφα μεγαλεία Του.
Στη συνέχεια λέει ο Κύριος, «Πάντα
όσα έχει ο Πατήρ, εμού είναι· διά τούτο είπον ότι εκ του εμού θέλει λάβει και
αναγγείλει προς εσάς». Καταλαβαίνουμε ότι ο Κύριος μας στρέφει πάλι στον
Πατέρα. Με άλλα λόγια, το Πνεύμα το Άγιο θα μας αναγγείλει περί του Πατρός,
αφού ο διευκρινίζει ότι «..Πάντα όσα έχει
ο Πατήρ εμού είναι…».
Άρα θα μας αναγγείλει μέσω του Ιησού περί του Πατρός. Όμως ο Κύριος λίγα
εδάφια πάρα κάτω, στο ις:25 είπε: «Ταύτα
διά παροιμιών ελάλησα προς εσάς· αλλ' έρχεται ώρα, ότε δεν θέλω σας λαλήσει
πλέον διά παροιμιών, αλλά παρρησία θέλω σας αναγγείλει περί του Πατρός..».
Να λοιπόν πόσο ωραία δένει ο λόγος του Θεού και πόσο καθαρά εννοούμε τα
αινιγματικά λόγια του Κυρίου. Αυτός που θα αναγγείλει περί του Πατρός, μας είπε
ότι είναι το Πνεύμα το Άγιο. Εδώ όμως μας λέει ότι «..παρρησία θέλω σας αναγγείλει περί του Πατρός» και φυσικά
εννοεί τον Εαυτό Του σαν Πνεύμα Άγιο.
Γιατί λέει «ΠΑΡΡΗΣΙΑ»; διότι μέχρι τώρα μιλούσε αινιγματικά για τον
Πατέρα αλλά θα έρθει ώρα που θα μας αναγγείλει καθαρά πλέον περί του Πατρός.
Αυτό έγινε όταν ήρθε και κατοίκησε μέσα στην καρδιά των μαθητών Του σαν Πνεύμα
Άγιο, από την ημέρα της Πεντηκοστής και μετά και αυτό κάνει και σήμερα.
Αποκαλύπτει τον Πατέρα μέσα μας.
Για να ολοκληρώσει ο Κύριος όλα όσα είπε, ώστε να εννοήσουν αργότερα οι
μαθητές τα λεγόμενά Του, ότι δεν πρόκειται για κάποιο άλλο πρόσωπο, το οποίο
εκείνοι σαν Εβραίοι μονοθεϊστές που ήταν, δεν γνώριζαν, ούτε είχαν διδαχθεί,
τους λέει τελειώνοντας για τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο, τα εξής:
«Ολίγον έτι και δεν με βλέπετε, και
πάλιν ολίγον και θέλετε με ιδεί, διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα»
(Ιωάν.ις:16).
Το πρώτο «ολίγον έτι και δεν με
βλέπετε» φυσικά αναφέρεται στο γεγονός της ανάληψης, γιατί το συνδέει μετά
με το «υπάγω προς τον Πατέρα».
Πράγματι, μετά από λίγες ώρες ήρθε εκείνο το πλήθος, Τον πήρε, Τον σταύρωσε,
αναστήθηκε, αναλήφθηκε και δεν Τον είδαν πλέον.
Το ότι φανερώθηκε σποραδικά μετά την ανάστασή Του στους μαθητές, δεν
είναι αυτό που εννοούσε με το «και πάλιν
ολίγον και θέλετε με ιδεί» γιατί τότε, ξέρουμε ότι δεν πήγε προς τον
Πατέρα, αλλά με την ανάληψη Του, όταν κάθισε στα δεξιά (θέση ισχύος, εξουσίας
και δύναμης) του Θεού.
Αυτό που εννοούσε, από ότι μας λέει το κείμενο, είναι ότι «και πάλιν ολίγον και θέλετε με ιδεί, διότι
εγώ υπάγω προς τον Πατέρα». Δηλαδή θα με δείτε, γιατί υπάγω προς τον
Πατέρα. Άρα η δεύτερη φορά που θα Τον έβλεπαν, θα ήταν αφού πήγαινε στον Πατέρα
και μετά.
Όταν η Μαρία η Μαγδαληνή είδε τον Κύριο μετά την ανάσταση Του κοντά στον
τάφο, Εκείνος Της είπε: «...Μη μου
απτού διότι δεν ανέβην έτι προς τον
Πατέρα μου»... Άρα το «...και
πάλιν ολίγον και θέλετε με ιδεί, διότι υπάγω προς τον Πατέρα», δεν
αναφέρεται στις συναντήσεις πριν την ανάληψη, αλλά μάλλον μετά, σαν Πνεύμα Άγιο
την ήμερα της Πεντηκοστής. Σαν Πνεύμα παρηγοριάς, σαν τον άλλο Παράκλητο που θα
έμενε μαζί τους στον αιώνα και θα κατοικούσε πλέον μέσα τους!
Στα εδάφια ις:22-23, ο Κύριος διευκρινίζοντας αυτό που είπε στους μαθητές
Του, λέει: «Και σεις λοιπόν τώρα μεν
έχετε λύπην· πάλιν όμως θέλω σας ιδεί, και θέλει χαρή η καρδία σας, και την
χαράν σας ουδείς αφαιρεί από σας. Και εν εκείνη τη ημέρα δεν θέλετε ζητήσει
παρ' εμού ουδέν. Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι όσα αν αιτήσητε παρά του Πατρός εν
τω ονόματί μου, θέλει σας δώσει».
Τη χαρά αυτή την πήραν την ημέρα της Πεντηκοστής. Είναι η χαρά του
Πνεύματος που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από την καρδιά του πιστού, γιατί
δεν βασίζεται σε φαινόμενα, αλλά στα μη βλεπόμενα, τα αιώνια.
Υπάρχουν ακόμα πολλά πειστήρια ότι το Πνεύμα το Άγιο, δεν είναι κάποιο
τρίτο πρόσωπο μέσα στη θεότητα, αλλά είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, γιατί
Αυτός είναι η φανέρωση του Θεού στη γη. Αυτός είναι μέσα στον οποίο κατοικεί
όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά, Αυτός έχει τα «επτά πνεύματα του Θεού».
Αυτός είναι ο Κύριος Πάντων. Αυτός είναι ο Κύριος που είναι το Πνεύμα και όπου το Πνεύμα του Κυρίου εκεί ελευθερία.
