Ματθ.ιη:20 «Διότι
όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω
αυτών».
Ματθ.κη:20 «διδάσκοντες
αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ'
υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν».
Βλέπουμε ότι ο Ιησούς λέει στους μαθητές Του «εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».
Νωρίτερα όμως διαβάσαμε ότι τους είπε ότι πρέπει να φύγει, αλλά να μη στεναχωριούνται γιατί θα έρθει ο άλλος παράκλητος διά να μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα!
Έχουμε ένα παράκλητο κι αυτός είναι ο Ιησούς. Όσο ήταν εν σαρκί ήταν με
τους μαθητές Του. Μετά την ανάληψη ήρθε και κατοίκησε μέσα τους για να
είναι πάντοτε μαζί τους.
Α’ Τιμ.β:5 «Διότι
είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός».
Για να είναι κανείς Μεσίτης και Αρχιερέας, σύμφωνα με τα δεδομένα της
Γραφής, πρέπει να μετέχει «σαρκός και
αίματος» (Εβρ.β:14) και θείας φύσης, ώστε να μπορεί να φέρει τα δύο
αντίθετα (το Θεό και τον άνθρωπο) σε αρμονία και ενότητα.
Αυτό το έργο δόθηκε αποκλειστικά στον Κύριο Ιησού, σαν μόνου Μεσίτη
μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Το Πνεύμα το Άγιο όμως, αν το δούμε σαν τρίτο πρόσωπο – ένα από τα τρία
που υποτίθεται ότι αποτελούν το Θεό – δεν μετέχει σαρκός και αίματος, ούτε
είναι μεσίτης, γιατί ο Μεσίτης είναι μόνο ένας, ο Ιησούς Χριστός.
Πως λοιπόν το Πνεύμα σαν τρίτο πρόσωπο μπορεί να μεσιτεύσει, να
παρηγορήσει, τη στιγμή που ποτέ δεν είχε σάρκα, δεν είχε ομοιωθεί με τα παιδία,
ώστε να μπορεί να καταλάβει και να συμπαθήσει τον άνθρωπο όπως ο Ιησούς
Χριστός.
Το Πνεύμα το Άγιο λοιπόν που μεσιτεύει (εντυγχάνει) για μας, δεν μπορεί
να είναι άλλο από το Πνεύμα Ιησού, αφού μέσα Του κατοικεί όλο το πλήρωμα της
θεότητας, δηλαδή όλο το Πνεύμα του Θεού.
Ρωμ.θ:26-27 «Ὡσαύτως
δὲ καὶ τὸ πνεῦμα συναντιλαμβάνεται τῇ ἀσθενείᾳ ἡμῶν· τὸ γὰρ τί προσευξώμεθα καθὸ
δεῖ ουκ οἴδαμεν ἀλλὰ αὐτὸ τὸ πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει στεναγμοῖς ἀλαλήτοις·
ὁ δὲ ἐραυνῶν τὰς καρδίας οἶδεν τί τὸ φρόνημα τοῦ πνεύματος ὅτι κατὰ θεὸν ἐντυγχάνει
ὑπὲρ ἁγίων».
Ρωμ.η:34 «τίς
ὁ κατακρινῶν; Χριστὸς [Ἰησοῦς] ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ ἐγερθείς [ἐκ νεκρῶν], ὁς ἐστιν
ἐν δεξιᾷ τοῦ θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν».
Στη μετάφραση του Βάμβα, το πρώτο «εντυγχάνει»
ερμηνεύεται «ικετεύει» και το δεύτερο ερμηνεύεται «μεσιτεύει». Στο κείμενο όμως
είναι η ίδια λέξη, που όπως και αν την πάρουμε, σημαίνει «μεσιτεύω υπέρ τινός».
Είναι όμως και μια άλλη λέξη που δεν πρέπει να αφήσουμε απαρατήρητη και η οποία
δείχνει επίσης καθαρά την έννοια του «Μεσιτεύω» και αναφέρεται στο έργο του
Πνεύματος του Αγίου μέσα στην καρδιά του πιστού. Είναι η λέξη «ΥΠΕΡΕΝΤΥΓΧΑΝΩ».
Πήραμε τη λεξική της έννοια από πολλά λεξικά, για να δούμε ότι όλα έχουν
την ίδια ερμηνεία.
1. Λεξικό
Ορθογραφικό, Ερμηνευτικό, Ετυμολογικό - ΑΣΤΕΡΩΝ Υπερεντυγχάνω = Μεσιτεύω
2. Νέο
Ορθογραφικό Ερμηνευτικό Λεξικό ΧΡ. ΓΙΟΒΑΝΗΣ Υπερεντυγχάνω = Μεσιτεύω υπέρ τινός
3. Νέον
Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν «Λεξικόν Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ Υπερεντυγχάνω = (Αρχ.)
Μεσιτεύω, δέομαι υπέρ τινός.
4. Λεξικόν
της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης ΙΩΑΝ. ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ Υπερεντυγχάνω = μεσιτεύω
(μεσολαβώ) υπέρ τινός, ζητώ τι δια τινά.
Το Πνεύμα λοιπόν μεσιτεύει, μεσολαβεί για μάς στο Θεό, που σημαίνει ότι
έχει άμεση σχέση με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι Ο ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΙΤΗΣ.
Θα πει κανείς: Μα πως μεσιτεύει ο Ιησούς σαν Πνεύμα και γιατί να μας
ξεχωρίζει το Πνεύμα το Άγιο από τον Ιησού, αφού είναι ο ίδιος ο Ιησούς;
Αυτή την ερώτηση απάντησε ο Κύριος στα εδάφια του κατά Ιωάννη που
προαναφέραμε. Μίλησε για άλλον Παράκλητο που θα μένει μαζί τους στον αιώνα και
που θα είναι μέσα τους.
Είπε ότι οι μαθητές θα γνωρίσουν την ημέρα εκείνη (της Πεντηκοστής) ότι,
Αυτός θα είναι μέσα στον Πατέρα, εμείς μέσα σ’ Αυτόν και ΑΥΤΟΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Δεν
είπε για τον άλλο Παράκλητο ότι θα είναι μέσα μας, αλλά ότι ο ίδιος θα είναι
μέσα μας.
Ο ίδιος Θεός φανερώθηκε μέσα από το Χριστό τον κατά σάρκα και ο ίδιος
Θεός είναι που φανερώνεται μέσω του Ιησού σαν Πνεύμα. Έτσι έχουμε τον Κύριο
Ιησού να μιλάει για τον Εαυτό Του, πότε από την πλευρά του άνθρωπου και πότε
από την πλευρά του Πατέρα και άλλοτε σαν Πνεύμα Άγιο.
Όλες αυτές οι φανερώσεις είναι του Θεού, δια του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Έτσι και στα εδάφια που προαναφέραμε ο Κύριος μας μιλάει όχι σαν άνθρωπος
πλέον, αλλά σαν Πνεύμα ζωοποιούν. Στην Α’
Κορ.ιε:45 λέει: «Ούτως είναι και
γεγραμμένον· Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ
εις πνεύμα ζωοποιούν».
Ο έσχατος Αδάμ, έγινε Πνεύμα ζωοποιούν και το Πνεύμα το ζωοποιούν είναι
ΕΝΑ και είναι το Πνεύμα το Άγιο. Ζωοποιώ θα πει «ποιώ τινά ζώντα, τον
ζωντανεύω, αναζωογονώ τινά». Αυτός που ζωοποιεί είναι ο Θεός (Pωμ.δ:17) και αυτή τη δύναμη την έδωσε
στον Κύριο Ιησού Χριστό, γι’ αυτό λέει:
Ιωάν.ε:21,26 «Επειδή
καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει
ζωοποιεί...... Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον
Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ»
Ο Πατέρας Θεός έδωσε στον Υιό τη δύναμη της ζωοποίησης, έτσι ώστε ο Υιός
να είναι Πνεύμα ζωοποιούν.
Αλλού λέει ότι «...ο Θεός Κύριον
και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν...» (Πράξ.β:36) και αλλού ότι «εις
εμέ εδόθη πάσα η εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ.κη:18).
Από αυτά είναι ευνόητο ότι ο Πατέρας έδωσε κάθε τι δικό Του, στον Υιό Του
τον μονογενή και ό,τι έχει ο Πατέρας είναι του Υιού. Έτσι Του έδωσε και το
Πνεύμα Του «χωρίς μέτρο» και είναι για μας σήμερα ο Παράκλητος, το Πνεύμα το
ζωοποιούν, το Πνεύμα που θα μας αναστήσει από τους νεκρούς, που είναι το Πνεύμα
του Πατέρα, το οποίο όπως είδαμε κατοικεί πλήρως στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Έτσι μεσιτεύει και ικετεύει και παρακαλεί ταυτόχρονα για κάθε άνθρωπο που
τον επικαλείται από οποιοδήποτε μέρος της γης. Μόνο ένα Παντοδύναμο Πνεύμα,
πανταχού παρόν, αόρατο, είναι ικανό να μπορεί να ακούει τις προσευχές όλου του
κόσμου, ταυτόχρονα και να απαντά σε κάθε αίτημα και αυτό είναι το Πνεύμα του
Θεού, που είναι το Πνεύμα το Άγιο.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτό το Πνεύμα το Άγιο, ο
Πατέρας Θεός το έδωσε στο Γιο Του, Του έδωσε την εξουσία Του, το όνομά Του, τη
δόξα Του, τη δύναμη Του. Έτσι ο Κύριος είναι το Πνεύμα και μάλιστα ζωοποιούν,
είναι ο Παράκλητος, ο μόνος μεσίτης που «εντυγχάνει» και «υπέρεντυγχάνει για
μας σήμερα.
Ιωάν.ιδ:22-23 «Λέγει
προς αυτόν ο Ιούδας, ουχί ο Ισκαριώτης· Κύριε, τι συμβαίνει ότι μέλλεις να
φανερώσης σεαυτόν εις ημάς και ουχί εις τον κόσμον; Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε
προς αυτόν· Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ μου
θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί και εν αυτώ θέλομεν
κατοικήσει».
Αυτό που ο Κύριος είπε στο εδ.21, ότι «...εγώ θέλω αγαπήσει αυτόν και θέλω φανερώσει εμαυτόν εις αυτόν»,
διέγειρε την ερώτηση του Ιούδα που διαβάσαμε παραπάνω.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι η απάντηση του Κυρίου, σχετικά με τη
φανέρωση Του μέσα στην καρδιά του πιστού, την κατοίκησή Του μέσα στον πιστό.
Αυτός που κατοικεί μέσα μας, μας λέει εδώ ο Κύριος ότι δεν είναι κανένα
άλλο πρόσωπο, αλλά ο Πατέρας εν Υιώ. Αυτό είπε και στο εδ.20: «Εν εκείνη τη ημέρα σεις θέλετε γνωρίσει, ότι
εγώ είμαι εν τω Πατρί μου και σεις εν εμοί και εγώ εν υμίν».
Αφού ο Ιησούς είναι «εν τω Πατρί»
είναι επόμενο όταν λέει «και εγώ εν υμίν»,
να εννοεί και τον ερχομό του Πατέρα μέσα μας, αφού είναι ο ένας μέσα στον άλλο.
Αφού ο Πατέρας είναι «εν Χριστώ και ο Χριστός εν τω Πατρί» άρα όταν ο Χριστός
έλθει «εν ημίν» επόμενο είναι ότι «εν ημίν» είναι και ο Πατέρας.
Αυτή ακριβώς την έννοια έκφρασε και ο Κύριος στην ερώτηση του Ιούδα,
σχετικά με τη φανέρωσή Του μέσα μας και είπε: «προς αυτόν θέλομεν ελθεί και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει» (εδ.23).
Είναι ο Ιησούς με τον Πατέρα που κατοικούν μέσα μας. Επιβεβαιώνεται δηλαδή αυτό
που είπαμε προηγουμένως, ότι είναι ο Πατέρας (που είναι το Πνεύμα το Άγιο) μέσα
στο Χριστό που κατοικεί μέσα μας κι Αυτός είναι ο Παράκλητος.
Ο Ιησούς δεν είπε ότι ο Παράκλητος θα είναι «εν υμίν», ούτε ποτέ μίλησε
για «τρίτο πρόσωπο» ή «δεύτερο πρόσωπο», αλλά αυτό που συνεχώς διακήρυττε και
διακηρύττει και εδώ είναι ότι μέσα μας κατοικεί ο Πατέρας «εν τω Υιώ».
Έτσι έχουμε «εν ημίν» τον Υιό μέσα στον Οποίο κατοικεί όλο το πλήρωμα της
θεότητας που είναι ο Πατέρας.
Άρα, όταν έχουμε μέσα μας τον Υιό, έχουμε και τον Πατέρα. Όποιος δεν έχει
τον Υιό δεν έχει ούτε τον Πατέρα.
Β’ Ιωάν.9 «Πας
όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν δεν έχει· ο μένων
εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος έχει και τον Πατέρα και τον Υιόν».
Α’ Ιωάν.β:23 «Πας
ο αρνούμενος τον Υιόν δεν έχει ουδέ τον Πατέρα. Όστις ομολογεί τον Υιόν έχει
και τον Πατέρα».
Σύμφωνα με όσα εξετάσαμε μέχρι τώρα, βλέπουμε την άμεση σύνδεση και
σχέση, σύμφωνα με το λόγο του Θεού, ανάμεσα στο πρόσωπο του Πατέρα και του
Υιού. Ο Πατέρας φανερώνεται στο πρόσωπο του Υιού.
Όλα αυτά που είπε ο Κύριος στους μαθητές Του δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρα,
αλλά μάλλον αλληγορικά και ίσως κάποια δυσνόητα.
Ιωάν.ις:25 «Ταύτα
διά παροιμιών ελάλησα προς εσάς· αλλ' έρχεται ώρα, ότε δεν θέλω σας λαλήσει
πλέον διά παροιμιών, αλλά παρρησία θέλω σας αναγγείλει περί του Πατρός».
Αυτά που τους είπε λίγο πριν για τον Παράκλητο, «έρχομαι προς εσάς», ότι «θέλω
φανερώσει εμαυτόν» κ.τ.λ. δεν ήταν καθαρές έννοιες, αλλά παροιμιώδεις
εκφράσεις που δεν μπορούσαν οι μαθητές να καταλάβουν πλήρως. Αν το δούμε αυτό
σωστά, τότε μπορούμε να καταλάβουμε και τους υπαινιγμούς του «άλλου Παράκλητου», ενώ μετά συνεχίζει να
μιλάει για τον Εαυτό Του.
Τα έλεγε όλα αυτά συγκεκαλυμμένα, αινιγματικά γιατί ανάμεσά τους ήταν και
ο Ιούδας. Ο Ιησούς πάντοτε με περίσσια χάρη απέκρυπτε όλο ή μέρος από το νόημα
των λόγων Του, είτε γιατί οι καρδιές των μαθητών Του δεν ήταν ακόμη έτοιμες να
εννοήσουν αυτά που έλεγε, ή γιατί ανάμεσά τους υπήρχαν και άνθρωποι
διεστραμμένοι που ο Κύριος δεν ήθελε να τους δώσει τα μαργαριτάρια Του, γιατί
θα τα καταπατούσαν σαν τους χοίρους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
