Όποια εικόνα κι αν έρχεται στο μυαλό, το σίγουρο είναι ότι ένα καταφύγιο είναι ένα ασφαλές μέρος.
Όταν η Αγία Γραφή περιγράφει το Θεό σαν το καταφύγιό μας,
λέει ότι ο Θεός είναι το ασφαλές μέρος μας όταν χρειαζόμαστε προστασία από
κάτι.
Στο καταφύγιο τρέχουμε όταν κάτι δεν πάει καλά και είναι
ύψιστο προνόμιο, στους φοβερούς καιρούς που ζούμε, να μπορούμε να καταφύγουμε
σ’ Εκείνον «εις τόν οποίον δέν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής» (Ιάκ.α:17).
Γνωρίζοντας το Θεό σαν καταφύγιό μας, μπορούμε να Τον
εμπιστευόμαστε ακόμα πιο πολύ.
Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε καταστάσεις ή ανθρώπους που
απειλούν τη ζωή μας, φυσικά ή πνευματικά.
Δεν υπάρχει καμία κατάσταση που θα αντιμετωπίσουμε ποτέ, που
να είναι εκτός του ελέγχου του Θεού, οπότε το καλύτερο μέρος για να είμαστε,
πάντα, είναι μόνο μαζί Του.
Παρ.ιη:10 Το όνομα του Κυρίου είναι πύργος οχυρός·
ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.
Ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις, μέσα στην ταραχή και στο
χάος, μπορείς να παραμένεις κρυμμένος μέσα στο Χριστό, προστατευμένος και ασφαλής
μέσα σ’ ένα αδιαπέραστο φρούριο φτιαγμένο από τοίχους πολύ μεγάλου πάχους.
Ο Κύριος είναι ένας ήσυχος κλειστός κήπος, ενώ έξω απ’ αυτόν
υπάρχει χάος, ταραχή, ακαταστασία.
Μπορεί να κρατήσει το πνεύμα σου σταθερό, σαν να μην ήσουν
ποτέ πραγματικά κάτω απ’ αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.
«δεν θέλουσι πεινάσει ουδέ διψήσει· δεν θέλει προσβάλλει
αυτούς ούτε καύσων ούτε ήλιος· διότι ο ελεών αυτούς θέλει οδηγήσει αυτούς και
διά πηγών υδάτων θέλει φέρει αυτούς» (Ησαΐας μθ:10).
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πώς γίνεται ενώ είμαστε ευάλωτοι,
να είμαστε ταυτόχρονα προστατευμένοι και σταθεροί;
Πώς μπορώ να κάνω το Θεό καταφύγιό μου; Είναι εύκολο να
φανταστούμε ένα φυσικό καταφύγιο που μας προστατεύει από κάποιον κίνδυνο, αλλά
πώς μπορούμε να κάνουμε το Θεό – τον οποίο δεν μπορούμε να δούμε – το καταφύγιό
μας;
Ο Δαβίδ είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα κάποιου που γνώριζε το
Θεό σαν καταφύγιό του. Σε διάφορες στιγμές της ζωής του, ο Δαβίδ ήταν κυνηγημένος
από ανθρώπους που κυριολεκτικά ήθελαν να τον σκοτώσουν, αλλά πάντα έβρισκε
ασφάλεια στο Θεό.
Ψαλ.ξβ:7 Εν τω Θεώ είναι η σωτηρία μου και η δόξα
μου· η πέτρα της δυνάμεώς μου, το καταφύγιόν μου, είναι εν τω Θεώ.
Ψαλ.ξβ:8 Ελπίζετε επ' αυτόν εν παντί καιρώ· ανοίγετε, λαοί, ενώπιον αυτού τας καρδίας σας· ο Θεός
είναι καταφύγιον εις ημάς.
Ένας εύκολος τρόπος για να κάνουμε το Θεό καταφύγιό μας
είναι απλά να Του το ζητήσουμε. Ο Δαβίδ είπε: «ανοίγετε, λαοί, ενώπιον αυτού
τας καρδίας σας»· αυτό έκανε ο Δαβίδ όλη την ώρα.
Άνοιξε την καρδιά του στο Θεό για το τι συνέβαινε στη ζωή
του και ζήτησε από το Θεό να παρέμβει για λογαριασμό του. Όταν στρεφόμαστε στο
Θεό για βοήθεια ή προστασία, αρχίζουμε να Τον γνωρίζουμε σαν το καταφύγιό μας.
Διότι «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια
ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμ.μς:1).
«Ο κατοικών υπό την σκέπην του Υψίστου υπό την σκιάν του
Παντοκράτορος θέλει διατρίβει. Θέλω λέγει προς τον Κύριον, Συ είσαι καταφυγή
μου και φρούριόν μου· Θεός μου· επ' αυτόν θέλω ελπίζει. Διότι αυτός θέλει σε
λυτρόνει εκ της παγίδος των κυνηγών και εκ θανατηφόρου λοιμού. Με τα πτερά
αυτού θέλει σε σκεπάζει, και υπό τας πτέρυγας αυτού θέλεις είσθαι ασφαλής· η
αλήθεια αυτού είναι πανοπλία και ασπίς. Δεν θέλεις φοβείσθαι από φόβου
νυκτερινού, την ημέραν από βέλους πετωμένου. Από θανατικού, το οποίον περιπατεί
εν σκότει· από ολέθρου, όστις ερημόνει εν μεσημβρία· Χιλιάς θέλει πίπτει εξ
αριστερών σου και μυριάς εκ δεξιών σου· πλην εις σε δεν θέλει πλησιάζει. Μόνον
με τους οφθαλμούς σου θέλεις θεωρεί και θέλεις βλέπει των ασεβών την ανταπόδοσιν.
Επειδή συ τον Κύριον, την ελπίδα μου, τον Ύψιστον έκαμες καταφύγιόν σου, δεν
θέλει συμβαίνει εις σε κακόν, και μάστιξ δεν θέλει πλησιάζει εις την σκηνήν σου»
(Ψαλμ.91:1-10).
Μπορεί να μπούμε στον πειρασμό να αναζητήσουμε ασφάλεια σε
άλλα πράγματα εκτός από το Θεό, αλλά τέτοια πράγματα μπορούν να παρέχουν μόνο
μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Ο Θεός είναι το μόνο πραγματικό καταφύγιο που θα
βρούμε ποτέ.
Σκέψου κάτι. Πότε ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός υποσχέθηκε
ότι θα είναι μαζί με το λαό Του; Πότε στερέωσε την παρουσία Του μαζί τους; Πότε
έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες για το χτίσιμο της σκηνής Του στη μέση του
στρατοπέδου τους; Στην έρημο!
Εκείνη ακριβώς την περίοδο διάλεξε, για να εγκαινιάσει την
προσωπική, μόνιμη παρουσία Του μέσα στον Ισραήλ. Αυτή την ημέρα οι Εβραίοι
γιορτάζουν τη «γιορτή της σκηνοπηγίας», μια γιορτή για την εποχή που έμεναν σε
σκηνές μέσα στην έρημο και ο Θεός έμενε ανάμεσά τους, επίσης, σε μια σκηνή.
Η έρημος δεν είναι ο τόπος απ’ όπου απουσιάζει ο Θεός. Είναι
ο τόπος όπου ο Θεός φέρνει την παρουσία Του μ’ έναν νέο τρόπο. Η παρουσία Του
είναι μαζί σου! Ακριβώς εκεί που είσαι εσύ – Αυτός είναι το καταφύγιο και το
φρούριό σου.
Οι άνθρωποι λένε ότι πολλές φορές, στις δύσκολες ώρες, η
παρουσία του Θεού είναι πιο πραγματική στην ψυχή τους, απ’ ότι συνήθως.
Μέσα σε μεγάλο πόνο και θλίψη, παρακινούνται να γνωρίσουν
την παρουσία του Χριστού μ’ έναν πιο βαθύ, δυνατό και προσωπικό τρόπο, απ’ ό,τι
είχαν πειραματιστεί πριν.
Ο Θεός είναι το καταφύγιό μας. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι
ποτέ δεν θα μας οδηγήσει σε δύσκολες ή επικίνδυνες καταστάσεις. Ο Ιησούς
οδήγησε τους μαθητές σε ένα πλοίο, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μια βίαιη
καταιγίδα έβραζε. Οι μαθητές τρομοκρατήθηκαν, αλλά ο Ιησούς, το καταφύγιό τους,
ηρέμησε την καταιγίδα (Ματθ.η:23–27).
Δεν έχει σημασία πόσο απογοητευμένος αισθάνεσαι:
·
Σήκω και εκζήτησε τον Κύριο.
·
Κάνε την πιστότητά Του ασπίδα και καταφυγή σου.
·
Ντύσου με την αλήθεια και την αγάπη Του.
·
Ξόδεψε χρόνο στην παρουσία Του και στο λόγο Του.
·
Μάθε ότι είσαι μέσα σ’ ένα ισχυρό φρούριο, που
κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να το διαπεράσει.
«Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω
φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ' εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται
με παρηγορούσιν. Ητοίμασας έμπροσθέν μου τράπεζαν απέναντι των εχθρών μου·
ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου· το ποτήριόν μου υπερχειλίζει. Βεβαίως χάρις
και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου· και θέλω κατοικεί
εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών» (Ψαλμ.κγ:4-6).
Όπως και να το δει κανείς, η ζωή μας είναι πολύ ασταθής.
Στ' αλήθεια, τίποτε δεν διαρκεί για πολύ, κι εμείς περνάμε
από τη μια μέρα στην άλλη, από τη μια εμπειρία στην άλλη και από τον ένα χρόνο
στον άλλο, χωρίς κάτι σταθερό και μόνιμο.
Κοίταξε στον καθρέφτη. Πόσο έχεις αλλάξει! Κοίταξε την
οικογένειά σου! Τα παιδιά μεγάλωσαν, μερικά έφυγαν κιόλας στη δική τους φωλιά
και ασφαλώς κάποιοι θα έχουν μείνει μόνοι, με τον/την σύντροφό - τους ή και
χωρίς.
Όσο όμως τα σκεφτόμαστε αυτά, η ατμόσφαιρα γίνεται
μελαγχολική. Μας υποχρεώνει να δούμε την πραγματικότητα και να υποταχθούμε σ'
αυτήν.
Το κύλισμα του χρόνου έχει και τις δυσάρεστες συνέπειες της
φθοράς και της αδυναμίας, της μοναξιάς και της ασυνεννοησίας.
Βέβαιά, κανείς ‘δε θα ‘θελε να σταματήσει την πρόοδο - την
όποια πρόοδο - διαπιστώνει όμως τη δική του αδυναμία να την παρακολουθήσει με
αποτέλεσμα να μένει πίσω, και όχι σπάνια, να μένει μόνος και εγκαταλειμμένος,
μάλιστα την ώρα ακριβώς που χρειάζεται τη συντροφιά και τη βοήθεια.
Που θα καταφύγουμε λοιπόν; Ο Μωυσής μας δίνει την απάντηση
στον Ψαλμό 90:1,2
«Κύριε, σύ έγεινες εις ημάς καταφυγή εις γενεάν καί
γενεάν (….) καί από τού αιώνος έως τού αιώνος, σύ είσαι ο Θεός»
και αλλού επιβεβαιώνει:
«Ο Θεός ο αιώνιος είναι καταφυγή, καί υποστήριγμα οι
αιώνιοι βραχίονες» (Δευτ.λγ:27).
Πόσο παρήγορο είναι να γνωρίζουμε πως, αν και η ζωή αυτή
είναι τόσο άστατη, αν και οι δυνάμεις ατονούν και παύουν αν ακόμη το περιβάλλον
γίνεται όλο και πιο ξένο για μας, υπάρχει από την άλλη πλευρά η μοναδική
πραγματικότητα - ο αιώνιος και αμετάβλητος Θεός είναι η καταφυγή μας.
Β’ Τιμ.α:12 Διά την οποίαν αιτίαν και πάσχω ταύτα,
πλην δεν επαισχύνομαι· διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος
ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας.
Αντί να ομοιωθούμε με τα πλήθη, στα οποία «δεν υπάρχει
φρόνησις», να κάνουμε αυτό που είναι και ευχή του λόγου του Θεού:
«Είθε νά ήσαν σοφοί, νά ενόουν τούτο, νά εσυλλογίζοντο τό
τέλος αυτών» (Δευτ.λβ:29).
