1. ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΘΕΪΚΟ
Η Δημιουργία είναι ένα θαύμα. Ο Θεός έπλασε με θαυμαστό τρόπο τον κόσμο μας, το φυσικό μας περιβάλλον, στο οποίο λειτουργούν όλοι οι ασύλληπτοι μηχανισμοί της σοφίας του Κυρίου, κι εμείς απολαμβάνουμε την παρουσία της χωρίς να γνωρίζουμε πολλά γι ' αυτήν.
Ο «λαός Ισραήλ» είναι ένα θαύμα. Ο Κύριος τον έπλασε, τον δημιούργησε και τον διατηρεί με θαυμαστούς μηχανισμούς αγάπης και σοφίας δικής Του, καθώς έπαιξε, παίζει, αλλά και θα παίξει ρόλο ειδικό και μοναδικό στην εξέλιξη των ιστορικών σχεδίων Του σε παγκόσμια κλίμακα.
Ένα ζωντανό και ασύλληπτο διαχρονικό θαύμα είναι οι προφητείες. Ο Θεός μίλησε στους ανθρώπους, τους αποκάλυψε τα σχέδιά Του, τους φανέρωσε το θέλημά Του, τους έκανε κοινωνούς των σχεδίων Του σε δικούς Του χρόνους, προετοιμάζοντας και ειδοποιώντας για το μέλλον, για τις εξελίξεις, για τα επόμενα βήματα. Στεκόμαστε με θαυμασμό και απορία μπροστά στο θαύμα των προφητειών, όταν τις βλέπουμε να πραγματοποιούνται, να επαληθεύονται στις μέρες μας μέχρι κεραίας.
Ανάμεσα σ' αυτά τα θαύματα της θεϊκής επέμβασης και ενέργειας στον κόσμο μας είναι σε ξεχωριστή θέση και το «θαύμα της Εκκλησίας του Ιησού χριστού». Είναι δημιούργημα του Κυρίου η Εκκλησία, που την περιφρούρησε και τη διατήρησε ανάμεσα στους αιώνες. Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα ούτε άνθρωπος μπορεί να προσφέρει πολλά στην Εκκλησία του Χριστού, παρά να είναι υπηρέτης πιστός και ταπεινός μέσα στο θέλημα του Κυρίου.
Έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλήθεια. Ο άνθρωπος που θέλει να ενωθεί με το σώμα της Εκκλησίας, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι θα ανήκει στον Κύριο και θα επιστρατευθεί για την υπηρεσία των σχεδίων Του. Δεν μπαίνει ο πιστός σε σχήμα ανθρώπινο, αλλά σε ένα δοξασμένο θεϊκό δημιούργημα, την Εκκλησία, και αυτό έχει μοναδική σημασία και βαρύτητα.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης είναι κάτι αντίστοιχο με το λαό Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη. Είναι στην ουσία μια πορεία, ένας λαός, ένα σώμα μέσα σε ένα κόσμο εχθρικό, με προορισμό την 'Ανω Ιερουσαλήμ.
Πόσο μεγαλείο χαράς πρέπει να πλημμυρίζει την καρδιά μας, όταν αναλογιζόμαστε ότι ανήκουμε σ' αυτό το θαύμα της Εκκλησίας, ότι είμαστε ζωντανό κομμάτι της! Πόσο ακριβός τίτλος τιμής και δόξας θεϊκής! Πρέπει να γεμίζει την ψυχή μας με καμάρι και αρχοντιά κάθε μέρα και σε κάθε βήμα της ζωής μας, αφού αυτό το σώμα είναι ξεχωριστό και έχει αιώνια ζωή μέσα του.
2. ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Είναι αντιπροσωπευτικός ο ορισμός της Εκκλησίας που αναφέρεται στα εδάφια Β' Κορ.ς:14 - τέλος. Ταυτόχρονα, εκεί περιγράφεται και το πώς τη σχεδίασε ο Κύριος, καθώς και ο σκοπός που την έπλασε: «Θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί και θέλω είσθαι Θεός αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου» «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε και μη εγγίσητε ακάθαρτον».
Η Εκκλησία είναι ένας λαός ξεχωρισμένος, με μια άγια πορεία μέσα σε ένα κόσμο φθοράς, απ' όπου τον κάλεσε ο Κύριος να βγει για να φανερώσει τη δόξα Του και να γίνει ζωντανή μαρτυρία της αγάπης Του και των σχεδίων Του στον κόσμο μας: «λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς Εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν Αυτού φως» (Α' Πέτρ.β:9-10)
Ένα σημείο θαυμαστό που πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε είναι η παγκοσμιότητα της Εκκλησίας: Σαν εμάς, τους πιστούς της Καινής Διαθήκης, υπάρχουν και άλλοι πολλοί σπαρμένοι σε όλο το πρόσωπο της γης. Η παγκοσμιότητα της Εκκλησίας του Χριστού μας γεμίζει με χαρά και δύναμη, μας στηρίζει με ελπίδα και παρηγοριά. 'Ασπροι, μαύροι, ερυθρόδερμοι, Ασιάτες, Ευρωπαίοι ανήκουν στο όμορφο σώμα της νύμφης του Ιησού Χριστού. Τόσοι πολλοί, τόσο διαφορετικοί, και όμως ενωμένοι και αδελφωμένοι πάνω στις υποσχέσεις του Ευαγγελίου.
Δυστυχώς τα όριά μας είναι πολύ μικρά και ο ορίζοντάς μας περιορισμένος. Συνήθως βλέπουμε τα 5-10 άτομα του στενού εκκλησιαστικού κύκλου μας και οπωσδήποτε είναι κι αυτό ευλογία Θεού. Πόσο όμως μας στηρίζει και γιγαντώνει την ελπίδα μέσα μας, όταν ξέρουμε πως κι άλλα αδέλφια μας αγαπούν και ζουν το ίδιο Ευαγγέλιο και υπηρετούν με άγια χέρια την αλήθεια που σώζει! Στο σημείο αυτό, πρέπει να υπογραμμίσουμε μια μεγάλη αλήθεια. Ο κόσμος λέει πως η Εκκλησία είναι χίλια κομμάτια, χωρισμένη, ο καθένας λέει το δικό του, ο καθένας υποστηρίζει το δικό του.
Ίσως φαίνεται πως είναι έτσι τα πράγματα, όμως η αλήθεια είναι άλλη. Ολόκληρο το σώμα του Ιησού Χριστού είναι πραγματικά ενωμένο με αγάπη και πίστη στο πρόσωπο Αυτού. Ο ίδιος ίδρυσε μια παγκόσμια Εκκλησία και όχι πολλές μικρές που δε μιλιούνται μεταξύ τους... Αυτά είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα.
Οι γνήσιοι πιστοί του Χριστού είναι πραγματικά ένα, όποιοι κι αν είναι, όπου κι αν βρεθούν. Τους ενώνει το 'Αγιο Πνεύμα του Κυρίου που κατοικεί μέσα τους. Αυτό το ζήτησε ο Κύριός μας στην προσευχή Του προς τον Πατέρα (Iωάν.ιζ:21) και Του το χάρισε.
3. Η ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Αυτό που γνωρίζουμε εμείς είναι ένα μέρος, ένα κομμάτι ζωντανό της παγκόσμιας Εκκλησίας, είναι η μικρογραφία της επιμέρους τοπικής εκκλησίας. Ο στόχος της είναι να εξυπηρετεί τις ειδικές γεωγραφικές ανάγκες των ανθρώπων που κατοικούν σε μια περιοχή. Όμως η τοπική αυτή μικρή συνάθροιση της επιμέρους εκκλησίας πρέπει να διατηρεί τον παγκόσμιο χαρακτήρα της αναλλοίωτο, το παγκόσμιο όραμά της στον κόσμο της αμαρτίας, που ζούμε.
Στις μέρες μας διατρέχουμε ένα σοβαρό κίνδυνο. Επειδή πολλοί έχουν ποιοτικά φτωχή πνευματική ζωή, επειδή η αμαρτία πληθαίνει, η πίστη και η αγάπη υποχωρούν, κάποιοι λατρεύουν σαν είδωλο την εκκλησία που ανήκουν και το δόγμα που πρεσβεύουν, με καθαρά κομματικό ή παραταξιακό χαρακτήρα, βάζοντας την εκκλησία πάνω από το Χριστό και την αλήθεια του Ευαγγελίου. Έτσι, δημιουργούνται χωρίσματα, στεγανά, και στήνονται δογματικές «οδομαχίες», που χωρίζουν, εναντιώνουν τις ψυχές και βλάπτουν την υπόθεση του Ευαγγελίου.
Στις μέρες μας είναι πιο συνηθισμένο οι άνθρωποι να μιλούν για την εκκλησία που ανήκουν, παρά για το Σωτήρα τους και την αγάπη Του. Η παγίδα είναι να καλούμε τις ψυχές στην τοπική εκκλησία μας, σαν να τις καλούμε στο κόμμα ή την παράταξη, και όχι στην αγάπη και τη χάρη του Κυρίου.
Ας θυμόμαστε πάντοτε ότι η Εκκλησία δεν σώζει, μπορεί όμως να οδηγήσει σε απώλεια ψυχές, όταν είναι σαρκική, γεμάτη με σκοπιμότητες, ανθρώπινες επιδιώξεις και εγωισμό. Παραδείγματα έχουμε στη συνοπτική αλλά τόσο περιεκτική ιστορία της Εκκλησίας στα πρώτα κεφάλαια της Αποκάλυψης:
Εκκλησία Σάρδεων: το όνομα έχεις ότι ζεις και είσαι νεκρός. Εκκλησία Λαοδικέων: μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου... είσαι ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωxός, και τυφλός και γυμνός.
Τέτοιες εκκλησίες - που στις τελευταίες μέρες μας θα γεμίσει ο τόπος απ' αυτές - χωρίς πίστη, χωρίς αγάπη, χωρίς τον Κύριο, θα δέχονται το ψέμα και την πλάνη του σατανά εύκολα και απροβλημάτιστα.
Οι εκκλησιαζόμενοι θα ευχαριστιούνται με τα όμορφα καλλίγραμμα κηρύγματα και θα μένουν χωρίς αναγέννηση, χωρίς σωτηρία, στο σκοτάδι της συμβιβασμένης ζωής. Αυτή είναι η εικόνα της Εκκλησίας των εσχάτων ημερών, που έχει κλείσει απ' έξω τον Κύριο και ζει για τον εαυτό της (Αποκ.γ:20).
4. ΣΩΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ
Η εικόνα που δίνει το 'Αγιο Πνεύμα μέσα στο λόγο του Θεού για τη ζωντανή Εκκλησία είναι η εικόνα ενός σώματος με πολλά λειτουργικά μέλη (Α' Κορ.ιβ:12-27).
Είναι πολύ σοβαρά και κρίσιμα όσα μας αποκαλύπτει το Πνεύμα του Κυρίου στο σημείο αυτό του λόγου Του. Δεν μπορεί να υπάρξει πιστός του Χριστού με πραγματική αναγέννηση, με ζωντανή πίστη, χωρίς να ανήκει στο σώμα του Χριστού μιας επιμέρους τοπικής - μικρής ή μεγάλης - εκκλησίας. Δεν θα αυξηθεί, δεν θα γυμναστεί, δεν θα ωριμάσει πνευματικά, δεν θα μορφωθεί πάνω του η εικόνα του Ιησού Χριστού.
Πολλοί ταυτίζουν την εκκλησία με τα κηρύγματα και έχουν στο μυαλό τους όταν ακούν τη λέξη εκκλησία μια αίθουσα που γίνονται κηρύγματα. Μεγάλο λάθος και επικίνδυνη πλάνη, που χρειάζεται πολύ γρήγορα να την αποβάλουμε.
Εκκλησία πραγματική και ζωντανή είναι ο τόπος όπου το Πνεύμα το 'Αγιο του Θεού εργάζεται ανάμεσα στους πιστούς Του.
Ας το ξεκαθαρίσουμε, όσο τολμηρό κι αν ακούγεται: Δεν είναι μόνον ο σταυρός του Χριστού, το αίμα το άγιο που έτρεξε, η συγχώρηση των αμαρτιών μας, τα πολύτιμα θεμέλια της σωτηρίας μας.
Είναι και η Εκκλησία, το ζωντανό σώμα, που μέλη της πιστά και ζωντανά είναι όλοι όσοι πέρασαν το μονοπάτι της ταπείνωσης, της αναγέννησης, της απελευθέρωσης που χαρίζει ο Κύριος.
Δεν μπορεί κανένας γνήσιος πιστός να ισχυριστεί ότι έχει το Χριστό, έχει τη σωτηρία Του και δεν χρειάζεται την Εκκλησία. Είναι επικίνδυνο λάθος, με αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες. Με απλά λόγια η σωτηρία του Ιησού Χριστού δεν απευθύνεται σε ανεξάρτητους και μεμονωμένους που «δεν θέλουν άλλους δίπλα τους ή πάνω από το κεφάλι τους».
Εδώ είναι σκόπιμο να τονίσουμε μια μεγάλη αλήθεια. Το να ανήκεις σαν μέλος ζωντανό στην Εκκλησία του Χριστού έχει κόστος και αυτό είναι που θέλουν να αποφύγουν οι περισσότεροι. Είναι θυσία το να υπηρετείς τους άλλους, είναι κόστος το να χάσεις την ησυχία σου, την αυτονομία της προσωπικής σου ζωής, να υπομένεις, να αγαπάς, να περιθάλπεις.
Το κόστος αυτό ελάχιστοι είναι έτοιμοι να το καταβάλουν. Για το λόγο αυτό διαλέγουν ν' ανήκουν σε μια πεθαμένη ή ετοιμοθάνατη εκκλησία - η οποία μπορεί να είναι και τεράστια σε μέγεθος όπου κανένας δεν ενδιαφέρεται για κανέναν, παρά μόνο για ν' ακούν ομιλίες. 'Αλλοι πάλι επιλέγουν να έχουν «ελευθερία κινήσεων», να πηγαίνουν σε διάφορες εκκλησίες, να κάθονται όπου θέλουν, όσο θέλουν, μετά να φεύγουν, χωρίς να ανήκουν πουθενά και χωρίς να ενδιαφέρονται για κανέναν. Αυτού του είδους η «ελευθερία» είναι σατανική εφεύρεση και σημάδι εκφυλισμού. Αυτοί οι πιστοί δεν είναι ευλογημένοι του Κυρίου και αν σκύψεις στην προσωπική τους πορεία και σχέση με τον Κύριο, θα το καταλάβεις αμέσως.
Εκκλησία σημαίνει ευθύνη, κόστος και θυσία. Δόγμα των σύγχρονων χριστιανών είναι μια ζωή χωρίς κόστος, ένας Χριστός που να μη ζητάει τίποτα, μόνο να δίνει, ένα Ευαγγέλιο χωρίς θυσίες
5. ΜΕΡΙΚΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Στην εκκλησία δεν πηγαίνουμε, αλλά ανήκουμε!
Έχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο. Στο σπίτι μας για παράδειγμα δεν κάνουμε επισκέψεις, ούτε βόλτες όποτε και όταν μας αρέσει. Στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας ανήκουμε και αυτή μας ανήκει. Είμαστε ενωμένοι, είμαστε ταυτισμένοι. Πόσο μάλλον το σώμα μας, τα αδέλφια μας, τα μέλη μας, όπως μας αποκαλεί όλους ο Κύριός μας. Όλοι όσοι αρνούνται να πειθαρχήσουν σ' αυτή την αρχή, θα χάσουν τις πλούσιες ευλογίες που στέλνει ο Θεός στην Εκκλησία Του, θα μείνουν αγύμναστοι, ανώριμοι και ακατέργαστοι. Η κατάληξή τους είναι γνωστή από δεκάδες παραδείγματα στις μέρες μας.
Αντί να μιλάμε για εκκλησία, πιο σωστή έκφραση είναι να λέμε «ζωή εκκλησίας». Είναι μια πλήρης ζωή, γεμάτη με εκδηλώσεις καθημερινές, με αύξηση, με μηνύματα και με ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Σ' αυτή τη ζωή της εκκλησίας, στις θυσίες, στους κινδύνους αλλά και στις χαρές της ο πιστός του Χριστού συμμετέχει ενεργά.
Όταν δούμε την παγκόσμια Εκκλησία του Χριστού σαν ένα πλήρη, λειτουργικό ζωντανό οργανισμό και την εκκλησία που ανήκουμε σαν ένα δραστήριο ζωντανό κύτταρο αυτού του οργανισμού, τότε έχουμε μια σωστή εικόνα του θαύματος της Εκκλησίας του Χριστού. Εάν θέλουμε, μπορούμε να συμμετέχουμε στη γεμάτη με ευλογίες Θεού ζωή αυτού του ζωντανού οργανισμού, όπως το Πνεύμα του Θεού μας οδηγεί.
Δεν είναι προαιρετική η συμμετοχή μας στη ζωή της εκκλησίας, ούτε εθελοντική. Είναι κομμάτι της σωτηρίας μας δια του Ιησού Χριστού. Είναι Εκείνος που μας φυτεύει στοργικά για την πνευματική μας αύξηση σε κάποιο συγκεκριμένο σώμα, για να ευλογηθούμε και για να μας χρησιμοποιήσει ο Ίδιος ο Κύριος στα ευρύτερα σχέδιά Του.
Στο Ευαγγέλιο του Λουκά, στο κεφάλαιο ι' διαβάζουμε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Στο εδάφιο 30 μας μιλάει για το πανδοχείο, που παρέδωσε τον πληγωμένο από τους ληστές, για να τον περιποιηθεί και να γιατρευτεί. Είναι από τις πιο όμορφες απεικονίσεις της Εκκλησίας του Χριστού εδώ κάτω στη γη.
Διάσπαρτα πανδοχεία αγάπης, χάριτος και ελέους Θεού, για να δέχονται τους πληγωμένους της αμαρτίας. Έτσι τα σχεδίασε ο Κύριος και μας καλεί να τα ζήσουμε.
6. ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ
Όπως ήταν φυσικό, ο εχθρός του Κυρίου μας, που είναι και δικός μας εχθρός, δεν έμεινε αδρανής μπροστά στη δημιουργία και την πορεία της Εκκλησίας. Ξεκίνησε με διωγμούς και άγριο πόλεμο, όπως έχει καταγράψει η Ιστορία. Έκανε όμως λάθος. Η Εκκλησία όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά φούντωσε, άπλωσε ρίζες και εξαπλώθηκε.
Τότε, ο σατανάς άλλαξε πολιτική που αυτή τη φορά απέδωσε θαυμάσια. Μπήκε ο κόσμος μέσα στην Εκκλησία. Συμβιβασμός, ανθρώπινος τρόπος, λογική, ειδωλολατρία, επιδιώξεις σαρκικές, ανθρώπινες. Στις μέρες μας είναι φανερό πως πολλές συναθροίσεις έχουν χάσει την πορεία τους προς τα επάνω και οδηγούνται στο συμβιβασμό και την κοσμικότητα. Αυτό που λέει ο λόγος του Θεού το βλέπουμε και το ζούμε:
- Η αμαρτία θεριεύει
- Η αγάπη παγώνει
- Η πίστη υποχωρεί, χάνεται
Οι σημερινοί Χριστιανοί, το πρώτο που θυσιάζουν εύκολα και απροβλημάτιστα είναι η εκκλησία τους, οι ώρες της εκκλησίας, οι εκδηλώσεις της, το σώμα τους, τα αδέλφια τους. Και τούτο γιατί το βασικό δόγμα της ζωής τους είναι «Ο χωρίς κόστος Ιησούς Χριστός, το χωρίς θυσίες ευαγγέλιο». Αυτό κατάφερε να περάσει με επιτυχία ο σατανάς στις μέρες μας. «Και το Χριστό και τον κόσμο». Ο Ίδιος όμως ο Κύριος απορρίπτει αυτούς τους πιστούς όποιοι κι αν είναι, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχονται.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως όπου βλέπω κακή πνευματική ζωή, είναι σίγουρο, πως συνοδεύεται και από μια ακατάστατη εκκλησιαστική ζωή και εγωιστική προσωπική ζωή. Πιστός που αρνείται ν' ανήκει στο σώμα του Χριστού και να του ανήκει το σώμα, αποκλείεται μόνος του, αποκομμένος και απομονωμένος, από του να αυξηθεί, να προοδεύσει, να ευλογηθεί.
7. ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το μεγάλο θέμα «παιδιά». Τα παιδιά που μεγαλώνουμε, τα παιδιά που φεύγουν από την Εκκλησία, τα παιδιά που χάνονται στην αμαρτία, τα παιδιά μας.
Η Εκκλησία παίζει σπουδαίο ρόλο στο σωστό μεγάλωμα των παιδιών μας. Η ζωή της υγιούς εκκλησίας θα επιδράσει καταλυτικά πάνω τους και θα τα επηρεάσει τόσο βαθιά, που δεν θα μπορέσουν να απαλλαγούν από τις εικόνες, τα μηνύματα, τις παραστάσεις, όσο κι αν απομακρυνθούν, και μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.
Τα πρόσωπα των γλυκών πιστών ανθρώπων, τα υγρά τους μάτια, τα πονεμένα τους λόγια στην προσευχή, οι επισκέψεις, οι χαρές, τα γεγονότα στη ζωή της εκκλησίας γίνονται σιγά σιγά τα θεμέλια, αλλά και το περίγραμμα της ζωής που θα ζήσουν μαζί με το Χριστό στο στενό δρόμο προς τον Ουρανό.
Η ζωή της εκκλησίας θα πει στα παιδιά μας με τον τρόπο της ότι: «εδώ ανήκουμε, αυτό είναι το σπίτι μας, η οικογένειά μας, αυτά είναι τ' αδέλφια μας και μαζί τους συμπορευόμαστε προς την 'Ανω Ιερουσαλήμ».
Το παιδί θα καταλάβει πως ανήκει μαζί με τους γονείς του σε σώμα ξεχωριστό πιστών ανθρώπων, που σέβονται και πιστεύουν τον μόνο αληθινό Θεό. Το υλικό που πέφτει μέσα στην ψυχή τους κυριολεκτικά ποτίζει τη στεγνή γη της, γράφεται ανεξίτηλα πάνω της το σχέδιο της σωτηρίας του Ιησού Χριστού και καρποφορεί όταν ο Κύριος επισκεφθεί τη ζωή τους.
Πόσο όμορφη είναι η εικόνα των πιστών οικογενειών, που ολόκληρες, γονείς και παιδιά, μαζεύονται σιγά σιγά και η εκκλησία γεμίζει με χαρούμενα, φωτεινά πρόσωπα, ώστε η λατρεία αρχίζει και όλοι μαζί υμνούν και δοξάζουν τον Κύριο!
Δεν θέλουμε εδώ να υποστηρίξουμε ότι αυτό είναι και το μόνο στοιχείο για τη σωτηρία τους. Θα χρειαστεί πολλή δουλειά του Πνεύματος του Θεού για να έρθουν στην επίγνωση της Αλήθειας.
Δυστυχώς, οι σημερινοί γονείς, θυσιάζουν πολύ εύκολα τη ζωή της εκκλησίας. Προτεραιότητα δίνουν στα Γαλλικά, τα Αγγλικά, τη ζωγραφική, τη ρυθμική, τις διακοπές, τα Σαββατοκύριακα, τις εκδρομές και ό,τι περισσέψει, αν περισσέψει, πηγαίνει στην εκκλησία.
Το πρόβλημα αρχίζει όπως είναι γνωστό από τους ίδιους τους γονείς. Δεν κατάλαβαν την αξία της ζωής της εκκλησίας. Δεν αγκάλιασαν οι ίδιοι, προσωπικά, για τη δική τους ζωή αυτό το θαυμαστό δώρο του Κυρίου. Οι πρώτοι που αραιώνουν είναι οι γονείς και βάζουν άλλους στόχους στη ζωή τους και τα παιδιά ακολουθούν πιστά και πρόθυμα, όπως είναι φυσικό.
Έτσι φτάσαμε στις μέρες μας να έχουμε τους Χριστιανούς της «Κυριακής το πρωί», που ζουν τη ζωή της εκκλησίας από την κοινωνική κυρίως πλευρά, σα μια λέσχη ας πούμε, μια ομάδα, μια κοινωνική ασχολία χωρίς ίχνος υπερφυσικού και ζωής αγιασμού ή ουρανού.
Τα παιδιά των γονιών της «Κυριακής το πρωί» είναι βεβαιωμένο ότι δεν θα πατούν στην εκκλησία, ούτε τις Κυριακές, τα δε εγγόνια τους .....! Μέσα σε μια-δυο γενιές τελειώνει η ιστορία.
Τα ευλογημένα παιδιά των πιστών οικογενειών, που έμειναν στο Χριστό, κι αυτά με τη σειρά τους υπηρέτησαν στον αγρό του Κυρίου, ζούσαν τη ζωή της εκκλησίας μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αγάπησαν τους αδελφούς, έμαθαν να θυσιάζουν και να προσφέρουν μέσα στην εκκλησία τους πρωταρχικά και έτσι τα κάλεσε ο Κύριος, σκεύη κατάλληλα, να υπηρετήσουν τη δόξα Του και τον αγρό Του. Παιδιά της καλοπέρασης και της εύκολης ζωής βρίσκουν πολύ δύσκολο το δρόμο για τον ουρανό.
