Το ανθρώπινο ον του μέλλοντος θα είναι ερμαφρόδιτο και θα ανήκει σε όλες τις ηλικίες εξίσου, ενσαρκώνοντας την υπεροχή μιας οντότητας απαλλαγμένης από το ηθικό και συναισθηματικό φορτίο του φύλου, του χρώματος και της ηλικίας -ούτε λευκός ούτε μαύρος, ούτε άντρας ούτε γυναίκα, ούτε ανήλικος ούτε ενήλικος, λίγο από έφηβο, λίγο από κορίτσι, λίγο από γριά μάγισσα ή ξωτικό, τέλος μια δόση από τη χλομή ομορφιά των βαμπίρ. Εκεί θα ολοκληρώνεται η συγχώνευση των ετεροτήτων που με τόσο ζήλο εγκρίνει, άλλωστε, η εμπροσθοφυλακή των διαφημιστών στα παιγνίδια της με τα εφέ και τα κάτοπτρα. Μέσω του Τζάκσον είχε εν μέρει επιτευχθεί το νέο αμερικάνικο όνειρο: η ουδετεροποίηση του ανθρώπου, ώστε ο συνολικός συμψηφισμός των διαφορών να ισούται με το μηδέν.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, από τον Μάικλ μάθαμε ότι το σώμα δεν θα είναι πλέον αρσενικό ή θηλυκό αλλά θα λειτουργεί σαν ένα διπολικό κύκλωμα με τους πόλους να εναλλάσσονται ή σαν πίνακας ιατρικών και βιοτεχνολογικών ανακοινώσεων. Μάθαμε επίσης, ή έτσι τουλάχιστον καταγράφηκε στο συλλογικό μας φαντασιακό, ότι τα μέλη του σώματος, χέρια, πόδια, μύτη, αυτιά, δάχτυλα και ούτω καθ' εξής, αποσυνδεδεμένα απ' τον άξονα της βιολογικής και οργανικής τους ακεραιότητας, θα αντικαθίστανται επ' άπειρον από ανταλλακτικά μέχρις ότου αρχίσουν να αποσυναρμολογούνται και να σκορπίζουν, φυλλορροώντας ένα ένα επί σκηνής, απ' όπου θα τα μαζεύουν είτε οι υπεύθυνοι καθαριότητας είτε τα λαγωνικά του οίκου δημοπρασιών Christie's. Κάτι που, σύντομα, δεν θα διαφέρει και πολύ.
ΑΥΤΗ η σωματική χαλαρότητα είχε σαν αντιστάθμισμα τη στέρεη, σχεδόν δαιμονική «πυκνότητα του Μάικλ επί το έργον, για παράδειγμα στα βιντεοκλίπ του, ως χορευτή και σόουμαν. Εικόνα διφορούμενη βέβαια, διότι κι εκείνη με τη σειρά της, και παρά την απείρως εντυπωσιακή συνοχή των ρυθμικών της ενορχηστρώσεων, εξέπεμπε την αίσθηση ότι τα ανατομικά στοιχεία κινούνταν διά μαγείας και ανεξάρτητα απ' την πηγή των εντολών του νευρικού συστήματος, σαν τα ελατήρια μιας ρευστής και συνάμα τέλεια κουρδισμένης φιγούρας, απρόσβλητης απ' την κόπωση και, θεωρητικά, άφθαρτης. Τρόπον τινά, η ζωτικότητα του Τζάκσον, πυροδοτημένη από την παραφροσύνη του θεάματος, ήταν ακριβώς μια συνεχής πρόβα θανάτου, περιπλάνηση στο αστρικό πεδίο. Τώρα, μ' ένα φέρετρο αξίας 25.000 δολαρίων, αναχωρεί κάποιος που πέθανε ενώ ήταν ήδη νεκρός. »
(ελευθεροτυπία)
