Α. Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΣΤΑΣΗ.
Γέν.γ:8 “Και ήκουσαν την φωνήν του Κυρίου του Θεού περιπατούντος
εν τω παραδείσω προς το δειλινόν και εκρύφθησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από
ΠΡΟΣΩΠΟΥ του Κυρίου του Θεού....”
Έξοδ.λγ:20 “Και είπε, δεν δύνασαι να ίδης ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΜΟΥ διότι
άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί και ζήσει”
Εβρ.α:1-3 “Ο Θεός αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών διά
των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε
προς ημάς διά του Υιού τον οποίον έθεσεν κληρονόμον πάντων, δι’ ού έκαμε και
τους αιώνας όστις ών απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ”
Ακόμα: Ψαλμ.ις:11, ρμγ:7 Θρήν.γ:35 Ζαχ.ζ:2
Αυτή είναι η κοινή ομολογία των αγίων της Π.Δ. Όλες οι αναφορές τους στον Θεό, ακόμα και όταν ο Ίδιος ο Θεός αναφέρεται στο πρόσωπό Του, είναι στον ενικό αριθμό. Όλοι λάτρευαν, έβλεπαν και πίστευαν Θεό μονοπρόσωπο. Το ίδιο βλέπουμε να γίνεται και από τους αγίους της Κ.Δ. που όπως ξέρουμε ήταν Ισραηλίτες, τέκνα του Αβραάμ και λάτρευαν τον Θεό των πατέρων τους. Στην Π.Δ. η λέξη “πρόσωπο” αναφέρεται στον Θεό περίπου 90 φορές, και στην Κ.Δ. 8 φορές.
Παραδείγματα από την Κ.Δ.: Β’ Θεσ.α:9 Α’ Πέτρ.γ:12
Αποκ.κ:11 κβ:4
Η μια φύση, η μονότητα του Θεού απαιτεί και
μια υπόσταση. Δεν είναι δυνατόν, εφόσον ο Θεός είναι Ένας, να αποτελείται από
πολλά πρόσωπα και μάλιστα κάθε πρόσωπο να έχει ξεχωριστά χαρακτηριστικά από τα
άλλα. Ο Θεός είναι συνεπής με τη λογική και τους νόμους της, γιατί ο Ίδιος
είναι λογικό Ον και απευθύνεται με τον λόγο Του σε λογικά όντα.
Δεν προσπαθούμε να μπούμε μέσα στην υπόσταση
του Θεού γιατί είναι παράλογο και απαγορευμένο από τον λόγο Του. Απλά την
δεχόμαστε!
Η υπόσταση της οποίας “χαρακτήρ” είναι ο
Ιησούς Χριστός, είναι του Θεού. Επειδή μπροστά από τη λέξη Θεός υπάρχει το
οριστικό άρθρο “ο”, δεν αναφέρεται σ’ ένα μέρος του Θεού, ούτε σ’ ένα πρόσωπο
από τα πολλά (!), ούτε αναφέρεται σε κάποια από τις υποστάσεις του Θεού, αλλά σε
όλη την θεότητα. Ο Θεός λοιπόν έχει μια υπόσταση κι όχι πολλές. Η λέξη είναι
στον ενικό αριθμό, ενώ θα μπορούσε αν συνέβαινε κάτι διαφορετικό να έλεγε: “των
υποστάσεων αυτού..”
Ο Χριστός δεν είναι κάποια άλλη υπόσταση της
θεότητας, αλλά ο χαρακτήρ αυτής της μίας υπόστασης του Θεού. Η λέξη “χαρακτήρ”
σημαίνει “το χαραχθέν, το αποτύπωμα”. Το χνάρι που αφήνει μια σφραγίδα. Η λέξη
“υπόσταση” σημαίνει “η οντότης, η ουσία, η φύσις πράγματος τινός”.
Ο Χριστός λοιπόν είναι η ορατή φανέρωση της
υπόστασης, της οντότητας του Θεού (Κολ.α:15
Β’ Κορ.δ:4).
Β. Ο
ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ.
Α’
Ιωάν.α:3 “και η κοινωνία δε η
ημετέρα μετά του Πατρός και του υιού αυτού Ιησού Χριστού”.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε σωστά
αυτή την αλήθεια, γιατί αν προχωρήσουμε λάθος, σίγουρα θα οδηγηθούμε σε ακόμα
περισσότερη σύγχυση. Είναι πολύ εύκολο να ξεφύγουμε από την αληθινή αποκάλυψη
και να πεταχτούμε από το ένα άκρο στο άλλο. Πρέπει να προσευχόμαστε ώστε ο
Κύριος να μας ικανώνει να παραμένουμε σταθερά εδραιωμένοι στην βάση της
αποκαλυμμένης αλήθειας.
Τόσο στην Καινή όσο και στην Παλαιά Διαθήκη,
ο άνθρωπος είναι ικανός να έχει σωστή κοινωνία με τον Θεό. Μπορεί να μιλάει στον
Θεό και να έχει κοινωνία με τον Δημιουργό Του. Δεν πρέπει ποτέ να σκεφτόμαστε
τον Θεό σαν μία απρόσωπη δύναμη ή επιρροή. Είναι ένας προσωπικός Θεός που μας
αγάπησε και φανέρωσε τον Εαυτό Του σε σάρκα, για να πεθάνει για μας. Σαν
τέτοιος Θεός, έχει προσωπικότητα, αλλά παραμένει πάντα ο μόνος Θεός.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει σε μια
απρόσωπη δύναμη όπως το υλικό φως, τη θερμότητα, τη βαρύτητα, τη μητέρα φύση κ.λπ.,
αλλά μπορεί να μιλάει στην γυναίκα του, στο παιδί του στον πατέρα του. Όχι μόνο
μπορεί να μιλάει σ’ αυτούς, αλλά μπορεί να υπάρξει κοινωνία, συντροφιά και αυτό
γιατί είναι ζωντανά όντα, άτομα με δικό τους νου και καρδιά.
Γ. Ο
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑ, ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ.
Α’
Θεσ.ε:23 “Αυτός δε ο Θεός της
ειρήνης αγιάσαι υμάς ολοτελείς, και ολόκληρον υμών το Πνεύμα και η ψυχή και το
σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου υμών Ιησού Χριστού τηρηθείη”
Οι τίτλοι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα
χρησιμοποιούνται ελεύθερα στα εδάφια, αλλά αυτό δεν κάνει τρία πρόσωπα ούτε και
τρεις θεούς. Η Βίβλος δηλώνει ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι
ένα πρόσωπο, που έχει ένα όνομα, Ιησούς.
Για να καταλάβουμε την αλήθεια αυτή, ας
σκεφτούμε τον άνθρωπο. Είναι Πνεύμα, ψυχή και σώμα αλλά είναι ένα πρόσωπο και
έχει ένα όνομα. Οι τρεις τίτλοι δεν σημαίνουν και τρία πρόσωπα όπως και το
σώμα, ψυχή και πνεύμα δεν φτιάχνουν τρία πρόσωπα. Στους Κολ.α:3 διαβάζουμε, “Ευχαριστούμεν τον Θεόν και Πατέρα του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού....“. Σημειώστε: “Θεό και Πατέρα”. Εδώ είναι δύο
τίτλοι μαζί. Αυτό σημαίνει και δύο πρόσωπα;
Δ. Ο
ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΗ ΣΑΡΚΑ.
Ιωάν.α:14 “και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν”
Α’
Τιμ.γ:16 “και ομολογουμένως
μέγα εστίν το της ευσεβείας μυστήριον ός (ο Θεός) εφανερώθει εν σαρκί,
εδικαιώθη εν πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω,
αναλήφθη εν δόξη
Το Α’ Τιμ.γ:16 είναι ένα από τα εδάφια
κλειδιά που μόνο μέσω αποκάλυψης μπορεί να κατανοηθεί, και ακόμα περισσότερο
εάν είναι να συλλάβουμε το νόημα της Θεότητας.
Στο παρελθόν ο Θεός φανερώθηκε με πολλούς
τρόπους. Στην Δημιουργία, στο Όρος Σινά, σε διάφορες θεοφάνειες, στην Σκηνή του
Μαρτυρίου, ο Θεός φανέρωσε τον Εαυτό Του σε κάποιο μέτρο στον άνθρωπο, και ο
άνθρωπος μπορούσε να έχει μία συγκεκριμένη γνώση για τον Θεό. Ωστόσο όμως, στο
εδάφιο που μιλάει για την φανέρωση του Θεού, έχουμε την μεγαλύτερη γνώση που μας
δόθηκε ποτέ για τον Θεό, γιατί ο Χριστός είναι η εικόνα του αόρατου Θεού
(Εβρ.α:3).
Λίγα πράγματα για την θεία φύση ήταν γνωστά
μέσω των έργων της Δημιουργίας, λίγο περισσότερα έγιναν γνωστά μέσω της
αποκάλυψης του Μωυσή αλλά η πλήρης φανέρωση του Θεού, η φύση Του, και οι
ιδιότητές Του ήρθαν σε μας μόνο μέσω της αποκάλυψης του Χριστού.
Με
αυτό υπόψη μας, ας αναφερόμαστε στα εδάφια σωστά:
1) Ιωάν.α:4 “ο λόγος
έγινε σάρκα”
2) Α’ Τιμ.γ:16 “Ο Θεός
εφανερώθει εν σαρκί”
Ήταν ο λόγος που έγινε σάρκα και ο Θεός φανερώθηκε
στη σάρκα. Υπάρχει μία σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές θέσεις που θα
τη δούμε στη συνέχεια.
Ε. ΤΟ
ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ.
Το μυστήριο της ευσέβειας είναι ότι ο Θεός
φανερώνει τον Εαυτό Του στη σάρκα. Το μυστήριο της ανομίας (Β’ Θεσ.β:7) είναι
ότι η σάρκα φανερώνει τον εαυτό της σαν Θεό. Αυτά είναι αντίθετα στην Αγία
Γραφή και ο άνθρωπος έχει την επιλογή του. Εάν δεν δεχτεί το μυστήριο της
ευσέβειας, θα υποχρεωθεί να δεχτεί το μυστήριο της ανομίας.
ΣΤ. Ο
ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ.
Ιωάν.α:1 “Εν αρχή ήν ο λόγος, και ο λόγος ήν προς τον Θεόν, και
Θεός ήν ο λόγος”
Σύμφωνα με το:
·
“Λεξικό
της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας του Ι. Σταματάκου”
·
“Επίτομο
ορθογραφικό και ερμηνευτικό λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας του Δ. Δημητράκου”
·
“Εγκυκλοπαιδικό
και γλωσσικό λεξικό Πάπυρος”
·
“Μεγάλη
Ελληνική εγκυκλοπαίδεια Πυρσός”
ΛΟΓΟΣ: ο έναρθρος λόγος, η ενδιάθετος σκέψις,
ενδιάθετος λόγος, λογική σκέψις, προφορική έκφρασις, σκοπός, πρόθεσις.
Όπως η σκέψη ενός ανθρώπου, καθώς και η έκφραση
αυτής της σκέψης δεν μπορεί να χωριστεί από τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά αποτελεί
μέρος της πεμπτουσίας και της ύπαρξής του - δίχως να είναι άλλο πρόσωπο - το
ίδιο (ανθρωπομορφικά) συμβαίνει και με τον Θεό. Το εδάφιο αυτό είναι γραμμένο
από τον Ιωάννη κάτω από την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος για να διασφαλίσει το
λάθος ενός άλλου προσώπου. Αυτό που μας λέει είναι ότι ο λόγος είναι ο Θεός.
Είναι η έκφραση του Θεού, της καρδιάς του Πατέρα.
Ζ. Ο
ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΠΛΗ ΦΥΣΗ.
Ο Ιησούς Χριστός είχε διπλή φύση: Τη θεία και
την ανθρώπινη. Ας σημειωθεί καλά ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν δύο πρόσωπα και
ούτε κατείχε δύο προσωπικότητες. Ήταν ο λόγος ενσαρκωμένος, ο Θεός φανερωμένος
στη σάρκα. Σαν άνθρωπος, ήταν ο Υιός και σαν Θεός ήταν ο Πατέρας. Από τη στιγμή
που η αλήθεια αυτή κατανοηθεί, έχει ανοίξει και η πόρτα στο να κατανοήσουμε
πραγματικά το ποιος αληθινά ήταν ο Ιησούς: Ο Ισχυρός Θεός εν Χριστώ : Γιάχβε - Σωτήρ.
Παραδείγματα μέσα από την Γραφή:
Ρωμ.θ:5 ο
Χριστός το κατά σάρκα (άνθρωπος)
ο ων επί πάντων Θεός (Θεός)
Αποκ.κβ:16 το
γένος του Δαβίδ (άνθρωπος)
η ρίζα του Δαβίδ (Θεός)
Ησ.θ:6 παιδίον,
υιός, εγεννήθη (άνθρωπος)
Θεός ισχυρός, αιώνιος
Πατήρ (Θεός)
Αποκ.κβ:3-4 Αρνίο
(άνθρωπος) ταύτιση! δούλοι αυτού πρόσωπον αυτού
Ακόμα: Α’ Τιμ.γ:16, Αποκ.α:17-18, Ιωάν.β:19,
Ματθ.α:23, Μιχ.ε:2, Ιωάν.α:1-14
H. Ο
ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΥΙΟΣ.
Ιωάν.α:4 “... δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός....”
Ιωάν.γ:16 “ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν
αυτού τον μονογενή έδωκεν......”
Πραξ.ιγ:33 “...υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκα σε”
Το δόγμα του Αιώνιου Υιού δεν είναι Βιβλικό.
Προήλθε σαν αποτέλεσμα της Τριαδικής Θεωρίας και διδάσκει ένα δεύτερο πρόσωπο
στην θεότητα. Ο Ιησούς Χριστός «το κατά σάρκα» ήταν ο Γιος που γεννήθηκε
(Ιωάν.γ:16). Οι λέξεις “γεννημένος” και “αιώνιος” έχουν εντελώς αντίθετη έννοια
και αντιφάσκουν η μία με την άλλη.
Πράξεις
ιγ:33 “..υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε”.
Η ανθρώπινη φύση του ευλογημένου Κυρίου μας
γεννήθηκε από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στη μήτρα της ευλογημένης
παρθένου. Όσο για την Θεία φύση Του, που του επιτρέπει να είναι Θεός, δεν
μπορούσε ούτε να δημιουργηθεί, ούτε και να γεννηθεί .....το δόγμα ότι ο Χριστός
είναι ο αιώνιος υιός, είναι απόλυτα ασυμβίβαστο στην λογική, και αντιλέγει τον
εαυτό του. Αιωνιότητα είναι αυτό το οποίο δεν έχει αρχή, και δεν υπάρχει η
αλλοίωση του χρόνου. Ο Υιός προϋποθέτει χρόνο, γενεαλογία, και πατέρα και ο
χρόνος επίσης προηγείται από μία τέτοια γενεαλογία. Έτσι λοιπόν, η λογική
συσχέτιση των δύο αυτών όρων, Υιού και αιωνιότητας, είναι απόλυτα αδύνατη καθώς
αυτά, υπονοούν απαραίτητα διαφορετικές και αντίθετες ιδέες.
