Μαθητεία:

 

 Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει

 

Ψαλμ.ρλε:15-18,  Ματθ.ιγ:10-17

Τι σημαίνει να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό; Η μαθητεία είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος ν’ ακολουθήσει τον Ιησού. Αν δεν αποφασίσει κάποιος να γίνει μαθητής, η γνώση της αλήθειας, δεν θα ωφελήσει. Η αλήθεια του λόγου του Θεού, η αλήθεια που ελευθερώνει, μπορεί να μας ωφελήσει μόνο αν έχουμε αποφασίσει να είμαστε μαθητές του Χριστού.

Ιωάν.η:31-32, Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους τους πιστεύσαντας εις αυτόν· Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.

Μένουμε στον λόγο του Θεού σημαίνει διαβάζουμε, μελετούμε, υπακούμε, και καθώς είμαστε μαθητές, η αλήθεια μας ελευθερώνει. Γιατί πρέπει να είμαστε μαθητές; Γιατί οι μαθητές εφαρμόζουν, ζουν με πειθαρχία. Οι μαθητές ακούν τον δάσκαλο. Οι μαθητές του Χριστού, ποτέ δεν γίνονται «φοιτητές». Ο φοιτητής αμφισβητεί τον καθηγητή. Ο μαθητής εξαρτάται από τον δάσκαλο και τον ακολουθεί πιστά. Ο μαθητής μαθαίνει.

Τι χρειάζεται για να είναι κάποιος μαθητής του Χριστού; Ο Ίδιος είπε πως για να μπορεί να είναι κάποιος μαθητής Του, σημαίνει τρία πράγματα. Να τα θυμηθούμε σύντομα από το Λουκ.ιδ:25-35.

Εδ.26: Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.

Αυτό σημαίνει πως η αγάπη μου για το Θεό θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε η αγάπη μου για αγαπητά πρόσωπα να φαίνεται σαν μίσος μπροστά στην αγάπη για τον Θεό. Αυτό θα συμβεί γιατί ο Κύριος έχει προειδοποιήσει πως θα υπάρξουν στιγμές που ακόμη και οι άνθρωποι του σπιτιού μας, μπορεί να γίνουν εμπόδιο στην υπακοή μας. Κι όταν γίνει αυτό, ο μαθητής διαλέγει να κάνει αυτό που ξέρει ότι θέλει ο Χριστός.

Εδ.27: Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.

Αυτή η υπακοή στον Κύριό μας, θα μας οδηγήσει σε αντίθεση με τον κόσμο. Και τότε η ζωή μας θα μοιάζει με ένα σταυρό, τον οποίο και εμείς παίρνουμε στον ώμο, όπως ο Ιησούς για να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Απαρνούμαστε τον εαυτό μας, και κάνουμε αυτό που θέλει ο Κύριος. Ο σταυρός που μας ζητάει ο Χριστός να σηκώσουμε και να ακολουθήσουμε, δεν έχει να κάνει με τις δυσκολίες που όλοι μας αντιμετωπίζουμε, δεν έχει να κάνει με δυσκολίες που σχετίζονται με τη ζωή γενικά. Ο σταυρός του Χριστού είναι τα προβλήματα, οι προκλήσεις που υπάρχουν μπροστά μας επειδή θέλουμε να μείνουμε πιστοί στο Θεό.

Η τρίτη προϋπόθεση βρίσκεται στο εδ.33, Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.

Για να είναι κάποιος μαθητής του Χριστού, πρέπει να είναι αποδεσμευμένος από καθετί υλιστικό, επίγειο. Δεν σημαίνει πως ο Θεός απαραίτητα θα μας ζητήσει να γίνουμε πάμφτωχοι. Σημαίνει όμως, πως αν το ζητήσει, η καρδιά μας έχει την ελευθερία να πει, Κύριε δικά σου είναι όλα, δικός σου είμαι και εγώ, οδήγησέ με.

Ρώτησε κάποιος: Είναι αμαρτία να έχεις ένα πολύ ακριβό ρολόι. Ο ίδιος είχε ένα πάρα πολύ ακριβό ρολόι. Όχι, δεν είναι αμαρτία. Αλλά πρέπει να σε ρωτήσω κάτι; Αν δεν το έχεις το ρολόι αυτό, θα είσαι το ίδιο ευχαριστημένος με τον Θεό και τα δώρα του, με την ζωή που σου χαρίζει; Αν το ρολόι σου, σου δίνει αξία και σε κάνει ευτυχισμένο και να μην το έχεις σε κάνει δυστυχισμένο, έχεις πρόβλημα, πέτα το.

Δεν μπορούμε να είμαστε μαθητές και ο θησαυρός μας να είναι εδώ. Δεν είναι δυνατόν η καρδιά μας να είναι αιχμάλωτη με ότι ο Θεός χαρίζει και όχι με το Θεό τον ίδιο.

Τι θα συμβεί όμως, αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν; Ο Χριστός και στις τρεις περιπτώσεις είπε πως ο άνθρωπος εκείνος «δεν μπορεί να είναι μαθητής μου». Η ζωή βέβαια και η πορεία της ιστορίας μέσα στο χρόνο έχουν δείξει πως πολλοί άνθρωποι έχουν πει ότι είναι χριστιανοί, χωρίς να είναι μαθητές. Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν επιχειρήσει να ακολουθήσουν το Χριστό με τους δικούς τους όρους.  Θα έλεγε κανείς πως αυτή είναι η πλειονότητα αυτών που ονομάζουν τους εαυτούς τους χριστιανούς σήμερα; Τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση;

Αν κάποιος άνθρωπος δεν ζει σαν μαθητής αλλά ισχυρίζεται ότι ακολουθεί το Χριστό, ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός, αυτός ο άνθρωπος θα γίνει αντικείμενο κοροϊδίας, εμπαιγμού. Επειδή η ζωή του θα είναι ασυνεπής και συμβιβασμένη, θα μοιάζει με τον άνθρωπο εκείνο που αποφάσισε να οικοδομήσει ένα πύργο και δεν είχε τα αναγκαία να τον τελειώσει, με αποτέλεσμα οι γύρω του να τον κοροϊδεύουν.

Στη συνέχεια ο Χριστός είπε ότι δεν είναι μόνο ο εμπαιγμός που θα έρθει αν κάποιος ακολουθεί χωρίς να είναι μαθητής. Είναι και κάτι άλλο:

Εδ.34 & 35, Καλόν το άλας· αλλ' εάν το άλας διαφθαρή, με τι θέλει αρτυθή; δεν είναι πλέον χρήσιμον ούτε διά την γην ούτε διά την κοπρίαν· έξω ρίπτουσιν αυτό. Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη.

Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;

Καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για μια προειδοποίηση. Το να μην υπάρχει μαθητεία, υπακοή, υποταγή στο θέλημα του Θεού κάνει κάτι χρήσιμο, να γίνει άχρηστο.

Ο Χριστιανός είναι σαν το αλάτι. Το έχει πει και αλλού ο Χριστός, «εσείς είστε το αλάτι της γης». Το αλάτι νοστιμίζει το φαγητό, διατηρεί το φαγητό, λειτουργεί σαν συντηρητικό και επίσης μας κάνει να διψάμε. Μπορεί όμως και να διαφθαρεί. Να χάσει την αρμύρα του. Και τότε γίνεται άχρηστο. Δεν κάνει για τίποτα. Το ρίχνουν έξω.

Καταλαβαίνουμε τη σχέση με τα προηγούμενα. Όσο προχωρούν τα λόγια του Χριστού, γίνεται –αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι – περισσότερο απόλυτος. Ο άνθρωπος που λέει ότι ακολουθεί, που λέει ότι είναι του Χριστού, αλλά δεν είναι μαθητής, είναι σαν το αλάτι που χάνει την αρμύρα του. Θα μπορούσε να μη χάσει την αρμύρα του, αλλά την χάνει. Γίνεται ένα με τον κόσμο, δεν διαφέρει. Δεν νοστιμίζει η παρουσία του την κοινωνία. Δεν την συγκρατεί από την αμαρτία. Είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει στον κόσμο, αν δεν είναι μαθητής του Χριστού, είναι ένα και το αυτό.  Δεν κάνει τον κόσμο να διψάει για το Χριστό, καθώς τον βλέπουν. Και όταν λείψει, κανένας δεν θα έχει καταλάβει πως αυτός ο άνθρωπος ήταν χριστιανός.

Ξέρουμε ότι η αλήθεια ελευθερώνει, αλλά εμάς δεν μας ελευθερώνει γιατί δεν είμαστε μαθητές. Για να είμαστε μαθητές χρειάζεται ο Χριστός να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Το δικό Του θέλημα, δικό μας θέλημα. Η καρδιά μας ν’ ανήκει σε Εκείνον, όχι στα δώρα που μας χαρίζει. Όταν ο Χριστός δεν είναι πρώτος στη ζωή μας, παύουμε να είμαστε αλάτι χρήσιμο. Γινόμαστε άχρηστοι για το Θεό.

Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη.

Αυτή η προειδοποίηση είναι από τις πιο σοβαρές μέσα στον λόγο του Θεού. Είναι ένα κάλεσμα ν’ ανοίξουμε στ’ αλήθεια τ’ αυτιά μας και να προσέξουμε τι λέει ο Θεός. Και καταλαβαίνουμε πως δεν αφορά τη φυσική μας ακοή, αλλά την πνευματική. Κανείς δεν κλείνει τα αυτιά του για να μην ακούσει κάτι. 

Γιατί όμως, αυτή η προειδοποίηση, τώρα; Τη συναντάμε πάρα πολύ συχνά στα ευαγγέλια, και αργότερα στην Αποκάλυψη στα γράμματα στις 7 Εκκλησίες.

Αυτό που αξίζει να προσέξει κανείς είναι πότε τη χρησιμοποιεί ο Χριστός στα ευαγγέλια. Αν ανοίξετε ένα οποιοδήποτε ταμείο της Αγίας Γραφής, θα δείτε ότι όποτε αναφέρεται η φράση αυτή, εκεί δίπλα πάντοτε υπάρχουν παραβολές. Είτε πριν, είτε μετά, είτε όταν ο Χριστός εξηγεί τις παραβολές. Και εδώ που μελετούμε, στο Λουκά, πριν την περικοπή μας ο Χριστός έχει πει την παραβολή του μεγάλου δείπνου που κανένας δεν ήθελε να πάει, ο ένας γιατί παντρεύτηκε, ο άλλος γιατί απέκτησε βόδια και ήθελε να τα δοκιμάσει, ο τρίτος γιατί πήρε χωράφι και πρέπει να σταθεί εκεί. Και ο Χριστός είπε, πως ο άνθρωπος εκείνος είπε στους δούλους του, βγείτε στους δρόμους και φέρτε και αναγκάστε τους να μπούνε, να γεμίσει το σπίτι μου, γιατί κανένας από εκείνους που καλέστηκαν δεν θα γευθεί το τραπέζι μου.

Αμέσως μετά έρχεται η περικοπή που διαβάσαμε, για τη μαθητεία, που τελειώνει με τη φράση, «ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη». Μετά έρχονται 4 παραβολές: του χαμένου προβάτου, της χαμένης δραχμής, του άσωτου γιου και του πονηρού οικονόμου. Κι εκεί μέσα στο κέντρο η φράση «ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη».

Λουκάς         ιδ:16-24        Η παραβολή του μεγάλου δείπνου

Λουκάς         ιδ:35              Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη

Λουκάς         ιε:3-7             Η παραβολή του χαμένου πρόβατου

Λουκάς         ιε:8-10           Η παραβολή της χαμένης δραχμής

Λουκάς         ιε:11-32       Η παραβολή του άσωτου υιού

Λουκάς         ις:1-8             Η παραβολή του πονηρού οικονόμου.

Οι παραβολές δεν είναι φαινόμενο της Καινής Διαθήκης και των ευαγγελίων μόνο. Δεν είναι ένα εργαλείο διδασκαλίας που το χρησιμοποίησε πρώτος ο Χριστός. Παραβολές χρησιμοποίησαν πρώτοι οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη, μαζί με πολλές συμβολικές πράξεις που έκαναν για να τονίσουν το κήρυγμά τους.

Η μεγάλη ερώτηση είναι γιατί με σύμβολα; Η κύρια διακονία του Ησαία, του Ιερεμία, του Ιεζεκιήλ ήταν να προειδοποιήσουν τον Ισραήλ για την επικείμενη κρίση του Θεού.

Οι προφήτες αυτοί λοιπόν, έδωσαν τα μηνύματα του Θεού όπως συνήθως, με ένα λογικό, κηρυγματικό τρόπο. Υπενθύμισαν, δίδαξαν στους ανθρώπους τη διαθήκη του Θεού, τους έδειξαν την αμαρτία τους, τους μίλησαν για την ιστορία τους, το πως ο Θεός έκρινε τους προπάτορές τους στην έρημο κλπ.

Όμως αυτή η διακονία, με αυτόν τον κηρυγματικό τρόπο, είχε λίγα αποτελέσματα. Ο Ισραήλ συνέχιζε να συμβιβάζεται και να λατρεύει τα είδωλα. Βρίσκονταν σε πνευματικό λήθαργο. Πνευματικά είχαν σκληρύνει τις καρδιές τους.

Σαν συνέπεια αυτής της σκλήρυνσης, οι προφήτες άρχισαν να προειδοποιούν με άλλο τρόπο: συμβολικά. Αυτός ο τρόπος όμως, φέρνει αποτέλεσμα μόνο σε όσους πνευματικά «στέκονται» και καταλαβαίνουν. Οι παραβολές κάνουν αυτούς που έχουν αυτιά ν’ ακούν, να μην ακούν, δηλαδή να μην καταλαβαίνουν. Να παρανοούν ακόμη περισσότερο.

Όταν, λοιπόν, οι συνηθισμένες προειδοποιήσεις πέφτουν στο κενό, όταν με την απλή γλώσσα μιλάς σε κάποιον και δεν καταλαβαίνει, τότε εμφανίζονται οι παραβολές.

Αυτό είναι και το κεντρικό σημείο που λέει στον Ησαΐα ς:9-10

Και είπεν, Ύπαγε και ειπέ προς τούτον τον λαόν, με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και έγειναν βαρέα τα ώτα αυτών, και έκλεισαν τους οφθαλμούς αυτών, διά να μη βλέπωσι με τους οφθαλμούς αυτών και ακούωσι με τα ώτα αυτών και νοήσωσι με την καρδίαν αυτών και επιστρέψωσι και θεραπευθώσι.

Στα 5 πρώτα κεφάλαια, τα μηνύματα του Ησαϊα είναι απλά, δεν υπάρχει κάτι που να σε μπερδεύει. Για παράδειγμα, τα πολύ γνωστά εδάφια στο α:16-17, λούσθητε, καθαρίσθητε· αποβάλετε την κακίαν των πράξεών σας απ' έμπροσθεν των οφθαλμών μου παύσατε πράττοντες το κακόν, μάθετε να πράττητε το καλόν· εκζητήσατε κρίσιν, κάμετε ευθύτητα εις τον δεδυναστευμένον, κρίνατε τον ορφανόν, προστατεύσατε την δίκην της χήρας.

Τους καλεί σε μετάνοια. Από το κεφάλαιο 7 και μετά το κήρυγμα του Ησαΐα έχει άλλο σκοπό. Είναι μια κρίση που τυφλώνει και κουφαίνει την πλειονότητα του Ισραήλ. Συνεχίζει και κηρύττει, αλλά το κήρυγμα τώρα είναι δυσκολονόητο, είναι παραβολικό. Αυτούς που αδιαφορούν τους σκληραίνει ακόμη παραπάνω. Ακριβώς όπως ο Θεός του είπε ότι θα κάνει. Θα έχουν αυτιά και θα ακούν, αλλά δεν θ’ ακούν. Θα βλέπουν με τα μάτια τους, αλλά δεν θα βλέπουν, δεν θα διακρίνουν την αλήθεια. Η καρδιά τους δεν θα καταλαβαίνει ώστε να επιστρέψουν και να θεραπευθούν.

Όμως αυτές οι παραβολές έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα σ’ αυτούς που διακρίνουν, που είναι γνήσιοι. Που μπορεί να έχουν παρασυρθεί αλλά είναι γνήσιοι. Σ’ αυτούς η παραβολή έρχεται σαν ηλεκτροσόκ. Τους ξυπνάει. Για παράδειγμα η παραβολή του Νάθαν στον Δαβίδ. Ο Δαβίδ ελέγχεται.

Το ίδιο κάνει και ο Χριστός. Στο Ματθαίο στην αρχή διδάσκει. Υπάρχει η επί του Όρους ομιλία, κάνει θαύματα, θεραπεύει. Και οι Φαρισαίοι αντιστέκονται, η αντίστασή τους μεγαλώνει, ώσπου φτάνουμε στο κεφ.ιγ. Από εκεί και μετά χρησιμοποιεί παραβολές.

Η πρώτη παραβολή είναι του σπορέα. Και ο Χριστός χρησιμοποιεί από την Παλαιά Διαθήκη το Ησαΐα ς:9-10 που μόλις διαβάσαμε.

Ματθ.ιγ:13-15, Διά τούτο λαλώ προς αυτούς διά παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι και ακούοντες δεν ακούουσιν ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ' αυτών η προφητεία του Ησαΐου η λέγουσα· Με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει, και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς και ακούσωσι με τα ώτα και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.

Ο Ιησούς κάνει ότι έκανε ο Ησαΐας. Μιλάει με παραβολές και σκληραίνει παραπάνω τις καρδιές αυτών που δεν πιστεύουν, αλλά ξυπνάει αυτούς που ψάχνουν, που έχουν τα αισθητήριά τους έτοιμα. Αφού τελειώνει όλες τις παραβολές ο Χριστός στο κεφάλαιο 13, προσέξτε τι λέει στο εδάφιο 43, Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη.

Η ίδια φράση επαναλαμβάνεται και στις 7 Εκκλησίες στην Αποκάλυψη. Μετά από κάθε γράμμα έρχεται ο ίδιος επίλογος: Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας (Αποκ. β:7, 11, 17, 29, γ:6, 13, 22).  Γιατί; Γιατί τα γράμματα είναι διδασκαλία άμεση. Τους μιλάει για τις δυσκολίες τους, τις αμαρτίες τους, τους συμβιβασμούς τους και τις νίκες τους, χωρίς περιστροφές. Όμως μετά τα γράμματα έρχονται οι οράσεις. Έρχονται τα σύμβολα, οι παραβολές.

Το μήνυμα του Χριστού στην Αποκάλυψη θα τυφλώσει κάποιους, από αυτούς που πάνε εκκλησία, θα τους σκληρύνει παραπάνω, θα τους αφήσει παντελώς αδιάφορους, αλλά κάποιους, τους λίγους, το πιστό υπόλοιπο, θα τους ξυπνήσει. Γιατί η εκκλησία που είναι τώρα ο λαός του Θεού διατρέχει τον ίδιο κίνδυνο που διέτρεχε και ο Ισραήλ. Να συμβιβαστεί με τα είδωλα.

Και όταν λατρεύεις τα είδωλα, μοιάζεις σε αυτό που λατρεύεις. Όπως αυτά είναι κουφά και τυφλά έτσι γίνεται και ο άνθρωπος.

Ψαλμ.ριε:4-8, Τα είδωλα αυτών είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων· Στόμα έχουσι και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι και δεν οσφραίνονται· Χείρας έχουσι και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι διά του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά, πας ο ελπίζων επ' αυτά.

Το ίδιο επαναλαμβάνεται και στον ριε:15-18. Οι Ισραηλίτες τυφλώθηκαν και κουφάθηκαν. Τον ίδιο κίνδυνο διέτρεχε και η εκκλησία την εποχή του Ιωάννη. Τον ίδιο διατρέχει και σήμερα. Έχετε παρατηρήσει πως τα παιδιά μιμούνται τα είδωλά τους, στη μουσική, στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό γενικά. Ντύνονται όπως αυτοί που θαυμάζουν, μιλάνε όπως τα πρότυπα τους, κόβουν τα μαλλιά τους με τον ίδιο τρόπο. Ακούν τη μουσική που ακούν τα είδωλά τους. Είναι παγκόσμια αρχή αυτή.

Η φράση, λοιπόν, «Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη» είναι μια προειδοποίηση σ’ αυτούς που ακούν. Την χρησιμοποίησαν οι προφήτες, την χρησιμοποίησε ο Χριστός. Είναι μια φράση «επικίνδυνη». Ο Χριστός την έλεγε όποτε δίδασκε με παραβολές, δηλαδή όποτε δίδασκε με συμβολικό τρόπο. Και ο συμβολικός τρόπος των παραβολών είναι σημάδι πως το μήνυμα του Θεού θα σοκάρει αυτούς που είναι πιστοί, για να τους ξυπνήσει, αλλά τους άλλους θα τους αφήσει αδιάφορους. Όποτε βλέπετε αυτή την έκφραση τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Μέσα στο ακροατήριο υπάρχουν και γνήσιοι και ψεύτικοι. Οι γνήσιοι στα σύμβολα ανταποκρίνονται με φόβο Θεού, «τι σημαίνει αυτό;» Οι ψεύτικοι, αντιδρούν με αδιαφορία. Δεν τα καταλαβαίνουν. Ακούν και δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό που ακούν. Σκληραίνουν έτσι οι καρδιές τους παραπάνω. Το πιστό υπόλοιπο όμως, ξυπνάει και μετανοεί. Όποιος, λοιπόν από ανάμεσά μας έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. Η δική μας προσωπική αντίδραση θα είναι η απόδειξη αν είμαστε «πιστό υπόλοιπο» ή όχι.

Ο Χριστός είναι Σωτήρας και Κύριος μαζί. Δεν μπορείς να πάρεις το ένα και να αφήσεις το άλλο. Δεν υπάρχει τέτοιος Χριστός. Δεν κάλεσε κανένα ο Χριστός και του είπε, «κοίταξε, θα αναγεννηθείς τώρα, να σιγουρέψουμε που θα πας άμα πεθάνεις, και μετά στην πορεία, σοβαρεύεσαι, αφιερώνεσαι, μαθητεύεις». Πουθενά δεν έκανε τέτοια κλήση ο Χριστός. Κάλεσε τους ανθρώπους σε μαθητεία, ευθύς εξ’ αρχής. Κάλεσε σε μετάνοια, σε μεταστροφή, σε αλλαγή ζωής. Σε θάνατο για την παλιά ζωή και σε ανάσταση σε καινούργια ζωή, στη ζωή της μαθητείας.

Β΄ Τιμ.δ:3 «Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν».

Στις Πράξεις ζ, μαθαίνουμε πως ο Στέφανος ήταν ένας από τους 7 διακόνους που η εκκλησία στα Ιεροσόλυμα είχε διαλέξει για να υπηρετούν στις ανάγκες της εκκλησίας. Και οι εφτά ήταν άνθρωποι με καλή φήμη και γεμάτοι από τη σοφία του Αγίου Πνεύματος.

Για τον Στέφανο ακόμη μαθαίνουμε πως ήταν γεμάτος πίστη και δύναμη και έκανε μεγάλα και καταπληκτικά θαύματα ανάμεσα στον λαό και όσοι προσπαθούσαν να του αντισταθούν από τους Ιουδαίους, διαβάζουμε πως «δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την σοφία και το Άγιο Πνεύμα κάτω από την οδηγία του οποίου μιλούσε». Τον πήγαν λοιπόν να τον δικάσουν. Και αφού ο Στέφανος είπε αλήθειες, που όμως ήταν σκληρές, διαβάζουμε:

Πράξ.ζ:54-57 Ακούοντες δε ταύτα, κατεκόπτοντο τας καρδίας αυτών και έτριζον τους οδόντας κατ' αυτού. Ο δε Στέφανος, πλήρης ων Πνεύματος Αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν, είδε την δόξαν του Θεού και τον Ιησούν ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού και είπεν· Ιδού, θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον Υιόν του ανθρώπου ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού. Τότε φωνάξαντες μετά φωνής μεγάλης, έφραξαν τα ώτα αυτών και ώρμησαν ομοθυμαδόν επ' αυτόν,

Όταν δεν μπορούσαν ν’ ακούσουν άλλο τις αλήθειες του Θεού, καθώς συνέχιζε να τους εξηγεί ποιος είναι ο Χριστός, όταν στο τέλος τους είπε πως ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή ο Χριστός που σταυρώσατε και ήταν ο Μεσσίας, τον βλέπει στα δεξιά του Θεού, για να μην ακούνε και να μπορέσουν να τον σωπάσουν, έκλεισαν τα αυτιά τους.      

Ο Χριστός θέλει να είναι πρώτος στη ζωή μας. Η μαθητεία, ναι, έχει κόστος. Ο Χριστός μας καλεί να σκεφτούμε το κόστος και συνειδητά να διαλέξουμε να το πληρώσουμε, γιατί μόνο έτσι οδηγούμαστε στη ζωή. Χάνουμε τη ζωή μας για το Χριστό, και τότε τη βρίσκουμε αληθινά. Μην προσπαθείς να κρατήσεις τη ζωή σου. Μη γίνεις σαν τον άνθρωπο που ξεκίνησε να χτίζει και σταμάτησε. Αυτό προκαλεί τον εμπαιγμό. Μην γίνεις σαν το αλάτι που χάνει την αρμύρα του. Γίνεται άχρηστο.

Λουκ.θ:23-25 Έλεγε δε προς πάντας· Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν και ας με ακολουθή. Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν ομού, ούτος θέλει σώσει αυτήν. Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδήση τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απολέση ή ζημιωθή;