Το λοιπόν, αδελφοί, όσα
είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν
υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε. Εκείνα τα οποία και
εμάθετε και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε, και ο
Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών. (Φιλιπ.δ:8,9)
Ένα λάθος που κάνουμε συχνά γύρω από το μεγάλο και σοβαρό
θέμα της σωτηρίας μας, είναι ότι δεν τονίζουμε ότι υπάρχει το μέρος του Θεού,
αλλά υπάρχει και το μέρος του ανθρώπου. Οι άνθρωποι μένουν με την εντύπωση ότι
οι ίδιοι δεν έχουν να κάνουν τίποτα, ότι δεν έχουν καμία συμμετοχή, «ούτε να
κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι…», όλα πληρωμένα, όλα τακτοποιημένα από τον
Κύριο.
ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΗ ΣΑΚΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.
Φανταστείτε την εικόνα με ένα μικρό παιδάκι που ξεκινάει το
σχολείο και οι γονείς του τού λένε πόσο όμορφα θα περνάει και πόσο έχει να
ωφεληθεί από το σχολείο που θα πηγαίνει, ότι θα μορφωθεί, θα βρει μια καλή
δουλειά, θα φτιάξει μια όμορφη, σωστή οικογένεια. Το παιδάκι πηγαίνει στο
σχολείο με χαρά, μέχρι που οι γονείς του τού ζητούν να ανοίξει τη σάκα του, τα
τετράδια, τα βιβλία και να στρωθεί να διαβάσει.…