Α. Η
ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΕΕΤΑΙ.
Οι μάζες ήταν έτοιμες ν’ ακολουθήσουν τις
αποφάσεις του Νεβρώδ κι άρχισαν να κτίζουν ένα πύργο με ψημένες πλίνθους τις
οποίες στερέωσαν μεταξύ τους με λάσπη για να μη μπαίνει νερό. «Εάν ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκον, εις
μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν,» Ψαλ.ρκζ:1. Όλα πήγαιναν καλά
μέχρι τη στιγμή που κατέβηκε ο Κύριος για να δει την πόλη και τον πύργο που
έκτιζαν «οι υιοί των ανθρώπων»
(Γεν.ια:5). Είδε το κίνητρο πίσω απ’ αυτή την πράξη και την επιθυμία της
καρδιάς τους να Τον αψηφήσουν.
Τότε, ξαφνικά, ξέσπασε η σύγχυση σα βουητό!
Οι χτίστες δε μπορούσαν να καταλάβουν τι έλεγαν οι εργάτες που κουβαλούσαν τη
λάσπη οι ξυλουργοί δεν καταλάβαιναν τους αρχιτέκτονες. Υστερικό πανδαιμόνιο
επικρατούσε παντού. Ο Θεός αποφάσισε να μη τους καταστρέψει εντελώς, αλλά να
φέρει σύγχυση ανάμεσά τους με το να δημιουργήσει γλώσσες προκαλώντας
ασυνεννοησία μεταξύ τους εξ’ αιτίας του πλήθους των γλωσσών. Είναι φανερό ότι
όλοι όσοι καταλάβαιναν ο ένας τον άλλο ενώθηκαν και χωρίστηκαν σε ομάδες. Αυτή
είναι η τελική κατάληξη όλων των σχεδίων που αφήνουν «απ’ έξω» το Θεό.
