Ποια είναι η μεγαλύτερη πνευματική ανάγκη της Εκκλησίας σήμερα;

Ίσως, η μεγαλύτερη ανάγκη της εκκλησίας σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει αφιέρωση! Δεν υπάρχει η αφιέρωση που κάποτε υπήρχε!

Όμως τι είναι η αφιέρωση και γιατί είναι τόσο σημαντική. Γιατί η έλλειψή της να είναι το μεγαλύτερο πνευματικό μας πρόβλημα;

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά του «φλερτ» από τον «γάμο»;

Γάμος σημαίνει αφιέρωση, σημαίνει ισόβια δέσμευση, σημαίνει ευθύνη, ταύτιση. Φλερτ σημαίνει επιπόλαιο παιχνίδι χωρίς δέσμευση, απόλαυση των χαρών και των συγκινήσεων της αγάπης χωρίς καμιά αφιέρωση στο πρόσωπο ή τον δεσμό, χωρίς ευθύνες, χωρίς καμιά ταύτιση!

Τραγική η κατάσταση του κόσμου που προτιμάει το φλερτ από τον γάμο, όπως τραγική και η κατάσταση των χριστιανών που θέλουν να έχουν μόνο ένα «φλερτ» με τον Θεό, χωρίς καμιά αφιέρωση ή δέσμευση! Μήπως κι εσύ θέλεις μόνο να έχεις ένα φλερτ με τον Θεό;

Συνήθως θέλουμε την σωτηρία και τις ευλογίες του Θεού, χωρίς όμως να είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε με αφιέρωση στον Θεό, ταυτισμένοι με την εκκλησία, με υποχρεώσεις προς τους αδελφούς μας.

Μελετώντας την επιστολή προς Ρωμαίους, βλέπουμε ότι ο απ. Παύλος τελειώνει στο τέλος του ενδέκατου κεφαλαίου τη θεολογική του συζήτηση, στο πώς ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να έρθει σε σωστή σχέση με τον Θεό. Στην αρχή του δωδέκατου κεφαλαίου ξεκινά την πρακτική συζήτηση, στο τι επιπτώσεις έχει η σωστή σχέση με τον Θεό στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.

Ενώ στο πρώτο μέρος μας εξηγεί, το πώς μπορούμε να σταθούμε δικαιωμένοι μπροστά στον Θεό, στο δεύτερο μέρος μιλάει για το πώς να ζήσουμε με πρακτική δικαιοσύνη στις σχέσεις μας με τους άλλους. Έτσι λοιπόν τώρα θα σταθούμε και θ' ακούσουμε, πώς πρέπει να ζούμε γνωρίζοντας όλα αυτά που έκανε ο Θεός για μας.

Σαν λαός του Θεού θα πρέπει να ζούμε με αφιέρωση γιατί αυτή είναι η μόνη σωστή λατρεία στον Θεό και μόνο αυτή μας οδηγεί σε σωστή υπηρεσία στους άλλους.

Ας εξετάσουμε σήμερα ο καθένας τον εαυτό του και ας ανανεώσουμε την αφιέρωσή μας για να δούμε να βελτιώνεται η λατρεία μας στο Θεό και η υπηρεσία μας στους άλλους.

 

Α. Σαν λαός του Θεού πρέπει να ζούμε με αφιέρωση γιατί η αφιέρωση είναι η μόνη σωστή λατρεία στο Θεό

«Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία» (Pωμ.ιβ:1).

 

1. Η αφιέρωση είναι η μόνη σωστή λατρεία στον Θεό.

Οι θυσίες των ζώων που πρόσφεραν στην Π. Διαθήκη, αχρηστεύθηκαν από την μοναδική προσφορά του Χριστού ως Αμνού του Θεού. Αλλ' αυτό δεν σημαίνει ότι η θυσία δεν πρέπει να χαρακτηρίζει τον Χριστιανό. Ίσα-ίσα μάλιστα σαν πιστοί, πρέπει καθημερινά να ανταποκρινόμαστε στη θυσία του Χριστού προσφέροντας τον εαυτό μας σαν «ζωντανή θυσία» στον Θεό!

Ναι, είσαι παιδί του Θεού, αν αναγεννήθηκες. Η θυσία του Χριστού σε δικαιώνει στα μάτια του Θεού, αν με μετάνοια και πίστη δέχτηκες τη βασιλεία Του. Αλλά σήμερα πρέπει να ζεις την ζωή σου με αφιέρωση στον Θεό!

Ο απ. Παύλος μας παρακαλεί, λόγω της χάρης του Θεού «να παραστήσουμε τα σώματά μας θυσία ζώσα, αγία, ευάρεστη στο Θεό». Μας ζητά ν' αφιερώσουμε ολόκληρο τον εαυτό μας στον Θεό, όπως τις θυσίες που οι ιερείς στην Π. Διαθήκη προσέφεραν πάνω στο θυσιαστήριο, θυσίες που ευαρεστούσαν τον Θεό.

Τον Θεό σήμερα δεν ευαρεστούν τα φυσικά ολοκαυτώματα, αλλά τα πνευματικά, οι «ζωντανές θυσίες», οι άνθρωποι που ζουν μία αφιερωμένη ζωή σ' Αυτόν. Ο λόγος του Θεού μας διευκρινίζει, ότι αυτή η «ζωντανή θυσία» είναι αγία, ξεχωρισμένη στον Θεό. Αφιέρωση στον Θεό πρώτα απ' όλα, σημαίνει αγιασμός, σημαίνει αποστροφή της αμαρτίας και υπακοή στο θείο θέλημα.

Εγώ, έχω ανταποκριθεί στην αγάπη του Θεού, έχω αφιερώσει ολόκληρη την ύπαρξη μου σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης; Είμαι μια «ζώσα θυσία» αγία και ευάρεστη στον Θεό; Άραγε είμαι το πνευματικό ολοκαύτωμα που θέλει ο Θεός;

«Kι αυτή η αφιέρωσή σας είναι», λέει ο Παύλος, «η λογική σας λατρεία», η πραγματική λατρεία, η σωστή λατρεία, η πνευματική λατρεία.

Αφιέρωση είναι να πάρουμε απόφαση να υπηρετούμε τον Θεό χωρίς να φοβόμαστε την θυσία! Ο Θεός δεν θέλει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ούτε το καλύτερο. Ο Θεός θέλει ολόκληρη την ζωή μας. Ο Θεός θέλει να «καώ», να δαπανηθώ γι' Αυτόν στο έργο Του, στον αγρό Του. Ο Θεός θέλει να είμαστε τα «ζωντανά ολοκαυτώματα», άνθρωποι που καθημερινά θα καιγόμαστε και θα θυσιαζόμαστε για τον Θεό και το έργο Του.

Λατρεία πραγματική δεν υπάρχει χωρίς αφιέρωση. Λατρεία σημαίνει «θυσία ζωντανή»!

Δεν μπορείς να λατρεύσεις τον Χριστό χωρίς ν' απαρνηθείς τον εαυτό σου, χωρίς να σηκώσεις τον σταυρό σου κάθε μέρα, χωρίς να Τον ακολουθείς!

«Η κότα και το γουρούνι πέρασαν μπροστά από την πινακίδα της εκκλησίας που έγραφε το θέμα του κηρύγματος της Κυριακής: «Τι μπορούμε να κάνουμε για τους πεινασμένους;»

- «Α», γυρίζει η κότα και λέει στο γουρούνι, «αυτό είναι εύκολο, για τους πεινασμένους μπορούμε να κάνουμε αυγά με μπέικον»!

- «Καλή είσαι και του λόγου σου», της απαντά το γουρούνι. «Εσύ θέλεις να έχεις μια απλή συνεισφορά αλλά από μένα ζητάς μια ολοκληρωτική θυσία»!

Ο Θεός δεν θέλει τα «αυγά» σου. Δεν θέλει τα λεφτά σου για την εκκλησία και λίγες ώρες για κάποια διακονία. Ο Θεός ζητάει το δικό σου «μπέικον». Ο Θεός ζητάει το σώμα μας, τα μάτια μας, το μυαλό μας, τα χέρια μας, τα πόδια μας, την καρδιά μας, το νου μας, την ψυχή μας, μας θέλει ολόκληρους σε αφιέρωση.

 

2. Αφιέρωση είναι ο καθημερινός αγιασμός μας και η πρακτική υπακοή μας στο θέλημά Του.

«και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Pωμ.ιβ:2).

Τι να το κάνει ο Θεός το ότι πηγαίνουμε στην εκκλησία να Τον λατρέψουμε, αν η αφιέρωση δεν χαρακτηρίζει ολόκληρη την ζωή μας; Η λατρεία δεν πρέπει να μας χαρακτηρίζει μόνο τις Κυριακές το πρωί, αλλά κάθε μέρα καθώς ζούμε σε αφιέρωση στον Θεό με Αγιασμό και Υπακοή.

Αντί λοιπόν να ζούμε τη κάθε μέρα μας σύμφωνα με την νοοτροπία του κόσμου πρέπει να ανανεώνουμε το πνεύμα μας για να ζούμε μια ζωή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Ο Παύλος μας δίνει εδώ το μυστικό του πώς καθημερινά μπορούμε ν' ανανεώνουμε την αφιέρωσή μας στον Θεό.

Αν δεν συμμορφωνόμαστε με τον «αιώνα» τούτο, αν δεν αφήνουμε τον κόσμο να μας θαμπώσει, αν αντισταθούμε στην αμαρτία να μας σκλαβώσει, τότε μπορούμε να διατηρούμε την αφιέρωσή μας στον Θεό. Ο μόνος τρόπος να μην επηρεαζόμαστε από το πνεύμα του κόσμου, είναι να «μεταμορφωνόμαστε» ανανεώνοντας κάθε μέρα την αφιέρωσή μας στον Θεό. Μόνο τότε καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο κόσμος: όταν εξετάζουμε να δούμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού κι αποφασίζουμε ν' απορρίπτουμε τον κόσμο για να εκτελούμε το θέλημα του Θεού! Για να είμαστε «ζωντανές θυσίες» πρέπει να διακρίνουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας, «το αγαθό, το ευάρεστο, το τέλειο».

«Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα» (Α΄ Iωαν.β:15,17).

Ο κόσμος είναι φοβερός κίνδυνος στην πνευματική μας ζωή! Σβήνει το ζήλο μας για το έργο, κλέβει την αφιέρωσή μας στον Θεό, μας καθιστά άκαρπους! Λατρεία πραγματική λοιπόν, δεν υπάρχει χωρίς αφιέρωση, χωρίς αγιασμό και υπακοή!

Είδαμε λοιπόν, ότι ο πρώτος λόγος που σαν λαός του Θεού θα πρέπει να ζούμε με αφιέρωση είναι το ότι η αφιέρωση είναι η μόνη σωστή λατρεία στον Θεό. Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος λόγος.

 

Β. Σαν λαός του Θεού πρέπει να ζούμε με αφιέρωση γιατί η αφιέρωση μόνο μας οδηγεί σε σωστή υπηρεσία στους αδελφούς μας!

 

1. Η αφιέρωση μας οδηγεί σε σωστή υπηρεσία στους αδελφούς μας γιατί μας καλεί στην ταπείνωση.

«Διότι λέγω διά της χάριτος της εις εμέ δοθείσης προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ' ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως, το οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον» (Pωμ.ιβ:3).

Σημάδι της αληθινής αφιέρωσης στον Θεό είναι η ταπείνωση. Ο αφιερωμένος χριστιανός ποτέ δεν καβαλάει το καλάμι! Αν δεν υπάρχει ταπείνωση δεν υπάρχει σωστή υπηρεσία στους άλλους και δεν μπορεί να υπάρχει ταπείνωση αν δεν υπάρχει αφιέρωση στον Θεό.

 

2. Η αφιέρωση μας οδηγεί σε σωστή υπηρεσία στους αδελφούς όχι μόνο γιατί μας καλεί σε ταπείνωση, αλλά επίσης, γιατί μας καλεί σε ενότητα και συνεργασία.

«Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον, ούτω και ημείς οι πολλοί εν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων» (Pωμ.ιβ:4-5).

Οι αφιερωμένοι στον Θεό χριστιανοί δεν μπορούν παρά να συνεργάζονται για την πρόοδο της βασιλείας του Θεού. Για να υπάρχει σωστή υπηρεσία στους άλλους χρειαζόμαστε πνευματική ενότητα και συνεργασία και για να υπάρχει πνευματική ενότητα και συνεργασία χρειάζεται να μας χαρακτηρίζει αφιέρωση στον Θεό!

Οι αφιερωμένοι χριστιανοί δεν πολεμούν τα μέλη του σώματος, γιατί ξέρουν ότι όταν ένας πάσχει όλο το σώμα ασθενεί. Η αφιέρωση στον Θεό μας φέρνει σε ενότητα και συνεργασία!

 

3. Η αφιέρωση μας οδηγεί σε σωστή υπηρεσία στους αδελφούς γιατί μας καλεί σε ταπείνωση, ενότητα και συνεργασία και τέλος σε ακεραιότητα.

«Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά την δοθείσαν εις ημάς χάριν, είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν, είτε διδάσκει τις, ας καταγίνηται εις την διδασκαλίαν, είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν· ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι, ο προϊστάμενος ας προΐσταται μετ' επιμελείας, ο ελεών ας ελεή εν ιλαρότητι» (Ρωμ.ιβ:6-8).

Μόνο με αφιέρωση οι υπηρεσίες μας γίνονται όπως πρέπει! Μόνο με αφιέρωση τα χαρίσματα λειτουργούν σωστά! Μόνο με αφιέρωση οι διακονίες δοξάζουν τον Θεό! Μόνο με αφιέρωση ο κήρυκας μένει στην ταπείνωση. Μόνο με αφιέρωση ο πρεσβύτερος είναι στο ύψος του. Μόνο με αφιέρωση ο διάκονος ή η διακόνισσα υπηρετεί σωστά. Μόνο με αφιέρωση ο κάθε αδελφός ή αδελφή έχει προτεραιότητα την υπηρεσία του και κάνει σωστά την διακονία του.

 

Συμπέρασμα: Ποιος ήταν ο λόγος του Θεού για μας από την περικοπή αυτή;

Σαν παιδιά του Θεού θα πρέπει να ζούμε με αφιέρωση, γιατί η αφιέρωση είναι η μόνη σωστή λατρεία στον Θεό και η αφιέρωση μόνο μας οδηγεί σε σωστή υπηρεσία στους άλλους.

Άραγε λατρεύω σωστά τον Θεό; Υπηρετώ σωστά τους άλλους; Ζεις με αγιασμό και υπακοή; Υπηρετείς σωστά τον Θεό ή τους αδελφούς σου; Υπηρετείς με ταπείνωση στην εκκλησία; Υπηρετείς με συνεργασία ενότητας στο σώμα του Χριστού; Υπηρετείς με ακεραιότητα στο έργο του Θεού; Τελικά είσαι αφιερωμένος στον Θεό;

Τρέχουν τα δύο αγοράκια να αγκαλιάσουν τον μπαμπά τους. Ο μεγαλύτερος φτάνει πιο μπροστά αγκαλιάζει σφιχτά το μπαμπά του και λέει στον μικρό του αδελφό που κοντοστάθηκε πιο πίσω.

- «Εγώ έχω ολόκληρο τον μπαμπά σήμερα».

Έτοιμος να κλάψει ο μικρότερος ρίχνει το κεφάλι του, ο μπαμπάς τους γέρνει μπροστά και ενώ ακόμα ο μεγάλος τον έχει αγκαλιασμένο, αγκαλιάζει τώρα αυτός τον μικρό.

- «Εσύ έχεις ολόκληρο τον μπαμπά, αλλά ο μπαμπάς έχει ολόκληρο εμένα» λέει τότε ο μικρός.

Mη χαίρεσαι αν έχεις τον Θεό αλλά να χαίρεσαι αν ο Θεός σ' έχει ολόκληρο! Γιατί τώρα δεν αφήνεις να σε πάρει ολόκληρο στην αγκαλιά Του ο Χριστός; Γιατί τώρα δεν τον ζητάς να γίνει Κύριος ολόκληρος της ζωής σου; Γιατί τώρα δεν ανεβαίνεις στο θυσιαστήριο του Θεού να είσαι από δω και μπρος «ζώσα θυσία»;

Μη μένεις ικανοποιημένος από την «απλή συνεισφορά» σου για τον Θεό αλλά να γίνεις μια «ολοκληρωτική θυσία»! Καλά τα «αυγά» μας! Ας συνεχίσουμε να τα δίνουμε, αλλά ο Θεός ζητάει το μπέικον, εμάς τους ίδιους.

Ας γίνουμε λοιπόν από δω και τώρα ζωντανή θυσία, αγία και ευπρόσδεκτη στον Θεό που είναι και η πραγματική λατρεία και να μας οδηγεί εκείνος στη σωστή υπηρεσία στον αδελφό μας, την εκκλησία και το συνάνθρωπό μας. Ας γίνουμε το «μπέικον»!