Ήταν μέρα ή νύχτα, πρωί ή απόγευμα, κάποια
στιγμή τέλος πάντων, που πήρε την ευλογημένη απόφαση ν’ ακολουθήσει το Χριστό.
Χαρά και ειρήνη πλημμύρισαν την καρδιά της και την εμπειρία της αυτή λαχτάρησε
να τη μοιραστεί με κάποιον. Ο πιο κοντινός βέβαια ήταν ο σύντροφός της ζωής
της, ο σύζυγός της. Χαρές και λύπες, δυσκολίες, αγαθά ή στερήσεις, μαζί τ’ αντιμετώπιζαν
τόσα χρόνια. Τι πιο φυσικό παρά να τρέξει και να του πει τι βρήκε στη συνάντησή
της με το Χριστό.
Ύστερα του πρότεινε να γευθεί κι εκείνος
την αγαθότητα του Κυρίου. Και από τότε
έλεγε κι έλεγε και δεν τελείωνε. Και ξαναπροσπάθησε και την άλλη μέρα και την
παράλλη και τον επόμενο χρόνο. Αλλά εκείνος δεν καταλάβαινε. Όχι μόνο αλλά και
αδιαφόρησε και την ειρωνεύτηκε κι ακόμα εξαγριώθηκε και στράφηκε εναντίον της
με φωνές και απειλές και άλλα που μόνο εκείνη γνωρίζει.
Τώρα προσεύχεται, πολλές φορές τη μέρα, ο
Κύριος να του ανοίξει τα μάτια του νου, να δει και να καταλάβει. Να γίνει μέσα
του έργο μετάνοιας και ν’ αλλάξει η ζωή τους. Να έρθει επιτέλους στο σπίτι
ειρήνη και ομόνοια. Όμως δε βλέπει να γίνεται τίποτα. Καμιά βελτίωση της κατάστασης μάλλον τα
πράγματα χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα.
