Σήμερα διάβαζα στους μαθητές μου τη σκηνή της εξαπάτησης του Δία απ' την Ήρα στην Ξ ραψωδία της Ιλιάδας. Τραντάχτηκε η αίθουσα απ' τα γέλια , με τα πονηρά τερτίπια της Ήρας και την αφέλεια του Δία.
« Αυτός είναι ο θεός τους;» με ρώτησε ένας μαθητής. « Μα πώς πίστευαν σ' αυτόν;»
Προηγουμένως, είχαμε δει τη σκηνή όπου ο Δίας ανακοινώνει στην Ήρα το σχέδιό του. Έχει προαποφασιστεί ότι ο Έκτορας θα νικά μέχρι να σκοτώσει τον Πάτροκλο. Μετά εγκαταλείπεται στη μοίρα του. Κι όμως αυτός είναι σίγουρος για την αμέριστη υποστήριξη του Δία και μεθυσμένος από σιγουριά κραυγάζει: « Θα σας κάψω τα πλοία, Αργίτες!!»
Η Ίριδα, απεσταλμένη του Δία , του ανακοινώνει πως ο Δίας είναι μαζί του , κι εκείνος « ο πλανημένος» δεν προσέχει αυτή τη «μικρή» λεπτομέρεια των ακροτελεύτιων λόγων της. « Μέχρι να πέσει το σκοτάδι.»
Είναι βέβαιος πως ο Δίας θα είναι δίπλα του μέχρι το τέλος. Απ' αυτήν την άποψη, είναι ένας γνήσιος τραγικός ήρωας , με κύριο γνώρισμα την πλάνη στην οποία σκόπιμα τον αφήνει ο Δίας. Μια πλάνη που τον σέρνει έρμαιο σε πράξεις ασυλλόγιστης ανδρείας , με αποκορύφωμα το θάνατο του Πάτροκλου. Ο Δίας τον χρησιμοποιεί για να κάνει το χατίρι της Θέτιδας και να δικαιωθεί ο Αχιλλέας.
Κι αυτό ο Έκτορας δεν μπορεί να το αντιληφθεί , γιατι τον έχει τυφλώσει η 'Ατη , με αναγκαίο επακόλουθο την Ύβριν και την τραγική πτώση του.
Πού έγκειται η ύβρις του Έκτορα; Στο ότι άφησε τον εαυτό του να ξεγελαστεί από τις υποσχέσεις του θεού, αφέθηκε να τον πλανέψουν τα μεγάλα λόγια της Ίριδας και ξέχασε την απλή αυτή αλήθεια: πως είναι θνητός και δεν μπορεί να έχει την εύνοια του θεού μέχρι το τέλος.
Κι επανέρχομαι στο ερώτημα του μαθητή: « Αυτοί ήταν οι θεοί τους; Μα , αν πιστέψουμε πως τη θρησκεία τους οι άνθρωποι την επινόησαν τότε για παρηγοριά , πώς μπορούσαν να πιστέψουν σε τέτοιους θεούς;»
Και τη συμπληρώνω εγώ: « Τι παρηγοριά μπορούν να σου δώσουν τέτοιοι θεοί, θεοί ηθικά κατώτεροι από σένα, που λένε ψέματα, απειλούν ο ένας τον άλλον, μα- το κυριότερο- σε χρησιμοποιούν για να πετύχουν το στόχο τους κι έπειτα σε αφήνουν έρμαιο της αδυσώπητης μοίρας σου;»
Και η απάντησή μου : « Δεν μπορούν να σου δώσουν καμία παρηγοριά.»
Αν σκεφτούμε ότι ο Ησίοδος με την Θεογονία του και ο Όμηρος με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια υπήρξαν οι θεμελιωτές της αρχαίας ελληνικής θεολογίας , νομίζω, είναι εκπληκτική η διαπίστωση που αβίαστα βγαίνει:
Αυτοί οι άνθρωποι , οι αρχαίοι Έλληνες δεν καταδέχονταν να αναζητήσουν παρηγοριά στη θρησκεία...
« Αυτός είναι ο θεός τους;» με ρώτησε ένας μαθητής. « Μα πώς πίστευαν σ' αυτόν;»
Προηγουμένως, είχαμε δει τη σκηνή όπου ο Δίας ανακοινώνει στην Ήρα το σχέδιό του. Έχει προαποφασιστεί ότι ο Έκτορας θα νικά μέχρι να σκοτώσει τον Πάτροκλο. Μετά εγκαταλείπεται στη μοίρα του. Κι όμως αυτός είναι σίγουρος για την αμέριστη υποστήριξη του Δία και μεθυσμένος από σιγουριά κραυγάζει: « Θα σας κάψω τα πλοία, Αργίτες!!»
Η Ίριδα, απεσταλμένη του Δία , του ανακοινώνει πως ο Δίας είναι μαζί του , κι εκείνος « ο πλανημένος» δεν προσέχει αυτή τη «μικρή» λεπτομέρεια των ακροτελεύτιων λόγων της. « Μέχρι να πέσει το σκοτάδι.»
Είναι βέβαιος πως ο Δίας θα είναι δίπλα του μέχρι το τέλος. Απ' αυτήν την άποψη, είναι ένας γνήσιος τραγικός ήρωας , με κύριο γνώρισμα την πλάνη στην οποία σκόπιμα τον αφήνει ο Δίας. Μια πλάνη που τον σέρνει έρμαιο σε πράξεις ασυλλόγιστης ανδρείας , με αποκορύφωμα το θάνατο του Πάτροκλου. Ο Δίας τον χρησιμοποιεί για να κάνει το χατίρι της Θέτιδας και να δικαιωθεί ο Αχιλλέας.
Κι αυτό ο Έκτορας δεν μπορεί να το αντιληφθεί , γιατι τον έχει τυφλώσει η 'Ατη , με αναγκαίο επακόλουθο την Ύβριν και την τραγική πτώση του.
Πού έγκειται η ύβρις του Έκτορα; Στο ότι άφησε τον εαυτό του να ξεγελαστεί από τις υποσχέσεις του θεού, αφέθηκε να τον πλανέψουν τα μεγάλα λόγια της Ίριδας και ξέχασε την απλή αυτή αλήθεια: πως είναι θνητός και δεν μπορεί να έχει την εύνοια του θεού μέχρι το τέλος.
Κι επανέρχομαι στο ερώτημα του μαθητή: « Αυτοί ήταν οι θεοί τους; Μα , αν πιστέψουμε πως τη θρησκεία τους οι άνθρωποι την επινόησαν τότε για παρηγοριά , πώς μπορούσαν να πιστέψουν σε τέτοιους θεούς;»
Και τη συμπληρώνω εγώ: « Τι παρηγοριά μπορούν να σου δώσουν τέτοιοι θεοί, θεοί ηθικά κατώτεροι από σένα, που λένε ψέματα, απειλούν ο ένας τον άλλον, μα- το κυριότερο- σε χρησιμοποιούν για να πετύχουν το στόχο τους κι έπειτα σε αφήνουν έρμαιο της αδυσώπητης μοίρας σου;»
Και η απάντησή μου : « Δεν μπορούν να σου δώσουν καμία παρηγοριά.»
Αν σκεφτούμε ότι ο Ησίοδος με την Θεογονία του και ο Όμηρος με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια υπήρξαν οι θεμελιωτές της αρχαίας ελληνικής θεολογίας , νομίζω, είναι εκπληκτική η διαπίστωση που αβίαστα βγαίνει:
Αυτοί οι άνθρωποι , οι αρχαίοι Έλληνες δεν καταδέχονταν να αναζητήσουν παρηγοριά στη θρησκεία...
.....Η Ιλιάδα είναι γεμάτη σκηνές θανάτου κι εκεί βλέπουμε την ψυχή να εγκαταλείπει κλαίγοντας το σώμα της και να κατεβαίνει στον 'Αδη.
Κανένας Παράδεισος δεν την περιμένει.. μονάχα η Λήθη. Καμιά υπόσχεση για δικαίωση μετά θάνατον.....
............Όλα παίζονται πάνω στη γη. Μια θρησκεία που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για ελπίδα.......
Κανένας Παράδεισος δεν την περιμένει.. μονάχα η Λήθη. Καμιά υπόσχεση για δικαίωση μετά θάνατον.....
............Όλα παίζονται πάνω στη γη. Μια θρησκεία που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για ελπίδα.......
(Αποσπάσματα απο pareisakth blogsrot)
Διαβάζοντας τα πιο πάνω έχουμε και την απάντηση γιατί ο ο αληθινός Θεός δεν εργάστηκε στην Παλαιά διαθήκη με τους αρχαίους Ελληνες .Εφόσον ψάχνει για ταπεινές και μαλακές καρδιές και οχι έναν κόσμο που έχει γαλουγηθεί με τέτοια υπερηφάνεια .!
